Reisverhaal «Alleen boven de wolken»

Zuid-Amerika onder de loep | Peru | 1 Reacties 16 Maart 2012 - Laatste Aanpassing 16 Maart 2012

Aloha,

hierbij een eerste update van het post-Gaëlle&Lucile tijdperk. Zoals je al kon lezen was Lucile iets moeilijker van straat te krijgen dan haar rode evenbeeld. Het moet gezegd dat we wel content waren dat we er uiteindelijk vanaf geraakt zijn. Plan B bestond erin om ons reisplan wat te wijzigen en nogmaals naar Santiago af te zakken, dit in combinatie met het concert van de Foo Fighters op Lollapalooza (begin april). Dat scenario werd dan ook definitief opgeborgen, maar wees gerust, Dave, we zien je later wel op Pukkelpop.

Met een gevulde buidel en wat kopzorgen minder verlieten we de havenstad Antofagasta om verder noordwaarts te trekken. We reisden naar Iquique dat om twee dingen bekend staat. Enerzijds kan er daar in het water gesurfd worden, anderzijds staat er daar goede wind om te paragliden. Het opzet was om beide op één sportieve dag te combineren. Evenwel zat voor de eerste sportinitiatie het tij tegen. De beach boys aldaar wouden blijkbaar enkel in het water als de omstandigheden perfect zijn. We dachten er het onze van en sprongen dan maar van een klif. Voor Davy was het een luchtdoop, voor doorwinterde jumper Bert was het reeds zijn derde hoogte-ervaring. Een echte kick was het niet, maar rustgevend des te meer. Gedurende 45 minuten hingen we samen met een Chileen boven Iquique te zweven op zoek naar goede thermiek. Eens die opwaartse wind gevonden,  werd de parapente de lucht ingestuurd en dat gaf best een fijn gevoel. Geleidelijk werd dan naar het strand gevlogen om daar dan zo goed mogelijk te landen, wat we uiteraard probleemloos lukte.

In de buurt van Iquique heb je ook nog een ghosttown, genaamd Humberstone. In de jaren zestig werd deze stad rondom de plaatselijke nitrietindustrie volledig verlaten om enkele decennia later door de UNESCO als werelderfgoed te worden bestempeld. Je kan door deze stad op je eentje rondlopen en elk huis of deel van de fabriek binnenstappen en rondsnuffelen. We hadden een extra meevaller, want we mochten een uur voor de officiële opening al naar binnen. En zo liepen wij daar alleen in een stad zonder niets of niemand. Cool. Ook in de daaropvolgende staptocht in het nationale park Lauca kwamen we gedurende anderhalve dag -op een paar beesten na- geen persoon tegen. Op een hoogte van gemiddeld 4500m is er dan ook weinig beschaving te bespeuren. We kwamen ginds tot de conclusie dat we het westerse Chili best achterlaten om opnieuw wat meer mensen op zoeken.

Zo gezegd, zo gedaan en via Arica belanden we in grootstad Arequipa, Peru. Het stadsbeeld wordt daar gedomineerd door de 5800m vulkaan Misti. De geologische activiteit zorgt er ook voor dat er drie grote aardbevingen zijn per eeuw. De laatste was in 2001 en vernielde zelfs een deel van de kathedraal. Een trilling hebben we niet gevoeld, maar Bert kon er wel een nieuw dier aan zijn lijst van veroveringen toevoegen. Een deel van de alpaca (soort lama) werd er vakkundig binnengespeeld. Naast culinaire geneugten werd er ook cultuur geserveerd. Twee kloosters, de kathedraal en een museum vol kindermummies later was het tijd om weer de natuur in te duiken. 

Dat mag letterlijk genomen worden want tijdens de driedaagse Colca Canyon - trek, zaten we elke dag in een (zwem)bad. De Colca - kloof is de tweede diepste ter wereld en was voor de tijd van het jaar zeer warm, groen en bebloemd. We wouden eens een begeleide groepstocht doen (wat socialisen met andere backpackers dus), maar al snel bleek dat we Maria voor ons alleen hadden. De Zwitsers die aanvankelijk met ons meegingen hadden teruggekrabeld (de pussies). Dus wij op pad met ons Maria, een moeder van 31 uit Arequipa. Ze liet ons alle kanten zien van de canyon en zijn condors en bracht ons van hoog naar laag en omgekeerd. Een echte aanrader om te bezoeken, vooral in deze tijd van het jaar.

De volgende etappes zijn Lake Titicaca en La Paz. Om enkele twijfels in de kiem te smoren kunnen we u meedelen dat we het nog steeds naar onze zin hebben en dat we elkander nog steeds niet hebben afgeranseld. We doen het eerder chemisch.

Hasta la proxima,

Deef en de Witten