Reisverhaal «Lesgeven onder de baobob»

Teaching in The Gambia | Gambia | 0 Reacties 16 Februari 2003 - Laatste Aanpassing 06 November 2012

Dag iedereen,

Hier de volgende fairytale uit midden-aarde!  Surrounded by bruinverbrande hobbits laat ik jullie terug even meegenieten van de paradijselijke avonturen. Gisteren  heb ik de plaatselijke Gandalf bezocht (lees: dorpstovenaar) en vandaag werd ik achtervolgd door de Orks! Ondertussen ook Lord of the Rings aan het verslinden. De gandalf waarover ik het had, heet hier eigenlijk de marabout. Dat is een soort van geneesheer en toekomstvoorspeller. Ik ben daar naartoe gegaan in functie van Xam Xam, dat is de naam van het project dat ik deze week moet uitwerken.  Xam Xam betekent wijsheid in Wolof (plaatselijke taal). Deze week verdiep ik mij in één bepaald thema, nl. gezondheid. Ik moet via het hanteren van verschillende bronnen, het afnemen van verschillende interviews en via verschillende bezoeken, een zo ruim mogelijke achtergrond vormen omtrent dit thema. Op het einde van de week zorgen we voor een creatieve voorstelling naar de andere studenten toe.

Hoewel ik nogal nogal redelijk kritisch sta t.o.v Marabout en co, heeft het toch een diepe indruk op me nagelaten. Er hing een heel speciaal sfeertje. Ik moest mijn schoenen uit doen en enkele houten stokjes geconcentreerd vasthouden. Dan gaf ik ze terug aan hem. Hij keek me heel doordringend aan,terwijl hij elke stokje tegen zijn mond hield. Na er eens goed op te spugen, gooide hij ze in een kom met water. Aan de ligging van de stokjes kon hij heel wat afleiden. Hij begon met het feit dat ik last had van mijn darmen maar veel aan waarzeggerij zal er wel niet aan zijn, aangezien elke blanke hier last heeft van zijn darmen. Ik moest dus een serieuze knop omdraaien en eventjes verstand op nul zetten. Ik hecht er zeker niet veel belang aan maar ik was toch wel wat geschrokken van het feit dat hij zoveel persoonlijke dingen over mij wist (zonder dat ik ook nog maar één woord gezegd had). Wat volgde was een hele toekomstvoorspelling en vele  rituelen. Van Marieke was het ook wel grappig, de marabout vertelde haar dat ze zal trouwen met een black boy, zou wel kunnen aangezien ze hier tot over haar oren verliefd is.  (Iedereen heeft hier wel wat last van z’n hormonen, de een al wat meer dan de ander rrrrrrrr). 

Ik heb samen met Veerle ook eens mijn kleren uitgewassen.  ‘Met OMO in de hand, komt men door het hele land’ is voortaan mijn leuze. Was vandaag ook getuige van een verkeersongeluk: dat tussen de fietser en de koe (nog net geen kettingbotsing) De situatie was echt wel grappig, gelukkig dat die arme man er niets ernstigs aan overhield. Vanmorgen ben ik met Lamin en Marieke meegeweest om twee geiten. Aangezien er geen plaats meer was in de koffer moesten die gewoon tussen ons in komen op de achterbank. Daar zaten we dan, bakkend in de zon met elk een geit op onze schoot. Vanmiddag ook even gestopt in de craftmarket. Sergio heette ons welkom in zijn ‘happy-corner’. Die man is echt zalig, altijd lachen, altijd enorm opgewekt. Vrijdag neemt hij ons mee naar een optreden. 

 

Woensdag ben ik met Marieke naar de hoofdstad geweest, Banjul. We moesten er een gezondheidscentrum bezoeken. Was weer een hele belevenis, twee jonge toubabs alleen in de hoofdstad.  Was echt tof, alleen hadden we heel wat last van de warmte.  We zijn ook even gestopt aan ‘the big Moss’, de grote moskee. Mooi om te zien. Verder nog wat genoten van de drukte van de markt en kennis gemaakt met enkele Fransen. Die hadden ons uitgenodigd om mee te gaan eten. Heb dan maar even afstand genomen van het ‘vis en rijst-menu’ en mezelf verwend met kip aan het spit en frietjes met veel mayonaise.

Terug in Serekunda zijn we nog even langs geweest bij Bob en Abdou. We zijn met ons vieren wat gaan lopen op het strand, heeft me deugd gedaan.

 

Donderdag was het ontzettend warm, te warm om buiten te komen. Ik had gezegd aan Ya-Ya dat ik mee zou gaan met hem naar de markt maar dat had ik eigenlijk beter niet gedaan. Het was  meer dan 4O graden en ik voelde me echt niet goed. Ben ’s middags in mijn bed moeten kruipen. Na wat te rusten hebben we nog wat verder gewerkt aan ons project. Eigenlijk een heel rustig dagje… dacht ik toch!

Na het avondeten hoorden we djembés en we wilden nog eens buiten komen dus gingen we het geluid achterna.  We moesten al niet ver wandelen want op het einde van de straat zagen we ontzettend veel lichtjes en heel veel mensen. We waren beland op een trouwfeest! Eerst waren we wat onwennig want bij ons is een trouwfeest toch wel meer een familie-gelegenheid. Hier dus niet, een trouwfeest is een feest van iedereen. We kregen een zitplaats op de eerste rij en we kwamen blijkbaar net op tijd voor de openingsspeech. Die man wist tot mijn verbazing al al onze namen en hij heette ‘the Belgian guests’ van harte welkom door zijn micro (waarvan de geluidsinstallatie veel te luid stond en waardoor ik nu constant tuuuuuuuuuut hoor). Wat volgde was een geweldig feest met heel veel dans en zang.  Zaaaaaaaaaalig! Het feest duurt nog tot zondag dus dit wordt weer een superweek-end.

Vanavond hadden we terug djembeles , er is wel niet veel van in huis gekomen want Bob was zo stoned als iets. De legende van een handvol ganga voor 5O BEF klopt wel degelijk…

Volgende week verblijf ik de hele week in het dorp. Back to basics dus. Geen elektriciteit, geen stromend water, … Ik zie het heel goed zitten maar zal voor alle zekerheid die lading Immodium maar klaarleggen… ;-)

Vele liefs,

Fien x

 

 

Heyhey,

Hier volgt een nieuw verslag van onze drukke bezigheden aan the smiling coast of The Gambia.

Deze week hebben Leen, Veerle en Joke hun stage verder gezet in Nyodema, Anneleen en Mieke hebben didactisch materiaal gemaakt en Marieke en ik hadden deze week de kans om mee te leven met een Afrikaans gezin op het platteland.

De manier van leven in het dorp staat in schril contrast met het leven in het guesthouse in Kotu. In het dorp, dat landinwaarts is gelegen, is het veel warmer, is er geen elektriciteit, geen stromend water en moet men al meer dan een halfuur stappen naar de markt om inkopen te doen. De mensen zijn er arm en de meesten van hen zijn 'farmers' or 'fishermen'. Door mee te circuleren in het dagelijkse leven, kunnen wij een beter beeld krijgen van het leven in een dorp. Zo gaan we mee vissen, eten maken, naar de markt gaan en observeren/participeren in de primary school.

Het dorp waarin we verblijven heet Kimbojeh, het is de woonplaats van Uncle Lamin. Dat is de neef van Lamin (nog een andere), de man van Els bij wie we verblijven. Uncle Lamin heeft één vrouw (heel uitzonderlijk) en 3 schattige kinderen, Zenoubi, Aisha en Fatou.

 

Maandag 3 maart

Vanmorgen vroeg opgestaan want vandaag vertrekken we naar het dorp! Uncle Lamin stond ons al in de keuken op te wachten, gelukkig hadden we onze trekzak al gepakt zodat hij niet te lang hoefde wachten. Onze heenreis was al een heel avontuur, we hebben vier verschillende voertuigen gebruikt om er te geraken.  Eerst sprongen we op een grote schoolbus, honderd kinderogen keken ons wel heel verbaasd aan. Dan zijn we overgestapt op een bushtaxi (dat zijn van die kleine vans, een echte belevenis) tot aan de markt van Serekunda.. Vervolgens afgestapt en nog een andere taxi genomen, eventjes verder rijden en dan terug uitstappen. In Serekunda heel wat gewandeld en uiteindelijk toch nog een taxi gevonden richting Kimbojeh. Het was ongeveer anderhalf uur rijden naar het dorp. Uiteindelijk kwamen we aan bij Lamins compound. Nadat we onze zakken hebben afgezet, zijn we naar de visser geweest. Ik zag het volledig zitten,  onze eerste dag al gaan vissen! Een andere taxi bracht ons tot in de 'brousse'. Prachtig was het, de mangroves van the Gambia river, samen met de vele palmbomen vormden ze een prachtig decor. We moesten nog een 20-tal minuutjes wandelen en zo kwamen we aan bij de vissersboot.  Het was een kleine kajak in hout. We zaten ongeveer 2O cm boven het water. Wij met z'n vieren in de boot en dan genieten van het zalige landschap en de prachtige natuur. De visser voerde ons stroomopwaarts, wij moesten enkel maar genieten en nog eens genieten. Zalig gewoon… Zoveel groen, zoveel vogels, springende vissen in het water en het gebrul van kleine aapjes op de achtergrond. This is real Africa. Het water stond hoog  rond het middaguur, dus het zien van de talrijke oesters aan de oevers zou pas voor deze avond zijn. Na een halfuurtje varen waren we aan onze aanlegplaats aangekomen. Onze visser kwam net daar tot de conclusie dat hij z'n vissersnet had laten liggen. Erg vond ik het zeker niet want ik had niet veel zien om spartelende vissen te zien sterven in een net. Nadat we de boot aan wal hadden gebracht, hebben we eerst de 'oestervrouwen' bezocht. In de avond, wanneer het water laag staat, halen de vrouwen met een bootje de oesters van de oevers. Die brengen ze dan aan wal om te kunnen koken, zodat ze makkelijk opengaan. Lamin heeft er enkele gekocht en nu heb ik dus mijn eerste oester gegeten. Als kind van de zee toch wel straf dat ik daarvoor naar Gambia moet komen. Na de oestervrouwen volgde een lange wandeling naar het dorp. Het was snikheet, de zweetdruppels liepen van ons voorhoofd en mijn rug was helemaal nat. Het dorp was eigenlijk nog in aanmaak. De mensen van hier (een 1O-tal) bouwen een toeristendorp. Het toerisme zit hier duidelijk in de lift, overal zie je rijzende hotels en kampen. Hier komt een 'avonturenkamp'. Toeristen die in een hotel verblijven, kunnen bv. voor twee dagen hier op excursie komen. Er is een grote 'hut' met een rieten dak, daarin zullen drie slaapkamers komen. Er is ook nog een tweede hut, dat wordt dan de badkamer. Op deze plaats hebben we gegeten, we hadden tapa lapa en sardientjes mee. Na onze siësta, hebben we een kijkje gaan nemen op de 'bridge'. De weg ernaar toe was langs een smal pad en langs beide kanten was er een soort van uitgedroogde kreek waarin er MASSA'S rode en zwarte krabben inliepen. Er waren er gewoonweg duizenden! En dan nog zo'n grote… Naast de kreek, is men nog een restaurant en bar aan het bouwen voor de toeristen. Ik vraag me af waar de krabben naartoe zullen moeten, eens het hier allemaal beton zal zijn…

Toen we aankwamen bij de bridge, had ik echt wel adem te kort. Het was er adembenemend mooi, heb er gewoon geen woorden voor. We konden op wat steigers kruipen (dit wordt eveneens een bar…) om nog meer te kunnen genieten van het landschap. Als er een stukje paradijs op aarde bestaat, dan is het zeker en vast hier (en ook wel in de rasta-garden op vrijdagavond!). Op de steigers hebben we lange tijd doorgebracht, wat praten, om ons heen kijken, luisteren naar de vogels… Na het genieten op de brug zijn we teruggekeerd  naar het dorp. Na afscheid te nemen van de mensen, begonnen we aan onze terugtocht. De boottocht was weer echt genieten, het water stond wel al heel wat lager. Eenmaal terug op onze vertrekplaats aangekomen, wou de visser ons toch nog eens zijn manier van vissen tonen… Gelukkig geen vissen gevangen, maar hij vangde wel een hele grote krab, die de kinderen 's avonds in het dorp gretig zouden koken.

Terug in de compound van Lamin en weer heel wat indrukken rijker, konden we onze trekzak beginnen uitpakken. Uncle Lamin toonde onze verblijfplaats, we verblijven niet op de compound van Uncle Lamin maar op dat van de  buren. De buurman toonde ons de kamer en een enkele kaars onthulde ons de schuilplaats van menig ongedierte… Ik denk dat ik het hier wel allemaal gezien heb, kakkerlakken, schorpioenen (kleintjes), spinnen, … wat je maar wil, ze hebben het hier. De badkamer sprak tot de verbeelding, een  klein donker kamertje met een afvoerputje. Elke morgen kunnen we hier een frisse douche nemen met water uit de waterput. Onze badkamer was wel de favoriete verblijfplaats van alle mieren en kakkerlakken van heel Kembujeh denk ik…  Ach, ik ben er al lang niet meer zo vies van als in het begin. Moest een kakkerlak al een andere naam hebben, zou ik er niet eens zo vies van zijn denk ik. Vanaf nu noem ik ze gewoon 'scarabees'. Of toch niet want dat brengt me terug bij mijn leerkracht estethica zesde middelbaar. Gewoon kakkerlak dus, met al z'n charmes.

Ik vind het eigenlijk wel allemaal prachtig en indrukwekkend dat ik dit hier mag meemaken.  Ik denk wel dat ik het moeilijker zou hebben om hier de volledige stage door te brengen, blij dat we in Kotu af en toe eens kunnen gaan uitwaaien aan het strand.  Wat later gingen we terug naar Lamin z'n compound. Daar had z'n vrouw (Ndye) een héérlijk maal klaargemaakt: kip met aardappeltjes. Vanavond is Sergio ook langsgekomen. Dat is iemand die we de eerste week leren kennen hebben en die in Brikama woont. Brikama ligt vlakbij Kimbojeh, dus is Sergio ons eens komen opzoeken. Hij is altijd bijzonder familiair, hij is zo'n opgewekt persoon! Het is een plezier om bij hem te zijn. Rond 23 h waren Marieke en ik wel heel erg moe en we wilden gaan slapen. Dat was dan zonder Sergio gerekend want die kwam gewoon met ons mee. Vond ik eigenlijk niet erg want zo kon hij onze kamer direct vrij maken van enkele hoofdrolspelers uit Arachnaphobia… Nadat Sergio zich had geïnstalleerd op de slaapbank en wij op ons dun matje, volgde er een eerste slaappoging. Dat was dan wel buiten de enorme hitte en het schrikmakende geluid op het dak gerekend. Marieke en ik waren doodsbang en dachten dat er aapjes op het dak zaten (die lopen hier vrij rond)…

 

 Dinsdag 4 maart

Vannacht dus echt slecht geslapen… Toen we Lamin vertelden van het geluid op het dak en het feit dat we dachten dat het om aapjes ging, lachtte hij ons vierkant uit, haha! Blijkbaar ging het niet om aapjes maar wel om … ratten! Etje, ik had hier al genoeg vieze beesten gezien, ratten op het dak konden er nu eventjes niet meer bij. Maar relativeren is hier de boodschap, dus namen we ons voor om 's avonds alle bedgeheimen met elkaar te delen zodat we lang konden vertellen en niet stilstaan bij het geluid van de ratten. Ik heb wel slecht geslapen maar als ik terugdenk aan gisteren, word ik vanzelf weer helemaal opgewekt. Gisteren was een prachtige dag, ik denk de mooiste van ons verblijf tot nog toe. Mijn hele filmrolletje is opgetrokken!

Na een ontbijtje van ei en tapa lapa zijn we naar de primary school van het dorp vertrokken. Ze noemen het hier een 'small' school omdat er maar een 7OO-tal (!!) leerlingen zitten. Na een vriendelijk onthaal bij de headmaster en na het intekenen van het aanwezigheidsregister (we're part of the staff now!) konden we een kijkje nemen in de verschillende klassen. De volgende dagen staat er eveneens observatie en participatie op het programma. . We opteerden voor het eerste leerjaar maar omdat ze daar nog geen Engels spreken, raadde het schoolhoofd ons dat af. Dan maar gekozen in functie van onze stage als we terug zijn in België, the fifth grade. De leraar van deze klas is eigenlijk ook een laatstejaarsstudent aan de lerarenopleiding. De opleiding duurt hier ook drie jaar, één jaar brengt men door op het college voor de theorie, de twee laatste jaren geeft men zelf les. De mentor is heel vriendelijk en is bijzonder blij dat we in zijn klas komen les geven. Alleen… Marieke is zo slim geweest om te zeggen dat ze thuis geen vriendje heeft dus ziet hij haar nu als potentiële bruid.  Vanmiddag konden we niet buiten komen van de hitte, het is hier echt niet te doen. We hebben een siësta gehouden op ons 'bed' en dan de lessen voorbereid voor morgen, Maths: fractions and decimals, English: adjectifs (more and the most). Het is wel een uitdaging want we hebben hier niets van materiaal, ook geen papier. Ben eens benieuwd naar morgen…

 

Woensdag 5 maart

Vannacht toch al wat beter geslapen, niet veel ratten gehoord aangezien er de hele nacht 'prayersong' waren. Onze buurvrouw was net terug van haar toch naar Mekka dus haar thuiskomst moest gevierd worden! Na de aankomst op de school en na het intekenen van het staffregister, kon de lesdag beginnen. In het begin waren de leerlingen heel schuchter, ze zijn hier echt niet gewoon om blanken te zien. Eerst gaven we wiskunde, het verliep in het begin  niet zo vlot.  Teacher Lamin vertelde ons dat het komt omdat de leerlingen ons Engels niet goed verstaan. Onze introductie leek ook iets te moeilijk. Er is echt wel een heel groot verschil tussen een vijfde leerjaar bij ons en een vijde leerjaar hier in Gambia. Nadat we de oefeningen samen hadden bekeken en overlopen, verliep het gelukkig wel al wat beter. De engelse les verliep wel vlot. We hebben ook 'Arts' gegeven, dit in functie van mijn scriptie (voor wie het mocht interesseren: correcte beeldvorming via muzische activiteiten). Op deze school zijn er twee speciale leerkrachten: a christian teacher and a koran teacher. Teacher Joseph (the christian teacher) nodigde ons uit om 's avonds mee te gaan naar de christian church aangezien het aswoensdag is… (Was dat vandaag??) We durfden eigenlijk niet van nee zeggen en een bezoek aan een kerk leek ons ook erg interessant dus gaan we vanavond naar de kerk.. Nu zijn we net terug van een bezoek aan de rijstvelden. Prachtig zicht, het is hier zo mooi… weer talloze foto's getrokken want deze indrukken wil ik van mijn hele leven niet meer vergeten.

Het is nu 17h en de hitte is al iets minder… Ik snak echt naar een douche nu, ik ben helemaal plakkerig.  Ik heb vanmiddag ook water uit de waterput gehaald, nu moet ik enkel nog leren om het op mijn hoofd te dragen!

 

Donderdag 6 maart

Ons bezoek aan de kerk gisteren was echt wel nog de moeite. Zo'n koor die vol enthousiasme vooraan staat te zingen, werkt heel stimulerend en al gauw stond de hele kerk mee te swingen.

Onze lessen waren vandaag echt super, de kinderen zijn zo blij. Ook de leerkrachten zijn ons bijzonder dankbaar, ze hebben ons al een job aangeboden voor volgend jaar! 

Vanmiddag nog even langsgeweest bij Sergio op de craftmarket, Marieke heeft nog een beeldje gekocht en ik een sleutelhanger. Daarna zijn we naar een Namegiving Ceremony geweest, dat is hier een heel traditioneel en belangrijk feest. Als een baby geboren wordt, krijgt hij of zij pas na een week een naam. De Namegiving day is heel belangrijk, 's morgens komen de marabou en de Imaan bij de ouders, de naam wordt gegeven, een schaap wordt geslacht en heel veel rituelen worden voltooid. 's Middags komt de hele familie en zowat het hele dorp. Er wordt gefeest, gedanst, gezongen, … Allemaal op heel traditionele wijze. Het was een hele eer dat Marieke en ik erbij mochten zijn. De kleine baby was zo schattig, ze heette Sira. Vanmiddag hebben we een chora-speler leren kennen, een chora is een typisch Afrikaans instrument eigenlijk afkomstig van Guinea. Nu zit ik hier buiten aan ons 'huisje' te schrijven en naast mij zit de chora-speler het beste van zichzelf te geven. Ik kende het instrument niet, maar nu zorg ik zeker dat ik een cassette of cd met deze muziek mee naar huis heb. Zo rustgevend… dit is echt relaxen. Marieke en ik hebben de hele buurt uitgenodigd en die zullen hier gauw zijn, dus hier laat ik het bij voor vanavond.

Vrijdag 7 maart

Ons 'choranfeestje' heeft nog tot in de vroege uurtjes geduurd vannacht J Het was ook de laatste avond dat we hier in het dorp waren en we moesten toch nog wat afscheid nemen.

Vanmorgen nog net de 'Assemblee' meegemaakt in de school. Dat is een soort forum van bij ons, alle kinderen komen samen op het binnenplein om te luisteren naar de toespraak van de directeur. Hij bedankte ons uitvoerig, ik voelde me er ongemakkelijk bij. Eigenlijk zijn wij het die hen moeten dankbaar zijn en niet omgekeerd… Uncle Lamin vertelde ons dat we moesten afscheid nemen met een speech en dan heb ik maar geprobeerd om mijn beste Engels boven te halen… Was toch een indrukwekkend moment, meer dan 7OO kinderen voor je en wij daar als twee toubabs. Ze hebben dan nog allemaal the National song of The Gambia gezongen, het was echt om stil van te worden. Na het uitwisselen van heel wat adressen, zijn we begonnen aan onze terugtocht naar Kotu. Verliep wel vlotter dan onze heenreis.

Als we terugkwamen in het guesthouse, heb ik direct een douche genomen. Ik heb nog nooit zo verlangd achter een douche (zelfs niet na twee weken scoutskamp), het deed ongelooflijk veel deugd. Ik besef nu weer ten volle welke luxe wij wel gewoon zijn, zelfs hier in het guesthouse… Daarna nog vlug wat kleren uitgewassen en dan naar de school voor de vergadering van volgende week. Ik geef les in The Swallow. Ik zie het wel goed zitten maar zal veel moeten werken dit weekend.

 

Vanavond ben ik met Klaar, Mieke en Anneleen gaan paardrijden op het strand!  Het was al een tijdje geleden dat ik nog eens had paardgereden maar éénmaal dat ik erop zat, leek het als gisteren. Zaaaaaaaaalig, volle galop op het strand, de zon die ondergaat, het geluid van de golven, het hoefgetrappel op het strand… Ik denk niet dat ik me ooit al zo ‘vrij’ heb gevoeld. Dit was een week om nooit meer te vergeten, ik vat het echt niet…

 

zaterdag 8 maart 2003

Gisteravond zijn we nog naar de Rasta-garden geweest, het was de tweede keer dat we er ernaar toe gingen en het was weer super!! De reaggaemuziek is zo aanstekelijk, iedereen danst, iedereen is happy, iedereen praat met iedereen… De ganga was weer sterk vertegenwoordigd maar 'Feel free' is hier nog altijd de spirit. Ik heb de rasta-garden al eens in geuren en kleuren beschreven maar blijkbaar is die mail nooit aangekomen dus doe ik het nog eens opnieuw: Eens je de 'gate' voorbij bent, kom je binnen in een stukje paradijs. Overal groen, palmbomen, mangobomen, … daartussenin talloze hutten waar je kan zitten om efkes te rusten van het dansen. Vooraan is er een hele grote dansvloer, ze hebben hier echt zo'n zalig gevoel voor ritme, is zo machtig om hen bezig te zien. We hebben hier ondertussen al heel wat mensen leren kennen, het is hier zo zalig om uit te gaan, ook wel een assertiviteitscursus op zich.

Vandaag hebben we een boottocht gemaakt van Banjul naar Barra.  De Gambia rivier splitst het land eigenlijk in twee delen en de monding van de rivier ligt tussen Banjul en Barra. We gingen met een ferry-boot maar Veerle haar maag had het daar blijkbaar moeilijk mee want het dek kreeg een nieuw kleurtje… De chaos was weer snel voorbij want iedereen riep ons dat er dolfijnen te zien waren!! Het is hier echt zo prachtig hé, ik kan het echt nog altijd niet geloven. In Barra hebben we de markt bezocht en iets kleins gaan eten met Uncle Lamin. De terugvaart verliep heel wat rustiger, het was een prachtige uitstap. Vanmiddag wat voorbereiden voor mijn stage. Vanavond nemen Els en Lamin ons mee op restaurant, we gaan met ons allen gaan eten in Ali Baba, dat is een Libanees restaurant. Daarna gaan we uit naar Serekunda, naar Djoko, dat is hier 'the place to be' naar het schijnt… Ben eens benieuwd!

 

Hier laat ik het bij voor deze week, hopelijk hebben hiermee wat warmte  kunnen ontvangen!

Veel liefs, ik mis jullie.

Fien

 

Hello dear friends!

Hier volgt nog wat nieuws uit Gambia. Dit wordt tevens mijn laatste briefje want volgende week donderdag ben ik terug in Belgenland… Bezorgt me toch een tweeledig gevoel, ik verlang enorm om iedereen terug te zien,  terrasjes te doen op de korenmarkt, djembe te spelen op het strand van Middelkerke,…  maar ik ga het hier ook zo ontzettend missen.  Ik voel me hier echt thuis, het is hier zo prachtig allemaal. De directeur van mijn stageschool heeft me voorgesteld om volgend schooljaar een jaar terug te komen om hier les te geven! Ik weet zeker dat ik terugkom maar ik weet echt niet voor hoelang, een jaar is wel een hele grote beslissing. Ik zou zeker en vast voor minimum een maand terugkomen om het land door te trekken met de rugzak.. Dat is ook wat we nu de laatste 5 dagen (veel te weinig tijd) gaan doen. Eigenlijk hadden we ten minste twee weken moeten hebben om meer upcountry te gaan maar ons programma was echt wel druk. Er waren 7 weken van stage en enkel deze 5 laatste dagen kunnen we erop uittrekken. Maar ik zie het wel volledig zitten, we hebben samen met wat vrienden een hele route uitgestippeld en gaan op naar Georgetown. We houden halt in Tendaba camp, dat is een ‘camping’ aan de Gambiarivier waar je in hutjes slaapt en waar je boottochtjes kan maken en zo. Heb foto’s gezien in mijn dankbare toeristengids en het zag er echt wel zalig uit. We gaan o.a. ook naar Baboon Island, dat is een klein eiland (eigenlijk een natuurpark) waar je kan kamperen. Voor de rest gaan we ook de kust verder verkennen met de moto. Ik verlang er echt wel naar maar ik mag er niet te vaak bij stil staan dat dit hier mijn laatste weekend zal zijn.

 

De voorbij twee weken en ook deze week geef ik les in Nyodema Nursery school, dit is back to basics, 40 kleutertjes in je klas (en slechts 30 zitplaatsen…), geen materiaal, veel te kleine klassen en een groot probleem qua communicatie want deze kinderen verstaan met moeite Engels.  Ik probeer me wat te redden met enkele woorden wolof en mijn lichaamstaal en expressie. Het lijkt wel te lukken want meestal slaag ik er toch in om mijn voorbereidingen in de praktijk om te zetten. Nyodema was mijn meest boeiende ervaring hier wat het lesgeven betreft. Elke dag was opnieuw een uitdaging en de voldoening achteraf bezorgde me weer een nieuwe ongekende emotie (klinkt zwaarwichtig he), maar  Afrika doet me zo goed. Eigenlijk hebben we met z’n allen (in totaal hebben we 7 weken continue les gegeven in Nyodema) wel erg veel bereikt. De tweede week heb ik het thema ‘fruits’ uitgewerkt en dat was ook wel super. Heb tal van activiteiten gedaan (poppenkast, proefspelletjes, schilderactiviteiten, active games, naar de markt geweest, liedjes aangebracht…) en de kinderen genoten er zichtbaar van. Het kan er op Nyodema soms wel heel hectisch en luidruchtig aan toegaan maar dat was ik na een aantal dagen wel gewoon. We hebben er ook ‘choosing hour’ geïntroduceerd, dat is eigenlijk hoekenwerk van bij ons en een hele dankbare activiteit. Was wel wat zoeken om het weinige materiaal op een originele en efficiënte manier aan te wenden maar met z’n allen zijn we er wel in geslaagd.

Deze laatste stageweek sta ik opnieuw in Nyodema maar nu met alle 7 van ons en ook nog 3 kleuterleidsters van Leuven. We werken er een project uit rond de voedingsdriehoek. We hebben elke klasgroep in drie opgedeeld, zo hebben we elke dag een groepje van 12 kinderen (een groot verschil met 40 kinderen!). Elke dag starten we met een toneeltje en een lied, elke dag brengen we een nieuwe laag aan van de voedseldriehoek en werken we daar drie workshops rond uit. Zo was het gisteren de tweede laag, nl. brood, deegwaren en graan. Een van de workshops was werken met ‘brooddeeg’, eigenlijk zoutdeeg. Was echt wel super, ik denk dat ik ze nog nooit zo stil en betrokken heb bezig gezien. Als ik ze laat werken met kleurpotloden komen ze al helemaal zot, laat staan met zoiets als brooddeeg. Een andere workshop was met deegwaren. Het was eigenlijk wiskundige initiatie want ze moesten deegwaren sorteren naar soort en kleur. Daarna volgde nog patronen naleggen en aanvullen en de laatste 25 minuten konden ze sieraden maken met de macaroni. Heel dankbare activiteit en prachtige resultaten. Vrijdag (en tevens onze laatste stagedag in Afrika) sluiten we af met een groot schoolfeest en heel wat gezonde voeding van de voedseldriehoek natuurlijk.

Zaterdag 22 maart

Vandaag zijn we naar een Namegiving ceremony geweest, je weet wel dat groot geboortefeest wanneer de pasgeboren baby zijn naam krijgt. De zus van Isi (de vriend van Marieke) had een kindje gekregen dus waren we allemaal uitgenodigd. Het was er heel erg druk maar heel erg gezellig, al die vrouwen waren weer zo prachtig gekleed in hun Afrikaanse stoffen! Er werd ook veel gedanst en gezongen. We kregen er ook heel wat eten (rijstschotels natuurlijk ) ’t Was echt de max. Marieke en Anneleen hadden ook een geit zien slachten; blij dat ik dat deel heb kunnen overslaan. ’s Avonds zijn we uitgeweest in Senegambia, ’t was weer veel te leuk hé… We hebben heel de tijd staan dansen en ik had echt zo’n WAAAAUW-gevoel van ‘Waar ben ik toch??’ Zo’n zalige Afrikaanse muziek, massa’s toffe mensen, … super gewoon.

 

Zondag 23 maart

Vandaag zijn we een stukje zuidwaarts getrokken, naar een paradijselijk stuk strand.  De heenreis was prachtig, de natuur is een streling voor het oog en zeker voor de lens van  mijn fototoestel.  Het was ongeveer drie kwartier rijden, nog voorbij SangYang.

Sangyang is het strand waar de meeste lichamen zijn aangespoeld van de bootramp in september. De boot die Tim Boury en Niels genomen hebben op 27 september is ter hoogte van SangYang gezonken. Is wel sterk confronterend, het gevoel, de gedachte dat hier zoveel mensen zijn verdronken en aangespoeld. Op 7 april komen de ouders van Tim aan in het guesthouse, zij zullen er twee weken verblijven en de plaatsen bezoeken die Tim heeft bezocht… Houdt me sterk bezig.

Het strand waar wij naartoe gingen was Kundjur, en ligt in een baai. Ben wat gaan wandelen en in de verte zag ik een drukkere plaats, het bleek later ook een vissersplaatsje te zijn. De mannen komen er toe met de vis en de vrouwen haasten zich in het water om het op te halen. De verse vis wordt er verkocht en wat verder op het strand wordt de vis ook gerookt. Heel kleurrijke taferelen, prachtig (opnieuw). De vissersplaats sprak tot mijn verbeelding (de geur iets minder…)

 

Maandag 24 maart

Vanmiddag ben ik alleen naar de markt geweest, had het eens wat tijd nodig voor mezelf. Heb zo een bushtaxi genomen richting Serekunda en ergens uitgestapt ter hoogte van het (corrupte) politiebureau. Ik wilde een kopiecenter vinden want ik had een werkblaadje gemaakt voor mijn wiskundeles voor morgen.  Met mijn wiskundeblaadje trok ik door het gezellige en drukke stadsgedeelte op zoek naar een kopiecenter. De eerste was al minder want er was geen elektriciteit, de tweede was ook minder want die wilde me er zwaar opleggen door voor elke kopie 4 dalasie (8BEF) te vragen. Plots hoorde ik het welgekende zinnetje ‘Hey , don’t you remember me?’ Ik bleef staan en keerde me op en ik zag ergens wel een vage herkenning maar ik kon hem absoluut niet plaatsen.  Normaal hoor je dit zinnetje wel 10 keer op één dag en is het meestal iemand die je totaal niet kent, is het gewoon iemand die probeert maar nu wist ik wel dat ik hem kende.  Hij vertelde me dat hij vlak bij ons guesthouse woonde. Hij is meegeweest met me naar een kopiecenter en dankzij hem heb ik ze kunnen laten maken voor 1.5 D. Hij zei ‘She teaches the African children for free so give her a Gambian price’. Na het maken van de kopies zijn we nog appelsienen gaan kopen bij een van de talrijke fruitstalletjes en hebben we de taxi teruggenomen naar het guesthouse. Was leuke middag, op de markt voelde ik me zo dicht bij de bevolking. Het is ook heel anders wanneer je alleen op de markt rondloopt of wanneer we daar met alle 7 rondlopen… Moet ik beslist nog meer doen.

 

Dinsdag 25 maart

Vandaag was het Klaar haar verjaardag. Om het te vieren zijn we deze middag naar… ‘Le palais du chocolat’ geweest! De naam alleen al. Het is een ‘tea-room’, uitgebaat door Fransen. Mijn ogen fonkelden ontzettend toen ik al die overheerlijke taartjes zag in de toonbank, mmm…

Er kwam geen einde aan want naast de taartjestoonbank was er de toonbank met de ijscoupes (coconut, banana, pineapple, … ) de toonbank met cake, croissants, chocoladebroodjes, vers fruit… Ik wist niet waar ik het had. Nooit gedacht dat ik zo verlekkerd zou kunnen zijn op een croissant. Daarnaast kon je ook nog nog Brusselse (!) wafels krijgen met ijs en chocoladesaus, alsook pannekoeken. Het was een hele zware beslissing maar het is uiteindelijk een overheerlijk taartje geworden. Met bladerdeeg en dikke gele créme, zalig. Naast dit lekkers had ik ook nog een overheerlijke Vanillemilkshake besteld, Ik heb genoten. Na het avondeten was er nog een feestje gepland voor Klaar, hier in de ‘tuin’ van het guesthouse. Ya-ya (haar Afrikaanse vriend) had vanalles geregeld.  Er kwamen een aantal mannen djembe spelen, er was een kampvuur, Lamin heeft vuurwerk afgestoken, er was yoghurt met couscous, … kortom alles om van deze dag nog een meer geslaagde dag te maken. De sfeer was onbeschrijflijk!

 

Donderdag 27 maart

Het is nu 18h en ik ben net wakker, ben vanmiddag in mijn bedje gekropen want was zo moe van gisterenavond, daarnaast was het vanmiddag ook veel te warm om ook maar iets te doen. We zijn gisterenavond naar Djokor geweest in Serekunda. Dat is die openlucht’discotheek’. ’t Was weer super hé… We hebben heel de avond gedanst en we waren met een hele toffe bende. Veerle en ik hadden zowat het hele strand meegevraagd en ook die van de djembefactory waren mee. Daarnaast waren Lance (de zoon van Emiel, de likeurman) en zijn vrienden ook mee. Er heerste weer zo’n zalige sfeer. Ben wel wat moe nu, ’t was 5 h deze morgen en om 9 h was er opnieuw een stagedag in Nyodema (maar best dat Veevie mijn lieftallige pedagoog hier niet van op de hoogte is).

Vrijdag 28 maart

Vanmiddag was het weer ‘meeting’ op de swallow, elke vrijdag hebben we vergadering met Els over de voorbije week en wat de volgende week moet komen. Na de vergadering wat op het dak gelegen met de flair  van één van die kleuterleidsters uit Leuven. Echt relaxen dus, niets aan mijn hoofd, geen zorgen, niets… enkel maar genieten.

Vanavond zijn Mieke, Leen, Veerle en ik gaan poolen naar de spybar. ’t Was super! Die Duitsers, die we eerder al hebben leren kennen, waren er ook.. Dat zijn echt toffe gasten, ze werken hier als ‘foresters’. De een houdt zich bezig met het bosbeheer. Alles behoort hier tot ‘the government’ en hij is bezig om de mensen van hier te leren omgaan met het bos en het land. Zodat ze zelf de opbrengst kunnen krijgen. Hij is ook bezig met het opvolgen van de levenswijze van de cheeta’s. Ze hebben een chip ingeplant bij een cheetah en nu volgen ze die via GPS. Allemaal heel erg interessant. De andere is bezig met het testen van de slaapziekte bij geiten…  Na het poolen zijn we nog naar ‘Aquarius’ geweest, daar zijn we vorige week ook geweest en het was weer super!!! Het uitgaan kan hier gerust wel tippen aan dat van in Gent. Alhoewel, ik mis the Pall-group toch wel hard. Eerste donderdag na de paasvakantie wil ik er nog eens goed invliegen dus Wouter, Thierry, Captain Carlos , Vincentus… jullie zijn bij deze gewaarschuwd!! 

 

Zaterdag 29 maart

Vanmiddag zijn we met Lamin naar Bakou gereden, niet naar de crocodilepool ditmaal maar naar de vissersplaats. Het is zo’n gezellig, druk plaatsje met een steiger, waar al die kleine vissersbootjes toekomen. De vrouwen haasten zich dan in het water om de verse vis op te halen en om ze vervolgens te verkopen.  We hebben een ‘butterfish’ gekocht voor vanavond op de barbecue. Daarna zijn we ook nog eens naar de plaatselijke markt geweest en heb ik terug genoten van de kleurrijke taferelen. Eenmaal terug in het guesthouse stond ons al een andere verrassing op te wachten, Els en Lamin hadden een djembegroep uitgenodigd voor de verjaardag van Elke en Joke. Ze hebben de hele avond het beste van zichzelf gegeven en hun ritmes gaven ons opnieuw aanstalten om de hele avond te dansen. Ook de barbecue was overheerlijk, thanks to Els en Lamin!

 

Zondag 30 maart en onvergetelijke dag in de voetbalwereld!

Vandaag was weer één van de zovele onvergetelijke dingen hier in Gambia: TOPVOETBALMATCH TUSSEN SENEGAL EN GAMBIA!!! Er werd de laatste 2 weken over niets anders meer gesproken op de radio en in de kranten, dit was DE match van het jaar blijkbaar. Eergisteren waren de Senegalese supporters al toegekomen hier in Gambia en ze reden elke badplaats af om hun aanwezigheid te tonen. Zijn ze wel uitvoerig in geslaagd. Zeker 60 bushtaxi reden achter mekaar, totally overloaded, echt zottenwerk. Ze zaten zelfs op het dak van die kleine vans, stonden recht, zaten te zingen tot en met… Prachig om te zien en te horen maar levensgevaarlijk.De match ging door in het stadium van Bakou, hier vlakbij. We hadden nog op het nippertje tickets kunnen krijgen en zagen het volledig zitten. De sfeer in het stadium was onbeschrijflijk… soms echt zot wat een sfeer voetbal met zich mee kan brengen! Wel geen enkele goal gezien, de score was 0-0 maar ’t was toch onvergetelijk. We wisten wel dat dit een serieuze risicomatch was voor rellen en vechtpartijen dus is het misschien maar goed dat er niet echt een verliezende partij is. ’t Was fantastisch.

 

Dinsdag 1 april

Vandaag terug ontzettend warm, ik was zo blij dat om 13 h de school uitwas want ik snakte naar een koude douche. Jammergenoeg is er een probleem met de watervoorziening in Kotu dus geen water… Gelukkig hebben we hier een goed alternatief: een duik in het zwembad. We hebben waterpolo gespeeld met enkele Gambianen, gevolleybald, gewandeld in de prachtige vogeltuin, … ’t was weer veel te mooi allemaal, wat ga ik dat hier missen.

 

Donderdag 3 april

Vandaag was een zalige dag op Nyodema, mijn kleuters hebben fantastisch gedanst. Ze stonden allemaal in een supergrote kring en van de mentor moesten ze per drie naar het midden komen om te dansen, heel erg mooi om te zien. Ze zongen er dan ook nog eens bij dus je kan je  wel voorstellen hoe gelukkig ik me voelde. Natuurlijk moest ik op het einde zelf ook in de kring staan dansen… Was wel grappig, ze vinden het zo leuk als ik hun dansstijl probeer na te doen, hah! Vanmiddag zijn we naar het strand geweest, het waren zalige golven en ik heb meer dan een uur met de bodyboard in zee gezeten. Was super.

Vanavond zijn we met enkele Gambiaanse vrienden gaan eten in Luigi’s, dat is een Italiaans restaurant. Daarna zijn we gaan poolen in ‘the mirrors’, dat lag er vlaknaast en het was er echt tof. De muziek stond er wel heel erg luid en ze speelden er heel de tijd hitjes uit de jaren ‘6O en ‘ 7O, veel rock en roll dus. Was eens iets anders dan Afrikaanse ritmes maar toch heel erg tof.


Zaterdag 5 april

Gisteren was het Mieke haar verjaardag en om dat te vieren zijn we met een hele bende gaan slapen op het strand. We waren er goed op voorzien, hadden hout bij voor ons kampvuur, ons muskietennet, eten en drinken en… djembés natuurlijk. ’t Was zo fantastisch, slapen onder de blote sterrenhemel (heb twee vallende sterren gespot J ) met een grote groep vrienden om je heen, this is life. Het kampvuur was zalig en de djemberitmes  zorgden voor heel wat ambiance. De vuurrode  bol zien ondergaan in de Atlantische Oceaan sprak tot mijn verbeelding, dit heet dan gelukkig zijn…

 

Zondag 6 april en tevens één van de mooiste dagen uit mijn 20-jarig leventje denk ik…

Vandaag hebben we (Mieke en ik) de kust van Gambia verkend, vanachter op de moto! We hebben de hele kustlijn afgereden, vlak aan de waterlijn. Heb me nog nooit zo vrij gevoeld denk ik. Ik kon het gewoon niet geloven, zat gelijk in een film.

Urenlang hebben we gereden, zonder ook maar iemand tegen te komen. We hebben ook wel af en toe halt gehouden om een frisse duik te nemen of gewoon maar om te genieten van het adembenemende landschap. Links van ons de helderblauwe oceaan, rechts van ons het parelwitte strand met palmbomen en talrijke baobabbomen (of apebroodboom, heel gekend en typerend voor West-Afrika) en af en toe eens een hut als vorm van accommodatie voor wie hier wat wil blijven hangen… We hebben ook een schild gevonden van een reuzenschildpad, jammer dat je die niet mag invoeren. Heb twee aangespoelde inktvissen gezien en een paarse kwal die er wel heel erg giftig uitzag… Het was een ongewoon prachtige, fantastische dag. Ik kan niet met woorden weergeven hoe ik me vandaag voelde en wat er allemaal door me heen ging.

 

Maandag 7 april

Vandaag begonnen aan derde week Nyodema, wel projectweek deze week. Verloopt heel anders dan de voorbije twee weken maar is ook heel erg tof. We werken in kleine groepjes en zo heb ik meer tijd voor elk kind individueel.

Vanavond zijn de papa, mama en broer aangekomen van Tim Boury. Ze verblijven ook in het guesthouse. Leuk om nog eens Ostènds te horen en te spreken. Is weer een hele aanpassing. Heb vanavond lang met hen zitten praten, ze hebben me het fotoboek getoond van Tim, prachtige foto’s, stuk voor stuk.. Morgen gaan ze met me mee een kijkje nemen in de school.

 

Dinsdag 8 april

Vandaag voel ik me zo mottig of iets, opgestaan met heel veel keelpijn (kon amper slikken) en barstende hoofdpijn. Vanmiddag in mijn bed gekropen en opgestaan met koorts. Had dafalgan genomen maar het ging maar niet over. Ik dacht ’s morgens nog dat het gewoon een verkoudheid was (alhoewel, hier in Gambia…) maar mijn voet en been voelden ook zo raar aan. Anne-Marie (de Nederlandse verpleegster) is dan gekomen en zei dat het van mijn voet kwam. Ik heb sedert enkele dagen een wonde aan mijn voet en eergisteren zat die massaal ontstoken. Ik heb die wonde wel zeker 3 maal per dag verzorgd, ontsmet … maar ’t is hier enorm stoffig en op school ook wel vuil dus een wonde geraakt snel geïnfecteerd. Mijn been voelde heel erg vreemd aan en ik kreeg het ergens wel benauwd. Mijn lymfeklieren waren ook overal opgezwollen, vooral in mijn lies. Was blij dat Anne-Marie er was want die kon me wel wat geruststellen, totdat ze begon over het feit dat ik morgen mee moest naar het ziekenhuis om bloed te trekken… Ze zei dat het noodzakelijk was om zeker te zijn dat het geen parasiet is… Achter eten direct in mijn bed gekropen, voelde me zo ellendig vandaag.

 

 

Woensdag 9 april

Normaal moest ik vandaag les geven op Nyodema maar ik voelde me nog altijd zo ziek of iets dus ben ik naar het ziekenhuis geweest, naar de dokter. Anne-Marie is met me meegeweest, was wel blij want ziekenhuizen en hygiëne gaan hier nu eenmaal niet zo goed samen. Had vooraf wel al een lokaal ziekenhuis bezocht en de toestand daar was soms echt wel schrijnend… Maar Anne-Marie werkt in een privé-ziekenhuis en dat was wel heel wat anders, gelukkig maar. Ik heb antibiotheca gekregen (na heel wat heen en weer geloop want ik ben allergisch aan peniscilline en er zijn ook niet veel antibiotheca in voorraad hier) en wat uitleg over wat er nu precies gaande was. Het kwam dus wel degelijk van die wonde, die was geïnfecteerd maar daarnaast had ik ook nog eens een tropische infectie (daarvan dat ik me zo ellendig voelde de laatste twee dagen). Die infectie was overgedragen door een vlieg… étje. Nu is het middag en de koorts is over, voel me heel wat beter nu, hopelijk blijft het zo! De dokter zei dat ik me geen zorgen moest maken, dat dit heel frequent voorkomt.

Vanmiddag ga ik terug wat werken voor school en laatste twee dagen stage voorbereiden. Ik ga ook naar de tailor want ik heb Afrikaanse stof gekocht en een kleed laten maken. Hopelijk is het mooi.

Morgen gaan we nog eens met z’n allen naar het strand, het zal tevens ook van de laatste keren zijn. Vrijdag is er dan  een laatste vergadering voor ons en gaan we nog iets gaan eten. Zaterdagmorgen vertrekken we heel erg vroeg om de laatste 5 dagen rond te trekken, ik verlang wel al.

 

Hier laat ik het bij, mijn liefste vrienden. Ik wou jullie ook bedanken voor de talrijke mails die jullie me stuurden, deed me zoveel plezier om hier nieuws van jullie te vernemen.

Tot binnenkort en hou jullie maar klaar voor een Gambiaanse feest in Gent! Gambiance!

 

Fien x

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fotoalbums van Gambia

Teaching in The Gambia (54)

16 Februari 2003 | Teaching in The Gambia | Gambia | Laatste Aanpassing 27 Oktober 2012

  • IMG 3469
  • IMG 3489
  • IMG 3436
  • IMG 3568

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking