Reisverhaal «Cheers, mate!»

reis rond de wereld in ca. 365 dagen | Australië | 0 Reacties 15 Februari 2012 - Laatste Aanpassing 15 Februari 2012

Twee maanden en een half in Australië, ze gingen supersnel voorbij. Voor we het wisten moesten we onze piratenvan al terug inleveren.  Het was met pijn in het hart, 13700km op de teller (hoofdzakelijk aan de linkerkant van de weg) en zonder builen, gelukkig maar. Het kleine sterretje in de voorruit hebben ze niet gezien, oef.

De laatste halte in Aussieland was Melbourne. Met de Australian Open waren we er al even geweest, maar verder dan de tenniscourts waren we toen niet geraakt. Nu namen we de tijd om de miljoenenstad helemaal te verkennen. Om het tennis ook achter de schermen te ontdekken, deden we een tour in de Rod Laver Arena. Het dak van het stadion was nu dicht, het tennisveld verdwenen: helemaal anders dan de mensenzee tijdens de wedstrijden. Wat we tijdens het tornooi niet mochten kon nu wel want ook de mannenkleedkamer was in het bezoek inbegrepen. 

In het grootste cricketstadium van het zuidelijk halfrond gingen we ook nog naar een match kijken. We kwamen, we zagen en we geeuwden. Zo’n match duurt in zijn geheel drie dagen en we begrijpen nog steeds niet waarom alle Australiërs er zo gek van zijn. Er is niet altijd veel beweging op het veld, want als zelfs de duiven er ongestoord komen zitten…

Verder genoten we in de stad vooral van de moderne architectuur, de klassieke trams, een goede douche en een degelijk bed, en van hét absolute hoogtepunt van ons Australisch avontuur. In een van de buitenwijken bevindt zich Pin Oak Court, voor de meerwaardezoekers beter gekend als Ramsey Street. Het was alsof we al eens in het straatje waren geweest, omdat het zo herkenbaar is uit de serie. Koffie drinken bij de Buren zat er echter niet in, de straat wordt permanent bewaakt door een securitymannetje.

In het boek van onze wereldreis draaien we alweer een bladzijde om. We onthouden zeker de prachtige natuur, de aangename steden, de kangoeroefilet en de vegemite (Diederik dan toch), onze fantastische van, het “tailgating” (of hoe de Australische bestuurders constant in ons gat reden), de steeds verder dalende euro en steeds duurdere Australische prijzen, de alomtegenwoordige waarschuwingen voor boetes,  de barbies (openbare barbecuetoestellen), de vriendelijkheid van onze Australische “mates”,  het leven op het ritme van de natuur en zoveel meer…

GOOD BYE AUSSIE, HERE WE COME KIWI!