Reisverhaal «Danger! Keep out!»

reis rond de wereld in ca. 365 dagen | Bolivië | 0 Reacties 30 Mei 2012 - Laatste Aanpassing 30 Mei 2012

“Op een dag vind je de job van je leven…” en wij weten alvast dat dat voor ons niet in de mijn van Potosí zal zijn! Meer nog, voor geen geld ter wereld krijg je ons er nog in! Maar laat ons bij het begin beginnen, vanuit Uyuni namen we de bus en zakten we af naar Potosí: ’s werelds hoogste stad. Zelfs met een hele voorraad cocablaadjes, eenmaal boven de 4000m, dat voel je in alles wat je doet, zelfs de locals blijven er altijd last van hebben. Trappen nemen, je rugzak maken, snel wandelen… je ademhaling versnelt, je hart gaat sneller slaan: alsof je bij de minste activiteit een zware inspanning aan het leveren bent.

Dat iemand op het onzinnige idee komt om op net die plaats een stad te stichten, heeft alles te maken met een heuvel die vandaag nog steeds de stad domineert: de Cerro Rico. In 1545 vond een lamaherder per toeval dat de heuvel boordevol zilver zat. Ondertussen zijn eerst de Spanjaarden en nu nog steeds de Bolivianen zelf, de heuvel aan het ondergraven om er zilver en allerlei andere mineralen uit te halen. De binnenkant van de berg kun je ondertussen best vergelijken met een gigantische gruyèrekaas; vroeg of laat zal de inwendige constructie instorten. Zolang dat niet gebeurt mijnen de plaatselijke kompels rustig verder, en ondertussen laten ze aan toeristen zien hoe het er in een echte mijn aan toe gaat (althans nadat zij een papiertje hebben ondertekend dat de organisatoren niet verantwoordelijk zijn voor gebeurlijke ongevallen…). De werkomstandigheden in mijn zijn sinds de 16^de eeuw nauwelijks veranderd: op sommige plaatsen is het bloedheet, het gebrek aan zuurstof omwille van de hoogte wordt in de mijn alleen maar erger, op andere plaatsen ploeter je door de modder en claustrofoben kunnen er gezellig wat angsten uitstaan. Wij waren opgelucht dat we na twee uur terug het daglicht zagen. Voor de mijnwerkers zijn lange dagen in de mijn de enige manier om ooit rijk te worden en uit de mijn te raken: de meest ongezonde Lotto ter wereld. De gemiddelde leeftijd van de mijnwerkers hier is 54 jaar, de meesten sterven aan longproblemen…  Elke werkdag beginnen ze alsof het hun laatste is.

De lelijkheid van de mijn staat in schril contrast met de mooie binnenstad van Potosí. Overal vind je prachtige koloniale gebouwen en kerken. Wij brachten nog een bezoekje aan de plaatselijke Munt. Ondertussen wordt het slaan van Boliviano’s uitbesteed aan het buitenland, maar heel lang werd hier het goud, en vooral ook het zilver uit de mijn bewerkt. Bolivië is vandaag een vrij arm land, en dat is moeilijk te begrijpen gezien alle natuurlijke rijkdommen die ze hebben.

Een aantal dagen op rust komen in Potosí (in een hotel met verwarming!) en we konden er weer tegen. Onze volgende zal de hoofdstad van Bolivië zijn: een stad met de veelbelovende naam “Sucre”.