Reisverhaal «Op naar Uyuni!»

reis rond de wereld in ca. 365 dagen | Bolivië | 0 Reacties 28 Mei 2012 - Laatste Aanpassing 28 Mei 2012

De laatste Chileense grensovergang was er eentje met een hoog Kafkagehalte: meer dan honderd mensen stonden te wachten maar slechts één grenswachter had het bekwaamheidsbewijs “stempelen” op zak, gevolg: meer dan twee uren wachten vooraleer we onze felbegeerde Chileense exitstempel hadden. Gelukkig verliep het aan de Boliviaanse kant wat vlotter, al moet je je niet teveel voorstellen bij de Boliviaanse grenspost: meer een klein barakje waar gelukkig twee mensen bevoegd waren om een stempeltje te zetten. Na een laat ontbijt of een vroege lunch werden we in jeeps verdeeld om onze driedaagse tocht naar Uyuni te beginnen. Al snel werden twee dingen duidelijk: de Bolivaanse altiplano’s waren een prachtig landschap vol schitterende verrassingen maar ook dat een betrouwbare chauffeur onontbeerlijk was:  wegen waren quasi onbestaande!

Het programma van de eerst dag was niet zo druk, en in de late namiddag kwamen we al aan in het, ahum, hotel, waar we de eerste nacht zouden verblijven. Een schitterend uitzicht, dat wel, maar voor de rest nogal basic: geen douches, een met vijf gedeelde kamer zonder verwarming en gelegen op meer dan 4500m boven zeeniveau. Drie paar kousen, kousenbroek, lange broek, een vijftal T-shirts, fleece (met kap), regenjas (met kap), buff, handschoenen en vier wollen dekens: het was 21u10 en we waren helemaal klaar om te gaan slapen (al liet Diederik de regenjas achterwege). Het was echter niet de koude, maar vooral de hoogte en het gebrek aan zuurstof dat zich keihard liet voelen: hoofdpijn, duizeligheid, misselijkheid…  We waren blij dat we de eerste nacht hadden overleefd!

We begonnen de tweede dag met de Laguna Colorada, waar honderden flamingo’s op deze Flamenco’s zaten te wachten: what a way to start a day! We genoten verder van de schitterende kleuren van de Boliviaanse hoogvlakten: hier had Salvador Dali de mosterd kunnen halen! Zelfs een door de wind uitgehouwde stenen boom…  Voor de tweede nacht werd opnieuw een speciaal hotelletje voorzien: eentje dat quasi volledig uit zout en zoutsteen was opgetrokken. Opnieuw was er geen verwarming, dus opnieuw hulden we ons in dezelfde pyjama als de eerste nacht. Gelukkig zaten we nu niet meer zo hoog, dus sliepen we toch wat beter.

Dag drie begonnen we onmiddellijk met het hoogtepunt van deze excursie: de salar  van Uyuni. Het is een onbeschrijflijk landschap: 360° zie je niets anders dan de stralend witte zoutkorst van het uitgedroogde zoutmeer, en dat alles onder een blauwe hemel en een stralende zon! Zelfs wij lieten ons in dit unieke landschap verleiden om met ons fototoestel het gebrek aan perspectief uit te testen. Voor we in het stadje Uyuni aankwamen, hielden we nog een laatste halte in een wel heel opmerkelijk “kerkhof”: op het Cementerio de Trenes kan je zien wat er overblijft van de treinen die hier op het einde van de 19de eeuw voor het transport van allerlei mineralen zorgden; vandaag staan ze als verroeste wrakken te wachten op toeristen die hier “coole” foto’s komen nemen. Een stukje Boliviaans patrimonium dat je met gemengde gevoelens achterlaat.

Wij besloten om in Uyuni een nachtje te blijven (al hadden we misschien beter gekeken of ons hotel verwarming had, neen dus!) en dat betekende dat we afscheid moesten nemen van de rest van het Duitse en Australische gezelschap waarmee we deze schitterende driedaagse hebben beleefd!