Reisverhaal «Even(n)aar Ecuador»
reis rond de wereld in ca. 365 dagen
|
Ecuador
|
0 Reacties
12 Juli 2012
-
Laatste Aanpassing 12 Juli 2012
“Wat je zelf doet, doe je meestal beter!”, en zo was het ook met de grensovergang tussen Peru en Ecuador. In Máncora sprongen we op een bus naar Tumbes, net voor de grens. Daar werden we opgewacht door een klein legertje bezorgde locals. Ze wisten ons te vertellen dat Tumbes een levensgevaarlijke stad was op zondag, maar dat zij ons konden helpen om de juiste bus naar Ecuador te vinden. Toen ze merkten dat deze vissen niet gingen bijten, gingen ze zelfs zover om te zeggen dat als we een taxi zouden nemen, we zeker overvallen zouden worden en ze probeerden zelfs om te verhinderen dat we een taxichauffeur aanspraken. Gelukkig was Diederik hen te snel af, en al snel zaten we in een “mototaxi” naar de busterminal waar we moesten zijn. Het straal negeren van deze afzetters maakte dat we zo maar eventjes 20 dollar minder uitgaven aan onze bustickets. Gelukkig verliep de grensovergang zelf, nochtans weer eentje met een mindere reputatie, zonder enig probleem.
Na een korte stop in Guayaquil namen we de bus naar Cuenca. Een leuke stadje, veel kerkjes, een riviertje en UNESCO-wereldergoed. Meer moet dat voor ons echt niet zijn. Willen of niet, op wereldreis breng je veel tijd door op bussen. De Ecuadoriaanse buschauffeurs weten het gaspedaal zeer goed zitten. Onderweg stappen dan verkopers op de bus om hun gebakken kip nog druipend in het vet te verkopen, of vers geplukt fruit, of moeder de vrouw haar vers gebakken cake. De busreis blijft hier altijd een avontuur.
Twee dagen later zetten we via de “Ruta del Sol” al koers naar Puerto López. Veel van die “sol” konden we niet merken, er hingen te veel wolken voor. Maar we waren ook niet voor de zon naar hier gekomen, wel voor een heel speciaal soort bezoekers die hier elk jaar tijdens juli en augustus te bewonderen zijn: de bultrugwalwissen.
Onze afdingtalenten zijn er na een jaar echt wel op vooruit gegaan: voor we op het bootje stapten, werden we er nog even heel discreet op gewezen dat we niemand mochten zeggen hoe veel (of misschien beter: hoe weinig) wij maar hadden betaald voor het whalewatchtochtje. We kunnen haast niet wachten om onze technieken ook thuis uit te proberen… Na een uurtje varen, sommige medepassagiers kregen al een gevaarlijk groene kleur in hun gezicht en de gids was bij een serieuze golfslag al eens tegen dek gegaan (J), konden we de eerst humpback bewonderen. Typisch macho-mannetjesgedrag is dat ze echt opspringen uit het water om wijfjes te imponeren. Walvissen op de versiertoer, het is een ongelooflijk spektakel.
Tijdens onze tweede stop in Guayaquil hadden we nog even de tijd om er wat aan sightseeing te doen, maar vooral ook om onze inkopen te doen voor we de volgende dag in het vliegtuig zaten richting Galápagoseilanden!
Fotoalbums van locatie «Guayaquil»