Reisverhaal «Goed voor de lijn»

reis rond de wereld in ca. 365 dagen | Peru | 0 Reacties 27 Juni 2012 - Laatste Aanpassing 27 Juni 2012

Met de nachtbus werden we om kwart voor zes in de donkere ochtend gedropt in Nazca. Gelukkig had Vanessa  de busbegeleider in de verte iets horen mompelen of we lagen er nog op te maffen. Die nachtbussen zijn ongelooflijke luxebakken: lederen zetels, quasi volledig plat liggen, eten en drinken worden voorzien, filmpje, etc. Helaas zijn deze laatste meestal in het Spaans gedubde actiefilms, en we wisten niet dat JC Vandamme zoveel films had gemaakt…

Naar Nazca waren we gekomen om de mysterieuze Nazca-lijnen te bekijken. Dit zijn lijnen en  tekeningen in het woestijnzand die figuren als de kolibrie, condor, walvis, hond en zelfs een astronaut uitbeelden. De figuren zijn tot 275m lang en ideaal om vanuit de lucht te bekijken.
We boekten een vlucht met een sportvliegtuigje om over de lijnen te vliegen. We hadden ons die dag al wat uitgehongerd, niet omdat we ervoor even op de weegschaal moesten voor de gewichtsverdeling in het toestel, maar aangezien de vlucht gekend staat als niet geschikt voor de zwakkere magen: Het kleine vliegtuigje draait en keert namelijk rond alle figuren zodat iedereen alles goed kan zien.

Met twee Colombianen, twee Belgen, een gids-co-piloot en gelukkig ook een piloot kropen we in een Cessna. Het vliegtuigje cirkelde van de ene naar de ander figuur, die vanuit de lucht goed te onderscheiden waren. Na een goed halfuur stonden we terug met de voetjes op de grond. Team Colombia en team België hadden het droog gehouden. Niet zo erg als beschreven in de gidsen, of misschien kunnen we er gewoon goed tegen.

Er goed tegen? Het onheil moest toen nog geschieden want de dag nadien lagen onze darmen volledig overhoop. Iets verkeerd gegeten? We weten het niet maar het was alleszins drummen aan het kleinste kamertje. De busrit die dag werd dan ook overleefd met wat Imodiums. De eerste maal dat we het zwaar zitten hadden op onze reis, echte schijtdagen.

Volgende halte was Huacachina, een waarlijke oase midden in de woestijn. Een paar honderd vierkante meters groot, in het midden water, er rond palmbomen en daarrond zover als je kan kijken  duinen van honderden meters hoog. Na een schijtdag (letterlijk dan, want rustig niets doen in de oase is niet onaardig) kozen we om met een buggy de duinen te gaan bedwingen. Geen Maxi-Cosi natuurlijk, dat zou wat belachelijk zijn, maar een zandbuggy met zo’n stalen kooi er omheen. Het tuig trok vervaarlijk snel op en racete in ware Parijs-Dakar stijl over de duinen. Tussendoor mochten we ook nog eens sandboarden: snowboarden maar dan op zand. We zijn er geen grote specialisten in, bewijze daarvan de landing over kop van Diederik. De volgende hellingen gleden we op de buik op onze snowboard naar beneden. Vanessa’s  staartbeentje hield zijn hartje vast na wat er in Vietnam was gebeurd, maar ditmaal werden het zachte landingen. Na nog wat scheuren in de woestijn, zagen we de zon ondergaan achter de duinen. Een ideaal einde van een mooie uitstap.

De volgende dag ging het naar Lima. De peristaltische bewegingen waren nog steeds onberekenbaar dus werden de nodige dosissen Imodium wederom ingeslagen. Lopende zaken nemen nu eenmaal geen keer.