Reisverhaal «Santa Catalina»

reis rond de wereld in ca. 365 dagen | Peru | 0 Reacties 24 Juni 2012 - Laatste Aanpassing 25 Juni 2012

De dagen na Machu Picchu deed Vanessa’s nieuwe techniek om trappen te nemen (met twee gestrekte benen) heel wat Peruvianen even achterom kijken. We moesten het dus even rustig aan doen, en geen betere plaats daarvoor dan in het klooster. Het Catalinaklooster is een volledig ommuurde stad binnen de koloniale stad Arequipa. Aangezien de weinige overgebleven nonnetjes ondertussen allemaal zijn verhuisd naar een moderne vleugel mocht ook Diederik binnen. Binnen het oude complex dwaalden we rond in de vele straatjes, keken we rond in de vele cellen. We genoten van de levendige kleuren van de muren en de bloemen, alles tegen een hemelsblauwe achtergrond met besneeuwde bergtoppen. Even overwogen we om er te blijven, maar het vooruitzicht om elke dag voor vijf uur uit de veren te moeten deed ons onze beslissing snel herzien.

Voor we de stad verlieten, maakten we ook nog vlug kennis met Juanita, een puber uit de streek die indertijd aan de berggoden werd geofferd. Haar mummie werd enkele jaren geleden per toeval ontdekt en wordt tegenwoordig  in een donkere diepvries tentoongesteld aan de geïnteresseerden. De gids kon niet beschuldigd worden van enig enthousiasme, maar het was wel een interessant museumpje.  De mensoffers van heel wat Zuid-Amerikaanse volkeren blijven trouwens een heel luguber gegeven.

De tweedaagse tocht naar de Colcacanyon zal ons ook nog lang bijblijven.  In de Colcavallei zagen we prachtige terraslandschappen. In de Canyon, alhoewel niet zo indrukwekkend als bijvoorbeeld de Grand Canyon, konden we wel condors vanuit vogelperspectief bewonderen… dat zo’n grote kanjers kunnen vliegen: ongelofelijk. Toch zullen we ons vooral herinneren dat we bijna werden overvallen door een, wij schatten, achtjarige gangster in schooluniform. Voor toekomstige reizigers: de no-go zone in het dorpje Chivay bevindt zich om de hoek van het buffetrestaurant waar de toeristenbussen worden afgezet. Wij zaten daar onze lekkere broodjes (met Nutellachoco!) op te eten, toen deze knaap vrij opdringerig een aantal keren om ons fototoestel vroeg, zogezegd om ons te fotograferen. Toen we weinig aanstalten maakten om hem onze camera zomaar te geven zei hij dreigend: “en de volgende keer wil ik wel jullie camera” en na nog even vruchteloos wachten blies hij de aftocht.  Oef, daar zijn we gelukkig aan een groot onheil ontsnapt J