Reisverhaal «Vamos, señor!»

reis rond de wereld in ca. 365 dagen | Peru | 0 Reacties 17 Juni 2012 - Laatste Aanpassing 17 Juni 2012

In ons lijstje “legendarische busreizen” kunnen we er nog eentje toevoegen. Het stukje van Copacabana naar de Peruviaanse grens verliep nochtans heel snel, zelfs de grensovergang verliep verrassend vlot. Deze grenswachters hebben een heel slechte reputatie, dus hadden we al ons geld verborgen in onze kousen (“geld stinkt niet”, maar van onze dollarbiljetten zou ik dat toch niet meer durven beweren…) maar wij noch onze bagage werden gecontroleerd. Na de grensovergang reed de bus plots merkbaar trager, stopte elke vijf à tien minuten… Even achterom kijken leerde ons dat onze bus zowaar een auto aan het trekken was.  Een vriendendienst, geen enkel probleem, maar probeer het dan tenminste goed te doen: het touw waarmee de auto had moeten vasthangen bleef maar loskomen. We moesten op een bepaald moment zelfs meer dan 200m achteruit rijden om de auto terug op te pikken. Waren het Diederiks magische woorden “Vamos señor!” of kreeg de chauffeur het zelf op zijn heupen, we weten het niet, maar midden te velde werd de auto toch opeens achtergelaten en konden we aan een normaal tempo verder naar onze eerste Peruviaanse stop: Puno.

Puno zelf heeft niet zoveel te bieden, het is vooral een uitvalsbasis voor de drijvende dorpjes op het Titicacameer. Op deze kunstmatige rieten eilandjes wonen heel wat mensen die tegenwoordig alles in de strijd gooien om de bezoekers zoveel mogelijk souvenirs te verkopen, maar waarvan je moet toegeven dat ze in heel bijzondere omstandigheden leven.  Het is het best een interessant bezoek, zeker als je vervolgens met een prachtige volle maan op het Titicacameer terug koers kan zetten naar het vasteland.

Als we op de vorige bus nog niet genoeg werden verwend, hadden we op het traject tussen Puno en Cuzco weer prijs. Er werd ons geen moment rust gegund: na een profeet die de bus trachtte te bekeren, begon een verkoper achtereenvolgens wonderzalf (hoogstwaarschijnlijk tijgerbalsem), cd’s met reflecties over het leven en boekjes met levenswijsheden te verkopen. Tijd voor de lunch: lokale dames komen aan boord om vlees te verkopen, helaas moet het beest voor onze ogen nog in stukken worden gehakt, getrokken en versneden. Een heerlijk aroma! Vervolgens staat een passagier recht met zijn gitaar, speelt twee liedjes en hoopt op die manier zijn busticket terug te verdienen. Gelukkig zijn het vooral de Peruvianen die aangesproken worden, en worden de toeristen grotendeels met rust gelaten. Oef!

Zoals we hadden verwacht is Cusco een prachtige stad. Het moet nog veel indrukwekkender zijn geweest toen de Spanjaarden nog niet alle Incagebouwen hadden verwoest (en het Incagoud hadden gesmolten), maar gelukkig lieten ze ook  heel wat prachtige kerken achter. Heel veel bezoeken we er  trouwens niet, gewoon rondslenteren is meer dan voldoende om van alles te kunnen genieten. Even wanen we ons terug in Azië wanneer we overal op straat aangesproken worden voor massages, maar deze dames hebben qua opdringerigheid – gelukkig voor ons –  nog veel te leren van hun Aziatische collega’s. We hebben trouwens een perfecte timing om Cusco te bezoeken: net wanneer wij er zijn wordt het “Corpus Christi”-feest gevierd. Ongeveer alle heiligenbeelden uit de vele kerken die de stad rijk is, worden in kleurrijke en muzikale optochten door de stad gedragen. Hopelijk werden de dragers die avond ook getrakteerd op massages, want zij zullen het echt nodig hebben gehad!