Reisverhaal «Zondag tot zondag»

Marokko | Marokko | 0 Reacties 17 Mei 2020 - Laatste Aanpassing 17 Mei 2020

Er is weer héél wat gebeurd hier!

Zondag, Moederdag, zijn we nog eens samen gekomen met de Belgen. Dit keer op de camping waar Bernard en Sylvaine staan. Michel en Christiane gaan niet mee omdat ze vroeger altijd daar naartoe gingen, melancholie! Omdat geen van ons fietsen of een scooter bij hebben is dat te ver om dagelijkse boodschappen te doen en staan we nu dichter bij het dorp. Ook was Christiane nog niet volledig volledig hersteld. Ze is oververmoeid omdat ze niet goed slaapt en erg gestresseerd is door voortdurend alle nieuws over Corona op te zoeken.

We hebben er een leuke namiddag gehad. Het eten was super lekker en rijkelijk overgoten met rosé, witte wijn en voor de liefhebbers een koel biertje. De tijd vloog voorbij en voor we het wisten was het hoog tijd om terug te keren naar onze camping. Didier en Ingrid vertrokken als eersten. Wij zouden een beetje later komen maar ja, hoe gaat dat, je drinkt nog een slok, je babbelt nog wat en algauw is het te laat om nog te vertrekken. De avondklok, weet je wel! De enige oplossing was een kamer nemen ter plaatse. We kregen de mooiste kamer. Alleen, ze was niet gepoetst en er was ook geen water. Oogjes toe en slapen maar.

Maandagochtend waren we al vroeg wakker en gingen we op zoek naar Françoise, de Franse eigenares en naar wat ontbijt. Noppes, niks te vinden. Een glaasje water bij Bernard kikkert ons op en we vatten de terugweg aan. In het dorp doen we wat boodschapjes zodat we toch een broodje kunnen eten aan ons campertje.

Even later komt er slecht nieuws. Michel en Christiane zijn gisterenmiddag lang in het zwembad geweest en hebben veel gepraat met de Fransen die vooraan staan. De voorbije nacht is Michel ziek geworden. Weeral moet de dokter komen en hij stelt een hitteslag vast. De komende dagen moet hij in de kamer met airco blijven en vooral rusten.

Wij zitten meer en meer samen met Didier en Ingrid. Het klikt zéér goed tussen ons. We hebben ook nood aan sociaal contact. Zo gaan de dagen en de avonden wat sneller voorbij want de strakke wind speelt met onze schotelantenne en tovert blokjes op ons tv-scherm. Geen dag gaat voorbij of er is wel een zandstorm. Sommige zijn verschrikkelijk. Je krijgt geen adem meer en het zand kruipt overal: in je oren, je neus, je ogen en je mond. We worden het echt beu! Zelfs op de patio is het niet vol te houden. Telkens weer moet je de luifel dichtdoen en binnen zitten. Met temperaturen boven 40 ° in de camper is het niet uit te houden. We mogen dan in het restaurant van de camping gaan zitten.

Dinsdag weeral slecht nieuws. Christiane toont aan Lieve dat ze bubbeltjes heeft op haar lichaam. Een zona! Zéér pijnlijk en een behandeling is hoognodig. Nu liggen ze beiden ziek in de kamer. We proberen te helpen waar we kunnen schakelen onze familie arts, Theo, in. Dat zal zijn tijd vragen om te genezen.

Oh ja, maandag, nog voor we terug op de camping waren, zijn de vier Franse campers die vooraan stonden vertrokken naar Midelt. Het ligt in de bergen op 1400m. hoogte en het klimaat is er veel koeler. Daarvoor hadden ze een attest van de dokter nodig. Dan moesten ze een camping zoeken die hen wilde ontvangen. Daarna naar Rissani, op dertig km hiervandaan om toestemming te vragen om door te reizen. Dat moest dan weer aangevraagd worden aan de prefectuur van Er Rachidia en dan mochten ze vertrekken. Nu staan ze daar en hebben ze temperaturen tussen 3 en 18 graden! Brrrrrr. Er valt af en toe sneeuw en het regent geregeld. Wij blijven hier tot we echt kunnen terugkeren naar België of naar de kust kunnen verhuizen.

Donderdagochtend komt er een jongen met zijn fiets vooraan op de camping bij Didier en Ingrid. Hij wil wat dingen verkopen uit zijn tuintje in de palmerie. Hij heeft mooie verse munt, lekkere salade, peterselie en een kruid dat de muggen verjaagt. Zij kopen wat voor enkele Dirhams en geven hem wat extra. Later komen ze delen met ons.

Vrijdag komt hij terug maar dan eerst bij ons. We hebben nog genoeg staan maar toch kopen we wat. We praten wat met de jongen en hij geeft ons zijn telefoonnummer, zo kunnen we hem bellen als we iets nodig hebben. Die kan hij opschrijven, maar als we hem vragen om zijn naam te schrijven lukt dat niet. Hij heet Mustapha. Als Lieve het opschrijft zegt hij "ja, met ph". Het is een hele lieve jongen.

Daarna gaan we naar het dorp want na 11.00u. is de kleermaker open. Lieve koopt er enkele broekjes en ik een hemd. Het is wat te lang en te breed. Geen probleem, zegt de kleermaker, kom binnen 5 minuten maar terug dan is het vermaakt. Ondertussen komt toevallig Mustapha daar ook binnen. Zo vernemen we dat hij dertien jaar is, in het zevende jaar zit en dat hij een weeskind is. Hij woont bij een oudere man en de mensen uit het dorp helpen hem ook. Hij wordt graag gezien. Wij staan vooral versteld van zijn ondernemingszin. Aan de ene kant grijpt dit verhaal naar de keel, maar aan de andere kant kunnen we er nog veel van leren! Bij ons steken ze zo een jongen in een weeshuis, hier wordt hij opgevangen en ondersteund door de gemeenschap.

In de namiddag zie ik een mail van NKC, de Nederlandse campervereniging. Zij leggen een boot in om de Nederlandse camperaars te repatriëren. Hij zou vertrekken op dinsdag 19 mei. Het wordt hen ten stelligste aangeraden om die boot te nemen. Ik word kwaad, en ik ben niet alleen. De andere Belgen in de buurt nemen direct contact op. We komen hier samen aan onze camper en overleggen. Wat doet onze ambassade voor ons? Niets! Wij krijgen niet het minste nieuws over de toestand hier. Zijn wij dan geen Belgen meer? Waarvoor betalen we nog belastingen? Moeten we nog gaan stemmen voor dat zootje ongeregeld dat afwezig tekent als je ze nodig hebt?
We beslissen allemaal een mail te sturen naar de ambassade en ik zal Lieven vragen om daar eens een stok in het hoenderhok te gooien.
Nadien worden de gemoederen bedaard met een gezellige babbel en keert eenieder terug naar zijn campertje.

'S avonds FaceTime ik heb Klair en Theo en Edithe en Lieven. Het is soms echt moeilijk. Wij willen weten wat de Belgische ambassade eigenlijk doet om ons de kans te bieden om terug te keren naar ons land. We begrijpen dat de lokale overheid stug is en het moeilijk maakt om iets te organiseren, zeker nu in de ramadan. Toch had de ambassade ons beloofd om ons op de hoogte te houden. Tot nu toe hebben ze nog niks van zich laten horen! Zelfs landgenoten die al mails gestuurd hebben krijgen gewoon geen antwoord. De dochter van Ingrid schreef een mail naar de ambassade en kreeg als antwoord dat als ze nog één keer een mail zou versturen vanolmen dat adres, ze geschrapt wordt van de lijst! Kan je dat geloven? Wel zijn er 5 vluchten ingelegd voor Belgen met de dubbele nationaliteit, ken je ze? Die zijn ze hier liever kwijt, die maken teveel van hun oren! Als je de arrogante scheldpartijen moest lezen die op Facebook verschenen zijn toen de Belgische toeristen, die hier per vliegtuig op vakantie waren, werden gerepatrieerd dan val je omver !!! Je kunt ze terugvinden op de Facebookpagina van de Belgische ambassade. Wij maken blijkbaar niet genoeg wind. (Heel toepasselijk hier en nu).

Oh ja, de voorbije dagen zijn de temperaturen gezakt. Overdag is het aangenaam warm maar 's avonds koelt het goed af.

Zaterdag, een drukke dag. Als we ons klaar willen maken om boodschappen te doen krijg ik telefoon van Riet. Hun fiets heeft een platte band en ze vragen of ik hen kan helpen. Ze zullen hem brengen als de baas van hun camping, Ali, tijd heeft. Ik trek mijn werkplunje aan en Lieve doet alleen boodschappen. Ondertussen begin ik aan de mail naar de ambassade. Mijn zusje, Klair, belt nog eens voor wat gegevens. Lieve was ondertussen al terug en begint te koken. Plots komt de auto van camping Les Pyramides opgereden. De I-pad opzij en fietsband bekijken. Met het beperkte materiaal dat ik bij heb is het niet makkelijk. Ik krijg de binnenband en toch uit en probeer hem op de pompen. De lucht gaat er sneller uit dan in! Juist rond het ventiel is het af gescheurd. Was dat het lek of komt het doordat ik teveel gewrikt heb, ik zal het nooit weten. In ieder geval zullen we op zoek moeten naar een nieuwe binnenband. Hoe gaat dat aflopen? Zonder fiets kunnen Riet en Cis niet op die camping blijven staan. Het is veel te ver van het dorp. We zien wel. Inchallah!

Ondertussen is het 17.45u. en zit ik hier nog te schrijven. Zwemmen zat er voor mij niet in vandaag. Na het avondeten, een lekker soepje van gele paprika, de afwas en nog een korte babbel met alle campeerders hier op de camping 😉, gaan we terug naar de camper. De wind is weer opgestoken. De zoveelste zandstorm. Ik kan ze niet meer tellen maar de voorbije week was het elke avond van dat. Ik heb dat verhaal van Mustapha nog toegevoegd en nu is het tijd om van mijn laatste glaasje wijn voor vandaag te genieten. Het was een drukke, lange dag vandaag!

Zondag. We hoorden van Didier en Ingrid dat er in de Stop en Shop, de plaatselijke supermarkt, weer nieuwe producten zijn binnen gekomen. Wij daarheen. Het is nog steeds een leuke wandeling door de uithoek van het dorp en door de palmerie. Een boodschappenlijstje maken heeft weinig zin want je weet nooit wat je er zal vinden. We komen terug met meer dan gepland. Deze middag eten wij, naar goede zondagse gewoonte, in het restaurant van de camping samen met onze vrienden uit Ingelmunster. De geroosterde kip was niet zo lekker. Lieve vindt zelfs een klein nageltje tussen de kip! Als ze Ahmed erover aanspreekt lacht hij het weg en zegt dat ze roosteren boven een vuurtje gestookt met oud bekistingshout met cement en nagels en alles erop en eraan. De kip is zodanig slecht versneden dat je niet meer ziet of het kip, kalkoen of dromedaris is. De frietjes waren echter super lekker. Tegen een uur of drie wil mijn schatje plots een dutje gaan doen. Ik leg me gezellig naast haar voor een 20 tal minuten. Daarna is het tijd voor een zwemmetje. Als we nog wat op een ligbed liggen om op te drogen komen Michel en Christiane bij ons. Er hangt iets in de lucht! Ze vertellen ons dat ze vertrekken richting Agadir. De dokter raadde het hen aan bij het eerste bezoek en schreef en ook een medisch attest. Het is het beste voor hun gezondheid, want er komt weer een hittegolf aan. Toch grijpt het me aan. We zijn zolang samen, hebben al zoveel meegemaakt, het afscheid zal moeilijk zijn! Ze blijven nog tot op het Suikerfeest van volgende zondag, het einde van de ramadan. Waarschijnlijk zullen we niet veel langer hier blijven want de hitte zal ook voor ons gevaarlijk worden. We zien wel. Ze vertellen ons ook dat er waarschijnlijk geen mogelijkheid zal zijn om naar België terug te keren vóór  half JULI !!! Ja, onze eerste reis naar Marokko zullen we niet snel vergeten!

Voor jullie allen nog een veilige week en vergeet ons niet.

Groetjes,

Dirlie.