Reisverhaal «Ripoll»

My First Trip... | Spanje | 0 Reacties 25 Augustus 2019 - Laatste Aanpassing 25 Augustus 2019

Zondag 25 augustus. 

We zijn dus eindelijk aan wat meer avontuur begonnen!!

Na ons verblijf in Cap d’Agde, wat ons uiteindelijk een beetje tegenviel, zijn we dan vertrokken naar Gruissan. Daar was er gedurende héél ons verblijf véél wind. Woensdag zijn we daar toegekomen en hebben we nog een wandelingetje gedaan langsheen de haven met al zijn winkeltjes en restaurantjes. 

Donderdag zijn we dan ‘s middags gaan eten met Els en Philippe aan de zoutpannen in restaurant La Cambuse du Saunier. Echt superlekker!! Als hapje enkele scampi en als hoofdgerecht een dorade, in zoutkorst gebakken. Die was echt superlekker. Uit ondervinding weten we al dat dit niet overal zo is! En ook nog een portie in look gebakken gamba’s. Lieve en ik aten van elk de helft. Ondertussen werd er lustig op los getetterd. Als dessert nog een lekker ijsje en zo konden we er weer tegenaan. Els en Philippe waren met de auto tot Narbonne gekomen en vandaar verder met de elektrische fiets. Wij waren met onze elektrische scooters. We toonden nog even waar we stonden met onze camper en na nog een fris drankje vertrokken ze weer naar Narbonne. Het was een leuke, gezellige namiddag!!

”Wat zullen we doen?” Vraagt mijn schatje. “Zullen we nog eens tot in de oude stad gaan?” En wij dus weer op weg. Het is wel een beetje klimmen en als we boven komen hebben we uiteraard dorst. Er is juist nog een tafeltje vrij op het terras van ons stamcafé. En ja, op 1 been kan een mens ook niet staan! Het is bijna 19.00u. De straat wordt vol gezet met tafeltjes en stoelen en de chef van de tapasbar van rechtover schiet zich achter zijn fornuis. Daarnaast is er een zaakje waar je ook van alles kan bestellen en opeten kan je het waar je wil. De drie zaken hebben een goede verstandhouding. Is dat niet fantastisch? Dus wij blijven plakken en eten wat lekkere tapas. De avond vliegt voorbij en de sfeer op het terras is opperbest. We maken kennis met enkele locals en wat andere toeristen. We trekken het echter niet te lang want vrijdag is het weer reisdag. 

Vrijdag 23 augustus. 

Alle reservoirs worden nog eens gevuld en geledigd en we kunnen op weg. Richting Le Canigou, een berg die het begin van de Pyreneeën aankondigt. We vinden er echter geen plaats en rijden verder naar Vernet-les-Bains waar we de Abbaye de St-Martin willen bezoeken. Weeral geen plaats om ons campertje neer te poten. Plots zie ik een lampje aangaan!! Het blijkt iets van de injectie te zijn. Rustig verder rijden en de eerste garage binnen! De mecanicien zal een diagnose doen en ondertussen bezoeken wij Prades. Een uurtje is juist voldoende om de stad te bezoeken. Alles lijkt echter normaal en het lampje is ook uit. Wij weer op weg naar Villefranche-de-Conflent. Het is een middeleeuwse site die geprangd ligt tussen twee hellingen en overschouwd wordt door fort Libéria wat we natuurlijk gaan bezoeken. Het is een stijle klim om 180 m. hoger bij het fort uit te komen. Binnenin zijn er ook nog eens een tweehonderdtal treden te nemen. Je hebt er een prachtig uitzicht op de alom tegenwoordige Canigou. De afdaling doen we via een onderaardse gang met 734 treden. Indrukwekkend en zwaar voor de beentjes! Vlug verder naar onze eindbestemming voor vandaag: Estavar, midden in de bergen op 1500 m. hoogte. De weg erheen geeft ons al een eerste blik op de pracht van de bergen en geeft ons de kans om het campertje eens goed uit te testen. In de ijskast is alles wat in het rond gevlogen maar verder is alles ok. Het is er een aangename temperatuur en een leuke camping. 

Zaterdag verkennen we de omgeving en genieten we van het bijhorende zwembad. Internet of WiFi hadden we hier niet. 

Zondag, vandaag dus wordt het een stevige rit: het hoogste punt ligt op 1800 m. Via La Molina en Ribes de Freser rijden we naar Ripoll. Onderweg doorkruisen we enkele prachtige skidorpen waar de ski’s al ongeduldig wachten op de gasten van komende winter. De weg schurkt zich aan tegen de bergflanken en gunt ons geen enkele stuurfout. Nog meer dan de Alpen zijn hier de hellingen bijna loodrecht en de weg is niet breder dan nodig. De afgronden zijn beangstigend. Tientallen wielertoeristen komen de hellingen af gevlogen en scheren rakelings naast ons. Het was al rond 14.00 u. als we aankwamen en dus hoog tijd om de inwendige mens te versterken. 

Ondertussen zijn we weer bij geschreven. We staan boven de stad op de parking van het kerkhof. Onze buren zullen ons dus niet wekken deze nacht. Straks gaan we naar beneden op verkenning en blijven er een hapje eten. 

Wij hopen jullie binnenkort nog wat door te kunnen sturen. Tot later. 

Dirlie.