Reisverhaal «En dan is het nu tijd om mij even te settelen»

Zuid-Amerika | Argentinië | 2 Reacties 29 September 2014 - Laatste Aanpassing 05 November 2014

En dan heb ik ineens 56 weken of 13 maanden gereisd, 7 landen en meer dan 85 plaatsen verkend...

Een overzicht van een onvergetelijke ervaring:

* Argentinië: in totaal en tot op heden 18 weken, 18 stops en een roadtrip
* Chili: 5 weken, 7 stops
* Bolivia: 8 weken, 14 stops
* Paraguay: 2 weken, 3 stops
* Peru: 8 weken, 12 stops
* Ecuador: 5 weken, 9 stops én Galapagos :-)
* Colombia: 10 weken, 21 stops

De tijd van mijn leven? Je mag gerust zijn! Ik heb er bewust voor gekozen om maar één continent te verkennen, ik wilde graag traag reizen, de tijd hebben om de verschillende culturen goed te leren kennen en te blijven als ik mij ergens goed voelde. Ik wilde tijd voor mezelf en rust vinden. Ik wilde genieten, en of ik genoot? Ten volle, iedere dag opnieuw! Was het dan altijd rozengeur & maneschijn? Nee hoor! Ik reisde zonder plan, op gevoel en intuïtie! Was het steeds een 'logische' route? Bijlange niet! :-)

Mijn eerste én belangrijkste voornemen was het 100% leren vertrouwen op mezelf, altijd én in alle omstandigheden! Voordien was ik niet onzeker maar wist ik dat, wat voor fratsen ik ook zou uithalen, onze papa mij altijd zou helpen maar dat kan nu natuurlijk niet meer. Ik leerde naar mijn gevoel te luisteren én dit te volgen. Mijn zelfvertrouwen groeide en dat gaf mij de kracht om dit eigen te maken. Ik leerde mijn eigen weg te volgen, mijn eigen keuzes te maken en hier de volle verantwoordelijkheid over te hebben. Dit was soms erg confronterend en/of pijnlijk maar vooral leerrijk en uiteindelijk geeft het mij rust. Ik leerde voor mezelf te kiezen, altijd, ook al deed dat soms anderen pijn of stelden hen dat teleur. Ik ben immers de enige die voor mijn eigen geluk verantwoordelijk is!

Ik probeerde mijn impulsiviteit te beheersen te zijn maar ervaarde al gauw dat dit gewoon bij mij hoort én vaak mijn beste keuzes zijn, ik ben nu eenmaal geen denker maar een doener en ja, ook een dromer :-) Na het overlijden van onze papa had ik het gevoel dat mijn wortels grotendeels verdwenen waren, ik moest terug op zoek naar mezelf. Gaandeweg vond ik terug rust en voelde ik dat vele normen & waarden maar ook verwachtingen van onze papa ook gewoon de mijne zijn. Net als de levensstijl en sommige dromen. Ik herinner mij vaak onze gesprekken en zijn raad. Ik botste toevallig op 'een bevestiging' van mijn gevoel in één van de mailtjes die hij mij stuurde toen ik in Brazilië woonde: 'Ik steun je altijd, welke keuze je ook maakt, en ik weet beter dan wie dan ook waarom je in Zuid-Amerika zou willen wonen'. Er vloeiden traantjes maar dit was 'het zetje' dat ik nodig had om steeds mijn eigen weg te blijven volgen, al wil dat niet zeggen dat ik meteen verhuis.

Een ander voornemen was het verwerken of een plaatsje geven van zijn plotse overlijden. Maar dat verwerken werd gaandeweg eerder het aanvaarden dat ik het misschien nooit helemaal zal verwerken of zal kunnen plaatsen. Dit verlies is voor mij zo ingrijpend dat het mij misschien zelfs nog meer pijn doet dan voorheen. Ik vond er wel een zekere rust in, in die zin dat ik aanvaard dat ik nog regelmatig door verschillende fasen van het rouwproces ga, ik kan nog steeds boos zijn maar vooral heel erg verdrietig en dat is oké. Onze papa, mijn grote held, was/is zo belangrijk voor mij dat hij gerust nog erg aanwezig mag zijn. In grote of kleinere keuzes vraag ik mij nog af wat hij er zou van vinden maar eigenlijk weet ik: het is oké, zelfs als ik een frats bega, dat noemen ze dan leergeld :-) en ondertussen weet ik ook: ik kom altijd op mijn pootjes terecht! :-)

Ik vond het boeiend om in mijn eentje te reizen, enerzijds om dichter bij mezelf te komen en anderzijds om alles ten volle te beleven. Ik merk dat de periodes dat ik samen reisde, ik deze als minder intens ervaar. Er is altijd iemand om mee te praten, mee te eten, ... je kan wandelen zonder te kijken en ergens zitten zonder te voelen. Terwijl ik in mijn eentje vaak contact heb met locals en andere reizigers, ik zie meer als ik alleen wandel en voel de sfeer beter aan. Het is natuurlijk minder vertrouwd maar dat is net leuk en ook dat zorgde er voor dat ik altijd op mezelf leerde vertrouwen, net zoals ik Spaans leerde spreken. En boven alles: wat een vrijheid! Dat is misschien nog de grootste luxe van het alleen reizen: een ongelimiteerde vrijheid en massa's tijd!

Ik leerde zoveel boeiende mensen kennen en sommigen hebben voor altijd een indruk nagelaten, door wat ze zeiden: soms hielden zij mij (onbewust) een spiegel voor of gaven ze net dat zetje dat ik nodig had om tot een besef te komen, door hun manier van zijn of hun levenswijze. Met sommigen bracht ik relatief veel tijd door, met anderen misschien maar een uur of een avond. Maar net doordat we allemaal 'vreemden' zijn en tegelijk bondgenoten, is er een groot vertrouwen. Mensen lijken in deze omstandigheden sneller gevoelens/ervaringen te delen en dat schept een band. Natuurlijk is het niet altijd zo 'serieus', het was vooral altijd gezellig en er waren meer dan eens feestavonden, ook deze staan in mijn geheugen gegrift :-)

Zijn er ook minder leuke aspecten aan (alleen) reizen? Ja hoor! Maar dat weegt niet op tegen al de geweldige ervaringen :-) Ik mag natuurlijk niet vergeten dat ik een grote portie geluk had en dat brute pech mij gespaard is gebleven, hoe kan dat ook anders? :-)

Wat zal ik niet missen maar dat is allemaal te relativeren:

* mijne rugzak, fitness op zichzelf!
* de beperkte kledingkeuze
* stinkende sokken en/of vuile onderbroeken rond mijn bed
* slapen in dorms, al zijn sommige nachten heerlijk onvergetelijk :-)
* snurkers of andere actievelingen in dorms
* koude douches, letterlijk
* de extra kilo's, 't goede leven... je weet wel :-)

en ondertussen weet ik als de beste: alles went! :-) Nog iets zeer positief aan lang reizen: flexibiliteit, dat wordt een gewoonte :-)

... en dan is het nu even tijd om mij te settelen :-)

Ik ga een tijdje bij Claudio wonen, in Centenario, Noord-Patagonië, Argentinië. Kort gezegd: in the middle of nowhere :-) maar het is daar gelukkig zomer aan 't worden! Het zal een grote aanpassing zijn maar ik heb er wel zin, het zal een andere levensstijl zijn maar hopelijk even boeiend :-) Ik hoop tijd te vinden om mijn ervaringen wat te overdenken en te plaatsen. Misschien ook al om albums te maken maar ik wil vooral genieten van mijn vriendje, een frigo met eten, een fatsoenlijk bed, een kleerkast, ... kortom een thuis!

Ik vermoed dat ik mijn reis al reizend, in Uruguay, zal eindigen :-) Al is dat, inclusief het 'serieuze' leven, nog ver-van-mijn-bed-show, gelukkig! Ik heb al zolang niets gepland, waarom zou ik die goede gewoonte nu laten varen? :-) Laat mij maar rustig verder dobberen, ik kom er wel!

Het zal dus even stiller op de blog zijn maar ik probeer nu & dan iets van mij te laten horen. Ik heb mijn verhalen steeds met plezier met jullie gedeeld, ik hoop dat jullie op deze manier een beetje met mij mee konden reizen en vooral dat jullie op jullie beurt dromen waarmaken :-) Het gaf mij een warm gevoel dat jullie mijn avonturen volgden en steunden, bedankt! :-)