Reisverhaal «La vida @ Salta 2»

Zuid-Amerika | Argentinië | 1 Reacties 15 December 2013 - Laatste Aanpassing 05 Januari 2014

Zoals jullie wellicht op het nieuws gehoord hebben, heeft Argentinië enkele dagen serieus op zijn kop gestaan. In Córdoba heeft de politie het werk neergelegd omdat ze oa. meer loon wilden. Met als gevolg dat mensen massaal gingen plunderen, overvallen & vandalisme pleegden, ... . De overheid willigde de wensen van de politie (gedeeltelijk) in met als gevolg dat andere steden volgden, natuurlijk wilden ook zij loonsverhoging (je bent een ambtenaar of je bent het niet hé :-) ). Bij ons in de buurt volgden Tucúman en Juyjuy het voorbeeld, met dodelijke slachtoffers, maar eveneens de politie van Salta wilde wel wat extra loon... . Gelukkig hebben ze hier nooit volledig het werk neergelegd en het leger & de federale politie waren steeds aanwezig. Toch zat de schrik er goed in én werd er vooral 's nachts geplunderd en vandalisme gepleegd. Winkels, supermarkten en restaurants sloten hun deuren. Er werd hout en karton voor de ramen geplaatst en het openbaar leven in Salta viel volledig stil. Akelig! Uiteindelijk was er nog één supermarkt waar, als je door de tralies kroop, inkopen kon doen, natuurlijk met gigantische wachtrijen tot gevolg. Na een dag of 3 deden steeds meer handelaars hun zaak voorzichtig terug open (je kon via de tralies binnengaan) en sinds zaterdag is het leven in Salta terug zoals het was. Gelukkig! Ik ben deze dagen enkel buiten geweest om te gaan werken of om naar de Spaanse les te gaan en dan nog was het goed opletten en vooral low-profile zijn. Toeval wil dat het net deze dagen regende, het koelde dus wat af, zalig! We hebben dus ook kunnen bijslapen :-)

Ondertussen zit mijn eerste werkweek in het ziekenhuis er op en ben ik al wat geacclimatiseerd. Gelukkig heb ik hier, maar ook in Brasil, al wat openbare ziekenhuizen gezien en was ik dus deels voorbereid. Dit ziekenhuis is een 15 jaar oud en dus vrij nieuw. De openbare ziekenhuizen zijn volledig gratis en worden dus vooral door de arme mensen (uit het binnenland) bezocht. Ik ben blij dat ik de eerste dag wat te vroeg was en even op de arts moest wachten. Zo kon ik even rondkijken, wennen aan het gehuil/gekrijs en mij voorbereiden op wat komen zou. De kinderarts heeft mij een rondleiding gegeven en nadien mocht ik een afdeling kiezen. Er zijn ook vrij veel baby's en kinderen in het ziekenhuis die geen ouders hebben (niet betrokken of overleden) en zij staan onder constante (bewapende) politiebewaking. Hoe triest ik het ook voor die baby's vind, met hen 'werken' is niks voor mij, ik ben dus bij de kinderen beland en ik wilde ook niet op oncologie werken. Ik wil gerust helpen maar ik wil geen trauma's oplopen. Op mijn afdeling is er een (educatieve) speelzaal. Ouders kunnen er speelgoed uitlenen, de kinderen kunnen bij ons komen spelen en er worden namiddagen georganiseerd om het contact tussen ouder en kind te bevorderen. De kinderen onder politiebewaking hangen eigenlijk altijd bij ons in de buurt rond (de meeste agenten kijken er enkel naar als er eentje probeert te gaan lopen). In theorie zouden we hen wat 'les' moeten geven maar in de praktijk zie ik daar niets van. 

Het valt mij op dat de mensen écht arm zijn, zo heeft bv bijna geen enkele moeder tanden of een bh, kleding/schoenen zijn vaak tot op de draad versleten. Kinderen krijgen borstvoeding tot de volgende zich aankondigt. Bijkomend zijn ze erg verlegen, ze lijken weinig zelfvertrouwen te hebben en ze zijn het zeker niet gewoon om met hulpverleners te spreken, hoe laagdrempelig het ziekenhuis ook is. De gezinnen hebben vaak +/- 10 kinderen, anticonceptie wordt niet gebruikt, terwijl het gratis in het ziekenhuis wordt aangeboden maar zij komen natuurlijk enkel naar het ziekenhuis als er iets serieus aan de hand is. Op de primatuurafdeling zijn er veel tienermoeders (+/-13 jaar) en het ziekenhuis staat hier geen bezoek van vaders of familieleden toe. Die meisjes (ook van het binnenland) zijn daar weken/maanden alleen met hun baby, triest! Ook bij bevallingen in het algemeen wordt er geen vader toegestaan, dit omdat zij enkel overlast zouden bezorgen. 

Hoe schrijnend het soms ook is, toch werk ik graag in het ziekenhuis! Ik heb er twee toffe en vrolijke collega's: Silvia en Josefa, zij vinden het super dat ik wil helpen en leggen mij dan ook goed in de watten :-) Ook de sociale dienst springt bijna dagelijks binnen, zij wil vooral weten hoe het er in België aan toe gaat. Ze nodigden mij allemaal al bij hun thuis uit :-) Ik ga hier nog tijd te kort hebben :-) Silvia vindt het triest dat ik kerst en nieuwjaar in de hostel zal vieren en nodigde mij bij haar thuis uit. Enerzijds wil ik dat wel bij haar vieren om te ervaren hoe het er bij een Argentijnse familie aan toe gaat maar anderzijds leef ik hier met mijn 'familie' in de hostel en zij willen ook dat ik hier ben. Moeilijke keuze! :-)

Sinds vrijdag ben ik de blije ontvanger van het pakje uit Bélgica! Na 4u(!) aanschuiven en 3x betalen (zonder te weten waarom) ging ik met een big smile en in zeven haasten naar de hostel. Ik ben helemaal blij met de flair, de Chocotoffs en natuurlijk met de kaartjes en foto's, zo lief!!! :-) Ik werd natuurlijk (ongeduldig) opgewacht want iedereen hoopte op Belgische chocolade. Ik heb wel wat uitgedeeld maar het grootste deel zit toch achter slot, zo kan ik iedere dag (stiekem) een beetje genieten! :-)

Ik ga nog steeds drie keer per week naar de Spaanse les en ook daar leerde ik al wat mensen kennen. Zo ging ik zaterdag met hen naar een peña, leuk! Nadien belandden we samen met de mensen van de hostel in 'Balcarse', de uitgaansbuurt.

Je hoort het, druk druk druk hier :-) 't is wennen om terug een 'ritme' te hebben, vooral omdat mijn huisgenoten dat niet hebben :-) Al is op tijd komen hier niet echt een verwachting, zelfs niet voor degene die betaald in het ziekenhuis werken :-) Zalig om nooit gehaast te zijn!

Wist je dat:

* Argentijnen elkaar steeds bij het komen & gaan met een kus begroeten. In het dagelijks leven ben ik dat gewoon maar in 't ziekenhuis, en in 't bijzonder bij de dokters, moest ik er toch aan wennen.

* Iedereen die in 't ziekenhuis werkt, koopt zelf een uniform. Dus iedereen heeft een andere kleur/model aan, niet simpel om te weten wie dokter, verpleegkundige, poetsvrouw, ... is.

* Straathonden worden hier best gerespecteerd, ze mogen liggen/slapen waar ze willen, zelfs midden van het voetpad, iedereen zal er netjes rondwandelen. Ze worden nergens weggejaagd en ze zien er best goed uit.

* Er wordt telkens één fles bier gekocht/geopend (1l), die gaat rond tot ze leeg is en nadien wordt de volgende gekocht/geopend. Bier, wijn, ... we drinken alles uit de fles :-) Sociale wezens hier :-)

* 1 liter bier kost in de supermarkt 1€, tijdens het uitgaan 3€.

* Je kan hier makkelijk uitgebreid uit gaan eten (3 gangen, incl. drank) voor een 6 à 7€.

* De meeste Argentijnen denken niet verder dan de dag zelf, zelfs in de hostel niet. Zo is er iedere morgen de vraag wie naar de supermarkt wil gaan voor melk, ontbijtgranen, brood, ... én dan komen ze terug met één liter melk, één pot dulce de leche, ... :-) Om de volgende ochtend te vragen: wie gaat er naar de supermarkt want we hebben niets om te ontbijten :-)

 

 

 

 

Fotoalbums van locatie «Salta»

Salta (74)

24 November 2013 | Zuid-Amerika | Argentinië | Laatste Aanpassing 24 November 2013

  • Salta
  • Salta
  • Pizza op de BBQ - Ana
  • DSCN6686

 

Plaats een Reactie

Marian Je hebt uwe draai precies goed gevonden! Leuk! Keep up the good work! xx Geplaatst op 17 December 2013

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking