Reisverhaal «Bangkok-Hua Hin-Bangkok»

Noord-Thailand - Laos - Cambodja | Thailand | 1 Reacties 20 Maart 2015 - Laatste Aanpassing 05 April 2015

Bangkok – Hua Hin

De grensovergang in Poi Pet (C) met Aranya Prathet (Th) is de drukste grensovergang van Thailand met Cambodja. Dit vooruitzicht geeft wat stress. Eenmaal aangekomen aan de grenspost blijkt dit inderdaad zeer druk te zijn. De wanorde aan de Cambodjaanse kant is totaal. Veel handkarren, brommers, voetgangers, handelaren,... allen willen ze Thailand binnen. We zien veel westerse toeristen aan meterslange rijen aanschuiven, hier hebben we echt geen zin in, nood breekt echter wet. De papieren invullen en aanschuiven maar. Ellen gaat eens vragen aan een douanier wat we met de fietsen moeten doen, de kinderen in haar kielzog, papa blijft bij de fietsen. Om de één of andere reden mogen wij aan een zeer korte rij aanschuiven, de andere toeristen verstaan het niet goed. Op tien minuten zijn we Thailand binnen. Naderhand blijkt het omdat wij Belgen zijn dat we gemakkelijker de grens over kunnen. Toch een voordeel om Belg te zijn..!

Slechts honderd meter over de grens en ons transport naar Bangkok, driehonderd kilometer verder, is al geregeld (voor een prikje!). Eenmaal aan de Thaise kant loopt alles op de een of andere manier gemakkelijker en ook minder “drukkend”. Zeer veel straatarme Cambodjanen verkopen hier hun waren op de markten en straten. De meesten hebben een soort mobiele winkel ter grote van een Spar. Deze rijdende winkels worden door één man of vrouw voortgetrokken zoals een os bij ons in het gareel loopt. De hoogte van die karren is dikwijls drie meter of meer met een lengte van vijf meter...

De weg naar de hoofdstad van Thailand verloopt vlot (er is asfalt onder de banden) met een voor ons ongewone sonische snelheid van 120 km/u bereiken we de stad met zijn acht miljoen inwoners. Het hoeft waarschijnlijk niet gezegd, maar toch, Bangkok is op zijn zachtst gezegd...druk. De guesthouse die ons is aangeraden door Glenn en Tammy is het Shanti Lodge. Een zeer aangename lodge in een achterafstraatje met lekker vegetarisch eten en koele shakes. De eigenares haar haren rijzen ten bergen als ze onze eerste tandem ziet... nadien nog een tandem... haar kleur veranderd, dan nog een aanhangfiets met alle zakken... ze geeft het op, kijkt naar de kinderen lacht eens, alles komt toch nog goed (de vierkante meters in Bangkok zijn zeer schaars!).

De volgende morgen hebben we een duidelijk plan: bubbelfolie zoeken om de fietsen in te pakken!

Met de tuktuk dweilen we Bangkok af op aanraden van Jan en Alleman. Als bij toeval komen we op een kleine markt terecht waar Merel een megarol bubbelfolie ziet... Het blijkt een handelaar die zelf goederen moet inpakken. Met veel plezier verkoopt hij ons ook een rol van zijn eigen voorraad. We krijgen er nog fris water, appels en een leuk gesprek bij. Dit ging wel zeer vlot! We kennen andere verhalen.

In de noen beginnen we aan het demonteren en inpakken van de fietsen en de bagage. Aangezien het maximale gewicht per pakket niet boven de dertig kilo mag zijn, de som van de lengte, breedte en hoogte niet meer dan drie meter mag zijn, is het een puzzelstukje in het midden van de straat in Bangkok dat we mogen uitvoeren. Er zijn veel kijklustigen. Om het gewicht juist te krijgen steken we geregeld de straat over met fietsonderdelen naar een seven/11 waar een weegschaal staat. Na zes uren sleutelen, zweten, bubbelfolieën en ducktapen is het klusje geklaard. Nu nog alles verdelen over de beschikbare plaatsen in de lodge, eigenares content, wij content!

Ondertussen zijn Katrien en Jeroen met hun drie kinderen aangekomen vanuit Nieuw Zeeland, ze verblijven ook in het Shanti Lodge. De kinderen spelen ongelooflijk mooi samen, een zegen voor de beide ouderkoppels...even kinderloos voor een aantal schaarse uurtjes!

De volgende dag spreken we af om samen naar de dierentuin van Bangkok te gaan. De kinderen hebben het goed. Bij het terugkeren naar het hotel hebben de twee families een aparte tuktuk... Als blijkt dat de twee chauffeurs weten dat we elkaar kennen en naar het zelfde hotel moeten, ontstaat er zowaar een tuktukrace in de straten van Bangkok... mafkezen ( wij waren wel eerst, zij het zeer nipt).

Papa heeft ondertussen (zeer) veel last in de buikstreek, gevolg van een broodje kip uit Cambodja, naar eigen zeggen... Imodium, Enterol, sla en rijst...niets helpt. Slechts met veel moeite en een antibioticakuur komt het na zes dagen pas goed.

De laatste week verblijven we in Hua Hin, een strand driehonderd kilometer buiten Bangkok. Een zwembad, de zee, en een appartementje, meer moet het niet meer zijn. De kinderen krijgen twee keer per dag twee uren taken en lessen, de rest van de dag: eten verzamelen en zwemmen. Mama gaat met Merel nog een uurtje paardrijden. 's Avonds gaan we wat cultuur op doen en gaan we naar een traditionele theatervoorstelling. Mooi om te zien maar we begrepen er niet veel van... (dat is nu juist (...het probleem met) cultuur denkt papa)  Op de plaatselijke avondmarkt is het goed vertoeven, hier geen aanbod van Chinese troep. Wel handgemaakte spulletjes, vrije podia en kunsten.

Vanuit Hua Hin gaan we terug naar Bangkok. China town... een aanrader voor mensen die graag in gangetjes van tachtig centimeter rondlopen bij een temperatuur tegen de veertig graden. Enkel de eendjes met hengel ontbreken hier nog om het beeld van “viskraam op de kermis” compleet te maken. Dat er overduidelijk gradaties in “brol” zijn ,onthouden we van China Town. Na een uurtje verdwalen in de straatjes hebben we er genoeg van. De volgende stop is Khao San road. Deze straat heeft alles wat China Town te bieden heeft, je kan er wel “minder verstikkend” rond kuieren. Al gauw bieden de straatventers hun houten kikkers, armbandjes, horloges, … aan de kinderen aan. Gelukkig kan Hanne al afbieden als een volleerde Aziaat. Verkoopster blij en de kinderen blij, kortingen van 200% zijn mogelijk, er is geen sperperiode!

Even krijgt papa nog het aanbod van een tuktuk chauffeur om samen naar een “pingpong- show” (?) te gaan, niet echt zijn ding zeg maar.

Terug in Shanti Lodge gaan we vroeg gaan slapen, we moeten immers opstaan om vier uur, de taxi naar de luchthaven pikt ons en de fietsen op om vijf uur.

Alles wat mis kan gaan, gaat natuurlijk mis! De taxi is te klein voor de fietsen, de zeventig jarige chauffeur ziet het niet echt zitten. Na veel vijven en zessen krijgen we de fietsen er toch ingestampt, boven op het dak ook nog wat fietsen gegooid. Bij al deze ongecontroleerde bewegingen met lompe fietspakketten breekt de chauffeur zijn nieuwe smartphone... hij ziet er plots tachtig jaar uit! Er is geen plaats meer voor passagiers, gelukkig merken we een vriendelijke Zwitser op die ook op dit ontiegelijke uur naar de luchthaven moet, er is nog plaats in zijn taxi. Het spelletje “ welke is de snelste taxi” levert wat stress op bij papa, de fiets op het dak van de taxi ligt enkel vast met een fietssnelbinder, het deert de chauffeur niet, gaspedaal in, taxirace door Bangkok.

Na achtentwintig uren reizen komen we aan in Schiphol. De fietsen zijn allemaal toegekomen, één fietszak is blijven staan in Dubai. Het verschil in temperatuur is een schok, de overvloed aan producten en welvaart zijn dit ook. Iedereen is blij om onze goede vriend Tom te zien. De rustige rots in de branding rijdt ons naar de Meerhoutstraat. Een rustige straat, een rustig huis en een bed, iedereen is zeeeeeer blij van thuis te zijn.

Hoe leuk het is om op reis te gaan het is ook leuk als je thuis kan komen, waar de volgende ideeën uitgewerkt kunnen worden.