Reisverhaal «Poé, grandes fougères»

rond | Nieuw Caledonië | 2 Reacties 13 Mei 2017 - Laatste Aanpassing 08 Juni 2017

met onze peugot partner tuffen we tot haverwege Grande Terre en houden halt in Poé plage, waar we een bungalowke boekten. Onderweg niet al te veel verkeer, weinig bebouwing en mooie natuur dat ons bij tijden aan Nieuw Zeeland doet denken, maar dan met een tropische toets. Poé plage heeft een paar campings, een hotel en een resort maar het is opvallend rustig.  Langs de minuscule kustweg ontdekken we de kleine strandkeet  l'Alizée, maar de middagshift is net afgelopen. het lukt nog net om een paar wafels te versieren. die doen enorm deugd en doen ons een beetje denken aan thuis. we blijven er lang hangen en zullen dat de dag erop ook doen.

langs het strand valt niet veel volk te bespeuren. ook hier jungle tot op het strand. het is laagwater en momenteel niet ideaal om te snorkelen. we maken een lange wandeling tot valavond. dat is ook hier nogal vroeg, rond 17:30.

 

we dachten verlost te zijn van de gevaarlijke beesten van australië, maar het krioelt hier van de tricot rayés, vriendelijke zeeslangen met een extreem dodelijke beet. met andere woorden ze vallen niet aan, en naar het schijnt moet je ze al wreed ambeteren voor ze bijten. maar dan heb je wel een probleem. na ongeveer 6 uur ben je van al uw problemen verlost. antigif is bijna nergens voorhanden omdat ze zo zelden bijten.

in het water meer van dat. als ze aan het wateroppervlak voorbij zigzaggen is het even slikken voorzover dat lukt met die snorkel in de mond. 

de dag erop is het moederdag en de kinderen hebben zelf versjes gemaakt en van alles geknutseld, het meeste is van australische makelij. vallie houdt het net niet droog.

 

vandaag staat een tocht met de bateau a fond de verre naar een snorkelspot op het programma.

de gids vertelt ons veel over de fauna en flora onder water. hij is hier samen met zijn vrouw, die de alizée openhoudt, 12 jaar geleden naartoe getrokken, beiden zijn afkomstig van frankrijk.

het rif bevindt zich op 2,5 km van het strand. er is een pontonneke waar men kan aanmeren bij een onderwatertraject, aangeduid door boeien. 

flo is maar matig enthousiast over het snorkelavontuur. technisch lukt het maar als er te veel te zien is vindt ze het een beetje te spannend.

terug bij l'alizée staan tonijntartaar en fish and chips op het menu.

de dag erop doen we de tocht per kajak. 5 km kajakken is lastig. zeker in een overbevolkte  (4 erin, vallie erachter bengelend) duo met een beetje stroming, een beetje wind en maar 1 peddel.

de dag erop worden we gewekt door de groendienst die met grove middelen aan de slag gaat, vlak voor ons terraske, waarom niet. 

na het ontbijt gaan we shoppen in Bourail, een dorp langs de "autostrade" . we eten in een lokale tent. het is er matig lekker en er zwermen nogal wat vliegen rond. in bourail wonen vooral Kanaks, lokale bevolking. bij de apotheek vullen we onze voorraad zonnecreme aan en warempel ze hebben hier onze favoriete tandpasta parodontax. de blanke apotheker is van jaren en mijmert over brugge en Jeronimus Bosch als we hem vertellen dat we belgen zijn. verder valt er niet veel te beleven en we gaan terug richting kust.

we passeren le petit bonhomme, een rotsformatie waar men een dik manneke in kan zien, en een klein ingesloten baaitje, la baie des tortues, met de typische pacific pijnbomen.

 

 

bij onze bungalow vertoeven moeder en kind poes tot grote vreugde van de kinderen. wanneer moeder op een morgen verschijnt zonder kleintje zijn de dames ervan overtuigd dat het verloren gelopen is, waarschijnlijk overleden. ik opper dat het waarschijnlijk in zijn nest ligt te knorren maar ze geloven me niet en houden het niet droog. de volgende ochtend is kleine kitty weer van de partij en pollie besluit het te gebruiken als e-booksteuntje zodat het niet weer verloren kan lopen.

de dag erop is het sluitingsdag bij l'alizée en rijden we naar het parc des grandes fougères, de grote varens. weerom een reusachtig park waar we een trekske door wagen. bomen en planten allerhande die we thuis hoogstens in miniatuurversie in een bloempot zagen. varens even groot als een uit de kluiten gewassen beuk. en rare groene duiven en andere vogels waarvan we geen scherpe foto hebben van kunnen nemen.

 

 

een heuse loopwedstrijd vat aan wanneer wij het park verlaten.

flo en pollie willen de achtervolging inzetten maar gezien ze geen geschikt schoeisel en outfit dragen raden we het af. 

op de terugweg bezoeken we nog fort teremba, een fort/gevangenis waar zware franse criminelen verbleven voor een werkstraf. als ze ooit nog werden vrijgelaten moesten ze in nieuw caledonie blijven.  met andere woorden een groot percentage van de blanke bevolking van nieuw caledonie is afstammeling van een zware crimineel.

 

naast het museum bevindt zich een schooltje en ook hier nemen ze one mile a day zeer ernstig.

flo heeft nog steeds de goeie schoenen niet aan en kan niet meedoen.

 

 

 

 

 

Plaats een Reactie

Jorn Ik zie dat jullie reputatie jullie enigszins vooruitsnelt (vooral Bart z'n elegante manier om het overtollig methaangas uit zn lichaam te verwijderen) en iedereen geduldig wacht tot jullie uit het varenpark zijn om hun kans te wagen. Geplaatst op 12 Juni 2017
oma en opa Gits Het blijft een mooie spannende reis toch maar opletten van de slangskes de meisjes gaan doorwinterde zwemmer-snorkelaars worden, en wellicht ook opg lange afstandslopers. Groetjes en nogmaals een gelukkige verjaardag voor Valérie pa & oma Geplaatst op 05 Juni 2017

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking