Reisverhaal «Bali (1) De aankomst»

Start-to-Cycle - Deel 20 - Indonesië | Indonesië | 19 Reacties 14 September 2013 - Laatste Aanpassing 27 Oktober 2013

Bali : (1) De aankomst :

Bali het vis-vormige eiland.
Het eiland van de vulkanen, de terrasvormige rijtvelden, de duizenden tempels, de typische Balinese gamelan muziek, de prachtige stranden, het toerisme en het veel te drukke verkeer.
Het eiland van het hindoeïsme, het bijgeloof en de corruptie.

Bali is met een oppervlakte van 5.780 km² vijf maal kleiner dan ons eigen kleine Belgenland.
90 procent van de 4.220.000 inwoners zijn autochtonen (‘inheemselingen’ ).
Bali is het meest westelijke eiland van de Kleine Soenda-eilanden.

Wat vooraf ging :

Lang geleden waren er eens twee vrienden.
Eén van hen ging eens voor de aardigheid op vakantie naar een ver afgelegen eiland in Indonesië.
Na een maand keerde hij huiswaarts met een glimlach zo breed als een breedsmoelkikker.
Zijn geluk kon niet op, hij verpatste zijn heel hebben en houden, nam afscheid van zijn familie, schudde zijn vrienden de hand en verhuisde naar Bali.

Elk jaar opnieuw vroeg hij aan zijn achter gebleven vriend om hem op te zoeken.
Telkens weer kreeg hij als antwoord “wanneer ik kom, kom ik met de fiets”.
De jaren verstreken, de ene vriend zocht een lief.
De andere volgde zijn voorbeeld maar kon zijn goede vriend en zijn droom niet vergeten.

Op een goede dag nam hij de beslissing, hij kocht een fiets, nam afscheid van zijn familie en schudde zijn vrienden de hand.
Op zaterdag 2 april 2011 vertrok hij per fiets vanuit Hechtel richting Bali, om zijn droom waar te maken en zijn goede vriend in Bali op te zoeken.
Op zondag 1 september 2013 bereikte hij zijn doel en omhelsde de 2 vrienden elkaar.

Wat speelde er zich de laatste dagen af voordat ze elkaar omhelsde???

Dinsdag 27 august 2013 :

Mijn laatste avond op Java in het prachtige Ketapang Indah Hotel ben ik in goed gezelschap.
Ik maak er kennis met een allegaartje van reizigers.
Vader Eric, een 74 jarige Nederlander geboren op Java heeft er als kind de oorlog nog meegemaakt.
Hij heeft er zelfs vast gezeten als krijgsgevangene in een Japans concentratie kamp.
In het gezelschap van zijn zoon Natan, doorkruist hij Java om er zijn jeugd herinneringen op te halen.
Lieve en Nicolas een jong koppeltje uit Harelbeke, West-Vlaanderen toert rond in Indonesië.
Het wordt een avond vol van verhalen bij een ijskoude Bintang, schol zou ik zeggen
Bedankt voor de mooie avond lieve mensen.

Woensdag 28 augustus 2013 :

Banyuwani - Gilimanuk - Pemuturan - Grokgak - Seririt - Lovina : 94 km

Het is 6 uur in de vroege morgen, het hotel slaapt nog, de security wrijft zich de slaap uit de ogen.
Geruisloos fiets ik naar de haven in Ketapang en neem er de ferry naar Gilimanuk, Bali.

Om iets voor 8 uur gebeurt er iets heel bijzonders.
Het is zelfs zo bijzonder dat ik er ter gelijkertijd kippenvel en tranen van geluk van krijg.
Na bijna 2 ½ jaar en 32988 km fietsen, zet ik voet op Balinese bodem.

En nu………???!!!

Een dubbel gevoel overmant me???!!!
Ik kijk er heel erg naar uit om Stany te zien, de kortste weg naar Kedungu, het dorp waar hij woont, is maar 109 km.
Het moment dat ik Stany op de schouders tik en hem in het oor fluister “vriend ik ben er” is mijn droom voorgoed en voor altijd voorbij.
En dat wil nu ook weer niet.

Het mag dan wel mijn 4^de keer op Bali zijn, maar het eiland heb ik nooit echt goed per fiets verkend.
Daarom wik en weeg ik de mogelijkheden af die er zijn en besluit niet de kortste weg te nemen.
Maar via de windrichtingen van noord naar zuid te fietsen voor dat ik bij Stany arriveer.

Dit is goed voor 4 dagen en nog eens 316 km aan fietsplezier.

Het is heerlijk fietsen deze dag, over rustige wegen, langsheen bergen……

rijstvelden……

en de kust in het noorden.

S’avonds nestel ik me in een gemoedelijk en rustig guesthouse in Lovina ver weg van de drukte.

Nee ik ga er niet duiken of dolfijnen spotten in het rif.
Ik ga er zelfs niet op het strand van zwart lavazand liggen.
Ik ga er wel het Goossens Centrum bezoeken waar weeskinderen worden opgevangen en onderwijs krijgen.
Eén van deze avonden voeren de kinderen er een traditionele dans op, op het ritme van Balinese muziek.

Vrijdag 30 augustus 2013 :

Lovina Beach - Singaraja - Tejakula – Tulamben : 78 km

Meer dan ooit besef ik hoe mooi de natuur op Bali is.
Dit heeft alles te maken doordat ik nu per fiets alles anders zie, voel, ruik en ervaar.

Verscholen in de wolken houd de 3142 meter hoge Gunung Agung me nauw lettend in het oog.

Zaterdag 31 augustus 2013 :

Tulamben - Abang - Amlapura – Candidassa : 46 km

Het beloofd een super dag te worden vandaag.
Gisteren heb ik Stany uit genodigd om samen de zaterdag avond door te brengen in het mooie gemoedelijke badplaatsje Candidassa.

Twee vrienden samen aan een zonovergoten strand staat garand voor vuurwerk.
Moeders wees gewaarschuwd, hou jullie dochters aan de hand

Maar voor het zover is, sla ik voor de zoveelste keer om 4 uur in morgen, de bellen van mijn grote ijzeren wekker om de oren
Ik sta op, trek de fietsersbroek rond de kont, eet een kom havermout en een omelet, klets Eva op de billen en fiets als een dief in de nacht het ‘divers paradise’ (duikers paradijs) Tulamben uit.

Vroeg in de morgen passeer ik een locale zaterdag markt in een klein dorpje.

Fiets de bergen over naar de andere kant van het eiland.

Na het vlakke land van Java doorkruist te hebben is het weer goed om in de bergen te zijn.
Ik heb er weer zin in, de benen en de geest zitten weer op dezelfde lijn.

Ieder dorpje heeft zijn specifieke ambacht……

......of agricultuur.

Dier en………

natuur doen me genieten van Bali.

Aangekomen in het prachtige Candidassa ga ik op zoek naar een onderkomen dat aangepast is aan Stany’s noden.

De uren verstrijken, ik fiets het ene hotel in en het ander guesthouse uit.
Controleer de vele vakantie villa’s en resorts.
Hoe ik ook zoek, niets is aangepast of toegankelijk voor iemand in een wheelchair.
Tenzij we heel veel geld voor een nacht betalen.

Waarom kan ik toch niets vinden???
Het zal wel zijn reden hebben denk ik bij mezelf!!!

Plots gaat de trilfunctie van mijn gsm, die in mijn fietsbroek steekt, tekeer als een op hol geslagen vibrator.
Ik schrik me een ongeluk en ter gelijker tijd geraak ik opgewonden van al het gerammel in mijn broek.
De stem van Stany aan de andere kant van de lijn doet mijn kortstondig pleziertje ophouden.

Mijn vriend informeert zich of ik al een overnachtingplaats gevonden heb.
Hij deelt me mee dat hij deze morgen opgestaan is met een verschot in zijn rug en niet instaat is om anderhalf uur in de auto te zitten en naar Candidassa te rijden.
Spijtig maar dit zal ook wel weer zijn reden hebben weet hij me te vertellen.

Tevens informeert hij zich, wanneer ik zal aankomen in zijn huis.
“Ja vriend, dat ga ik je nu echt niet verklappen” zeg ik hem.
Hoe kan ik je anders ongezien en ongemerkt op de schouders tikken.

Tot drie maal toe zegt hij me “kom morgen alstublieft naar mij toe, dat zou ik heel erg fijn vinden en heel erg op prijs stellen”.
“Ik zorg voor koffie en enkele lekkere vlaaien”.
Een verlokkelijk aanbod na al die tijd alleen maar over vlaaien, pateekes, rijsttaartjes, smurfentaartjes en bosvruchtentaartjes gedroomd te hebben.
De kwijl loopt me uit de bek van verlangen………hhhmmmm!!!

Verdomme toch, wat moet ik doen?
Ik had zo graag Stany verrast.
We zullen morgen wel zien.

Eerst me ergens nestelen voor deze nacht.
Daarvoor kies ik bijna, de mooiste en rustigste plaats uit in Candidassa

Zondag 1 september 2013

Candidassa - Sanur - Kuta - Legian - Seminyak - Kerobokan- Tanah Lot – Kedungu : 98 km

Voor de zoveelste keer gedurende mijn fietstocht rinkelen de bellen van mijn grote ijzeren wekker me om 4 uur wakker
Voor de zoveelste keer gedurende mijn fietstocht trillen mijn hoorapparaat, valse tanden, bril, prothese en Eva van het nachtkastje.

Het zal echter voorlopig de laatste keer zijn, want ik heb besloten om op Stany’s verzoek in te gaan en vandaag naar zijn thuis toe te fietsen.
Dit betekent dat ik hem niet zal kunnen verassen bij mijn aankomst.

Ik heb er zolang van gedroomd, om naar hem toe te fietsen, hem op de schouders te tikken en in het oor te fluisteren dat ik er ben.
Ik heb genieuze plannen gesmeed om mijn plan te doen lukken.
Maar Stany's vraag, om vandaag naar hem toe te komen doen me bezwijken voor mijn eigen verlangens.

Heel bewust geniet ik vandaag van mijn laatste dag voordat er een einde komt aan mijn droom.
Geniet van de rust voordat ik de drukte in fiets……

Maak een ommetje en fiets met pak en zak door Sanur – Kuta – Legian en Seminyak, de parels van Bali’s zuidwest kust.
Ik stel vast dat er heel veel veranderd is, dat het nog drukker geworden is, dat er nog meer toeristen, hotels, restaurants en winkels zijn.

Ik vergaap me aan alles wat mijn ogen niet gewoon zijn van te zien en stel vast dat dit niet mijn ding is.
De vele westerse toeristen gunnen me geen blik, zij die me opmerken kijken verwonderd.
Hun ogen begrijpen niet wat ze zien.
Een halve westerling met een prothese op een bepakte fiets, juist of hij de wereld doorkruist en niet weet dat er ook taxi’s bestaan om te reizen.

Ik zet mijn weg verder richting Stany en maak een ommetje langs Pura Tanah Lot een Balinese tempel, die op een rots in zee ligt te pronken voor de vele dagjes toeristen.
Bij laagwater is de tempel bereikbaar, het is een magische plaats met een grot en een zoetwaterbron ondanks dat ze in zee ligt.
De zonsondergang maakt van de tempel één van de drukst bezochte plaatsen op Bali.

Wederom doet de trilfunctie van mijn gsm in mijn fietsbroek rare dingens met de fietser.
Wederom doet de stem van Stany mijn kortstondig pleziertje ophouden.

Vriend waar blijf je klinkt het aan de andere kant van de lijn, de koffie en de vlaai staan op je te wachten.
Weet je waarom ik gisteren een verschot in de rug moest krijgen en niet naar jou toe kon komen?
Nee antwoord ik hem???
Marc en Carina zij toegekomen, anders hadden ze aan de gesloten deur gestaan.
Dat is toch wel heel erg straf antwoord ik hem.

Zo zie je maar weer dat alles zijn reden heeft en dat we ons dikwijls onnodig zorgen maken of vragen stellen.
Ik blijf het zeggen door bewuster te leven en door te vertrouwen dat alles zijn reden heeft en uiteindelijk wel goed zal komen besparen we ons zelf vele slapeloze nachten.

Het is grappig dat Stany me belt om te zien waar ik blijf.
Hij kent me als geen ander en weet dat ik nooit de kortste weg ergens naar toe neem.
Zelfs niet na meer dan 2 jaar fietsen maak ik nog een ommetje voordat ik bij hem toekom.

Aan gekomen in Kedungu het dorp waar mijn vriend woont krijg ik de krop in de keel en de tranen in de ogen.
Ik heb weliswaar mijn plan niet kunnen uitvoeren om Stany te verrassen.
Maar mijn aankomst bij hem is daarom niet minder leuk of verrassend.
Als je dit ziet ben ik blij, om na meer dan 2 jaar fietsen en 33304 km op den teller toe te komen bij mijn beste vriend……

……en hem te omhelzen.

Na precies twee jaar zie ik Marc en Carina ook terug, het is een hartelijk weerzien.
Zij zijn 3 maanden later dan mij met de fiets vertrokken op wereldreis.
We hebben elkaar voor de eerste keer terug gezien in Cappadocië, Turkije.
Door een spijtig voorval waren ze niet meer instaat om per fiets verder te reizen.
Momenteel schuimen ze als ware motards de wereld af en zien dingen waar ik enkel van kan dromen.
Ze maken een prachtige reis en hun blog is meer dan de moeiten waard om te bezoeken.
www.tangatanga.com/cycle2gether
Ik zeg dit zonder enige jaloezie in het hart want elk van ons reist zijn reis op zijn eigen manier.

Stany……
Vriend……
Jong……
Ik zie je graag, wat zou mijn leven kleurloos geweest zijn zonder jou.

Waar is de tijd naar toe dat we elkaar voor de eerste keer zagen in Kuringen op de rolstoelbasketbaltraining.
Maart 1985 was het.
Je noemde me een Hels Angels, een nozem, een hippie.
Toen ik met mijn lang haar, kapotte jeans en moto toekwam op de training.
Ik dacht dat jij een doorgeschoten sperzieboon was die ze in een rolstoel hadden gepland, om wortel te kunnen schieten, om al zo aan te dikken.

We hebben heel veel met elkaar gedeeld.
Tranen van het lachen, tranen van het wenen, tranen van genot.

Telkens weer raak ik diep ontroerd wanneer je me zegt,
“ik heb mijn ongeval moeten krijgen om jou te mogen leren kennen”.

We zijn ondertussen 28 jaar later.
Wat ooit als een grap begon is nu werkelijkheid, ik sta met de fiets aan jou voordeur in Bali.
Ik ben blij dat ik er ben.
Bedankt voor je vriendschap vriend.

Nu gaan we samen genieten voor dat ik verder fiets richting Nieuw-Zeeland.

Laat je niet beperken door je angsten, ga niet waar de weg je leidt, maar volg je dromen en laat je eigen spoor na.