Reisverhaal «Sumbawa»

Indonesië | 8 Reacties 19 September 2014 - Laatste Aanpassing 20 September 2014

Sumbawa :

Het ongekende eiland liggende tussen Lombok en Flores.
Heel verschillend van zijn buren.

Extreem conservatief wordt gezegd…… maar is dat ook zo?
Veel minder ontwikkelt en armer……
Overwegend moslim country.
Plaatselijke wetten regeren en dirigeren het leven in afgelegen gebieden.

Lakey Peak, Sumbawa’s main attraction met zijnsurfmogelijkheden het ganse jaar door.
Het veel minder gekende surf mekka in het westen.
Moyo eiland, de parel.

Mount Tombora (2850 m) zo groots, kolossaal en weersbepalend.
Maluk één van s’werelds grootste kopermijnen.

Paarden en buffels……
Vis –en zoutmijnen……
Rijst –en groenten terrassen……
Schiereilanden gehuld in de jungle……
Vulkanische bergen……
Witte zijdeachtige baaien verborgen en verscholen……
Onwaarschijnlijke mooie surflocaties………
Kristal heldere blauwe wateren……
Prachtige ruige kustlijnen……
Bijzonder vriendelijke mensen.

Wanneer ik in Labuan Bajo, Flores tijdens het ontbijt een gesprek van Engelse reizigers aan het volgen ben moet ik bij mezelf lachen.
Uit het gesprek kan ik afleiden dat het allen heel ervaren reizigers zijn.

Een ouder koppel dat van Sumbawa komt deelt zijn ervaringen met de anderen.
Volgens hen is de beste en veiligste manier om je op Sumbawa te verplaatsen, de bus.

Waarom de bus?

De bus is het beste koop en de snelste manier.
De snelste manier omdat de chauffeur als zotten over het wegdek langsheen het erg bochtige en heuvelachtige parcours scheuren.
Het is tevens de veiligste manier om je van het oosten (Paga) naar het westen (Labuan Tano) te verplaatsen.
Wellis waar niet omwille van de rijsteil van de chauffeur maar omdat je beschermd bent tegen struikrovers???!!!

Struikrovers???
Volgens het koppel stonden gedurende hun reis doorheen Sumbawa mensen langs de kant van de weg met geweren te zwaaien.
Waren zij even blij om in de bus te zitten en niet op een fiets.
Ik moet lachen bij mezelf wanneer ik dit hoor.
Niet omdat er mensen met geweren stonden te zwaaien maar omwille hoe het koppel de situatie inschatte.
Zo zie je maar dat ieder zijn eigen interpretatie heeft.
Volgens mijn eigen aanvoelen wanneer je een eiland doorkruist waar de mensen nog van de jacht, visvangst en agricultuur leven.
Is het niet abnormaal dat locale al eens met desbetreffende tuig zwaaien.

Woensdag 27 augustus 2014 :

Labuan Bajo, Flores – Sape, Sambawa :

Om 7.00 uur in de morgen begeef ik me naar de haven, koop me een ticket (5euro) voor de 6 a 8 uren durende overtocht met ferry van Flores naar Sumbawa.
Zelf vind ik het niet erg om zolang te moeten bootje varen, ik heb altijd wel iets te doen.
Deze keer ga ik niet op vrouwen jacht op het dek maar ga verder schrijven aan mijn verhaal over Flores.
De tijd vliegt dan ook en voor ik het goed en wel besef strand, land of meert het schip aan in Sape.

Donderdag 28 augustus 2014 :

Sape – Bima : 52 km

Afgelopen maanden fietste ik van Australië via Oost en West Timor naar Flores.
Meer dan 7000 km ging het door het heilige land der Christenen.
Vandaag in Sape, Sumbawa komt daar een einde aan.
De korte broeken, minirokjes en de pet worden definitief vervangen door lange broeken, lange kleren en een hoofddoek.
Paard en gammele karren rammelen weer door het straatbeeld.
Imams schreeuwen al zingend luidkeels hun geloofsovertuiging door de minaretten van de moskees.
De fietsende vreemdeling wordt van alle kanten begroet.
Selamat Pagi mister……… goede morgen meneer roepen ze me toe door hen die 1 woord Engels spreken.
Selamat Pagi miss……………goede morgen mevrouw roepen ze me toe door hen die denken 1 woord Engels te spreken.
Boellè boellè……………………vreemdeling vreemdeling.

Het is weer goed om in het land der moslims te vertoeven.
De mensen zijn weer uitermate vriendelijk en doen van op hun ‘terrasje’ teken om een koffie te komen drinken.
Van ver roep ik hen toe in het Hechtels “Als ge een knappe dochter hed wil ich well effe stoppe”.

Gedurende mijn reizen heb ik al veel vernuftige dingens gezien maar nog nooit deze bijzondere en eenvoudige manier om het land of beter gezegd het gewas te voorzien van het nodige water.

Na een prachtige heuvelachtige fietsdag kom ik toe in Bima een stad van 120.000 inwoners, ik krap me eens in het haar en achter de oren.
Hoe moet ik hier in godsnaam een onderkomen voor de nacht vinden?
Ik kijk wat beteuterd rond en laat enkele tranen rollen.
Mijn onbehulpzaamheid wordt al snel opgemerkt en binnen de kortste keren leidt Sandy, een leraar me doorheen zijn stad op weg naar een bed.

S’avonds pikt hij me op aan het hotel en bezoeken we zijn dorp even buiten de stad.
Ik word er ontvangen en begroet als een ware vorst, ik nestel me tussen de moeders en hun dochters en voel er me onmiddellijk thuis.

Zondag 31 augustus 2014 :

Bima – Dompu : 67 km

Hoe kan een mens zijn dag beschrijven als woorden hem te kort schieten, hij zich ongelooflijk amuseert, de tijd van zijn leven beleefd en de natuur ongelooflijk mooi is.

Wanneer ik voordien aan mensen vroeg hoe de eilanden van Indonesië zijn kreeg ik dikwijls hetzelfde antwoord.
“De eilanden van Indonesië zijn ver allemaal hetzelfde”.
Ondertussen ben ik op het 10 van de meer dan 17.000 eilanden die het land rijk is. Ik stel vast dat de enige gelijkenis die ze met elkaar hebben is dat ze in zee liggen.
Voor de rest valt er zoveel te zien en te ervaren wat men op het vorige of het volgende eiland niet ziet of heeft.

Wat me op valt in Sumbawa is dat het er heel rustig is en nog niet ontdekt is door het massa toerisme.
De mensen er precies nog armer zijn dan ik tot nog toe heb ervaren.
Industrie zie je er totaal niet tenzij de kopermijnen in het westen.
De gewone man in de straat alles nog vervoerd met paard en kar.
Leeft als een keuterboerke en nog vist met zelf gemaakte vislijnen of vis kweekt in uit gegraven putten.
Het zeezout met de hand opschept voordat het in zakken van 50 kg op de schouders wordt weg gedragen vanuit de ‘zoutmijnen’ of zoutvelden.
De man en de vrouw in de rijstvelden ontzettend moeten ploeteren en hard moeten werken voor hun boterham of beter gezegd voor hun kommeke met rijst te verdienen.
Maar steeds breed glimlachend als je hen begroet.
Het is goed om Sumbawa per fiets te ontdekken.

Aangekomen in Dompu krab ik me wederom in de haren en achter de oren.
Shit waar moet ik hier in godsnaam een bed voor de nacht vinden.
Voor ik het goed en wel besef wordt ik weer begeleid door een leraar op een brommerke die me naar een onder komen voor de nacht brengt.

Dompu ligt op de kruising om naar Sumbawa’s bekendste plaats, Lakey Peak te gaan.
Surf slurfen gaan er naartoe om zich uit te leven op één van s’werelds beste surf breaks, althans zo heb ik me laten vertellen.

Maandag 1 september 2014 :

Dompu – Empang : 100 km

Mijn tenen krullen van genot wanneer ik in de vroege morgen de zon zie op komen in de bergen, even buiten Dompu.
Dit is eigenlijk heel slecht uitgedrukt, want wie heeft de zon al eens zien zakken in de vroege morgen???

Het zweet gutst me langs het gezicht, het zout prikkelt me de ogen, de eenzame bergbeklimmer ziet af, maar geniet ontzettend van het afzien en van het genieten.
De zon is op zijn best, 45° graden op het heetst van den dag doen ons fietserke hallucineren.
Na iedere bocht denkt hij een terrasje te zien met een mooi meisje dat hem een ijskoude frisse Bintang toeschuift.
Het water loopt hem uit de mond en doen hem verlangen naar den top.

Na een pittige fietsdag aangekomen in Empang ga ik in één van de vele warungs (restaurant) de maag vullen.
Ik heb een goede plaats uitgekozen, niet omwille van het simpele eten maar voor de bediening.
4 jonge moslimmeisjes voorzien me al gieberend van de beste zorgen.
Bij elk woord Engels dat ze uitspreken daveren en schudden ze van het lachen.
Ze dartelen als jonge hindens rond mijn tafel heen tot ze het voor elkaar hebben gekregen om me op de foto te krijgen.
4 gsm’s nemen de nodige foto’s van hun ‘Belgische held’.
Na afloop neem ik afscheid van een prachtige moslim familie die me uitwuift en het beste toewenst.

Ik dank Onze Lieve Heer voor de prachtige avond beseffend dat het geloof geen barrière hoeft te zijn tussen de verschillende culturen.

Dinsdag 2 september 2014 :

Empang – Sumbawa Besar : 108 km

Gewoonte getrouw spring ik rond 5.00 uur in het zadel.
Voor mezelf is dit het mooiste moment van den dag.
De natuur voelt nog lekkere fris aan bij 19 a 20 graden.
Je ziet langzaam de dag ontwaken en de zon opkomen.
De plaatselijke mensen hebben het koud en duiken dan ook diep weg in hun jas of sarong.

Gedurende de dag fiets ik langsheen velden waar boerkes en boerinnen hoofdzakelijk sjalotten kweken.
Ze wonen in erbarmelijke omstandigheden, althans als je hun levenstandaard vergelijkt met de onze.
Naar mijn aanvoelen zijn deze mensen gelukkig en tevreden.

Aangekomen in het drukke en chaotische Sumbawa Besar met zijn 500.0000 inwoners en tevens de grootste stad van het eiland.
Krap ik me wederom in het haar en achter de oren.
Hoe vind ik hier in Godsnaam mijn weg zonder enig stadsplan.
Ervaring leert, niet panikeren, vertrouwen en je laten leiden door het gegeven.
We zullen wel zien waar we uitkomen.

Enkele uren later nestel ik me in een hotel waar ze Engels spreken.
Dit heeft als voordeel dat ik me kan informeren voor mijn verdere reis doorheen Sumbawa.
Ik ontmoet er weer fijne mensen zoals A’an de manager, Ingrid en Greta 2 Duitse mädchens.
Eén van de 2 meisjes is lerares en wil in één van de komende jaren haar grote droom waar maken.
Ze wil naar Indonesië verhuizen en er les geven in een Internationale school.
Zo zie maar weer als je je gelooft in je eigen dromen en je gaat ervoor dat je ze kan verwezenlijken.
Het sterkt mezelf in het verwezenlijken van mijn eigen dromen wanneer ik deze mensen ontmoet.

Ik leer niet alleen nieuwe mensen kennen maar ga er ook het koninklijk paleis bezoeken en de traditionele markt.
Een traditionele markt blijft altijd wel een bijzonder gegeven, het is een overdekte markt beschut voor de zon en de verse lucht.
Je kan er zowat alles kopen wat je je maar kan bedenken.
Dit maakt dat het er altijd een drukste van jewelste is.
Meestal stinkt het er behoorlijk en is het redelijk vuil en vies.
Je vind er zowel kleren, schoenen, onderbroeken, juwelen, potten, pannen, vlees, vis, groenten, allerhande pluimvee tot zelfs meisjes voor je harem.
Mijn ongeluk is dat ik Eva bij me heb en me het niet kan permitteren om enkele van deze schoonheden aan te schaffen.
Ik had mijn fiets beter Louis genoemd dan had dit probleem zich niet gesteld.
Op mijn volgende fietstocht van Canada naar Patagonië voer ik waarschijnlijk een naamsverandering door.

Het mooie snorkeleiland Moyo laat ik links liggen ondanks dat het op een wip van Sumbawa Besar ligt.
De bewoners gaan er prat op, dat wijlen koningin Diana en David Beckham één van hun beroemdste bezoekers waren.
Graag hadden ze mij toegevoegd aan hun lijst, ik laat me echter niet ompraten.

Het hete weer laat me langer blijven in mijn air gekoelde hotel kamer dan gepland.
De zon heeft me afgelopen dagen de nodige energie uit het lijf gezogen en dat dient terug bij getankt te worden door te rusten.

Vrijdag 5 september 2014 :

Sumbawa Besar – Alas : 71 km

In Alas ontmoet ik s’avonds Jef en Leen twee fietsers vanuit het Antwerpse en wonende in Nederland.
Zij hebben een fietstocht geboekt bij één of andere reisorganisatie en fietsen een rondje Bali – Lombok – Sumbawa.

Zaterdag 6 september 2014 :

Alas – Maluk : 83 km

Voordat ik de ferry naar Lombok neem wil ik nog 1 dag in Sumbawa fietsen en meer bepaald in het westen.
De westkust is niet alleen gezegend met enkele van s’werelds beste surf paradises maar de natuur is er ook adembenemend mooi en totaal verschillend van de rest van het eiland.
Even voorbij Taliwang kan je weg dromen aan een prachtige rivier met honderden vogels.

Even verder op in Jereweh veranderd de natuur drastisch, het is tevens de toegangspoort naar prachtige stranden, geitenfarms, rijstvelden en het droge achterland van zuidwest Sumbawa.

Voor ik Maluk mijn eindbestemming van de dag bereik is het nog serieus klimmen langsheen de kust.
Korte steile stukken doen me eerder sterren zien dan de nacht die ze prijs geeft.

Zondag 7 september 2014 :

Maluk – Labuan Tano

Vermits ik niet graag twee keren dezelfde weg fiets en de weg waarvan ik gisteren kwam terug moet besluit ik de bus te nemen.
Althans dat was het plan, geen enkele bus bestuurder wil me meenemen.
Allee t’is te zeggen, mij willen ze wel een ticket verkopen maar Eva mag niet op de bus.
Normaal gezien is dat nooit een probleem in Azië.
Ik heb juist de pech om het pad van enkele luie chauffeurs te kruisen die er tegen op zien om Eva boven op het dak te zwieren.
Verdoemese soepkiekens dat jullie zijn zeg ik hen vlak in het gezicht.
Vermits ze geen Hechtels verstaan zeg ik het nog eens in het Indonesisch ‘Verdoemese Ayam Sup’.
Daar een Indonesiër geen kaas heeft gegeten van onze humor begrijpen ze er niets van en moet ik naar een andere oplossing van mijn probleem zoeken.

Even later wordt ik door een jonge gast benaderd die me een lift in zijn mono-volume wagen aanbied mits betaling.
Ik wik en weeg en besluit de deal aan te nemen, een kleine 2 uur later sta ik goed en wel, na een dolle rit in Labuan Tano, de haven voor passagiers en voertuigen naar Labuan Lombok in Lombok.
Waarom zeg ik dit, omdat je in Benete ook een ferry kan nemen naar Labuan Lombok in Lombok maar deze is enkel toegankelijk voor passagiers .

Zo is Sumbawa een feit en ben ik weer een prachtige ervaring rijker.

Geloven in het vertrouwen en vertrouwen in het geloof leidt je naar de weg die het leven ongelooflijk mooi maakt.

Gedurende 5 dagen fietske ik 398 km bij elkaar op Smumbawa.
Gedurende 5 dagen nam ik vrij om het eiland een beetje te ontdekken.

Fietsersinfo :

Sape - Raba – Bima : 52 km
Bima - Sila – Dumpo : 67 km
Dumpo - Napa – Empang : 100 km
Empang - Plampang - Lape - Sumbawa Besar: 108 km
Sumbawa Besar - Utan – Alas : 71 km
Alas - Taliwang - Benete – Maluk : 83 km