Reisverhaal «Het leven zoals het is van een fietser»

Start-to-Cycle - Deel 5 - Griekenland | Italië | 8 Reacties 24 Mei 2011 - Laatste Aanpassing 24 Mei 2011

Het leven zoals het is van een toekomend wereldfietser.

Ik neem afscheid van mijn nieuwe Zwitserse vriendinnen Astrid en haar zus.
Ze stoppen me nog een medaille van pater Pius toe. Hij is gekend, geliefd en geroemd om het helen van wonden.
Met deze heilige opzak hoop ik gespaard te blijven van lichaamlijke kwalen, meer bepaalt prothese ongemakken.
Je mag dan wel iemand bij je hebben die je beschermd tegen wonden. Maar als je honger krijgt kan daar zelfs geen heilige iets aan doen. Om dit euvel te voorkomen stoppen de zussen me s’werelds beste lekkernij toe, een reep Zwitserse chocolade.
Ik ga wijselijk niet in discusie, s’werelds beste chocolade is natuurlijk Belgische chocolade.
Uiteindelijk vertrek ik een uur later dan ik gepland heb.
Van deze ontmoeting probeer ik ten volle te genieten zonder me zelf onder tijdsdruk te zetten.

Octavio had me al verwittigd dat het tot Vasto nog heuvelachtig zou zijn, en inderdaad ik voel het aan de kuiten dat hij gelijk heeft.
In S. Salvo Marina begint de haan in mijn maag te kraaien, het tijd is om food good food (eten goed eten).
Ik fiets een dorpje aan de kust binnen, stop aan een bar zoals je er hier honderd duizende vind.
Nee niet om naar de meisjes van vertier en plezier te gaan, maar om de haan in mij te voeren.
Koop er een ijskoude cola en twee overheerlijke stukken pizza, die ik op het terras aan het strand met een stralende zon op knabbel.
Wat moet een mens nog meer hebben.

Misschien wel een sms van Evatje, nee niet van mijn Santostravel master maar wel van mijn hartsvriendin.
Om te zien hoe haar Ventië reis te samen met haar zussen en ouders is geweest.

Ik fiets verder en geniet van de zeelucht.
In de verte in de middel off now where zie ik juist boven het gras een rode parasol heen en weer verschuiven.
Raar heel raar, wanneer ik de paraplu nader en goed kijk, zie ik onder de paraplu een zwarte mevrouw, op en neer defileren.
Ze is veel te hard geminkt, draagt geen alle daagse kledij.
Ze lacht me toe met een smile waar meer dan alleen maar een boterham in past.
Ik schakel mijn Eva in een versnelling hoger, hou mijn fietsbroek met korte pijpen goed vast en hoop haar heel huids te kunnen paseren.
Even verder herhaald het tafereel zich, met een brede lach roep ik haar toe ciao, ciao, ciao baby. Hopelijk zijn dit de juiste woorden waardoor ik een vrijgeleide krijg en niet geattaqueerd wordt door deze gevaarlijk, wulps uitziende zwarte tijgerin.

In Lido di Campomarino zoek ik een plaats voor de nacht op een camping voor 10 euro. Althans dat was/is de bedoeling. Voor ik de tent op zet ga ik het sanitair aan een kritische controle onderwerpen.
Mijn donkerbruin vermoeden wordt bevestigd, het is een kleine stal waar  zelfs een varken zich niet in laat wassen.
Het campingseizoen in Italië mag dan pas officieel op 1 juni van start gaan, voor mij is dit geen excuus.
Ik fiets verder en vindt een betere plaats voor een halve euro minder. Hiervoor koop ik me cola lekstok, voel me even dat chirojongentje in zijn korte broekje dat achter de Chiromeisjes aan holt, crost en stoeit . Allee in zijn gedachten althans.

S’anderdaags s’morgens voelen de beenspieren stram en stijf aan, na de rit van 120 km van de vorige dag.
Ik besluit naar het strand te wandelen, waar ik buiten een plaatselijke visser, één enkele toerist, en een halve garen ontsnapt uit een vorig verhaal niemand aantref.

Dit is de ideale gelegenheid om met de opkomende zon mijn Japanse turn en stretch oefeningen, of yahtzee genaamd, te doen.

Verder fietsend genietend langs het prachtige Lago di Lesina en Lago di Varano.
Beide meren worden door een heel smalle zandstrook gescheiden van de azuur blauwe Adriatische zee.
Voor Evatje is dit Bietjes blauw.
Wederom geeft het me een wawh gevoel.

Het enige wat onnatuurlijk aan voelt, zijn de lege toeristische dorpjes die lijken als spookplaatsen.

In Force di Varano nijp ik de remmen dicht aan een 5 stelle (= niet verkeerd geschreven) camping. Het is een mooie plaats om te vertoeven. Jammer genoeg kunnen de Italiaanse campings niet tippen aan die van ons in België, Nederland, Duitsland, Oostenrijk of zeker niet aan die in Nieuw-Zeeland.

Ik kies zorgvuldig een plaatsje uit tussen het internationale gezelschap voor die avond, het is altijd fijn om tussen mensen met verschillende nationaliteiten te vertoeven.
Dat brengt altijd warme contacten, zo ook deze avond.

Ik word er aan gesproken door Jack and Christine uit Bodmin, Cornwall - England
Twee super lieve, fijne gastvrije mensen.
Ze nodigen me uit voor het avondeten, gek ik had zelf nog niets gekocht voor deze avond en weet nu waarom.

Het menu:  scottisch pie :   -een overheerlijke vleesschotel met puree
                                                 -aangepaste wijnen
                                                 -fruit cocktail met room
                                                 -koffie met brandy
Er wordt gepraat, gesmuld en genoten van elkaars gezelschap. Dit zijn van die avonden die je nooit meer vergeet, en nieuwe vrienden maakt voor het leven.

Jack doet me het pijnlijke verhaal over zijn overleden vrouw, zij stierf op 49 jarige leeftijd.
Ze hadden hun dromen die ze als koppel nog wilde vervullen, maar nooit hebben kunnen waarmaken.
Ze hebben veel te kort samen kunnen genieten.
Daarom begrijpt Jack als geen ander waarom ik nu aan mijn droom, mijn fietsproject bezig ben.

Christine is ook weduwe en heeft een zoon, hij is een top radio presentator in England.
Ondanks dat Roger nog maar 27 jaar is hij een zeer gerespecteerd iemand.
Roger’s droom is om van Argentinië naar Alaska te fietsen. Zijn moeder Christine heeft er wat bang voor.Net zoals mijn eigen moeder en vader hadden in het verleden.
We praten over mijn reis, de reis van haar zoon, de angst van haar en mijn ouders.
Zo zie je maar elke onmoeting heeft zijn reden, zo ook deze weer.

Christine krijgt een heel ander kijk op het leven van een wereldfietser en voor mezelf krijg ik de bevestiging dat je niet moet wachten om je dromen in vervulling te brengen voor het te laat is.

Jack en Christine runde tot 3 jaar geleden zelf een camping met heel veel toewijding en passie.
Dat merk je ook als ze vertellen over hun contacten die ze wereldwijd hebben.
Eén van deze mensen is Kristien uit Herent bij Leuven.

Deze vakantie, maken ze een toer met de caravan door een aantal Europese landen.
Enkele dagen geleden verloren ze een achterwiel van de nieuwe caravan in een tunnel.
Moesten ze met auto en caravan door een veel te smalle gate manuvreren.

En brengt onze ontmoeting hen een welverdiende rustige en ontspannende avond, waarin ik mag delen.
Jack en Christine nog eens bedankt voor deze speciale avond, ik draag jullie mee in mijn hart.

Voor mijn vertrek de volgende morgen krijg ik nog een lekkere tas koffie en vertrek wederom later dan ik gepland heb. Sinds ik een tijdloze fietser ben geniet ik dankbaar, zoveel als mogelijk.

Met Viesto als doel start ik uiteindelijk. Fiets door het prachtige landschap, zee en bergen.

 
Wijk halverwege af van mijn voorop geplande route niet goed wetend waarom.
Na een 5 km klimmen wordt dit vlug duidelijk.
Tijdens de beklimming hoor ik gehuil en geroep, ik denk dat het kinderen zijn en draai me terug.
Kijk in de vlucht naar de richting van…. maar zie niet niets.
Draai me nog eens terug, stop en kijk door het hek van de hoger gelegen olijfboomgaard, maar zie niets.
Concentrerend op het geluid, merk ik dat het van aan mijn voeten afkomstig is.
Zie er een kartonnen doos staan met 7 puppies van enkele dagen in, ze staan er in de blakende zon, hoelang al?
De tranen springen me in de ogen, ik word bijna gek van het aanzien van dit trieste tafereel.
Ik neem mijn drink bus en geef ieder voorzichtig druppel per druppel te drinken.
Wat moet ik hier mee aanvangen, hoe moet ik dit oplossen, ik kan toch niet verder fietsen wetend dat er 7 kleine hondjes in een doos langs de kant van de weg liggen te verbranden en te sterven.
Ik spreek mijn innerlijke gids aan om me de kracht te geven om hier een oplossing voor te vinden.

Ik doe een auto stoppen en vraag om hulp, het jonge knappe meisje heeft meer aandacht voor haar veel te korte rokje dat dreigt om hoog te kruipen dan voor mijn hulp behoevende hondjes.
Ik kan het haar ook niet kwalijk nemen, ik waardeer het  heel erg dat ze gestopt is voor een zwaar beladen fietser met porthese.

Bij een volgende poging, kan ik de bestuurster wederom niet overtuigen om de hondjes mee naar het dorp te nemen.

Dan besluit ik na bijna een uur, de veel te grote doos op mijn stuur te zetten en af te dalen naar het dorp. Vier km verder stop ik aan het tankstation en laat aan de aanwezige autohandelaren de doos zien. Vol onbegrip en afgrijzen kijken ze naar de doos, niet wetend wat ze er moeten mee aanvangen.

Eén van hen wijst naar een aanwezige politie agent en zegt ga naar hem toe. Ik toon de politieman mijn probleem en hij probeert me door te sturen naar het plaatselijke politiekantoor.
Ondertussen is er een vrouw met haar zoon er bij komen staan, je weet welke uitwerking een vrouw en een kind teweeg kunnen brengen in zo’n situatie.
Ik wijs de politieman erop dat het niet mijn maar zijn verantwoordelijkheid is om naar het plaatselijke kantoor te gaan, tenslotte ik ben met de fiets en deze luie agent met de auto.

Hopelijk komt nog alles goed nog met mijn zevenling.