Reisverhaal «Nieuw-Zeeland : Het Noordereiland (1)»

Nieuw Zeeland | 3 Reacties 04 Februari 2015 - Laatste Aanpassing 07 Februari 2015

Het Noordereiland van Nieuw-Zeeland (1) :

Van Te Aroha via het oosten naar Cape Reinga :

Op plaats 75 op de wereldranglijst staat Nieuw-Zeeland genoteerd met een een oppervlakte van 270.467 km².

Daarmee is het ongeveer 9 keer zo groot als België.
Dit betekend in afstand, dat ik ten minste 9 keren van Hechtel naar onze kust moet fietsen om NZ te doorkruisen.
Dit is alvast een heel uitdagend vooruitzicht.

De 3 grootste eilanden bestrijken een oppervlakte van :

Noordereiland 113.927 km², 800 km lang van noord naar zuid en is 400 km breed.
Zuidereiland 151.215 km², 800 km lang van noord naar zuid en is 300 km breed.
Stewarteiland 1.746 km²

*De hoogste berg op het Noordereiland is de actieve vulkaan Mount Ruapehu 2797 m.
*Mount Cook op het Zuidereiland met zijn 3754 m pronkt als hoogste top in de Nieuw-Zeelandse Alpen.
Nog 17 andere bergtoppen reiken hier boven de 3000 m.
*Op het Stewarteiland is Mount Anglem het hoogste met zijn 980 m.

*Wellington op het Noordereiland is de hoofdstad van Nieuw-Zeeland, terwijl bijna 1/3 van de bevolking in Auckland woont en daarmee de grootste stad is.

Er leven bijna 4.500.000 mensen in het land der Kiwi’s.
Ongeveer 3.000.000 zielen daarvan leven op het Noordereiland en 1.000.000 op het Zuidereiland.

*Met bijna 15% bevolken de oorspronkelijke bewoners, de Maori’s het land.
*68% zijn Europese inwijkelingen, waarvan de Engelse, Nederlanders, Duitsers en Ieren vormen de hoofdgroep.
*In 2006 waren 17% van de inwoners Aziaten en Oceaniërs.
*Het aantal Aziatische inwijkelingen stijgt jaarlijks sterk.

Genoeg cijferkes en getallen, nu is het tijd om de kilometers op mijn fietscomputer of
beter gezegd op mijn kilometriek te tellen.

Zaterdag 13 december 2014 :

Deze namiddag om 15.00 uur vlieg ik van Hobart, Tasmanië via Melbourne, Australië naar Wellington, NZ.

Het luchtruim wordt verlicht door de onderliggende lichten van Wellington City de hoofdstad van Nieuw-Zeeland wanneer ik er om middernacht land.

Precies 10 jaar na datum zet ik weer voet op Nieuw-Zeelandse bodem.
Al die jaren heb ik uit gekeken om terug te keren naar het land waar ik toen mijn hart verloor.
Zal ik het terug vinden.......????.
...... of zal ik er moeten blijven tot ik het gevonden heb????

Nieuw-Zeeland is tevens mijn eindbestemming van een fietstocht die ik op 2 april 2011 aanving en die me via Europa door Turkije, Iran, De Verenigde Emiraten, Sri Lanka, India naar Nepal bracht......
......het onverwachte peterschap van Julian deed me in juli 2012 terug naar Europa keren.....
......ik fietste toen van Portugal naar de Comansweg in Hechtel.......
.......in november 2012 zette ik mijn fietstocht verder......
.......ik vloog toen naar Hanoi in Vietnam en doorkruiste vandaar Zuid-Oost Azië.......
.......den 1ste september in het jaar 2013 bereikte ik Bali,Indonesië de thuishaven van mijn beste vriend, maat en als ik een vrouw was geweest mijn lief, Stany......
......in die periode onderging ik één van de ingrijpendste gebeurtenissen in mijn leven, het overlijden van mijn vader in november 2013.......
......voor de tweede keer keerde ik terug naar huis, deze keer niet voor een geboorte maar voor een overlijden.......
......enkele maanden later stroomde het fietsersbloed weer waar het niet kruipen kon.......
......in april 2015 zette ik mijn tocht verder, vloog naar Melbourne en doorkruiste sindsdien Australië, Oost-Timor, West-Timor, Flores, Sumbawa, Lombok, Bali en Tasmanië.......

Bijna 4 jaar na mijn vertrek en 46.000 km verder ga ik één van mijn laatste doelstellingen van mijn trip verwezenlijken.......
......namelijk ‘Op De Koffie Bij Lucie En Jan In Te Aroha’.

Jan en Lucie of Lucie en Jan heb ik 8 jaar geleden ontmoet in Frankrijk op een fietstochtje naar Santiago de Compostela, sindsdien zijn we vrienden.
3 persoonlijke tegenslagen zorgde ervoor dat Jan niet in staat was om samen door Australië en Nieuw-Zeeland te fietsen.
In plaats daarvan krijg ik een uitnodiging in de bus om samen kerstmis 2014 te vieren bij hen thuis.

Terug naar zondagmorgen 14 december 2015......
......om 1.30 uur ga ik opzoek naar de shutle bus die me van de luchthaven naar het backpackers hostel van Elliot en Emma in Wellington zal brengen.
4 dagen installeer ik me in de Dwellington om mijn fietsplannen doorheen Nieuw-Zeeland gestalte te geven en de stad te verkennen.

Woensdag 17 december 2014

Wellington – Levin : 106 km

Zal het me lukken om in 9 dagen, 600 km te overbruggen om tijdig op het kerstfeest bij J&L te zijn.

Na 11 dagen het luie varken uitgehangen te hebben in Tasmanië bij Naomi en Guy en in de Dwellington in Wellington kraken mijn hespen wanneer ik mijn eerste fietsdag aanvang in NZ.

De Nieuw-Zeelandse overheid steekt me alvast een hart onder de riem door een achter straatje naar me te noemen.

De eerste fietsdag wordt me al mee eentje van formaat, 105 km lang telt de teller de afgelegde afstand.
Een mens moet er iets voor over hebben als hij een uitnodiging krijgt om bij een meisje van 69 jaar te gaan overnachten.
Wanneer ze je een bed, douche, en een diner bij kaarslicht met aangepaste wijnen aanbieden kan je toch niet nee zeggen, of wel soms.....????

Donderdag 18 december 2014 :

Levin – Bulls : 64 km

In de vroege morgen na een stevige ontbijt van spek met eieren, tomaten, patatten en bonen in tomatensaus is het tijd om afscheid te nemen en mijn gastvrouw vaarwel te kussen en te danken voor haar gastvrijheid.

De natuur is mooi maar de Highway one waarover ik fiets is veel te druk, te smal en maakt een hels kabaal door het groffe asfalt waar de auto’s over razen.
Dat Nieuw-Zeelandse automobilisten niet gewoon zijn aan fietsers merk ik al vlug gedurende die eerste dagen.
Rakelings langs me afscheurend, de middelvinger in de hoogte of al schreeuwend vanuit het autoraam wordt ik erop gewezen dat mijn plaats niet op de weg maar in de gracht is.
Natuurlijk is niet iedereen zo maar deze enkelingen waarschuwen me ervoor dat met hen rekening moet gehouden worden.
Ik maak er me verder niet druk om, ik heb geen zin om mijn energie te verknoeien aan een stelleke soepkiekens.
Of zoals het een Nieuw-Zeelandse fietser verwoorde “This kind of people have brains smaller then a monkey’.
“Dit soort van de mensheid heeft een stel hersens dat kleiner is dan het achterwerk van een aap”.

In Bulls neem ik s’avonds op de camping een bed in de backpackers accommodatie omdat deze maar 5NZD duurder is dan een verblijf in mijn tent.

Hier leer ik 3 bijzondere jongelingen uit Alken kennen.
2 jongens en een meisje wandelen van het uiterste Noorden van het Noordereiland naar het uiterste zuiden van het Zuidereiland een tocht goed voor 5 maanden stapplezier.

Vrijdag 19 december 2015 :

Bulls – Taihape : 90 km

Vandaag fiets ik meer het binnenland in, de natuur is gewoon weg prachtig maar de ‘bergen’ laten zich gevoelen.
Op een gegeven moment vliegt een sportvliegertje voor een hele tijd laag over me heen.
Het blijft me volgen en in het vizier houden, volgens mijn eigen weten sta ik niet op de zwarte lijst in Nieuw-Zeeland.
Dan valt plots mijn frank, de enigste verklaring die kan geven is dat het de “kannibaal uit Bree is”.
Nee Dirk is geen menseneter maar hij maakt brandhout van je als je samen met hem op pad gaat per fiets.
Vorig jaar rond deze periode fietste we samen door Vietnam.
Het voornemen was om dat dit jaar over te doen in Nieuw-Zeeland.
Ik denk echter dat mijn vriend ‘weet’ heeft gekregen van zijn geduchte tegenstander waar hij nu met te dealen heeft.
‘Weet’ kan je vergelijken met een soort van angst of beter gezegd billen vocht dat je onderbroek vergezeld indien je je niet helemaal op je gemak voelt voor een bepaalde uitdaging of tegenstaander.

Nee nee Dirk, ik weet dat je druk bezig bent met een nieuw project.
Dat neemt niet weg dat ik naar het samenzijn, het lachen en het fietsen uitkeek.
Hou je goed maat, we zien elkaar later op het jaar.....
.....ten minste......
.....als ik niet blijf plakken in Nieuw-Zeeland.

Zaterdag 20 december 2014 :

Taihape – Turangi : 99 km

Vandaag belooft het een heel bijzondere dag te worden, ik ga namelijk Kirsten en Louise ontmoeten.
Voor het zover is moet ik eerst nog enkele andere katten geselen.......
......namelijk de 63 km lange Desert Road (Woestijnweg) van Waiouru naar Turangi fietsen.

Het is heel frisjes en mistig wanneer ik in de vroege morgen het motel in Taihape verlaat.
Dit kleine plaatsje staat wel om een heel vreemde reden bekend, eens per jaar doet men er aan plastieken botten (laarzen) werpen.

Doorheen de dichte mist fiets ik verder en passeer de Rangipo Prison farm (Rangipo gevangenis boerderij).
Een gevangenis gelegen op site met een oppervlakte van 8462 hectare.
Gevangenen onderhouden er de bossen, werken er in de houtzagerij, leren er de boerenstiel, bewerken er het land, melken er de koeien, proberen zich te onthouden van het Nieuw-Zeelandse vrouwelijke schoon, mesten er de stieren vet en maken er hondenvoer.
Het voelt een beetje luguber aan.......
.....hopelijk aanzien ze me niet als een op vlucht geslagen gevangenen verkleed in een fietser.
Verder fietsend door de Rangipo woestijn volg ik kilometers na kilometers een hoogspanningslijn en fiets kilometers na kilometers door omheind militair gebied.
Hopelijk aanzien ze me hier niet als een op vlucht geslagen milicien verkleed in een fietser die zijn dienstplicht probeert te ontvluchten.

Dit doet me terug denken en huiveren naar de tijd dat ik zelf een milicien was.
Als 17 jarig broekventertje stond ik op wacht op de luchtmachtbasis van Krefeld in Duitsland.
Onze overste hadden ons ‘goed’ opgeleid en geleerd hoe we de terroristen van de nucleaire raket basis moesten houden.
Tijdens één van die nachten wanneer ik mijn wacht aan het kloppen was hoorde ik een geluid dat redelijk angstaanjagend was, althans mijn fantasie zorgde daarvoor......
.......tik tik tik tik tik tikker de tik......
Ik keek me de ogen uit in het zwarte gat van de nacht......
Mijn oren spitste zich en hoorde wat ze niet wilde horen.....
......tik tik tik tikker de tik.....
Terroristen met machine geweren en handgranaten, vermomd met zwarte kappen over het hoofd slopen door mijn op hol geslagen gedachtegang.......
......tik tik tik tikker de tik.....
Het geluid weerklonk als maar luider en luider in de holst van de nacht......
Graag had ik heel hard op mijn vader en moeder geroepen maar dan wist de vijand waar ik me bevond.
Liggend op mijn buik met het geweer in aanslag en de patronen klaar om afgevuurd te worden sloop ik het gevaar te gemoed......
tik tik tik tikker de tik.......
Mijn eigen hartslag over stemde het tikkende geluid......
.......mijn billen samen geknepen om ook maar geen enkel angst geluid te laten ontsnappen, sloop en kroop ik verder.......
Moedig als ik was veerde ik recht met het geweer in de aanslag en riep luidkeels.......
Hände hoch oder ich schieße.......
Hands up or I'll shoot......
Handen omhoog of ik schiet......

.......seconden lang was het muisstil......
.......tot plots het geluid vlak voor mijn neus weer de kop op stak......
tik tik tik tikker de tik.....
.....tot mijn stomme verbazing stelde ik vast dat het geluid niet meer dan een ijzerenplaat was die door de wind heen en weer geblazen werd en al klapperend tegen de omheining hing te tikken.
Voila, dacht ik bij mezelf dat mysterie heb ik netjes opgelost.

Terug naar nu.......

Aangekomen in Waiouru krijg ik toch wel een heel mooi plaatje voor de neus geschoven.

Met zo’n mooi zicht op de achtergrond trakteer ik mezelf op een stevig ontbijt van spek, eieren, bacon en bonen in tomaten saus.
Het zal nodig zijn want de volgende 62 km naar Turangi is het fietsen over de Desert Road (woestijnweg) van de Rangipo Desert.
Een weg door niemandsland loopt over het vulkanisch Plateau langs heen het Tongariro National Park en de 3 vulkanen van Mount Tongariro, Mount Ngauruhoe and Mount Ruapehu.

De wind blaast als een bezetene pal op mijn reukorgaan, de zon brand als hel en probeert mijn neus om te toveren tot een aangebrande boulet.
De weg bestaande uit grof asfalt maakt een hels kabaal maar maar maar.....
.......de natuur is er adembenemend mooi en voert me door het land van “Lord Of The Rings”.

Aangekomen in Turangi na een dag van meer dan 1100 m klimmen maak ik me op voor een bijzondere gelegenheid waar ik maanden naar uit gekeken heb.
Mijn collega Kirsten waar ik een bijzondere band met heb komt me vandaag opzoeken samen met haar vriendin Louise.
Kirsten en Louise zijn op rondreis op het Noordereiland van Nieuw-Zeeland.
Ze maken een ommetje om me te ontmoeten, het wordt een hartelijk weerzien.
We gaan samen pizza smullen in een Italiaans restaurant en een goed glas wijn drinken.
Op de koop toe wordt ik ook nog vrij gehouden door Kirsten en krijg ik een kerstkaart overhandigd van al de collega’s van Epsilon uit Bree.
Heel erg bedankt mannekes.

Het afscheid is van harte en plots ben ik plots weer alleen en is een gebeurtenis waar ik zolang naar uitgekeken na enkele uren een feit.

Zondag 21 december 2014 :

Turangi – Lake Taupo : 60 km

In de morgen zie ik mijn Spaanse en Brazilaanse fietsvrienden terug.
Zoals het zuiderlingen past zijn zij ook niet in een haast en doen alles op hun heel dooie gemakje en vertrekken dan ook vrij laat in de morgen.

Aangekomen aan het prachtige meer van Taupo installeer ik er me enkele dagen op een camping om wat uit te rusten.
Lake (meer) Taupo is 1800 jaar geleden ontstaan na een vulkaan uitbarsting.
Het is gelegen op een vulkanisch plateau en werd door de tijd heen gevuld door het water uit de omringende bergen.
Het heeft een oppervlakte van 600 km² of anders gezegd is het 46 km bij 33 km.
Je kan er allerhande activiteiten doen, het is er heel mooi maar het is er me veel te toeristisch.

Dinsdag 23 december 2014 :

Taupo – Lake Rotorua : 91 km

Als ik dacht dat Lake Taupo druk was/is is dat nog niets in vergelijking met Lake Rotorua.
Dat neemt niet weg dat het er heel erg mooi is.

Ik nestel me op een heel kleine camping met hot pools en ga relaxen en genieten in de hete baden van 35 en 41 graden. 

Woensdag 24 december 2014 :

Lake Rotorua – Okauia, Matamata 80 km

Voor de eerste keer sinds ik in Nieuw-Zeeland ben is het koud het is zelfs heel koud.
De wind en de regen gieren me langs de oren en ik raak amper vooruit.
Over de eerste 20 km fiets ik zomaar even twee uur en half, het is precies of ik stil sta.

Wanneer de lucht door de dag op klaart open baard er zich een prachtige natuur.
Niet voor niets werd het farmland van Waikato als filmset gebruikt voor Hobbiton uit Lord of the Rings.

Donderdag 25 december 2014 :

Okauia, Matamata – Te Aroha : 38 km

Eindelijk is het dan zover, ik heb het gehaald op 38 km van de woonplaats van Lucie en Jan zit ik ongeduldig op de camping te wachten op Jan en zijn dochter Marja.
Jan en ik fietsen voor de laatste kilometers, samen naar zijn thuis toe.

Het is een bijzonder moment wanneer we samen de Tui Road in draaien.
Ik krijg de tranen in de ogen wanneer ik stop aan de inrit van hun huis en zie wat voor een ontvangst me te beurt valt.

Vermits het kerstmis is zit ik s’avonds met de hele familie samen voor een heerlijke kerst barbecue.
Het grappige is dat we buiten op het terras bij een stralende zon genieten van dit feestelijk moment.
In tegenstelling tot bij ons viert men hier kerstmis niet in de winter maar in de zomer.

De komende dagen wordt ik verwend en in de watten gelegd, ik krijg het lekkerste eten, taartjes en ijsjes onder de neus geschoven.
Ik waan me in een 5 sterren resort en geniet ten volle van de gastvrijheid van Jan, Lucie, Marja, Graham en John.
Lieve mensen hoe kan ik jullie danken voor alles wat jullie me geven.
Ik dacht gewoon even op de koffie te komen en goeie dag te zeggen, maar het word een ware luxe vakantie die me te beurt valt.
Het is goed om vrienden te hebben.......
Het is goed om mensen te kennen die om je geven en zorg voor je dragen.......

Woensdag 31 december 2014 :

Te Aroha – Kaiua : 75 km (campervan)

De komende dagen beloven weer bijzondere dagen te worden.
Wanneer ik in juni 2012 door Kathmandu, Nepal fiets leer ik enkele jonge Belgen kennen.
Tessa uit Mol, Nicolas uit Roeselare en An uit Lommel, het zijn reizigers in hart en nieren.

Al die tijd later zie ik Tessa en Nicolas terug in Nieuw-Zeeland.
Zij zijn in juli 2014 met Charlotte hun ouwe Citroën Saxo uit België vertrokken om 7 weken later toe te komen in Ulaanbaatar in Mongolië.
Charlotte wordt bedankt voor haar trouwe dienst, Tessa en Nicolas reizen verder doorheen de wereld zonder haar.
Ze hebben een blog die meer dan de moeiten waard is om te bezoeken :
Love Our World – www.lowmongolia.weebly.com

In december 2014 landen ze in Auckland op het Noordereiland van Nieuw-Zeeland.
We vatten het plan op om elkaar te ontmoeten en de nieuwjaars dagen samen door te brengen.

Oudejaarsdag pikken ze mij bij Jan en Lucie op met Lucy, hun gras groene campervan.
Ze reizen deze keer niet alleen en zijn in het gezelschap van Patrick mijn dorpsgenoot uit Hechtel.
Het drie tal neemt me mee voor een reis langsheen de oostkust richting het noorden waar ze me zullen droppen.

Het beloven mooie dagen te worden.
Oudejaarsavond brengen we door in Kaiua aan het strand.

De barbecue, patatten, worsten en wijn worden boven gehaald, het eindejaarsfeest kan beginnen.

Wanneer het later op de avond pijpenstelen begint te regen nestelen we ons in de camper en gaan we al kaartend het nieuwe jaar tegemoed.

Donderdag 1 januari 2015 :

Kaiua – Snells Beach : 170 km (campervan)

Aan het prachtige strand van Snells Beach bij Warkworth beginnen we het jaar waarmee 2014 hebben afgesloten.

Vrijdag 2 januari :

Snells Beach – Paihia : 180 km (campervan)

Hoe zou je jezelf voelen wanneer je op de 2 dag van het nieuwe jaar ontwaakt, de rits van je tent opent en dit uitzicht voor geschoteld krijgt.

Na het ontbijt ruimen we onze boel weer op, Eva wordt zorgvuldig in de campervan gestoken.
De campervan zit eivol met 4 reizigers en al hun bagage maar we blijven lachen.

In Paihia gelegen aan de oogverblindende mooie Bay of Island gaan we een vriend van Tessa en Nicolas opzoeken, ze hebben elkaar vorig jaar op de Mongoly leren kennen.
Hij zal ons mee nemen in een boot naar Otehei Bay op Urupukapuka Island.
Waar we verder gaan genieten van het nieuwe jaar, de prachtige natuur en het goede leven in Nieuw-Zeeland.

Na al het geprofiteer is het tijd om een angeltje te werpen en onze maag te vullen met seafood.

Zondag 4 januari 2015 :

Paihia - Tokerau Beach op Karikari Penninsula : 150 km

We zetten onze reis verder richting het hoge noorden en gaan een kijkje nemen in Mangonui.
In Kaitaia gaan we met Lucy de campervan naar de garage voor een herstelling.

In de late namiddag komen we toe aan het strand van Tokerau op het Karikari schiereiland.
Het is niet de meest lelijke plaats om te kamperen, Patrick neemt er een jump in het coca cola meer dat zo bruin als cola is.
Het is ook wel aan hem te zien als hij eruit komt, maar dat ziet hij zelf niet.

Maandag 5 januari 2015 :

Tokerau Beach - Tapotupotu, Cape Reinga : 130 km (campervan)

We bereiken de eindbestemming van ons samenzijn, nog 1 dag en 1 nacht voordat ik morgen verder ga met mijn fietstocht.
Voor het zover is, eerst nog een klein afscheidsfeestje en een laatste boom zetten (kaarten) op de prachtige DOC campsite van Tapotupotu.

Dinsdag 6 januari 2015 :

Cape Reinga :

Tessa, Nicolas en Patrick bestaan erop dat ik aan de vuurtoren van Cape Reinga vertrek en brengen daarom in alle vroegte naar de plaats van bestemming.

Voor de zoveelste keer gedurende mijn reis neem ik afscheid van vrienden die ik onderweg ontmoet.

Steeds weer voelt het even vreemd en onwennig aan om terug alleen op pad te gaan........
........maar, steeds weer is het fijn om te eren wat geweest is en terug te blikken naar een bijzonder moment, een bijzondere gebeurtenis, een bijzondere tijd en bijzondere mensen......

Dank u wel lieve vrienden voor alles wat ik mocht ontvangen van jullie.

Dans met je hart door het leven en je voeten zullen volgen.

Mensen en reizigers die ik ontmoet zeggen steeds, het Zuidereiland is veel mooier dan het Noordereiland.
Persoonlijk vind ik dit een spijtige vergelijking, dit zegt voor mij dat ze de schoonheid van het Noordereiland niet ontdekt hebt.
Het Zuidereiland is zo verschillend van het Noordereiland dat beiden niet vergelijkbaar zijn met elkaar.

Je gaat toch ook niet de fruitstreek in Limburg, België vergelijken met De Hoge Veluwe in Nederland ondanks dat we dezelfde taal spreken.
Deze vergelijking slaat ook nergens op.

In ieders leven dooft op een gegeven moment het innerlijk vuur, het wordt weer opgepord door de ontmoetingen met andere mensen.


Fietsinfo :

Wellington - Porirua - Otaki – Levin : 106 km – 593m klimmen– 571m dalen.
Levin - Foxton - Sanson - Bulls : 64 km – 126m klimmen – 132m dalen.
Bulls - Hunterville - Vinegar Hill – Taihape : 90 km – 842m klimmen – 498m dalen.
Taihape - Waiouru – Turangi : 99 km – 1123m klimmen – 1192m dalen.
Turangi - motuapa – Taupo : 60 km – 331m klimmen – 317m dalen.
Taupo - Broadland - Reporoa – Rotorua : 91 km – 456 klimmen – 595m dalen.
Rotorua - Tapapa - Selwyn - Matamata – Okauia : 80 km – 462m klimmen – 696m dalen.
Okauia - Te Aroha : 38 km