Reisverhaal «Oost-Timor : De ongekende en ongerepte parel (3) »

Oost Timor | 9 Reacties 31 Juli 2014 - Laatste Aanpassing 15 Augustus 2014

Oost-Timor/East-Timor/Timor-Leste :

De onbekende en ongerepte parel :

Oecusse :

Oecusse is de enclave van Oost-Timor gelegen in West-Timor, Indonesië.
In de jaren 1500 meert een Portugese navigator als eerste Europeaan aan in Lifau, Oecusse.
Op woensdag 30 juli 2014 meert een Belgische fietser met prothese als eerste Europeaan aan in Pante Macassar de hoofdplaats van Oecusse.

Wat vooraf ging :

Na de nodige afscheidsfeestjes met mijn Portugese, Braziliaanse en Franse vrienden is het na bijna een maand, tijd om mijn reis verder te fietsen.
Nog een kleine week en mijn visum voor Oost-Timor is verstreken.
De laatste dagen die me nog resteren wil ik gebruiken om Oecusse te gaan ontdekken.

Er zijn 2 mogelijkheden om dat te doen :

*Je kan Oecusse over land bereiken maar dan heb je een visum voor Indonesië en Oost-Timor nodig.
Er zijn 3 grensovergangen van, eentje in het oosten, zuiden en westen.
*Een andere mogelijkheid is om met de ferry van Dili, de hoofdstad van Oost-Timor naar Pante Macassar in Oecusse te varen.
Hierbij heb je geen nieuw visum voor Oost-Timor nodig.

De ferry, de Nakroma vaart iedere maandag en donderdag uit van Dili naar Oecusse, tenzij dat er een reden is om dat niet te doen.

Maandag 28 juli 2014 :

7.00 uur in de vroege morgen fiets ik naar de haven om een ticket te kopen.
Een vriendelijke bevoegde man spreekt me in gebrekkig Engels aan en probeert me duidelijk te maken dat er vandaag geen ferry naar Oecusse vaart.
“Hoe, er vaart geen ferry naar Oecusse!!!” zeg ik hem verontwaardigd.“Solly Sil, today public holiday, Idul fitri”.
“Sorry meneer, vandaag feestdag, Idul Fitri”.

Idul Fitri is het einde van de vastentijd (de ramadan) voor de moslims, ook wel het suikerfestival genoemd.
Bij ons is dit feest beter gekend wanneer de moslims massaal schapen slachten en verorberen.

Ik zeg tegen de vriendelijke bevoegde man, “maar Oost-Timor is Christelijk en niet Islamitisch”.
“Solly sil, maar de ferry company is van Indonesië en dat zijn moslims, vandaar”.

Wanneer ik hem vraag wanneer de ferry dan wel uitvaart antwoord hij me, “maybe tomollow sil” (misschien morgen meneer).
“Oeps, maar mijn visa is bijna teneinde brave man”.
“Ben je zeker dat morgen de ferry uitvaart”?
“Zoniet moet ik het land uitfietsen om geen boete aan mijn laarzen te hebben.

Solly sil, I don’t now, sorry meneer ik weet het niet.

Ik wik en weeg de mogelijkheden af en besluit om af te wachten en nog 1 dag langer in Dili te blijven.
Positief denken en geloven dat alles wel in orde zal komen helpt om met jezelf in balans te blijven.

Even iets verduidelijken :
Solly sil moet eigenlijk sorry sir zijn.
Vermits vele Aziaten de ‘r’ niet kunnen uitspreken klinkt het altijd wel een beetje grappig en vreemd wanneer ze woorden met een ‘r’ vervangen door een ’L’.

Dinsdag 29 juli 2014 :

7.00 uur in de vroege morgen, ik fiets opnieuw naar de haven.
Een uur wacht ik als enigste aan het ticket office.
Logisch gezien ziet er dat niet goed uit, ik hou de vingers gekruist.

Na anderhalf uur wachten verschijnt er plots een delegatie welgestelde mannen die op één of andere manier iets met de ferry te maken hebben.
Eén van hen spreekt perfect Engels, dat betekent dat hij ook de ‘r’ kan uitspreken.

In Azië moet je eerst een hoop nieuwsgierige vragen beantwoorden zoals :
van waar je bent,
wat je met je fietske in hun land doet,
hoe oud dat je bent,
waarom je niet getrouwd bent en geen kinderen hebt,
waarom je maar 1 been hebt en zo verder en zo verder……
Als dat ritueel gepasseerd is kan je vragen wat jezelf nodig hebt.

“Sire, can I buy a ticket for the Nakroma for today”?“Yes sire, you can”.
“Meneer kan ik een ticket kopen voor de ferry voor vandaag”?
“Ja meneer dat kan”.
Zo blij al een klein kind geef ik de man een dikke kus van voor op zijn gigantisch reukorgaan.

Voor 8 dollar mag ik mee met de ferry, Eva moet op de ferry zelf afrekenen.

Om 15.00 uur baan ik me een weg doorheen de massa wachtende richting de Nakroma.
Het is weer lachen geblazen als de mensen me aankijken of ik een 8^ste wereldwonder ben.
Ongegeneerd duwen ze elkaar aan en wijzen ze mijn richting uit.
De ene schiet in de lach en de andere kijkt heel verwonderd.

Na twee uur geduldig wachten begint de ferry aan zijn 12 uur durende tocht naar Oecusse.

Als blanke man heb je de mogelijkheid of het voorrecht om in de hut van de kapitein of één van zijn officieren te slapen.
Mits je je geldbuidel opent kan je voor 60 dollar van dit voorrecht genieten.
Maar daarvoor heb je wel de nodige connecties nodig, die heb ik ondertussen opgebouwd.
Je gelooft het of niet, maar van dit privilege maak ik geen gebruik en ga met mijn slaapzakske op het bovenste dek in openlucht genieten van een heerlijke frisse zeebries gedurende de nacht.

Wederom is het lachen geblazen, ik vertoef als enige bleekscheet tussen de locale mensen.
De ferry is overvol maar ik weet me nog ergens een plaatsje te vinden waar ik mijn slaapzakske kan uitspreiden.

Na wat grappen en grollen gemaakt te hebben met de kinderen en kennis gemaakt te hebben met mijn buren ontstaat er een wederzijds respect en vertrouwen.
Dit stelt me in de mogelijkheid om al eens rond te wandelen op de boot zonder dat ik al mijn spullen met me mee moet sleuren.

Woensdag 30 juli :

5.00 uur in de vroege morgen schiet ik plots wakker en zie dat er nog maar enkele mensen op het dek zijn.
De ferry is al aangemeerd in Pante Macassar de hoofdplaats van Oecussi.
Vlug trek ik me de prothese en broek aan en spurt naar het onderste dek opzoek naar Eva.
Ongeschonden en ongeduldig staat ze me als één van de laatste aan boord op te wachten.

Het is nog pikdonker wanneer ik de ferry af fiets, er is weinig licht in de kleine haven.
Ik probeer me de weg te herinneren die mijn gastheer me uitgelegd heeft.
Voor de zoveelste keer gedurende mijn verblijf in Oost-Timor kan ik nu ook weer genieten van de gastvrijheid van de Portugezen.
Paulo een Portugese leraar en vriend van Hugo die ik eerder ontmoet heb in Dili bied me onderkomen aan in het ‘teachers house’, leraarshuis.

De volgende dagen bezoek ik een klooster waar meisjes onderwijs en een onderdak krijgen.
Meestal komen deze kinderen vanuit de bergen en zijn heel arm.
De zusters proberen zoveel mogelijk in eigen onderhoud te voorzien.
Ze hebben een tuin, pluimvee, varkens en een klein restaurantje waar je een heerlijke verse juice kan drinken.
De kinderen leiden me rond in het klooster en kunnen alzo hun Engels oefenen.

Samen met Paulo verken ik per fiets een stukje van het prachtige Oecusse en stel vast dat de mensen er nog vriendelijker zijn dan waar ook.
Het leven is er nog meer relaxed en easy going dan waar ook.
Het is precies of als het leven hier stil is blijven staan.
Je ziet dat Oecussi heel erg achter opgesteld is, maar volgens mijn aanvoelen zijn de mensen er gelukkig.

De overheid heeft een ‘masterplan’ op gevat om Oecusse economisch op te waarderen.
Ze willen er op een termijn van 30 jaar een 2^de Singapore van maken.
Dit betekend wellicht dat de arme mensen verdrongen worden uit hun habitat en plaats moeten maken voor het grootkapitaal van de rijke man.
Grote resorts en allerhande grote gebouwen zullen de schoonheid en puurheid van dit mooie stukje Oost-Timor verkrachten voor het geld.

Volgens mijn gastheer Paulo is het onmogelijk om Oecusse uit te fietsen naar West-Timor, mijn volgende reisbestemming.
De wegen zijn er nog slechter dan slecht en de bergen die ik over moet zijn niet om mee te lachen.

Donderdag 31 juli 2014 :

Om er zeker van te zijn dat de wegen zo slecht zijn besluit ik om van Pante Macassar naar Tono te fietsen zonder bagage.
Tono ligt ongeveer halfweg naar de grensovergang in Oesilo.
Zo kan ik zien of het mogelijk is om de vrijdag Oecusse uit te fietsen met bagage.
Na mijn expertise stel ik vast dat het zonder bagage doenbaar is, maar met bagage is het een hel van een rit.
Na het oversteken van de rivier in Tono wordt de weg nog slechter.
Ik heb geen zin om mijn Eva in de vernieling te rijden en besluit om morgen een microlet (klein minibusje) toe nemen van Pante Macassar naar Oesilo het grensdropje in het zuiden van Oecusse.

Vrijdag 1 augustus 2014 :

In de vroege morgen neem ik afscheid van Ivan, Isabel, Pedro en mijn vriend Paulo de Portugese leraars.

Aan de poort van het ‘teachers house’ wacht ik geduldig op de microlet en zijn bestuurder die me naar de grens zullen brengen.
Na een half uur wachten en enkele onbeantwoorde telefoontjes besluit ik om naar het centrum te fietsen opzoek naar een nieuwe lift.

In mijn beste Indonesisch probeer ik de bestuurder uit te leggen dat ik de hele microlet wil huren zodat de fiets in het busje kan ipv er boven op.
Wanneer een Engels sprekende engel me ter hulp schiet zitten Eva en ik binnen de kortste keren in het busje op weg naar Oesilo.

In Oesilo heb ik afgesproken met enkele jonge gasten.
Ze volgen er les in een Engelse school en ontvangen me er graag om een woordje Engels te brabellen.
Na een halfuurtje is het tijd om afscheid te nemen en naar de grens overgang te fietsen.
Dit is steeds weer een heel spannend moment.
Eén van hen begeleid me tot aan de grens.
Oecusse uitgeraken is gebeurd in een wip maar Indonesië binnen geraken is een ander paar mouwen.
Vijf grenskantoren moet ik passeren om papieren in te vullen.
Gelukkig helpt mijn jonge vriend me met het papparassen werk.
De douane beambten zijn allen even vriendelijk en blij dat ze een Belgische fietser over de vloer krijgen.
Heel fier willen ze allen op de foto.

Na 27 dagen neem ik afscheid van een ontzettend mooi land waar ik me heel erg heb geamuseerd en vele nieuwe vrienden heb gemaakt.
Ik heb weinig gefietst gedurende mijn verblijf in Oost-Timor.
Gedurende de 574 km ben ik even veel keren in verwondering geweest van het land, zijn inwoners als de natuur en al de mooi dingen die ik mocht ervaren.
Wederom voel ik me een heel bevoorrecht persoon en ben ik heel erg dankbaar dat dit alles me te beurt valt.

Oost-Timor is niet langer meer een onbekende parel maar een diamant die ik mee draag in mijn hart.

Zwijg mij niet dood maar praat me tot leven.
(mijn vader)