Reisverhaal «Het laatste stuk naar huis»

Onze grote reis | België | 0 Reacties 20 Juli 2014 - Laatste Aanpassing 11 Augustus 2014

Na tien maanden reizen -en nog een tweetal dagen uitrusten daarvan op een strand in Kroatië- werd het echt wel eens tijd om het regenachtige België weer op te zoeken. Vol goede moed staken we onze duim uit naar voorbij vliegende chauffeurs en niet veel later mochten we instappen bij een Duits koppel dat van onze camping naar Senj reed. Twee korte liftjes later lukte het ons om een Antwerps koppel te laten stoppen dat op weg was naar Oostenrijk. Jackpot, natuurlijk! Een lange babbel later stonden we al net voor Salzburg aan een tankstation. Een vriendelijk Oostenrijks koppel keerde speciaal voor ons terug (Vielen Dank, Karl und Christine) en wilde zelfs een omweggetje maken zodat ze ons aan de grens met Duitsland konden afzetten. Van de ene gastvrije ontmoeting over naar de andere, zoals je al merkt, en dan opnieuw. De vrachtwagenchauffeurs aan de grens hadden ons immers aangeraden om alvast Aachen op ons liftbordje te schrijven. Daar was Inge nog maar net mee klaar of er was al iemand nieuwsgierig aan het koekeloeren vanuit de verte. Toen we het bordje toonden, werden we door de Duitse Turk Savas met een vrolijke zwaai uitgenodigd in een omgebouwd minibusje. Daarin mochten we zelfs blijven slapen voor zijn voordeur omdat we pas om 2u ’s nachts toekwamen in Duits Limburg. Onderweg betaalde Savas ons ook nog lekkere Turkse gehaktballen en de volgende ochtend stond hij samen met z’n vrouw Doris klaar om ons naar een tankstation bij de autostrade te brengen. Echte gastvrijheid bestaat enkel nog in verre landen? Dat dacht je maar!

We merkten wel al snel dat hoe dichter we bij België kwamen, hoe moeilijker auto’s voor ons stopten. Zelfs ons bordje met “België” werd door veel Belgische nummerplaten gewoonweg knal genegeerd. Een paar cheerleadermoves met onze bordjes (jaja, zelfs Freek deed mee), zorgden gelukkig al snel voor wat meer reactie en een heel aantal glimlachen, maar toch duurde het weer bijna twee uur voor we weggeraakten. De vrachtwagenchauffeurs die ons al de hele tijd geamuseerd aan het bekijken waren vanop de parking, stuurden nog snel een hartje (zie foto) voor we een auto naar Köln instapten. In ons beste Jean Marie Pfaff-Duits kregen we uitgelegd waar we eruit wilden en dan begon het wachten weer. Net wanneer we het bijna gingen opgeven, stopte een Duitse auto vlak voor Inge. Freek sprong tevoorschijn vanuit de bosjes... en toch nam Christian ons nog mee naar Aachen. Hij was zelfs nog vriendelijker dan we ooit konden vermoeden, want na een korte babbel besloot hij een omweggetje voor ons te willen maken, zo eentje van zo’n 300km! Want in plaats van ons mee te nemen op weg naar huis, besloot hij ons thuis voor de voordeur te gaan afzetten!

Inges ouders waren die dag net in de ardennen en zo zagen we na Luik en Namen bekende landschappen en wegen opduiken. De spanning bouwde zich op wanneer we door de kronkelbaantjes tot aan het kleurrijke huisje reden en de poort langzaamaan zagen open glijden. Toen de tranen in onze ogen sprongen, sprongen wij in de armen van Moeke en Vake. Blij, zo blij om eindelijk thuis te zijn. Zij waren onze laatste lift verder door naar Hulshout, het echte -maar dan ook allerechte- eindpunt van onze reis. We weten zeker dat we niet de kortste weg hebben genomen van Gent naar Hulshout, van Freeks naar Inges thuis... maar misschien wel een van de mooiste?

Uit onze voorbije tien maanden vol geweldige ontmoetingen, indrukwekkende uitzichten, spannende avonturen en onvergetelijke ervaringen blijven we onthouden: Thuis mag dan misschien wel best zijn, oost en west zijn zeker ook een bezoekje waard.

 

 

 

 

Fotoalbums van locatie «Hulshout»

Liften, van Kroatië.. tot thuis! (7)

20 Juli 2014 | Onze grote reis | België | Laatste Aanpassing 05 Augustus 2014

  • liften wordt moeilijker!
  • we love you too, zenne
  • Thuiskomen!
  • België!

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking