Reisverhaal «Bishkek & around»

Onze grote reis | Kyrgyzstan | 0 Reacties 09 Juni 2014 - Laatste Aanpassing 22 Juni 2014

In Bishkek deden we wat zo veel toeristen deden: wachten op een visum. Ons paspoort lag al op de ambassade van Kazachstan en onze papieren op die van Oezbekistan toen we (eindelijk) onze referentiecode doorgemaild kregen voor Iran. De wandeltochten langs copycenters en fotokotjes, lange wachtrijen en veel te warme marshrutkaritjes waren bijna afgelopen. Toch moeten we toegeven dat we het qua locatie wel minder goed hadden kunnen stellen.

In het hostel stelden we ons tentje op en vonden we een vaste plek op de kussens naast de stopcontacten. De keuken werd ons terrein wanneer we er spaghetti, pannenkoeken en ‘pekes en etjes’ (worteltjes en erwtjes voor de niet-Hulshoutenaren) maakten. We verwelkomden de Belgen Raf en Leen die met de auto toekwamen en konden hen meteen overtuigen om een uurtje mee te gaan schaatsen buiten het centrum. Zij kwamen op het idee om een geroosterde kip aan’t spit te kopen en vroegen of we mee wilden eten. Uiteindelijk leidde dat tot een ongelooflijk gezellige avond samen met David, Julia en Virginie van Frankrijk die we appelmoes leerden eten bij kip en gebakken patatjes en nadien uitdaagden voor een spelletje Jungle speed. We liepen de volgende dag eens langs de Alamedin markt om een lang kleedje in moslimstijl te kopen voor Inge (foto’s volgen zonder twijfel nog). Ook de uitstap naar Burana tower, meer in de auto en bus zitten dan effectief aan de toren staan, was een leuk uitje wanneer de zon scheen. Verder gingen we nog op een tweedaagse naar Alamedin, een vallei vlakbij Bishkek, waar het nu vol zat met Kirgiziërs die vijf keer per dag zuiverende paardenmelk wilden drinken en in de magische warmwaterbron doken. Bij het heen- en terugliften werden we telkens opgepikt door vriendelijke locals en ook in de vallei van Alamedin werden we vaak aangeklampt voor een gebrekkig Engels-Russisch babbeltje.

Op de marshrutka’s (omgebouwde minibusjes) konden we na een aantal ritjes de consequent volgehouden volgorde ontdekken waarin je mag zitten. Iedereen staat bijvoorbeeld recht voor zwangere vrouwen, daarna volgen oudere mensen en kinderen, dan vrouwen en uiteindelijk jonge mannen. Met als gevolg dat Freek vaker dan Inge in de drukkende warmte moest staan en zwetende okselholtes moest ontwijken wanneer de chauffeur weer eens bruusk remde. Op de lange afstandsmarshrutka’s wenden we er al aan dat gezellig dikke Russische vrouwen de neiging hebben om op je schouder in slaap te vallen en kindjes worden doorgegeven om vast te houden terwijl de mama een nieuwe luier zoekt.

We werden er in Bishkek nogmaals op gewezen hoe geweldig het is om met je eigen auto Centraal-Azië te ontdekken en begonnen websites af te zoeken naar de Russische minivans (UAZ) die we al in Rusland zo leuk vonden. Een heel team van vzw wegwijzer zocht mee uit welke papieren we in orde moesten maken, maar spijtig genoeg kwamen we samen tot het besluit dat het ons een smak geld zou kosten om de auto in België in te voeren, te laten registreren en homologeren. Gelukkig is België al niet meer zo ver weg en horen we langs alle kanten dat we steeds gemakkelijker zullen kunnen liften. Ons Russische busje zal voor een andere reis zijn, want met onze verschillende visa op zak, trekken we nu al de grens met Kazachstan over.