Reisverhaal «Oezbeekse trilogie: Tashkent, Samarkand en Bukhara»

Onze grote reis | Oezbekistan | 0 Reacties 25 Juni 2014 - Laatste Aanpassing 29 Juni 2014

Dat Inge haar hart verloren heeft aan Freek is al langer geweten, maar dat ze in Oezbekistan voor de eerste keer “hier wil ik wel nog eens terug naartoe” zou zeggen, was voor ons beiden een hele verrassing. De blauwe en pastelkleurige tegeltjes die de moskeeën en mausolea bekleden, blijven ons verbazen met ingewikkelde patronen en lyrische Arabische spreuken. De medressa’s, verschillende studentenkamertjes die uitkomen op een binnenplein, zijn nu misschien wel volgepropt met zijden sjaaltjes, juwelen en theepotjes in de souvenirwinkeltjes, maar tonen nog steeds de culturele rijkdom van weleer. We wanen ons in de wereld van Aladin of de sprookjes van duizend-en-een-nacht wanneer we door de straten flanneren met de brandende zon op onze schouders en een warm briesje door ons haar.

In Tashkent moesten we eerst ons Turkmeens visum gaan ophalen in de imposante marmeren blok die de ambassade was en daarna hopten we van de ene druk betegelde metrohalte naar de volgende. Khast Imom was onze eerste kennismaking met de moskeecomplexen, waardoor we rustig konden starten. De moskeeën hadden telkens dezelfde appelblauwzeegroene koepels en tegelwerk, heel mooi maar nog net niet oogverblindend. We namen een kijkje in de grote koepel van de Chorsu bazaar en kochten er brood en de in Centraal-Azië geliefde Ice Tea. We wisselden ons eerste 100 dollarbriefje voor Oezbeekse som in een niet-zo-donker hoekje aan de markt en kregen drie goed gevulde pakketjes, vastgemaakt met een rekker, terug: één biljet voor driehonderd briefjes van duizend, niet moeilijk om je rijk te voelen in Oezbekistan.

In de shared taxi naar Samarkand knoopte een vriendelijk meisje en haar mama een gesprek aan met ons in een relatief beperkt Engels. We babbelden over haar traditionele trouw, ‘dansten’ samen op de muziek van een bekende Oezbeekse zangeres en deelden brood en zonnebloempitjes voor we werden uitgenodigd bij hen thuis voor een traditionele maaltijd Pilov. Na een heet bezoek aan de kleurenpracht van Samarkand, de ene moskee nog ‘wauw’-er dan de volgende, kregen we zo een feestmaal voorgeschoteld. De familie had kosten nog moeite gespaard om ons in huis te ontvangen en wou ons aan heel de familie voorstellen. We aten ons buikje vol en kregen na een aantal “shalom’s” * ook zelf een sjaal en bijbehorend hoedje aangeboden voor Inge, een traditioneel hoedje en een lendensjaal (to be extra strong, daar beneden) voor Freek. In deze kledij, voorbehouden voor trouws in hun traditie, ‘mochten’ we poseren met het kleine neefje “so that you would have a beautiful child like this together”. De warmte die we ervoeren in deze familie was zo oprecht en diep, onverwacht en onvergetelijk.

Na Samarkand kwamen we dan uiteindelijk toe in de parel van Centraal-Azië, het prachtige Bukhara. Nieuwe kleurencombinaties, nieuwe koepels en patronen in de stenen, maar hetzelfde wauw-gevoel. De drukkende warmte jaagde ons soms de koelte van onze geairconditioneerde kamer in maar onze nieuwsgierigheid lokte ons vaak genoeg weer naar buiten. In de straten konden we tussen tien en vijf geen levende ziel bespeuren (bij wijze van spreken, natuurlijk) en ook de souvenirwinkeltjes vol zijden sjaaltjes (lang leve de silk road) waren op zulke momenten onbemand. Toch zal het met spijt in het hart zijn (vooral voor Inge dan) dat we Oezbekistan achterlaten, maar de entry-datum van Turkmenistan staat te dringen op ons paspoort en het thuisfront wordt steeds aanlokkelijker. Nog even trekken we verder over de zijderoute, nog even beleven we samen ons Oosters sprookje.

*Als een vrouw net getrouwd is, verandert ze tijdens de maaltijd twee tot drie keer van kleren. Telkens moet ze dan met haar sjaal over haar hoofd blijven buigen tot iedereen aan tafel “rachmat” (dank u) zegt. Het lijkt uitputtend als je een tante of nonkel hebt, die graag een grapje wil uithalen en je ‘toevallig niet ziet’.