Reisverhaal «Pokhara»

Nepal | Nepal | 8 Reacties 08 April 2015 - Laatste Aanpassing 09 April 2015

Da's niet gemakkelijk om een blog bij te houden als je in een land vertoefd waar maar op bepaalde tijdstippen stroom aanwezig is!

Nepal zit duidelijk vol verrassingen. En we zijn hier nog maar net!
Het was dan ook een erg vermoeiende dag (en nacht) om er te geraken!
De strakke planning was überhaupt voorzien, tot in Istanbul aangekomen! Daar wachtte ons een onaangename verrassing. Maar liefst 4 uur delayed! Vertraging dus! "Ist dan boel", ja! toch maar eens gaan luisteren wat de oorzaak daarvan is. blijkbaar had het vier dagen geleden zo hard gestormd dat het vliegtuig tijdens de landing in Kathmandu half naast de landingsbaan is terecht gekomen. Ze hebben er 4 dagen over gedaan om dit vliegtuig van de landingsbaan te krijgen dus alle vluchten moesten uitwijken naar india. Op zich geen ramp maar als je in Katmandu nog een aansluitende vlucht hebt geboekt richting eindbestemming Pokhara, dan word je toch lichtjes zenuwachtig. Katrijn liet het er niet bij, er kwam wat beroepsmisvorming aan te pas om er het fijne van te weten. Er werd een klachtenformulier ingevuld en als toetje op de taart mochten we gratis gaan aanschuiven bij de plaatselijke burgerking als compensatie.

In Turkije stormt het ook nog van deeg maar na vier uur ronddwalen konden we eindelijk plaatsnemen in de Boeing richting Kathmandu. Na wat turbulentie zorgde iedereen voor zijn genesteld plekje in de krappe vliegtuigzetels om proberen de slaap te vatten. Bij sommigen lukte dit, bij mij wat minder dus heb ik me vooral bezig gehouden met het filmaanbod dat Turkish airlines te bieden had op de kleine tv schermen. Uiteindelijk droes je wel wat maar ik vrees toch dat er een nacht gepasseerd is zonder slaap. Bij aankomst merken we buiten boven het wolkendek de pracht van het Himalaya gebergte. Enkele besneeuwde bergtoppen steken boven het wolkendek uit. Wauw, dit is dan het dak van de wereld! En plots komen de haartjes op mijn armen omhoog te staan gevolgd door het kippenvel-effect. Met een zachte landing zetten we voet op Nepalese bodem. Genieten is er voorlopig nog niet bij want we moeten toch proberen om de laatste korte vlucht te halen. Anders word het mss een busreis van 8 u en dat kunnen we missen nu. Halve onfris uitziende zombies zijn we momenteel. De paspoortcontrole nog doorgerekend is ook een belevenis. Wachten, wachten wachten... En eenmaal aan de balie merkt Mie op dat alles wazig wordt. Ze kan nog net gaan liggen op de grond voor ze van haar stokje valt. Het Belgisch medicijn wordt bovengehaald. De chocolade van tante mar zorgt ervoor dat Mie alweer wat meer kleur krijgt. Die Mie toch, daar kun je mee lachen:-).
Nu nog zien dat al onze bagage aanwezig is. We mochten elks 30kg meenemen. Ik heb 4 oude grote reistassen kunnen bijeen sprokkelen en die vulden we elks met onze rugzak van gemiddeld 9kg. Dan hebben we nog zo'n 20 kg over om bij te vullen met medisch materiaal, petjes, rugzakjes, schoolgerief, speelgoed en ook nog een 150 tal oude brillen van alle soorten en sterkte. Straks kunnen waarschijnlijk enkele Nepalezen de Mount Everest voor het eerst in het echt zien, mocht zo'n brilletje passen. Dan zou ik pas echt blij zijn en is er al een deel van "missie Nepal" voor een stukje geslaagd.
De bagage is allemaal volledig en de oude reistassen hebben het volgehouden,chance! Op zoek nu naar de uitgang. Daar staat normaal gezien Dipak met zijn zoon Dipesh ons op te wachten. Dipak is in 1998 de sherpa geweest van een trekking met Ben en sindsdien zijn ze vrienden voor het leven geworden. Al snel merkt Dipak ons op en worden we feestelijk begroet en omhelsd. Het is te zeggen, enkel de jongens omhelzen elkaar hier. Het vrouwelijk geslacht groet men op afstand met Namasté, vervolgd door een plechtige buiging.
Als welkom krijgen we meteen een gelukssjaal om onze nek en wachten we op een busje dat ons naar de luchthaven voor het binnenlands vervoer brengt. In een erbarmelijk luchthaventje met toch wat charme moeten we voor de laatste keer door een paspoortcontrole en door het gouden gordijntje stappen. De vrouwen links, de mannen rechts. We nemen rechts plaats in het kleine propellervliegtuig om hopelijk een glimp op te vangen van het Himalaya gebergte. Maar de weersveranderingen zijn hier onvoorspelbaar en er sluit zich een wolkendek over het gebergte. Af en toe merken we een spits maar de wolken overheersen het spektakel, doeme toch! In Pokhara geland vragen we een taxi richting "bleu planet logde". Men wil ons drie taxi's aansmeren maar we eisen er twee. De volhouder wint en onze bagage wordt gestapeld in en op een voorjaarse Suzuki swift met porte bagage boven op zijn dak. Grappige taxi's hier! De bagage wordt vastgebonden met een afgescheurde reep van een beddenlaken. Ik frons mijn wenkbrauwen maar de taxidriver knipoogt dat alles ok is. We zullen wel zien. We kunnen de eerste taxi met de Caertskes goed volgen want hun bagage steekt ook een meter boven de auto uit, grappig om te zien. Bij een manoeuvre rijden we nog bijna een brommer omver en wanneer we terug gas willen geven, begeeft het versleten lakenlint het en donderen de reistassen op de openbare weg. We komen niet meer bij van het lachen! Optie twee, reistassen in de auto en ik te voet verder. Na enkele 100 meter komen we uiteindelijk aan bij de logde. Ram, de eigenaar van de logde en tevens voorzitter van Qoln begroet ons hartelijk in het Nepalees met hier en daar een Belgische noot. Alvorens de taxi vertrekt haal ik een "echte" spanriem van een reiskoffer en geef deze kado aan de taxidriver. Ik heb nog nooit iemand zo gelukkig weten zien met een spanriem als kado. Grandioos!
We settelen ons in de gezellige kamers van de logde. Halen onze rugzak uit de valiezen, checken of alle medisch materiaal en andere spullen nog intact zijn en nemen een deugddoende douche. Na wat te chillen en een lekkere Nepalese thee duiken we de stad in. Een wandeling rondom het Pewa lake, een van de grootste meren dat Nepal te bieden heeft. Prachtig met al die bootjes. Een fotomoment waard. Pokhara is erg mooi en rustgevend. Hier komen de meeste trekkers om tot rust te komen alvorens of na een meerdaagse trekking. Het straalt gezelligheid uit met zijn talloze winkels met souvenirs en vooral veel shops met spullen om de bergen in te trekken. Er heerst nog de hippie- en avontuursfeer en hier dus geen luidruchtige Engels/Hollandse Ibiza toestanden.Geen North-face jassen hier van 300€ zoals bij ons maar een nep north-FAKE jas van amper 20 euro. De kwaliteit is dan ook zienbaar minder. We schuiven onze voeten onder tafel op het dakterras van een heel gezellig restaurant en na een heerlijk avondeten komt bij de sommigen onder ons de klop van de hamer. Tijd om ons bed op te zoeken want morgen is een zeer speciale dag. Dan worden we uitgenodigd op de parentsday van het schooltje in Sarangkot, gaan we langs de medische hulppost en ontmoeten we misschien wel onze pleegdochter. Spannend!

Dag 2 Pokhara

Vroeg opgestaan, de jetlag speelt nog parten! Meteen mijn fotocamera genomen en het dakterras opgeklommen om de himalaya in volle glorie te zien. Het is tamelijk bewolkt maar de Macchapuche ook wel de fishtail genoemd naar zijn merkwaardige vorm die steekt boven alle gebouwen uit. 10 jaar geleden kon men de berg in alle glorie zien maar om nu een foto te nemen vanaf het dakterras moeten we ons toch in alle bochten wringen. Er wordt zoveel bijgebouwd hier. Het lijkt wel een bouwwerf. Zou de mogelijke komst van een internationale luchthaven hier mee te maken hebben? Wel zonde eigenlijk, maar goed voor de inkomsten van de mensen hier natuurlijk.Vandaag een lekker ontbijt met zijn allen en Ram komt ook even gedag zeggen met zijn twee maanden jonge baby van zijn (nieuwe) Nepalese vrouw. Het wordt een zeer druk programma vandaag, we moeten dus wat voortmaken. De valiezen met medisch materiaal en die voor het schooltje worden in orde gebracht. Er gaat met ons ook een Kroatische dame mee die destijds vrijwilligerswerk heeft gedaan op het day care center. Zij is ook uitgenodigd op de parentsday. We klimmen met de taxibus 600m hoog op de heuvels van Sarangkot en moeten voor enkele heilige koeien uitwijken die op de hoofdstraat liggen te herkauwen. Heilige dieren hebben voorrang op alles hier in Nepal!
We kijken onze ogen uit terwijl het taxibusje zich een weg baant en worden af en toe flink heen en weer geschud door de erg slechte omstandigheden van de weg. Eerste missie is de medische hulppost bezoeken. We worden er alweer ontvangen met bloemen en kransen. Ben laat met alle trots zien welke buit hij alweer op de kop heeft kunnen tikken, legt alle materiaal bovenop de valies en geeft uitleg aan dokters en verpleging. Er wordt aandachtig geluisterd, men is erg blij met dit alles. Ook ik mag even de valies met brillen, hemden, tassen plechtig overhandigen. Ze zijn hier erg blij met de brillen. Hopelijk kan er nu een slechtziende eentje uitkiezen die hem past en ziet hij eindelijk het prachtige Himalaya gebergte weer. Ook de witte hemden vallen hier erg in de smaak. Eindelijk een echt doktershemd en de verpleging is ook al gretig aan het passen! Bedankt Lief en Jos van de SLWP! We krijgen wat thee en brengen een bezoekje aan de tandarts die er vandaag speciaal aanwezig is. Op korte tijd zien we drie patiënten passeren en bij een klein jongetje word er zelfs een tand getrokken. Het gastje zit vol schrik, we troosten hem waar we kunnen maar ondertussen maken we gretig foto's, foei! Maar de foto's zijn belangrijk voor de buitenwereld om te laten zien dat we het menen met onze voordrachten in belang van QOLN!
Het jongetje krijgt van Til nog een vlieger kado omdat hij zich zo flink heeft gedragen. Blij dat hij is natuurlijk en hij lacht vriendelijk met een half verlamd gezichtje dat nog dik en verdoofd is. Het gesponsorde verdovingsmateriaal doet wonderen, niet?
Wat een indrukken! Onze kinderen volgen alles op de voet en genieten er evenzeer van blijkbaar. We zetten onze weg verder naar de school want men zit blijkbaar te wachten op onze komst voor de parentsday. Er is veel volk aanwezig en we worden overdonderd door dit alles. Kinderen nemen ons bij de hand vragen allerlei dingen in het Nepalees, we staan er een beetje als een verloren rund bij. Plots merkt Til een meisje op in het publiek! Mama, is dat Durga daar niet? Na enkele seconde merkt Durga het ook op en komt naar ons toe gewandeld. Ze loopt recht naar Mie en groet ons vriendelijk met een verlegen handdruk en een Namasté. De emotie's lopen op, er wordt een traantje weggepinkt. Eindelijk kunnen we na 8 jaar onze pleegdochter van inmiddels 16 jaar aanraken en mee praten. Het overdonderd haar natuurlijk ook heel erg en ze is erg verlegen. Ondertussen word de parentsday op gang getrokken met allereerst de genodigden naar voor te roepen. Ben mag plaatsnemen naast de mannen van het comité. Raar dat het toch weer alleen mannen zijn. In Nepal is de vrouw nog zeer onderdanig blijkbaar. Ook wij mogen plaatsnemen en krijgen alweer een sjaal rond onze nek gevolg door een mooie broche gespeld op onze borst. Het heeft veel weg van zo'n broche die men opspeld bij paardenwedstrijden. Het geeft toch een hele eer om dit te mogen ervaren. Ondertussen worden er Nepalese speeches gegeven door de oude wijze mannen vooraan op de preekstoel en wordt er gedanst en gezongen door de kleintjes. We merken al vlug Aakriti op. Het sponsorkind van Peter, een goede vriend. Zulke mooie ogen! Wat een schatje! Onze kids zijn er weg van. Tussendoor ga ik met de foto van Anup, het sponsorkind van mijn oudste zus Mar ook op zoek maar vind hem niet. ik ga te rade bij Sunita, de zus van Durga die hier voor het eerste jaar lerares is. Al vlug vinden we de kleine uk. Hij zit op de schoot met haar mama die erg veel Tibetaanse gelijkenissen vertoond. Zoals beloofd neem ik zoveel mogelijk foto's van Anup en geven we het pakketje af dat Mar van thuis uit heeft meegegeven! Anup is een vrolijke jongen en meteen doet hij het pakketje open en is vooral erg blij met de ballonnen van tante Mar. Je mag er fier op zijn Mar! We worden ook nog met zijn allen op het podium geroepen, krijgen elks een kado van waardering en ook nog een rode tikka op ons voorhoofd. Nu horen we echt wel bij de familie:-) als toetje op de taart halen we hier ook de valies boven met allerhande school-en speelgerief. Ze danken de school van Til, Trapop Retie voor hun vastenproject. Zij hebben met zijn allen kilometers gewandeld en geld bijeengezameld voor het click click project en het dagopvangcentrum. We hangen een grote slinger uit met daarop een danktekst voor hun geleverde prestatie van Trapop Retie. Na het feest worden we uitgenodigd boven in een klaslokaal voor een hapje en een drankje. We moeten afscheid nemen van Durga maar willen nog graag eens afspreken met haar indien mogelijk. Dit was allemaal zo overdonderd voor haar en ook voor ons. Een geluk dat Sunita haar oudere zus hier les geeft. Ze is iets beter in het Engels taalgebruik en we vragen aan haar om tesamen met Durga morgen iets te gaan eten en desnoods een boottripje op het meer. morgen om half elf zullen ze samen aan het meer staan. Dan kunnen we eindelijk rustiger praten en voelt Durga zich samen met haar oudere zus wat meer comfortabeler. Ondertussen zitten we met het comité van oude wijzen een hapje en een drankje te nuttigen en maken we nog een praatje met de leerkrachten en Goma de directrice. We ontmoeten er ook Yam, de leerkracht van het Click click klasje. Een klas opgericht door Qoln speciaal voor kinderen met een mentale en fysische achterstand. Tijdens de voordracht op school en in den Dries in Retie had ik het vooral over Biswas. Een jongetje van Yam zijn klas. Hij liep er ook rond en raar maar waar, Biswas wijkte niet van mijn zijde en moest alles van me weten. Zou er daarboven dan toch...??? Nog even nagenieten van de berguitzichten die weer even boven het wolkendek komen piepen. We nemen afscheid van iedereen alvorens Ben, Katrijn en ik naar beneden gaan wandelen. De rest neemt het busje terug naar beneden. Het wordt toch wel een serieuze afdaling van 600 hoogtemeters op korte tijd. Dat wil zeggen, destijds met grote rotsblokken trapsgewijs een pad gemaakt. Al na een half uur afdalen merken we hoe zwaar het wel is. Je moet constant uitkijken op welke rotsblok je je voet wil plaatsen en net op die moment wil je ook van het uitzicht genieten. Je moet soms keuzes maken in het leven om niet te verongelukken. Onderweg passeren we nog bedelende kinderen voor snoep. Zij weten al maar goed dat een beetje verderop een piepklein stalletje staat met chips en drank voor de afdalers met dorst. We kunnen de verleiding niet weerstaan en kopen voor de inmiddels aangroeiende kinderbende 2 zakjes chips die ze eerlijk moeten delen. Katrijn moet even tussenbeide komen wanneer de chips slecht verdeelt wordt. Eventjes een kleine vete tussen de jongens en de meisjes voor de hoeveelheid chips maar alles wordt netjes opgelost. Bijna beneden aangekomen maken we nog een praatje met enkele bewoners. Nuttigen nog een biertje aan de lake-side alvorens aan te komen bij de logde. Even chillen, douchen en een etentje in een gezellig maar luidruchtig restaurant. Nog een biertje achterna in een hippe jazz café, ja hoor, het begint hier serieus te moderniseren op korte tijd. Als dat maar goed komt? Morgen hebben we om 11u een afspraak met Durga en haar zus. Hopelijk vinden we elkaar en kunnen we een paar uurtjes met elkaar doorbrengen in familiekring, jawel, familiekring!

Dag 3 Pokhara

Vandaag wordt alweer spannend! Zullen ze komen? Na het ontbijt trekken we de stad in richting meer (lake-side) om Durga en haar zus te ontmoeten. Ben, Heidi en Diet maken een daguitstapje op hun eigen en gunnen ons even het samenzijn met Durga en Sunita. We hebben afgesproken aan een bushalte, maar welke juist? Er zijn er meerdere aan de oevers van het meer blijkbaar. Wanneer na een kwartier na afgesproken uur niemand komt opdagen wordt plan B in actie gezet. Ik loop naar de andere halte en mocht ik hen daar vinden dan kom ik dezelfde weg terug gewandeld, andersom telt hetzelfde. Katrijn had een goed voorgevoel. Wanneer ik bij de andere bushalte arriveer ontmoet ik na enkele minuten zoeken Durga en Sunita. Ze hadden blijkbaar toch de andere halte bedoeld en waren ook al een 20tal minuten op zoek naar ons. Ze zijn allebei blij dat ze me gevonden hebben en andersom ook natuurlijk. Ik wandel met hen terug richting andere halte waar
Katrijn, Mie en Til staan te wachten. We besluiten een bootje te nemen om even op Pewa lake te varen en rustig kunnen praten. Uiteindelijk wordt het een soort van vlot/waterfiets met aan beide kanten banken om te zitten en in het midden pedalen om te trappelen. Een stuurman is verplicht om bij te huren, noem het eigenlijk maar een trappelman. Al varend komen we wat meer te weten over Durga en haar familie, het loopt nog allemaal een beetje stroef, de taal Engels beheersen ze nog niet zo goed en dan wordt er dikwijls goedkeurend geknikt terwijl je eigenlijk voelt dat ze het niet verstaan hebben. Ik laat uiteindelijk wat foto's van de kinderen zien die al jaren in mijn portefeuille zitten en plots wordt alles wat losser. Eenmaal terug aan de oever besluiten we langs de lakeside te wandelen en iets klein te eten met hen.
Durga en Sunita nemen een Indisch gerecht, aloo paratha, een soort roti gevuld met aardappel, rijst en natuurlijk flink afgekruid. een aanrader! Op de iPad hebben we aan hen nog wat foto's laten zien van onze familie, vake en moeke, voke en moeke, tante Mar, Phil, Diene, Eppo enz... Durga vond het prettig om allemaal te kunnen bekijken. Er komt plots onweer opzetten, Durga en Sunita besluiten de bus terug te nemen. Ze moeten nog een heel eind en drie overstappen doen alvorens ze in Sarangkot arriveren. We nemen afscheid en wanneer we horen dat hun ouders ons willen ontmoeten regelen we terug een afspraak. Dat zal morgen misschien al zijn. Eenmaal op de bus gezet wandelen we nog wat door de hoofdstraat om wat vervoer en logement voor de volgende dagen te regelen. Plots komt er een flnk onweer opzetten. Het begint erg te waaien, de bladeren vliegen van de bomen en de heilige koeien die op de hoofdbaan paraderen nemen de bladeren graag als lunchmaaltijd. We moeten enkele keren gaan schuilen en krijgen het flink koud. We waren er niet op voorbereid! in andere Aziatische landen zorgt de regen meestal voor verkoeling, hier dus niet. Welkom in Nepal! Eenmaal terug in de logde even bekomen van de regenvlaag op het overdekt terras en wanneer we nog maar net zitten begint alles plots te daveren. Iedereen komt buitenkijken en zelfs de dieren werden even onrustig. Was het een landverschuiving of een kleine aardbeving? Toch maar vies... Morgen gaan ik en Ben waarschijnlijk met de mtb een flinke tocht doen richting Medische hulppost. Hopelijk gevolgd door een bezoek aan het huis van Durga. Wie weet wat brengt de dag?

Dag 4 Pokhara.

Wanneer we opstaan hangen er reeds ballonnen aan de deur van de kinderen hun kamer en is de ontbijtstoel buiten onder het terras ook versierd. We vieren tweemaal feest vandaag! Eitjes eten want het is Pasen, we hebben een zak eitjes mee gesmokkeld naar hier. De familie Heymans zonder chocolade?? And last but not least, Diet is jarig vandaag en dat moet worden gevierd! Heidi was al op voorhand bij een Nepalese bakker taart gaan bestellen. Da's altijd een beetje gokken hier maar de taart was erg mooi versierd met naam en al! Ook wij hadden als verrassing voor Diet een lekkere Liefmans kriek. Iemand die 15 lentes wordt moet je toch op tijd en stond opleren, niet? Ik had de kriek gevonden in een restaurant waar ze Belgische bieren aanbieden aan veel te hoge prijzen. Het leek ons een origineel kado samen met een mantra. Na het birthday ontbijt trekken Ben en ik erop uit met de mtb. We vinden een zaak waar ze echt wel goei materiaal hebben. Ben test een trek en ik een scott. Off we go! We rijden richting de heuvels van sarangkot waar ons een klim staat te wachten van 600 hoogtemeters aan gemiddeld 12% op onverhard terrein. De dames nemen ondertussen de taxi richting medical healt post in Sarangkot en nemen het echografietoestel mee dat Ben via het ziekenhuis als sponsoring heeft gekregen. Hij moet het daar aan de arts en verpleging wat gaan verduidelijken. Ik vrees dat ik alweer als testpersoon moet fungeren. Maar wij moeten met de mountainbike eerst die lastige berg nog op. We kiezen de korste maar ook de moeilijkste kant. Altijd onverhard. Het begint redelijk makkelijk maar al snel veranderd de onverharde weg in een strook van losse grote keien waar geen doorkomen aan is. We moeten redelijk vaak klunen om terug in de pedalen te kunnen en ik ga soms serieus wat over de rooie! Ondertussen is in Belgie de Ronde van Vlaanderen bezig en ik kan je verzekeren, de kasseien in die Ronde is niks vergeleken met "de ronde van Pokhara" die wij nu aan het uitoefenen zijn. Na een bende overstekende apen te hebben gepasseerd onderweg, geraken we uiteindelijk allebei redelijk uitgeblust boven aan de medische hulppost, waar we met groot lawaai ontvangen worden door onze dames. We frissen ons daar wat op en terwijl Ben met Heidi daarblijven om het echografietoestel uit te testen, gaan wij met ons gezin vergezeld met Diet de berg verder omhoog wandelen en gaan we op zoek naar het huisje van Durga. Al snel herkennen we het paadje dat we in moesten lopen. We herkenden het van een filmpje dat ik van Dirk had gekregen toen hij zelf op zoek ging tijdens zijn reis om een pakketje van ons af te geven.
Durga en haar twee inwonende zussen kwamen snel naar buiten waar we meteen werden getrakteerd op een zelfgemaakte vruchtensap. Ze wonen erg simpel en klein maar hebben alles wat ze nodig hebben. Er staat zelfs een mooie oude singer naaimachine waar Sunita regelmatig gebruik van maakt. Met de moeder gaat het voorlopig niet zo goed. Ze is van 10m hoog uit een boom gevallen terwijl ze takken met verse bladeren aan het kappen was voor de dieren thuis. Gevolg, een flinke breuk en snijwonden aan haar benen. Ze laat haar emoties los terwijl we haar gerust wil stellen, wij natuurlijk ook! Toch wil ze heel graag dat ik een foto neem van haar tesamen met Durga en Til. We gaan ze niet te lang van hun werk houden en nemen afscheid, hopelijk niet voor lang. We hebben beloofd om ooit terug te keren, dus proberen we ons daar aan te houden, maar wanneer? Eenmaal terug aan de medische hulppost vraagt Ben of ik nog even als testpersoon wil fungeren voor de echografietest! Ik ben een specialleke naar 't schijnt. De verpleging en de dokter zijn bijzonder geinteresseerd in Ben zijn uitleg en ik doe mijn best om mijn adem zolang mogelijk in te houden. We drinken nog een thee en zetten de rit voort. De dames gaan beneden zien of ze ergens kunnen gaan zwemmen, het is er weer voor. Wij klimmen nog even verder door en beginnen dan aan een heerlijke afdaling dwars door kleine dorpen waar we meermaals moeten stoppen om foto's te nemen van het landschap en de mensen of om ballonnen uit te delen aan de Nepalese kinderen. Eenmaal terug op de verharde weg cruisen we verder naar beneden, stoppen nog bij een ouderwetse schrijnwerker. (Beroepsmisvorming) en komen we voorbij een grote kermis in opstelling. Een reuzenrad dat met haken en ogen in elkaar hangt en nog tal van mega attracties waar mijn kinderen zeker en vast niet inmogen mochten we er passeren! Levensgevaarlijk! de kermis is blijkbaar een potato-festival waar gedurende 7 dagen een 20tal verschillende patatgerechten worden geserveerd. Toch eens langs gaan denk. Tegen de avond hebben we gereserveerd voor Diet haar verjaardag bij een Nepalees pizza restaurant. De pizza's zijn megalekker en we vragen voor de overschot een doggybag. Morgen gaan we met zijn vieren op trekking met een overnachting en dan kan die overschot van pizza misschien wel van pas komen. Wie weet wat schaft de pot morgen in de bergen?

Dag 5 Pokhara - Astam

We ontruimen onze kamer en zetten de rugzakken bij Ben en Heidi op de kamer. de volgende twee dagen trekken we de bergen in met een gids en overnachten er in een trekkershut. Een goei ontbijt met een lekkere bak koffie slaan we dus niet over. Onze gids is Yam, toevallig de leraar van Biswas, het jongetje met de mentale handicap waar ik tijdens de voordrachten over sprak. Yam is leraar van het click click klasje in de school in Sarangkot maar tijdens vakantieperiode volleerde gids. Reeds 24 jaar doet hij trekkingen in de bergen, dus vertrouwen we hem heel goed.
De rit begint natuurlijk in alweer die te kleine suzuki swift waar we met zijn 5 plaats in moeten nemen. Til op de schoot achteraan en ze moet redelijk veel" kop in kas" gaan zodat de politie het niet ziet. De boetes zijn hier blijkbaar heel hoog. We worden afgezet aan een plaats waar meerdere wandelaars hun trekkingen beginnen. De bedoeling is om over de bergkam te wandelen maar daarvoor moeten we eerst een hele poos klimmen langs typisch Nepalese uitgehouwen rotsblokken die als trap moet dienen. Erg zwaar en vermoeiend maar eenmaal boven is het de moeite waard. Je klimt snel al enkele honderden meters. Eerste magnifiek uitzichtpunt is het Australian basecamp. Een plek waar trekkers kunnen overnachten met prachtig zicht op de Annapurna south en de fistail. We hebben geluk! Er is boven de zevenduizenders meestal wat bewolking maar de fistail steekt er magistraal boven uit. Even een waauw effect! De wandeling gaat voort en Yam heeft er een serieus tempo op staan. Wij zijn allebei nog redelijk stijf in de benen, ik van de mountainbiketocht en Katrijn van de bergadaling in Sarangkot. Onze twee bergeiten Mie en Til lopen meestal vlak achter de gids. We passeren prachtige uitzichten en lopen door kleine bergdorpen waar volop wordt gewerkt op het land. Meestal met buffels of ossen en een zelfgemaakte houten ploeg. Va, hier had je zeker en vast je ogen de kost gegeven! Maar geen probleem, ik neem genoeg foto's! Ondertussen werken we dat de school in de bergdorpen gedaan is. De schoolvakanties variëren hier van regio tot regio. De kinderen zien ons al van ver aankomen en groeten ons hartelijk met een Namasté, in de hoop om iets te krijgen natuurlijk! Chance dat ik een vrachtje ballonen en balpennen bij me heb. Mie en Til delen ze al maar graag uit.
Bij een rustpauze in een piepklein winkeltje nuttigen we een cola voor onze suikerspiegel. In het winkeltje lopen drie kippen rond tussen de winkelwaar, grappig om te zien. Aan de overkant zit een moeder met haar baby. We geven ze een paar ballonnetjes. Het kleintje lijkt nog geen jaar maar is er reeds 2 geworden. Het kan nog niet lopen en de moeder zit er wat verdwaasd op te kijken. Yam, onze gids onderzoekt de baby en vertelt de moeder dat ze er elke dag oefeningen mee moet doen. Maar of ze het werkelijk gaat doen?? Ondertussen merkten we op dat Mie aandachtig volgde welke oefeningen Yam met de baby deed. Dat wil ik later ook doen, verteld ze ons! Dan kom je hier maar een maand vrijwilligerswerk doen zegt Yam en Mie haar ogen fonkelen. Ja, zegt ze. En dan kan ik Durga bezoeken en de Engelse taal wat bijleren! Goe bezig Mie... Volhouden zo! Ook Til is weg van de baby en neemt er niet graag afscheid van. Verder onderweg vraagt ze me zelfs of de baby wel ooit zal kunnen lopen? Bezorgheid alom. Na nog een flink uur doorstappen komen we aan in een piepklein gehuchtje met een vijftal huisjes rondom. Ik waan me even in Bokrijk maar het is de werkelijkheid. Hier is ook onze slaapplaats "mistique highland resort" genoemd. Met het woord "resort" wil men hier eigenlijk bedoelen: "een bed en ne matras". Het is erg basic maar proper. Uit de douche komt enkel ijskoud water, dus het wordt vandaag een kattewasje. Ook stroom is er niet. Er is een powercut tot deze avond. Hier wordt alleen maar elektriciteit gebruikt als het megadonker is, als hij niet uitvalt tenminste. We chillen wat op onze kamer alvorens te gaan eten. Op de menu staat één keuzemogelijkheid. Dal bath met rijst natuurlijk! Yam eet met ons mee en aan zijn buik te zien kan hij flink wat eten. Twee volle borden dal bath slaagt hij achterover. We praten nog wat na over het leven hier in Nepal en in België. Mie durft al eens een vraag te stellen aan Yam in het Engels en verstaat Yam Perfect. Til toont ook interesse maar bij haar moet er nog getolkt worden, alhoewel? Ze kan toch al veel verstaan. Dat pakken ze hun niet meer af! Om 21u zoeken we ons bed op. Yam maakt ons rond 5u30 wakker. We mogen de zonsopgang hier niet missen! Daarvoor hebben we toch een heel eind gewandeld en gepufd, niet? Hopelijk steken de wolken daar geen stokje voor!

Dag 6 Astam - Pokhara

We worden niet wakker gemaakt om 5u30. Er hing blijkbaar nog te veel bewolking eer de zon doorbrak. Geen zonsopgang dus. Wanneer we een uur later worden wakker gemaakt met een kop hete zwarte thee schuifel ik het gordijntje wat open en merk toch wat zonnestralen op. Meteen even buiten gaan loeren. Ik val bijna van mijn stokje wanneer ik richting Himalaya loer. Gisterenavond wanneer we toekwamen zat de Annapurna I helemaal dicht. De beste periode om het gebergte te bezien zonder bewolking is vroeg in de ochtend. Tegen 10 u begint er meestal al bewolking op te komen op die hoogte. Nu is het allemaal opgeklaard en ligt de Annapurna south en de fishtail in volle glorie te bewonderen vanaf het dakterras van ons "mistique highland resort" alweer een waauw moment waard. We eten ons ontbijt buiten op met zicht op the top of te world! Na het ontbijt terug inpakken en verder trekken maar nu wordt het grotendeels afdalen. Het ergste van gisteren hebben we gehad, of niet? Er is blijkbaar in Nepal een grote staking en er rijdt geen openbaar vervoer of taxi's. Dus als men in Nepal staakt, staakt iedereen! Normaal gezien konden we wel ergens een bus nemen wanneer we terug op een hoofdbaan geraakten maar nu vandaag dus niet. Geen probleem. We wandelen gewoon terug naar beneden helemaal tot in Pokhara, toch wel een 15km. We passeren nog langs het potato-festival en nuttigen er een drankje en een klein hapje. Er is nog weinig volk dus veel sfeer valt er niet te rapen, enkel een mooie oude Nepalees met een witte baard die ik toch graag wil fotograferen. de meeste Nepalezen, hier in Phokara dan toch zijn zo vriendelijk en zonder enige moeite poseert de grijze man voor me, da's plezant sé!
Een beetje verder wandelen we nog langs een mooi Tibetaans klooster met een kolos van een gebedsmolen. De rest van het klooster is helaas nog gesloten. De voeten van Til en de knie van Mie spelen parten, dus keren we huiswaarts richting blue planet lodge. Langs de grote baan dan maar, normaal gezien megadruk maar wegens strike is zo goed als geen enkel vervoer op de baan te bespeuren. Enkel de toeristen mogen vervoerd worden door de voorziene "only for tourist" busjes. De rest van pokhara wandeld over de straat, fietsenmakers langs de weg hebben het pokkedruk want iedereen wil met de fiets op de grote baan rijden. Er worden zelfs cricketvelden geïmproviseerd op de openbare weg. Leuk op te zien in ieder geval. Terug in de lodge eerst een fris biertje en daarna een warme douche. Het is te zeggen, tot het water op is blijkbaar want Katrijn moet nog douchen, Til zit nog vol met shampoo in der haar en er komt geen drup meer uit! Lastig! Na een uurtje is 'problem solved' en gaat het Nepalese leven terug zijn gangetje. Ben, Heidi en Diet hadden inmiddels een brommer gehuurd en zijn daarmee wat aan het toeren geweest. We gaan zelf nog wat chillen en hebben met elkaar afgesproken aan de lakeside tegen de avond.

Dag 7 Pokhara

Vandaag nemen we afscheid van onze reisgezellen Ben heidi en Diet. Ze reizen verder naar andere streken die ze nog niet ervaren hebben tijdens hun reizen in Nepal! Voor Ben wordt het al wat moeilijker want het is voor hem reeds de 5de keer dat hij dit land bezoekt. Toch zijn er nog genoeg plaatsen om hier op ontdekking te gaan. We nemen met een goeie knuffel afscheid, binnen een kleine week zien we elkaar weer terug als alles in de plooi valt. We hebben tijdens die dagen samen al goed gelachen en gereisd. Ondertussen kunnen we ook allemaal "Chinees poepen", denk er niks verkeerd bij, het is gewoon een leuk kaartspel dat Ben hen aangeleerd heeft. We speelden het altijd op de fietsvakantie met Dirk en Lu. Til is er weg van! Wij gaan de dag vandaag vullen met een rondrit op de brommer. We nemen die van onze vrienden over die tijdens onze trekking ook een brommer hadden gehuurd. Het verhuurcenter is er eigenlijk geen. Mannen op de straat geven hun brommer ter beschikking als ge die wil huren. Je moet er geen paspoort voor afgeven of niks, puur op vertrouwen! Als je wil rij je er zo mee tot in Kathmandu. We moeten nog een extra helm hebben voor Mie maar blijkbaar waren er geen helmen meer. Ga maar zonder zegt men. No way! We need a helmet extra! Op den duur geeft er een gast zijn eigen helm ter beschikking voor 100 rupees (1€). Deze avond sta ik hier wel ergens zegt hij. Ik hoop het voor hem. De binnenbekleding is wel van de helm en hij stinkt enorm maar soit, wallie weg! Eerst nog uit de stad uitgeraken. Het is hier één en al getoeter en de zwarten doemp van de camions en bussen prikkelt al meteen onze longen. Gezond is iets anders. Af en toe moeten we ook weer de heilige koeien op de baan ontwijken. Er liep er zelfs eentje rond met maar drie poten. Bij ons wordt zo'n dier meteen uit zijn lijden verlost. Hier blijkbaar niet. Wat heilig is doodt men dus niet. Om gene waarom! We komen uiteindelijk op rustiger wegen en snorren verder tot we aankomen bij een ander groot meer ......... Daar huren we een bootje en gaan we een uurtje op het meer peddelen. In de boot ligt een afgesneden onderkant van een plastic fles om op tijd en stond water uit de boot te scheppen, oeps? Uiteindelijk viel het nogal mee en was het leuk om ons wat te laten dobberen en van de zichten te genieten. We sjezen verder naar de World Peace Stupa. Da's een grote tempel gelegen bovenop een heuvel. Je kan hem goed zien als je in Pokhara aan het meer staat. In de vroege ochtend heb je vandaar een magnifiek uitzicht op de himalaya. Het is een helse onderneming om er te geraken. Er kronkelt een pad naar boven dat met de auto amper bereikbaar is. Het pad ligt bezaaid met grote rotsblokken en hier en daar stroken los stofferig zand. We testen het even uit en denken dat het wel gaat lukken met de kleine wielen van onze gehuurde scooter. Als volleerde motards crossen we naar boven en ik vlieg zelfs een paar keer ferm uit men zadel, tot groot jolijt van Mie die achterop zit. Ge moet doorzitten papa, zoals bij paardrijden. We hebben er allebei lol in en zien telkens achterom dat Katrijn en Til volgen. Zij moeten wel het stofspoor dat wij achterlaten verteren. Aangekomen aan de voet van de stupa moeten we nog een hele resem treden doen alvorens we het mooie gebouw bereiken. Na een kleine bezichtiging terug de helse tocht met de brommer naar beneden. Van zo'n ondernemingen krijg je honger en Til wil erg graag nog eens iets gaan eten op het potato-festival aan de andere kant van de stad. We waren er al eens gepasseerd maar toen was er nog niks te beleven. Terug de smog opsnuiven, ocharme onze longen en zeker die van Mie en Til. Hold your breath, roep ik telkens als ik een walm zie komen van achter een aftandse vrachtwagen of bus. In de verte zien we het reuzenrad van het potato-festival al draaien. Ik heb nog nooit van mijn leven een oud versleten reuzenrad met zo'n vaart weten ronddraaien. Om schrik van te krijgen. We betalen inkom en krijgen zelfs korting voor studenten als we de identiteitskaart van ons mannen bovenhalen. Dat truukje werkt meestal! We laten ons verleiden door een mix van lekkere patatgerechten, er zit zelfs een soort van fritten bij maar de meeste gerechten zijn redelijk pikant dat ze toch wel nageblust moeten worden. We gaan nog even de kermis van dichterbij bekijken, maar blijven op veilige afstand van het doldraaiende reuzenrad dat met een piepende, krakende en doempende moter wordt aangedreven. De kleine paardjes molen is "so cute" zegt Til. Gewoon een ronde schijf waarop vier trappelauto's zijn vastgebonden waar men handmatig een draai aan geeft. Niet te doen! In de bergen zagen we meermaals de kinderen spelen met een versleten moterband, ze lopen hier ook veel rond met zelfgemaakte repen. Ik deed dat vroeger wel eens met een wiel zonder spaken en een stok. Zoals ik al vermelde, speelgoed is heel duur, dus maken ze het hier zelf met wat afval. Amusement hebben ze in ieder geval en dan vind je het op den duur wel normaal dat men hier ongelooflijk blij is met een ballonnetje. Het wordt tijd om terug te keren want in de verte wordt het megadonker en er komt veel wind opzetten. We brommeren terug richting startpunt en ondertussen zoeken we nog een shop om shampoo te kopen. Hebben ze daar toch wel nutella choco zekers! Mee pakken voor een eventuele pick-nick. Die pot geraakt wel op voor we aan het eind van onze reis zijn, geloof me. alvorens we de brommers terug doen mag Mie in de kalme straat van onze lodge wat alleen rondtoeren met de brommer. Haar geluk kan niet op en ze doet het nog vrij goed ook. De brommers worden terug aan de rechtmatige eigenaars gegeven die aan de rand van de straat wat zitten te niksen.
Wij gaan ondertussen douchen en ons haar 3 maal wassen. Ge wilt nie weten wat er zich allemaal onder die vettige helm bevond! Eten doen we in een gezellig restaurant "Byanjan" en genieten er van het lekker eten boven op het terras met zicht op de straatkant en alle andere restaurants, hippieshops, souvenirshops en vooral nep-trekkersuitrustingshops. Tegen 22u loopt de straat leeg en sluiten de meeste winkels hun ijzeren rolgordijnen. Zoals ik al vermelde, geen nachtgebraak hier. Adventure calls!! We pakken onze rugzakken al wat in want morgenvroeg verlaten we Pokhara en nemen een greenline bus richting Chitwan National Park. Van de Himalaya naar de Safari! Ja hoor, ook dat heeft Nepal in de aanbieding!

 

 

 

 

Fotoalbums van Nepal

Kathmandu (47)

21 April 2015 | Nepal | Nepal | Laatste Aanpassing 22 November 2016

  • Teken van een heilige man.
  • Kathmandu, de voorstad nog maar...

Nagarkot (24)

21 April 2015 | Nepal | Nepal | Laatste Aanpassing 21 April 2015

  • Op naar de volgende bestemming!
  • Opgepropt naar de volgende bestemming.
  • Toch maar niet met de "local bus". die zat vol!
  • want de "local bus" zat helaas weer vol!

Bhaktapur (51)

15 April 2015 | Nepal | Nepal | Laatste Aanpassing 15 April 2015

  • een geit wordt geofferd
  • De ceremonie is begonnen.

Chitwan (40)

12 April 2015 | Nepal | Nepal | Laatste Aanpassing 12 April 2015

  • Dagelijks vervoer in Chitwan, Sauraha.
  • tijdens een wandeling langs de rivier. Wat een moo
  • Onze nieuwe buren.
  • krokodil van groot formaat op de loer

Pokhara (57)

09 April 2015 | Nepal | Nepal | Laatste Aanpassing 09 April 2015

  • DSCN2180
  • DSCN1568
  • DSCN1502
  • DSCN1668

 

Plaats een Reactie

Diet Weeral een knaller van een vakantie zie ik. En genieten maar!! Geplaatst op 13 April 2015
Annemie VH Jullie doen dat geweldig ! Wat een avontuur! Mooie foto's Geert ,geniet er nog van. Geplaatst op 09 April 2015
Peter Hey Geert, Katrijn, Mie, Til, Ben, Heidi & Diet ! Schitterend om via deze weg wat over jullie belevenissen te vernemen. Heb momenteel alles nog niet kunnen lezen, maar dat zal voor vanavond zijn. Zeer fijn om te lezen dat jullie Aakriti gevonden hebben en dat ze zo'n leuke indruk op jullie gemaakt heeft. Thnx a lot ! Momenteel zijn jullie even opgesplitst, geloof ik, maar in ieder geval aan alle 7 zeer vele groeten en voor later een behouden thuiskomst ! Grtz, P & the boys Geplaatst op 09 April 2015
vanessa waw, wat een avonturen! Jullie doen dat super! Veel plezier en hou ons op de hoogte!! Grtjes, vanessa Geplaatst op 09 April 2015
Nico Heerlijk ! Foto's...?????? Geplaatst op 09 April 2015
Nico Veronique Nel Roos In een ruk gelezen! Wat knap zeg! Nog veel plezier! Geplaatst op 09 April 2015
Heymans Mar We hebben echt mee genoten van je verhalen! Boeiend, nu de foto's nog! Geplaatst op 08 April 2015
dirk oeyen Zeer leuk, herkenbaar geschreven Geert. Nepal pakt je gewoon in hart,lijf en geest. Geniet er nog van. Geplaatst op 08 April 2015

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking