Reisverhaal «Van Quthing tot Maputsoe»

Lesotho | 0 Reacties 30 Augustus 2009 - Laatste Aanpassing 31 Augustus 2009

Bij het binnenkomen van Lesotho waanden we ons voor het eerst min of meer in het echte (zwarte) Afrika.  Wij wilden in de vlugte wat "dinosaur footprints" bekijken.  Als we eindelijk het bord met de vermelding vonden, vertelden de boeren ons dat het zeker 10 kilometer verder lag.  Uit ervaring weten we dat we er niet op kunnen voortgaan wat een zwarte ons vertelt.  Waarschijnlijk hadden ze de grond omgespit om zelf te bewerken.  Zeker weten we dit natuurlijk niet.  Het resultaat was dat we GEEN dinosaurusvoetsporen gezien hebben.
De afstanden zijn niet zover, maar toch verlies je heel veel tijd.  De maximumsnelheid bedraagt hier 80 km/u, je passeert een heleboel kleine dorpjes waar je dan maar 50 km/u mag rijden en de wegen gaan serieus op en af (gemiddeld 15 percent dalen of stijgen).

Onze eerste stop was in Malealea, een klein bergdorpje in the middle of nowhere.  We deden er een pony-trekking naar de waterval en de bushmanspaintings.  De pony's waren eigenlijk paarden, de paintings stelden niet zoveel voor, maar het paardrijden op zich was wel fun (en voor Ilka ook beangstigend).  Er zaten een paar serieuze afdalingen tussen met veel losliggende stenen.  Dan moet je vertrouwen op je paard en het paard van Ilka toonde soms rare kuren.  Maar allee, we leven nog en het was plezant.  De avonden in de Lodge werden gevuld met een goed zangkoor en een plaatselijke band met zelfgemaakte muziekinstrumenten.  Dit was ook een community-project, maar de hele lokale bevolking werd erbij betrokken: een voorbeeld voor andere projecten. Alle mensen hadden er baat bij; zowel de gidsen als het zangkoor, de "lokale kunst"verkopers, ...

In het Bokong NR wandelden we op meer dan 3000 m hoogte naar de waterval en zagen er veel zonnende "Icerats".  de wandeling echter was hier niet het hoogtepunt, wel onze slaapplaats.  We waren de enige toeristen en omdat het 's nachts zo koud is, mochten we in het verwarmde bureau van de 'tourist information' blijven slapen.  Op de foto kan je zien waarom dit zo leuk was.  Helemaal alleen (met een wachter) met een fantastisch uitzicht over de bergen.  Ze hadden wel heel veel vertrouwen in ons want alles bleef open (deuren, kasten, drank- en snoepvoorraad, ...).

Tijdens de lange rit naar de Katse Dam reden we over verschillende bergpassen van meer dan 2500 m.  We zagen hier nog redelijk wat sneeuw liggen.  We kwamen net te laat voor een geleid bezoek en hadden niet de tijd om een dagje langer te blijven.  Een lange rit voor zo goed als niets en nu nog eens dezelfde weg terug.  De highlight was niet de bestemming zelf, maar wel de weg ernaartoe.  De Katse Dam is een reusachtige dam van 185m hoog en is belangrijk voor zowel Lesotho als Zuid-Afrika.  Het levert energie, drinkwater, constante bevloeiing van rivieren en werkgelegenheid voor de lokale bevolking op.

Men spreekt vaak van de highlands van Lesotho.  Dit is 100 percent waar.  Het land is een aaneenschakeling van prachtige bergpieken.  De bevolking (en dan vooral de oudere) is echt nog puur, hartelijk, warm bergvolk.  In hun dekentje gewikkeld dreven ze hun vee door de bergen.
Wel een bemerking.  De jongere generatie is wel de slechte weg op.  De kinderen staan constant te bedelen en als ze niets krijgen, durven ze zelfs met stenen naar de auto te werpen.  Jurgen is zelfs eens teruggereden, maar dan liepen ze snel weg.  De meest typerende zin is:" Hello, give me money!" Ge moet maar direct zijn om te bekomen wat ge wilt, he.

Wij hebben wel genoten van onze tijd in Lesotho en raden het iedereen aan.