Reisverhaal «In Alaverdi»

Georgië en Armenië | Armenië | 4 Reacties 12 Oktober 2013 - Laatste Aanpassing 12 Oktober 2013

We zitten nog steeds in Armenie, maar morgen vertrekken we naar Tbilisi, voor onze vlucht van overmorgen om op 15 oktober thuis te komen.

Uiteraard is er de laatste week veel gebeurd maar het grootste deel van het verhaal zal voor thuis zijn. We zijn van het zuiden van Armenie naar het nooren gereids waar we nu zitten niet ver van de grens met Georgie

Een verhaaltje wil ik hier nog wel kwijt omdat het zo goed de geest van de Armeniers illustreert. Enkele dagen geleden hebben we een trekking van een dag gemaakt naar een kloosterkerkje hoog in de bergen. Het weer ws weer erg goed geworden, de vorige nacht had het wel geregend en het gevolg was dat de bergtoppen vol sneeuw lagen. Geweldig zicht. Naar het vertrekpunt van de trekking reden we met de bus. Eens uitgestapt vertrokken we op pad en uiteraard moesten we hier en daar toch even de weg vragen of gewoon even checken. Aan de eerste vrouw dat we de weg vroegen moesten we even wachten want ze kwam even uit haar tuin tot bij ons. Niet allen zond ze ons in de juiste richting maar we moesten tegelijk een tros druiven aanvaarden. Wij dus op pad en enkele km verder weer even de weg gechekd. Deze keer kregen we bij de juiste aanwijzing een handvol okkernoten toegestopt. De volgende was een man die enkele km met ons meestapte opdat we toch wel zeker de juiste weg zouden nemen. Eens aan het kerkje ging het via een andere weg weer naar beneden naar het dal toe. We passeerden een een klein dorpje met aleen heel erg armzalige huisjes, een plaats waar je liever niet komt. Een vrouw kwam ons tegemoet en inviteerde ons in haar armzalig huisje. Binnen de kortste keren maakte ze een echte Armeense koffie en haalde haar beste koekjes boven, iets met chocolade rond, iets wat je op die plaats niet zou verwachten. We hebben er een half uurtje gepasseerd en we boden hun ook iets aan maar dat werd met grote stelligheid geweigerd. Uiteindelijk toch kunnen afscheid nemen en zonder kleerscheuren beneden geraakt. Daar stonden we op de bus te wachten om terug naar ons hotel te gaan. Kwam er plots een jongetje uit een van de deuren van de huisjes en hij gaf ons pak met pas gebakken brood en een stuk kaas, zodat we niet met honger op de bus moesten wachten. Toen we uiteindelijk in ons dorp geraakten en nog iets gingen drinken zat er een miliair achter ons die vroeg van waar we waren en nog wat vragen stelde en plots voor ons een kruik wijn bestelde. Gegeven vanuit zijn hart als Armenier naar ons o\als buitenlanders.

Zo gaat dat hier heel de tijd, dat was maar een voorbeeld van een dag dat het extreem was. Om nog te zwijgen van de eerlijkheid van de mensen. Ik dacht nog terug aan de offerblokkendieven van bij ons, Hier ligt het geld voor de kaarsjes gewoon pakkensklaar op een schoteltje maar niemand die er maar zal aan denken om het aan te raken. En de mensen zijn zoveel armer dan bij ons, echt wel een les voor iedereen van ons die baden in weelde in vergelijking met de mensen hier.

Ook nog een rechtzeting. Gisteren een trekking gedaan en wat op autostop gerekend. Dat is ook gelukt en we weren meegenomen de door de meest luxueuze mercedes die ik ook gezien heb. Hiermee is rechtgezet dat alleen de armzalige auto's de lifters zouden meenemen, we hebben nu ondervonden dat dat niet waar is.

Ik ben ook aan het nadenken geweest wat nu eigenlijk het mooiste van de reis geweest is. Er waren zoveel mooie natuurmomenten, prachtige bergen en canyons. Er waren ook zoveel ongelooflijk mooie kerkjes met een onwaarschijnlijke ligging.Maar niets van dat alles kan het halen tegen de onvoorstelbare gastvrijheid die we hier ondervonden en momenten dat de mensen hun hart bloot legden. Daarom kies ik als het absolute moment van de reis: de bezoek aan het oorlogsmuseum in Stepanekert. in Nagorno Karabakh, het land dat eigenlijk niet bestaat.We vonden het museum niet direct en een man is met ons meegegaan om het te tonen en ging dan mee binnen. Het museum hing vol van fotos's van mannen die gestorven waren in de strijd tegen de Azeiris, omdat ze orthodox en niet moslim wilden zijn. Hij toonde een paar foto's en zei toen: "so many friends, so many I know, this man I knew, this I new, with this one I was in class". Hij klonk zo ongelooflijk droevig maar weende niet. Ik wist op dat moment dat hij dat in het verleden wel had gedaan, ik voelde duidelijk aan dat al zijn tranen jaren geleden waren opgebruikt....

Tot in Belgie, wij zullen veel levenswijsheid vanuit Georgie en Armenie meebrengen, een mooier souvenir is niet denkbaar