Reisverhaal «In Stepanakert»

Georgië en Armenië | Azerbeidzjan | 3 Reacties 05 Oktober 2013 - Laatste Aanpassing 05 Oktober 2013

We bevinden ons in Stepanakert, hoofdstad van een onbestaand land, Nagorno Karabakh. Volgens de internationale gemeenschap is dit Azerbeidzjan, maar hier is geen Azeiri te bekennen. Diegenen die hier alles voor het zeggen hebben zijn de Armeniers, de mensen hier hebben ook een Armeens paspoort. En om het nog ingewikkelder te maken, ze hebben hier een eigen regering en president, dus zelf vinden ze dat ze onafhankelijk zijn, enig probleem is dat niemand dat erkent, behalve Armanie. Kunt u nog volgen? Vermits Stepankert dus hoofdstad is van een land dat niet bestaat, is de stad dus eigenlijk ook een onbestaande hoofdstad. We hebben om hier te mogen zijn wel een visum moeten gaan halen op het ministerie van buitenlandse zaken. Dit stukje officieel Azerbeidzjan is orthodox christen, daarom hebben ze met de moslims een verbeten strijd uitgevochten in de jaren 90 met veel doden tot gevolg. Het waren de plaatselijke milities gesteund oor Armenie tegen de Azeiris die dan weer door de Turken werden gesteund. Uiteindelijk hebben de eersten het gehaald doordat de Armeense generaals een onvoorstelbaar knappe zet hadden bedacht om de Azeiris vanuit hun strategische positie te verdrijven. Toen is er een staakt het vuren moeten afgesproken worden en sindsdien is het hier rustig, alleen aan de grens wordt er bij wijlen nog eens geschoten. Niet waar wij zitten dus.

Het grootste deel van wat hier te zien is heeft dan ook met de oorlog te maken. In alle musea vind je er wel iets van, steden die kapot geschoten zijn, kerken die terug opgebouwd worden, nadat ze onder de Azeiris in onbruik geraakt waren, als het symbool van de overwinning kan dat tellen. Moskees liggen er dan weer verloederd bij. De tweede dag dat we hier waren zijn we een tweetal kloosters in de bergen gaan bezoeken, kregen we tegelijk een goed zicht van de prachtige natuur hier. Het zelfverklaarde land is eigenlijk maar 1 bergketen groot, maar door de slechte en erg kronkelende wegen kun je hier wel uren rijden voor een 30 km te doen. De plaatsen zijn dikwijls ook alleen maar per taxi te bereiken, openbaar vervoer is er niet veel. Geluk gehad dat we een taxi konden delen met iemand die we al in ons hostel in Yerevan leren kennen hebben en toevallig weer ons pad kruiste. Toffe Italiaan, die hier zowat op fotojacht is en dus ook wel te vinden was voor kloosters waar erg weinig toeristen komen.

Vanuit Stepankert zijn we in Goris beland, dat is terug Armenie. De vorige dagen was het erg mooi weer met meer dan 25 graden en blauwe lucht, maar vandaag is het volledig omgeslagen en zitten hier in een dikke erwtensoep, soms zie je amper 5 meter ver. Gevaarlijk rijden ook. Temperatuur van boven de 25 graden op 1 dag ineens omgeslagen naar ongeveer 10 graden. Dikke pulls terug moeten bovenhalen, die we hadden meegenomen voor de hoge kaukasus in het begin van de reis. Daarom ook een wandeling moeten laten vallen en dus wat vroeger terug en dus wat tijd gehad om nog eens een internet cafe te zoeken. We beginnen nu zowat aan de laatste 10 dagen, hopen nog eens op een pc in het guesthouse zelf, dan komt er zeker nog wat nieuws, anders weet ik het nog niet of er nog veel kans is. Wifi is er overal, dus mails lezen is geen probleem, maar een lange tekst schrijven zoals hier gaat niet.