Reisverhaal «Olgii en omstreken»

Gegroet allen,

 

Wel... soms loopt niet alles als gepland. In heel Olgii was geen druppel diesel te vinden. De ochtend dat we wilden vertrekken zijn we langs alle tankstations gereden en overal kregen we hetzelfde gebaar: twee gekruiste bovenarmen, wat zo veel wil zeggen als “het is op”.

 

Nu, zo erg was dat niet! Door het gebrek aan diesel zijn we een hele reeks fijne mensen tegengekomen die we anders misschien niet hadden leren kennen. In Blue Wolf, het gerkamp in Olgii waar we sliepen, waren Alex en Hanne (twee vrienden uit de VS die samen 4 maanden in Mongolië gingen reizen) verbaasd dat we er al zo snel terugstonden. Zij nodigden ons uit om de volgende dag met hen mee te vertrekken naar een nationaal park. Het vervoer hadden ze geregeld via Blue Wolf. Na enkele vreemde berekeningen (eerst moesten we niets extra betalen om mee te mogen, dan vroeg Blue Wolf wel geld, dan moest er ineens een gids mee, de volgende dag bleek de gids “ziek” en ging het ook zonder gids. Maar dan moesten we wel wat extra geld betalen om geen gids te hebben...) vertrokken we op een helse rit van 12u in een busje. Dat busje, zoals overal in Mongolië, was voorzien van een grote sticker met “tourist” erop. Net zoals geldtransport of gevaarlijk chemisch transport, bestaat er dus ook “toeristentransport” in Mongolië. Alsof het met onze bleke huidskleur, grote gestalte, licht haar en zeker en vast Gilles zijn baard al niet genoeg opvalt dat we toeristen zijn. Onderweg zijn we gestopt bij een Kazachse familie die een adelaar hadden om mee te jagen. Wat een indrukwekkend dier! Eén en al kracht straalt het uit. Het kan zelfs een wolf vangen... Het knappe is ook dat die dieren een aantal jaren gebruikt worden voor de jacht en dan hun vrijheid herwinnen.

Na enkele theepauzes bij families die we onderweg tegenkwamen, het bezoek aan de familie met de adelaar en de vreselijke weg, kwamen we aan bij het nationaal park. Het was al zo laat dat de chauffeur, zijn metgezel en Bulbul van Blue Wolf besloten om ook te blijven slapen. Hun strategie ging als volgt: aankloppen bij een familie die je van geen kanten kent, even overleggen en genieten van de grenzeloze gastvrijheid. Allemaal werden we uitgenodigd om in de ger te slapen en om mee te eten. Stel je dat eens voor in België: om een uur of 10 's avonds bij onbekenden aankloppen met de vraag of je mag blijven eten en slapen. Je zou al snel de deur tegen je neus krijgen... Het grote verschil is natuurlijk ook dat er in België gewoon geen afgelegen plekken meer zijn. Ter informatie: in België leven we ongeveer met 11 miljoen mensen, in Mongolië leven er 3 miljoen mensen (waarvan minstens 1 miljoen in de hoofdstad) in een gebied dat 51 keer zo groot is. “Afgelegen wonen” krijgt daar een andere dimensie.

 

De volgende dag konden we met wandelen beginnen. En wat een prachtig gebied om in te wandelen: twee heldere meren (nog half bevroren) omringd door besneeuwde bergtoppen, overal krachtige bergrivieren en... bomen! Na de Gobi en de uitgestrekte steppe vormden de bomen een interessante afwisseling. Vooral Hanne, onze Amerikaanse compagnon, was dolgelukkig met de grote hoeveelheid bomen. Mongolië is trouwens ook gekend als het land van de Eternal Blue Sky. Nu, wij beginnen hier toch wel aan te twijfelen. Of is het gewoon toeval dat wij heel wat niet-blauwe dagen gezien hebben? Tijdens het wandelen in de bergen werden wij getrakteerd op de vier seizoenen: stortregen, stevige wind, een stralend zonnetje, verse sneeuw op de bergtoppen, ... Hanne vergeleek het weer met een chagrijnig wijf, onvoorspelbaar en humeurig. Maar, het weer kon de pret niet bederven. Het samenreizen viel zelfs zo goed mee dat, terug in Olgii, we besloten er weer samen op uit te trekken. Niet meer met de afzetters van Geld Wolf, maar met onze eigen Bob. Ondertussen was er weer wel diesel te vinden in Olgii (de prijs was wel zo goed als verdubbeld tegen onze eerste dagen in Mongolië), dus we waren content dat we er weer zelf op konden uitttrekken. Deze keer was de bestemming een nationaal park met twee besneeuwde pieken. Alex en Hanne zouden er eventueel gaan skiën. Er zou ook een mooie waterval te vinden zijn. Nu, de sneeuw bleek niet meer optimaal om te skiën en de waterval, wel, we hebben er lang achter gezocht, maar we hebben ze niet gevonden. Wel hebben we een indrukwekkende wandeling gemaakt op een bevroren rivier en heel wat bezoek gehad op de plek waar we sliepen. Als er toeristen in je achtertuin staan, mag je toch wel nieuwsgierig zijn zeker. Omdat het nationaal park niet zo interessant was als gehoopt zijn we verder gereden naar een grote rivier in de buurt, de Hovd Gol. Daar hebben we aan de oever een ideaal kampeerplekje gevonden. Het weer was (omdat we serieus gedaald waren) heel wat beter en we besloten er twee dagen te blijven. Die dagen werden gevuld met waterpret, verse vis (gekregen van een sympathieke passant), het observeren van de hilarische diersoort 'de kameel', kaarten, proberen aan de overkant van de rivier te geraken en heel wat bezoek. Het waren heerlijke dagen!

 

Ondertussen zitten we al in Semey in Kazachstan, de plek waar 460 atoombommen werden getest tijdens de Sovjet Unie. We geven nog geen licht in het donker, dus alles nog steeds ok. De verhalen over onze transit door Rusland zijn voor de volgende keer dat we internet opzoeken.

 

Groetjes en tot schrijfs!