Reisverhaal «Van Mongolie tot kazachstan»

bestemming Mongolië | Rusland | 1 Reacties 10 Juli 2011 - Laatste Aanpassing 10 Juli 2011

Hallo allemaal!

Na vele dagen vol administratie, bureaucratie, formulieren waar je geen bal van verstaat en ook een  beetje sightseeing in Almaty, hebben we (bijna) alle noodzakelijke papieren voor het tweede deel van onze reis.

Maar eerst: transit door Rusland. Weer was de grens een duidelijke overgang van het ene naar het andere land. Niet zoals in Europa, waar je tegen 120 km per uur het volgende land kunt inracen. Aan de Mongoolse kant liep het vol met koeien, schapen, geiten en mensen. Ook de weg was, zoals in heel Mongolië, gewoon een zandstrook die gebruikt wordt tot de wasborden te erg of de sporen te diep worden. In het grenskantoor zelf heerste er een amusante chaos (mensen die het grensgebied in- en uitwandelen, zelfs één iemand met een bivakmuts, ook af en toe een koe die eens een kijkje komt nemen, kapstoknummers waar stempels worden opgezet als bewijs dat je de hele controle doorlopen hebt, ...). Daarna kwam een immens niemandsland: tussen het officieel buitenrijden van Mongolië en het binnenrijden van Rusland lag er zo'n 10km! Aan de Russische kant was het één en al organisatie: auto desinfecteren (met een hogedrukreiniger de banden en het chassis een beetje natspuiten... niet de carwash die we gehoopt hadden), enkel de chauffeur (Gilles) mocht de douanepapieren invullen, de passagier (Lynn) moest buiten achter de witte lijn blijven wachten. Gewoon wat ronddwalen was absoluut uit den boze. En rondkuieren met een bivakmuts op... Ik zou het niet proberen aan deze kant van de prikkeldraad. En dan... Rusland. Het werd ineens stil in de auto, nog nooit is de stilte die asfalt met zich meebrengt ons zo opgevallen. En overal verkeersborden! Elk bochtje werd aangeduid, met bijhorende snelheden, zelfs met herhalingen. We waren weer in Rusland. En we reden een prachtig deel binnen, de Altai, met hoge bergen, overal bomen, snelstromende rivieren, ... Afscheid nemen van Mongolië deden we met pijn in het hart, en met een gezonde dosis nieuwsgierigheid naar wat Centraal-Azië ons nog zou brengen.

Het toeval wou dat de auto die net achter ons bij de grens stond, gevuld was met mensen die we ontmoet hadden in Blue Wolf in Olgii. Het waren één Nederlandse (Rob) en vier Russische (Andrei, Sergei, Irina en Sasha) IT-ers die op een soort van zakenrelatiereis waren. Normaal gezien was er nog een tweede Nederlander, maar door een fout met zijn visum kon hij Rusland geen tweede keer binnengaan. Het bonte gezelschap ging dezelfde richting uit en nodigde ons uit om hen te vergezellen. Niets zo interessant als een streek verkennen met mensen die er wonen. Zo werden we geïntroduceerd in de wereld van de Russische “bania”, de sauna, waarvan een belangrijk onderdeel het elkaar slagen met een bundel berkentakken is. Klinkt sadistisch, maar zo'n stevige massage doet uw lijf tintelen van boven tot onder, en na twee maanden Mongolië hebben we ons nog nooit zo proper gevoeld. Eén van de IT-ers, Sasha, een grappige figuur met sokken in zijn sandalen en een camo-jas, had wat onze leeftijd en stelde voor dat we bij hem thuis in Novosibirsk mochten slapen. Hij zou ons helpen met het vinden van een degelijke garage. En dat konden we wel gebruiken: beide schokbrekers waren aan het lekken en ook de rubbers die tussen de motor en het chassis zitten waren volledig naar de knoppen. Ook de olie werd vervangen. Bob werd weer opgelapt en zo waren we klaar om richting Kazachstan te rijden. Of tenminste, dat dachten we toch... Na een hele dag rijden vonden we een plekje om te slapen. Naar goede gewoonte deed Gilles  de motorkap open om de olie na te kijken en wat bleek... overal olie! De hele motor hing onder. Bleek dat de peilstok (om het oliepeil te checken) ontbrak. Sasha en Daria (zijn vriendin) lieten ons weten dat die nog in de garage lag, zo'n 500 km terug. Wij hadden al beslist dat we de volgende dag zouden terugrijden toen we een bericht kregen dat Sasha en Daria de stok tot bij ons zouden brengen. Dit was een beetje te veel van het goede: wij hadden al twee nachten bij hen geslapen, Sasha had een dag vrijaf genomen om ons te helpen met de garage, kortom, ze hadden al heel veel moeite in ons gestoken. Bovendien moesten zij de volgende dag gewoon werken. Het volgende berichtje was echter duidelijk: ze waren al 50km buiten Novosibirsk. Uiteindelijk hebben we ergens in het midden afgesproken en tegen een uur of één 's nachts werd de stok overhandigd. Wij heel gelukkig en zij vonden het een boeiend avontuur.

De volgende dag al konden we de grens met Kazachstan oversteken. Onze volgende slaapplaats werd Semey. 's Avonds zaten we op een terrasje shashlik (saté op den BBQ) te eten, toen er een Kazach bij ons kwam zitten. Hij was student geneeskunde en wou graag zijn Engels wat oefenen. Bovendien waren wij zijn gasten, we mochten niets te kort komen, en stond hij erop ons te trakteren. Eén van zijn vrienden kwam langs en zei “Thank you for visiting our country”. Onze mond viel open van verbazing: nog nooit zijn we bedankt geweest om op reis te zijn in een land. Er werd getoast op de nieuwe vriendschap, op “good luck”, op vele kinderen, op de liefde, op Kazachstan, ... Het werd een gezellige avond.

Ondertussen hebben we ook het vervolg van onze reis wat meer uitgestippeld. Als alles meezit gaan we na Kazachstan naar Kirgizië, daarna naar Oezbekistan en van Oezbekistan rijden we weer Kazachstan binnen. Vanuit Kazachstan nemen we dan de ferry richting Azerbeidzjan. Natuurlijk kunnen we hier niet zomaar de grens overrijden. Eerst moesten we naar Almaty om onze visums te regelen en ons te registreren. Niet onze favoriete bezigheid, administratie, maar het hoort erbij.  Ook is Almaty al een heel Westerse stad, met propere straten, auto's die stoppen bij het zebrapad,  grote winkels en ook Westerse prijzen, wat ervoor zorgde dat we ons meer in Europa voelden dan  in Centraal-Azië. Tijdens het wachten op ons Oezbeeks visum hebben we nog een mooie uitstap gemaakt, via Shimkent naar Turkistan. In Turkistan staat het mausoleum van Yasawi, een prachtig bouwwerk, met mozaïek in alle kleuren blauw. Ook de weg ernaartoe brachts ons al wat meer in Centraal-Azië: karren met ezeltjes, overal meloenen te koop, irrigatiekanalen, ... en corrupte politiemannen. In Kazachstan is het verplicht om met de lichten aan te rijden, maar onze schakelaar is ondertussen helemaal kapot, dus we reden zonder lichten. Een politieman had dat gespot en floot ons naar de kant van de weg en toen begon het... We moesten boete betalen, en elke politieman had wel een ander idee over hoeveel: het ging van 10 euro tot 250 euro. Na veel getreuzel, niet begrijpen, gelach en gedoe, mochten we vertrekken, zonder iets te betalen en Lynn had zelfs een flesje limonade gekregen. Wij content de weg weer op, weer riching Almaty. Ondertussen is de lichtschakelaar vervangen :-)

En hier zitten we nu nog steeds. Normaal gezien hadden we vrijdag ons pakketje (met cardankruisjes en silent blocks) bij UPS kunnen oppikken, maar bleek dat het vastzit bij de douane. Ze dachten dat we de onderdelen hier zouden verkopen... Niet ons plan. Maandag mogen we het oppikken en dan rijden we verder naar Kirgizië, de stad uit en de natuur in.

Hopelijk met jullie ook nog alles in orde. In ieder geval bedankt voor de mails en de berichtjes op de site.