Reisverhaal «Grootfontein»
Back to Namibië, land van rust, zon en beestjes
|
Namibië
|
0 Reacties
20 Oktober 2019
-
Laatste Aanpassing 20 Oktober 2019
De aangekondigde dag van verveling is er één geworden van beleving.
De dag was al begonnen in mineur en ook een beetje geëindigd in mineur.
Bij het ochtendgloren, toch voor een zondag - om 8u - werd er op onze deur geklopt, daar was de superkatholieke eigenaar al, helemaal opgetooid op zijn paasbest, met nog een 'problem' zoals hij er gisteren al 2 had afgekondigd :
1) er was geen druk op het water, dus enkel douchen tussen 18 en 20u als hij de pomp aanzet
2) ook al betaalden we voor bed and breakfast, ze geven hier geen ontbijt. Ze verwijzen naar een andere zaak, die jammer genoeg op zondag is gesloten. We kregen wel het ontbijtgeld terug maar we zouden naar de spar moeten gaan ontbijten... hmm al wa bedenkelijk.
3) deze morgen de melding dat spar pas opent om 9u op zondag. Dat is dus heeeeel laat voor Namibie waar je normaal rond 6u moet op pad gaan om de hitte tussen 12 en 16u te vermijden (dat is binnenshuis airco-time) Hij gaf nog wel een alternatief adres. Oef. Maar daar begint de Afrika-rook-story. Heeft lang geduurd voor ik er last van heb gekregen. De zaak hangt vol rook, want is eigenlijk een pizzeria met een oude houtoven, die ze al van s morgens vroeg hebben opgestookt. Gelukkig was de voortuin nog OK en aten we daar ons ontbijt. Vergezeld van wevertjes, tortelduiven en een paar laat ons zeggen pinguin-kippen. Wat een rare soort. Je zal het wel zien in de foto's. Kortpotige heel langgevederde waggelkippen.
Dan op stap naar een plaats waar we de ganse dag gebleven zijn om de verloren dag te vullen, op de gamefarm Kalkfontein, 15km van Grootfontein en daar hebben we enorm van genoten. Jammer dat we dit guesthouse niet eerder hadden gevonden.
Rolyn de eigenares heeft ons een uitgebreide rondleiding gegeven op de farm. En is er iets wat ik liever doe dan in het bijzijn van dieren vertoeven... nee toch, ook al zijn het boerderijdieren. Heerlijke voedertijd bij de geiten, ganzen, speenvarkens en ja, ook een vervetmonkey of blauwbalaap gevoederd. Besef dat dit een beetje dierenmishandeling is. Apen voeder je geen jellybeans en havermout en hou je niet in een kooi, maar anders waren de 2dieren gestorven. Wat is dan het beste??? Blijkbaar is de ene aap gered van poaching door de san. Het was een baby-aapje, waarvan ze de moeder doodden en zelf was het zwaar gewond. Hierdoor vertoont het een enorme agressie naar zwarten en wordt daarom in de kooi gehouden. Rolyn, eigenares van de farm, groomt of vlooit het diertje elke dag en omgekeerd. Maar is dat voldoende ??? Nee toch. Het andere aapje is nog een jong, dat een vinger is kwijtgeraakt ook van het poachen; En dat diertje mag wel vrij rondlopen op het domein. Alleen s nachts gaat het mee in de kooi bij de andere. En het is dat jong dat je mag voederen.
Jammer genoeg zagen we ook hoe de inwonende negers op het terrein een jonge zwarte mamba stenigen en doodslaan met een stok. Erg, want er zijn al niet veel slangen meer over. Maar anderzijds ook begrijpelijk, want deze slangen zijn heel giftig ook als ze nog niet volwassen zijn en bovendien stelen ze de eieren en de kuikens op de farm.
Verder heb ik er deze middag een heerlijke elandsteak gegeten. Het was eigenlijk de bedoeling de elands alive te zien aan het waterhole, maar die zouden blijkbaar alleen s avonds komen drinken en dan zijn we alweer weg naar de domme BB waar we verblijven....We hebben de eland dan toch gegrild gezien op ons bord.... hmmm... bedenkelijk. Mijn altijd durende innerlijke gevecht : ik hou van vlees, maar hou nog meer van de levende dieren. Toch kan ik dat malse steakje niet versmaden. Schijnheiligheid ten top, dat weet ik wel, ja.
En dan slaat het noodlot weer toe, als straf omdat ik eland heb gegeten en Marc een porkschnitzel ???
De lensdop van onze cameralens verloren op het terrein. Na lang zoeken in de blakende hitte nog steeds niets gevonden. Ok, dan schakelen we de kinderen van de 'staff' maar in. Zo'n 15tal kinderen zenden we op pad om de lenskap te vinden met als belofte dat als ze het vinden ze 20 namibian dollar krijgen. Nog nooit zoveel actie gezien in de 'zwarte' gemeenschap. En wonder boven wonder ze hebben het gevonden. Wij gered en zij hebben uiteindelijk van ons 60 N$ gekregen. Ze hebben nog nooit zoveel geld bij elkaar gezien. Hopelijk verdelen ze het eerlijk. Heel triestig hoe je hier het verschil opmerkt tussen de blanke grootgrondbezitters en de arme zwarte personeelsleden, de inheemse bevolking.
Rolyn, the lady of the house, voelt veel sympathie voor ons en blijft een hele tijd met ons praten na het voederen van de dieren. Ze vertelt zelfs haar levensverhaal aan ons. Een heel triest verhaal : toen haar zoon 13j oud was werd hij door het hoofd geschoten door zijn 16jarige neef. Haar echtgenoot was vergeten de wapens veilig weg te sluiten en de pubers speelden er cowboytje mee. Door het ongeluk waren de hersenen van haar zoon zwaar geraakt. Hij leefde nog 7j als een plant en is toen gestorven. Haar echtgenoot heeft het schuldgevoel niet kunnen verwerken met een scheiding tot gevolg. Een heel triest verhaal. Nu runt ze op haar eentje de farm van haar vader, die slager is in Katima Mulilo, Zambezi Boutcherie. Daar zullen we eens gaan proeven binnen een paar dagen van de deutsche leberwurst...
In de namiddag worden we aangesproken door een fijne duitse dame, Martina uit Bielefeld, die samen met een reisgenote ook een 6weken-tour doet door Namibie. Als ervaringsdeskundige geven we haar wat tips en uiteindelijk hebben we een paar uur met haar gezellig aan tafel gezeten en mailadressen uitgewisseld.
Ware het niet dat er in de late namiddag vuurkestook werd gedaan door de buren van Rolyn, vlak voor het gebouw en we moesten vluchten voor de rook met een noodlottige val van Marc als gevolg, dan hadden we een superleuke dag gehad.
Maar zoals gezegd, eindigde de dag een beetje in mineur.... Ik was op de vlucht voor rook en daardoor ondersteunde ik Marc niet bij het afgaan van een trap, waardoor hij toch redelijk slecht ten val kwam. Wat schaafwonden en een dieper sneetje aan de armen en gekneusde elleboog tot gevolg. Sukkel. Elke keer in Afrika lijkt hij ten val te komen. Dat voorspelt niets goeds. Ik heb te doen met hem. Gelukkig heb ik altijd heel wat verzorgings-en ontsmettingsgerief bij. Hopelijk voelt het morgen wat minder pijnlijk aan.
Morgen gaan we op weg naar Rundu. Waarschijnlijk daar de laatste dag met wifi voor een 9tal dagen.
Aan de toekomstige namibie-reiziger : BB Stonehouse in Grootfontein : mooie ruime en propere kamers maar geen enkele service. Zelfs het bed werd niet opgemaakt, noch de vuilbakken geleegd.
Beter alternatief : guestfarm Kalkfontein.