Reisverhaal «op weg naar Windhoek»
Back to Namibië, land van rust, zon en beestjes
|
Namibië
|
1 Reacties
15 Oktober 2019
-
Laatste Aanpassing 15 Oktober 2019
Eindelijk na 2 lange jaren wachten en gekluisterd te zijn geweest aan ons Belgenland met ongezonde lucht, drukte en negativiteit, terug naar het land van melk en honing. Of dat is toch wat ik me er van herinner van de vorige reizen naar Namibië. Al leuke dingen blijven altijd in mijn geheugen gegrift als het op reizen aan komt en de minder toffe ervaringen vervagen als sneeuw voor de zon...
Zoals altijd is de voorbereiding van de reis weer zenuwslopend geweest. Net als 2jaar geleden, ruimen we in ons huisje plaats voor ons fantastisch schildersduo Guido en Nancy, die deze keer onze bovenverdieping een fris nieuw kleurtje geven, onze meer dan 100jaar oude plankenvloer nieuw leven in blazen met behoud van uiteraard een vleugje nostalgie, onze slaapkamer van een ingebouwde kast met jaja, artnouveau-handgrepen voorzien en het rommelkamertje omtoveren tot een heuse werkplek voor thuiswerk en handwerk.
Maar vooraleer zij aan deze klus kunnen beginnen, hebben wij gesleurd en getorst, om alle rommel naar het containerpark te krijgen en de belangrijke dingen een veilig tijdelijk onderkomen te geven bij mijn ouders in afwachting van hun nieuwe gerenoveerde stek. Dit terwijl we over een periode van een volle week met tussenpauzes ons hoofd braken over het samenpuzzelen van onze bagage. Stress ten top ten huize van Boon en Janssens dus... Met maar 23kg per valies per persoon voor 6 weken verblijf is dat een hele opgave. Het benodigde cameramateriaal en documentatie, wandelstokken, ondersteuningsspullen wegen al loodzwaar en dan moet je toch nog elke dag wat fris kunnen ruiken met verse kleren aan je bezwete lijf. Pff inladen, uitladen, wisselen, zuchten en puffen.. Eindelijk klaar en wegwezen dan maar.
Dit keer is het afscheid van Bengo al weer wat zwaarder dan de voorbije roadtrips. Ook al weten we dat onze lieve hond goed verzorgd wordt tijdens onze reis, toch is het elke keer weer even afscheid nemen en gezien zijn leeftijd, van inmiddels 15j, is het toch bang afwachten of we onze trouwe viervoeter nog zullen zien bij thuiskomst...
En dit jaar is het ook nog met een ander bang hart dat we vertrekken, want mijn vader moet een operatie ondergaan en ook dat bezorgt ons heel wat onzekerheid en superveel angst en bezorgdheid.
Toch kunnen we niet nee zeggen aan de stevige lokroep van alle dieren op de savanne en in de woestijn van Namibia en stappen we gepakt en gezakt in taxi Tito om stipt 13u om tegen 17u te vliegen naar Windhoek via Frankfurt.
Lap, in Zaventem, onze angst wordt werkelijkheid, de bagage-weegschaal aan de incheckbalie slaat tilt. Ook al wogen we nog zo goed af thuis, hier slaat de wijzer op tilt en hebben we eens 1,5kg en eens 1kg overgewicht op de teller staan. Gelukkig is de bediende aan de balie gehypnotiseerd de positiviteit van mijn derde oog (bindi) en ziet hij het door de vingers met de vriendelijke waarschuwing er voor te zorgen bij de heenreis geen overgewicht te hebben. Blij en opgelucht vertrekken we, met in ons achterhoofd hoe we het gewicht verminderen gaan klaar spelen tijdens onze reis. Weggooien van versleten tshirts geen probleem, maar als we mooie dingen willen kopen staan we weer status quo. Maar dat zijn zorgen voor later. Nu duimen dat we de vlucht overleven in een hopelijk parfumvrije omgeving. En wonder boven wonder ook dat is helemaal gelukt. Enkel de steward had een doordringend irriterend geurtje bij elke keer hij passeerde, maar door dat het een nachtvlucht was, was zijn passage beperkt en was de vlucht een hele meevaller. De douane-formaliteiten dat is minder leuk, mijn gedacht, maar ja dat hoort er bij zeker als je het milieu wil vervuilen door te vliegen...
En ons geluk kan niet op - iets in mijn achterhoofd zegt me dat dit niet kan blijven duren en ik houd mijn hart al vast dat als de medaille zal keren het ineens een flinke bonk zal zijn... Ah ja, zo kennen jullie mij he, doemdenker en paniekerig wicht. Genieten van het positieve moet altijd wat oversluierd worden met angst voor de weerbots. Laat het nu voor 1 keer eens allemaal meevallen aub. Zowel hier als op het thuisfront, ik zal Ganesh indachtig zijn...Dus goed zorg dragen voor alle olifanten, die op mijn pad komen, met hopelijk prachtige foto's van hen te maken de komende weken.
Dus ik was eigenlijk aan het zeggen dat ons geluk niet op kan bij het begin van de reis. We huurden dit keer bij Acco-hire via ZuidAfrikaspecialist en we kregen nooit eerder zo'n goeie service bij het overnemen van de Hillux 4x4. Tot in de puntjes werd ons uitgelegd hoe alle snufjes van de highclearance-car met 4x4 aandrijving werkt, wat te doen bij pech, hoe omgaan met de ingebouwde frigo, van a tot z in t lang en in t breed werd het ons uit de doeken gedaan. Bovendien haalde een driver ons op met een shuttlebusje om ons van bij de luchthaven tot bij Acco-hire te brengen. En onderweg zagen we al 3 tsetsebee's of hartebeesten, een paar guinefowls en road-crossing baboons. Een goed begin met hoop op meer 'animal-spotting'....
En dan eventjes oefenen op het terrein van de verhuurmaatschappij en de baan op..; links rijden, rechts aan het stuur richtingaanwijzers, koppeling met 6 versnellingen... dat kan niet anders dan dat het met horten en stoten gaat. Dan wou ik dat ik kon overnemen, maar met mijn stoeme kop durf ik niet rijden.
Stilletjesaan buiten de spits inmiddels gelukkig rijden we naar ons eerste verblijf : Jordani Guesthouse. Een B&B van de lagere klasse : simpel maar netjes en goed genoeg om er voor de 3de keer terug te komen.
Opnieuw geluk : we krijgen de familiekamer in de hoek (de grootste met het meeste licht) met veel ruimte, waardoor we morgen alles rustig kunnen herschikken klaar om de rondreis comfortabel en met zo weinig mogelijk zand in ons kleren te kunnen aanvatten en voltooien. Al moeten we daarvoor nog om 2 curverboxen morgen om de taak te kunnen volbrengen...
Na een kleine siesta op naar de mall om te lunchen en al wat voorraad in te slaan. Onze ligzetels voor onderweg zijn al aangeschaft, we gaan al niet meer verhongeren en verdorsten en snoepen kunnen we ook al, de rest gaan we morgen kopen. De nodige rust dringt zich op. We keren terug naar ons guesthouse en terwijl Marc kruiswoordraadsels oplost en af en toe al wegdommelt, gezeten op een ligbed in de tuin, schrijf ik mijn blogje. Zoals je het in Namibie verwacht, zitten we hier niet alleen, en toch zonder andere mensen om ons heen. In de bomen boven ons vliegen wevertjes ijverig af en aan met sprieten van de palmboom waar we onderliggen naar een naburige boom om er hun nestjes tot een waar kunstwerkje te weven. Wake-up-bird speelt al de hoge noot, dat belooft voor morgenvroeg als hij uit volle borst gaat krijsen...Ook de crickets of krekels tsjilpen lustig mee, terwijl een zwerm mousebirds neerstijkt in een andere boom.
Ja hoor, het is Namibie zoals je verwacht, ook al zijn we nog maar in de 'drukke' hoofdstad.
Morgen verder shoppen, dan kodakske terug wa leren gebruiken, want die ligt al goed jaar in de kast en tegen dat we in Waterberg zijn overmorgen moet ik het shooten weer onder de knie hebben. Zodat jullie wat fotootjes kunnen zien.
Tot morgen en duimen dat ons geluk stand houdt !