Reisverhaal «Swakopmund»

Back to Namibië, land van rust, zon en beestjes | Namibië | 0 Reacties 23 November 2019 - Laatste Aanpassing 24 November 2019

Vier dagen geleden beslist een afwijking van zo'n 500km van onze reiswegplanning te doen...In plaats van naar Dolomite Etosha te rijden, verlieten we het nationaal park en reden richting kust. Ik keek enorm uit naar ons verblijf in tent 13 in Dolomite Camp en een dagje vertoeven in de nieuwe kijkhut bij Olifantsrus Etosha om nog meer dieren te kunnen spotten. De vorige keren in Dolomite Camp lukte het niet om in de perfecte tent te zitten met zicht op het waterhol. Deze keer had onze touroperator al het mogelijke ondernomen om tent 13 aan ons toe te wijzen en nu valt het ook in het water. Marc is te ziek om door te rijden op de wasbordbaantjes 195km en dan aan te komen in een snikhete tent zonder airco. Al een ganse week last van diarree en misselijkheid met braakneigingen speelt hem parten, waardoor hij al een paar dagen geveld ligt in zijn bed in de namiddag. De airco in de waterholbungalows van Oukakuejo brachtten hem verkoeling maar geen genezing. Dus brachten we een bezoek aan de lokale clinic, waar de verpleegster van dienst, ons meedeelde dat Marc leed aan een hitteslag en uit de zon moest blijven en verkoeling moest zoeken. Ook de nodige medicatie gaf ze ons mee. Voor amper 60Rn waren we gesteld, t is te zeggen toch voor het medisch consult. Het feit dat Dolomite geen airco heeft en het in Etosha nog steeds bijna 40gr was, deed ons er toe beslissen om koudere oorden op te zoeken.

Vandaar onze koerswijziging voor de volgende 3 dagen.

We reden naar Swakopmund via Otjiwaronga.  De eigenaar van Bush Pillow Guesthouse was zo vriendelijk om onze overnachting zonder extra kosten met 3 nachten te vervroegen. Etosha village kon ons niet helpen met verplaatsen van het nachtje, waar ik naar uit keek wegens lekker buffet en fijne accommodatie, wegens volzet.

In Otjiwaronga was het nog steeds om te bakken bij 35graden, maar Marc kon er gans de namiddag in een frisse airco-kamer uitrusten en de pillekes deden al snel hun werk. Ook het feit dat we niet meer de verschrikkelijke kost van de NWR-buffetten moesten eten, was een positief gegeven.

We gingen lunchen in een italiaans restaurant 'casa el forno', waar het smullen was van heerlijke gamba's met feta en looksaus, lekkere zuiderse patatjes met look en een stukje zeevruchtenpizza. Daarvan knapte Marc ook al wat op.

De dag erna een ellenlang traject van bijna 350km maar met het vooruitzicht te kunnen ademen, on the road naar Swakopmund, een kuststadje vlak bij de woestijnduinen. Hier is de gemiddelde temperatuur 20graden en staat er elke dag een fris zeebriesje.

De eerste 200km was zalig rijden, op zijn Namibisch, tar road met zicht op oneindig en hoop en al 20 auto's over het ganse traject. De laatste 100km was een ander pak mouwen. We kwamen terecht op de transkalahari-highway, een verlengde van de transcaprivi-highway. Een dodenbaan met een muur van vrachtwagens. Vrachtvervoer vanuit Angola richting Walvisbaai, ook gekend als de ivoor-smokkelroute.  Levensgevaarlijk druk en aan beide zijden van de weg bezaaid met graven van verkeersslachtoffers. En dat te midden van een grauw-grijze woestijn. We waren blij dat we aankwamen bij ons per internet geboekte guesthouse 'Krammersdorf'. Een eersteklas B&B met een supervriendelijke gastheer. Hij had 3kamers voor ons voorzien om te kunnen kiezen welke kamer het meest geschikt was voor mijn allergie. Alle 3 niet gepoetst met chemicaliën noch gesprayed met airfreshner. Marc vond zijn rust. Voor mij was het hier alweer wat moeilijker, want zelfs de minst geurende kamer was een probleem. Alles op tocht gezet om te verfrissen en dan nog was het afzien. Tea-tree snuiven en een monddoekje gebruiken, was de enige manier om de eerste nacht door te komen. Gelukkig was het de 2de nacht al een pak beter... En het 'riesen' ontbijt met lekker geurend vers gebakken brood en een overvloed aan confituur, charcuterie, yoghurt, fruit, verzachtten al snel de lastige nacht én natuurlijk ook het feit dat Marc weer stilaan op krachten kwam. Hij was zo opgetogen met de frissere temperaturen en zijn heerlijke duitse pistolets dat we het weer zagen zitten.

Door het onverwachte bezoek aan Swakopmund kreeg ik nu ook de kans om een aktiviteit te doen, die we vorige keer gemist hadden. Een "living desert tour" op zoek naar de little 5 ipv big 5 was 'amazing'. Onze schotse gids Douglas was een krak in het vinden van de diertjes en gaf een uitstekende uitleg met af en toe een komische noot én we genoten weer volop.

De little 5 zijn : hazelworm, gecko, chameleon, side-widing snake en een spin.

Geweldig om deze dieren van dichtbij te kunnen zien. Zelf vind je die nooit in de uitgestrekte woestijn, maar de experts weten deze mormelkes gemakkelijk te vinden. Gelukkig zijn er op dit moment in het Dorob national park (woestijnstrook en kuststrook bij de Atlantische Oceaan ter hoogte van Swakopmund) weinig spinnen te vinden, waardoor ze deze niet wilden uit hun nest graven om hun web niet te verstoren. Oef, want die zag ik niet zitten zelle... Wie ze wel uit hun holletje hebben gehaald, is het nachtdiertje, de gecko. Fantastisch om die te kunnen zien. Op documentaires had ik daar al veel van geleerd, maar ik had het mij veel groter voorgesteld, dan dat die in werkelijkheid is. Amper 6tal com groot met een doorschijnend huid, waardoor zijn wervel zichtbaar is en natuurlijk de bekende grote ogen, waarvan hij de dauw aflikt om vocht binnen te krijgen. Op zijn menu staan zilvervisjes én hij gaat op jacht in de nacht, want hij zou zo uitdrogen met zijn tere huid in de zon. Daarom graaft hij zich s morgens in onder het frisse zand. En in de loop van de dag komt dan Douglas met zijn toeristjes en die haalt de gecko dan uit zijn slaapplaats om ons fotokes te laten nemen.

Verder mochten we een kleine hazelworm, zo'n 10cm groot, op ons hand nemen en van heel dichtbij bekijken, een chameleon werd gevoederd met lekkere wormpjes, waardoor we zijn kleverige uitroltong ook van dichtbij konden zien. Door het feit dat hij werd gevoederd, konden we ook zijn kleurverandering aanschouwen van pikkezwart naar grijs met vlekjes van genot...Kleurverandering heeft immers 3 doelen : camouflage, hitte/koude-controle en geeft de stemmingswisseling aan van angstig over agressief, paringsbereid of genieten.

Tot slot zagen we ook de sidewinder-snake of hoornratelslang. Deze kreeg zijn naam door de speciale manier van voortbewegen, namelijk zijdelings. Hierdoor maakt hij zeer speciale tekeningen in het duinenzand, waardoor hij makkelijk op te sporen valt. Dit beestje had ik me veel groter voorgesteld. We zagen wel nog een jonkie en dat was maar een kleine 20cm groot, maar de volwassen exemplaren zouden ook maar 30cm halen. Op TV zien die er anders altijd wel zeer groot uit. Maar het is niet omdat hij kleiner is dan verwacht dat hij daarom minder gevaarlijk is. Het is één van de giftigste soorten slangen (behoort immers tot de adder-familie). Hij heeft een grote hoeveelheid gif dat hij bij aanval ineens inspuit. Het zijn hinderlaagslangen, die jagen van onder het zand. Daartoe kan hij als één van de weinige slangen zijn ogen sluiten. Met zijn hoorn op zijn neus graaft hij zich in en met het zwartje puntje op zijn staart lokt hij prooien door er mee te wiebelen. Zijn gif tast de zenuwen en zorgt voor verlamming en klaarblijkelijk ook voor zeer veel pijn bij de mens. Met deze kennis op zak, kwamen toch op zo'n 30cm van de slang om een foto te kunnen maken. Want op advies van Douglas was een macro-lens nodig en geen telelens... Dit was een heel slecht advies van de gids, want zo heb ik wel wat winner-fotokes gemist... Tot zover de woestijn-safari, die ons ook nog even door de duinen-rollercoaster voerde. Het op en af de duinen razen bij wijze van avontuurlijke afsluiter van de tocht, zorgde wel wat voor zee-duizeligheid, maar bezorgde ons ook unieke en indrukwekkende beelden. Ook hier geen foto's, want het zand zou de camera te veel beschadigen. Wel op gsm...

In de namiddag, na een lekker lunchke van bij de enige german bäckerei met overheerlijke pretzels, goeie pistolets en lekkere oxen-augen (ronde kokoskoek met frambozenjam in het midden) was het shoppingtime.

Het mag af en toe ook eens wat anders zijn dan dieren kijken he. Van het ene toeristen-boetiekje naar het andere geslenterd en dan nog een lekkere 'decadent latté' van mug en bean gedronken met een citroen-meringuetaart er bij om in onze luie stoel aan de kust in slaap te vallen bij een zalig zonneke van zo'n 20graden.  Als afsluiter van de dag delicious seafood bij restaurant the Tug. Van een oud schipwrak bij de pier van Swakopmund werd een gezellig restaurant gebouwd, waar de beste gamba's en boterzachte inktvis te verkrijgen is. Bovendien is er ook nog superlekkere crème brulée als dessert te verkrijgen.

Voor de volledigheid, ook de avond ervoor bij aankomst in Swakopmund, hadden we daar al gedineerd. Dit restaurant, waar je alleen op reservatie terecht kan of het is volgeboekt, was al gekend bij ons van de vorige reizen en het is werkelijk niet te versmaden lekker. Marc deed zich ook te goed aan de échte Namibische oesters, die hier veel steviger en voller van smaak zijn dan de oesters van onze Noordzeekust.

Zoals jullie kunnen lezen, was het een goed plan om onze reisweg om te leiden naar de kust, want Marc is hier fijn hersteld.