Reisverhaal «Waterbergplateau en Grootfontein»

Back to Namibië, land van rust, zon en beestjes | Namibië | 0 Reacties 19 Oktober 2019 - Laatste Aanpassing 19 Oktober 2019

Na 2d afzondering in het Waterberg Nature Reserve zonder wifi, zijn we vandaag aangekomen in Grootfontein, op doortocht naar de échte natuur van Namibië, Caprivi.

Ook al zijn we maar 2 dagen offline geweest, k heb toch al weer wat te vertellen, een anecdote, een verhaal over testdrive 4x4 en een schets over het eerste stukje natuurschoon.

Op weg van Windhoek naar Waterberg, op onze eerste gravel-road hadden we al panne. We waren even gestopt om een kiekje te nemen van een verdwaalde impala naast de weg en een bende zwarte bavianen, beter bekend als beerbavianen of kaapse bavianen die je enkel in zuidelijk afrika vindt, waaronder dus blijkbaar ook in Waterberg plateau Namibië.

We willen onze reisweg hernemen en lap, we konden niet meer starten... Grote paniek, want de handleiding van de auto is nergens te vinden. Dus houden we maar een neger op een tractor tegen aan de andere kant van de omheining om ons verder te helpen. Deze vriendelijke werkman van de farm biept direct zijn collega mecanicien op om ons terug op de baan te krijgen.  Niks te zien onder de motorkap, enkel een rood lichtje met vermelding P van geparkeerd op het dashboard, maar geen opstart mogelijk. Marc helemaal over zijn toeren, blijft maar proberen om te starten en ja hoor, plots weer een geronk onder de motorkap en de auto is weer rijvaardig. Wat was nu de joke ?  Om een hillux te starten, dien je blijkbaar je koppelingspedaal in te duwen, even te wachten - zoals bij de vroegere soorten dieselauto's bij ons tot het lampje uit is - en dan verder doordraaien aan de startsleutel. Marc had dus gewoon zijn pedaal niet ingedrukt.  Ganesh knows hoe hij de vorige keren de wagen gestart gekregen had ... maar blijkbaar lukte het deze ene keer niet.  Goed dat ik nu weet hoe het moet, zodat ik hem bij volgende pannes kan begeleiden ;-) ...

Wat verder onderweg, een volgend obstakel. De roadpolitie houdt ons tegen en wil ons maar al te graag verbaliseren. Blijkbaar was Marc over een voorsorteerlijn gereden en dat was een heus drama...Er rijdt amper een auto op de highway van centraal Namibië naar het Noorden, maar toch het was duidelijk een zware overtreding zoals de agent zich manifesteerde.  Nu zal ons dat niet meer overkomen, maar toen had Marc het links rijden nog niet onder de knie en was het nog wat afstanden inschatten.  Agenten, die stoer willen doen, dat is niet aan mij besteed, dus heb ik het kafferke beleefd op zijn plaats gezet terwijl hij maar bleef doordrammen over 'what do I give you : a fee ???' . Uiteindelijk na wat heen en weer gepalaver en haantjesgedrag, mochten we gewoon doorrijden. Marc kwam er met de schrik van af.

Aangekomen in Waterberg Plateau viel na een laatste folieke de rust over ons heen.  Bij het inchecken kregen we een onoverzichtelijk planneke van het domein en ook de wegwijzer waren niet geheel duidelijk. Zoals Marc een impulsieve is, was hij al gauw een weggetje ingereden, zonder goed te kijken. Dat is hem duur komen te staan. We kwamen in wild terrein terecht met los zand en waterpartijen aan de rand van het park. Een wegje waar je eigenlijk niet door mocht, maar ze waren de slagbomen vergeten naar beneden te doen... Voor ons betekende dat een eerste échte test in off-road rijden en 4x4drive. K moet zeggen dat Marc dat heel goed gedaan heeft en het mij wat gerustgesteld voor de komende dagen. 

En dan de échte rust op wat krekelgetsjilp na, zelfs heel rustig. Een plaats om energie op te doen voor de safaridagen die in het vizier liggen. Onze ligzetels komen hier al goed van pas. Op ons terrasje met een picknick, handleiding van de camera en een kruiswoordraadsel met een biertje en 7up er bij relaxen we volop. Tot er plots een heel leger komt opdagen. Een miereninvasie op de kaasresten van Marc's bord, dat hij naast zich had neergezet op de grond. Fijn om deze superkleine maar ijverige diertjes gade te slaan.

Opeens wordt onze rust verstoord door een hels lawaai. De bende van Poubelle was opgeduikt. Een troep bavianen was de vuilbakken aan het plunderen en tegelijkertijd de hiërarchie in de groep aan het uitvechten. Het geschetter en geschreeuw van de mannetjesbavianen dringt door merg en been. Maar de interactie tussen de kaapse bavianen blijft me boeien. Deze zwartpelsjes zijn mijns inziens nog fotogenieker dan de alom verspreidde chacma-baboon, een andere ondersoort van de bavianen.

's Avonds onze innerlijke mens gaan verwennen in het lokale NWR-restaurant. Keuze genoeg : buffet van soep, koude voorgerechten met heerlijke wortelsalade met een vleugje van sinaasappelsmaak, linzen, bonen en wat zurige aardappelsalade met feta. Zoals de chef-koks van masterchef zouden zeggen : een zuurtje, zoutje en voldoende zoet om het evenwicht van de smaakpapillen te bewaren. Was echt lekker. En dan moesten we nog aan het hoofdgerecht beginnen : 4 soorten groenten, patat in de pel, rijst, chicken stroganov, lamsvlees en springbok. Van alles wat geproefd. Daarna ook nog keuze van 3 desserts waaronder malva-cake en andere kaneelcake, die ik allebei niet kon eten, maar er was ook trifle van yelly en spongecake met custard en die was overheerlijk. En dan ook nog free comedy als toetje. We hebben ons toch een namleisure-card aangeschaft zoals eerder gezegd in onze blog. Deze card geeft recht op 25% korting op verbruiken van maaltijden in het restaurant van NWR maar er is geen korting voorzien op de drankjes. Dat is duidelijk een ingewikkeld en verwarrend iets voor het bedienend personeel. De hete aardappel wordt dan ook vlotjes doorgespeeld van de ene kelner naar de andere opdienster om uiteindelijk bij het management terecht te komen. Na ongeveer half uur wachten op onze rekening, ligt Marc slap van het lachen. Een 'leuke' afsluiter dus, die we vermoedelijk nog veel zullen meemaken bij de volgende diners bij NWR-restaurants.

Na een nogal woelig nachtje, ondernomen we een boswandeling. Door de bossen kon je afdalen over een riviertje richting restaurant. Onderweg mooie steile vergezichten over de vallei en het plateau van de waterberg. Vergezeld van de bende van Poubelle, slingerend langs termietenhopen en tussen de acaciabomen vol met scherpe doornen, bereikten we na een half uurtje het ontbijtbuffet. Daarna een klim omhoog langs een ander bospadje. Maar ook dat was weer heel fijn. Want hier zagen we yellow mongoosen. Fijne beestjes. Op deze weg ook een paar speciale planten gezien, alsook de aloë-vera. Boven ons hoofd het geronk van zeer grote kevers, die als een helikopter op de mimosa-bellen neerdaalden. Het enig vervelende op onze leuke wandeling zijn de vliegjes, die neusvocht willen komen drinken. Dit is geen grapje. Dat leerden we al eerder op een vorige Namibie-reis. Doordat het land heel droog is, komen vliegjes drinken in de menselijke neusgaten.

Verder een ganse dag weinig te beleven. Behalve dat de warthogs zich komen te goed doen aan de besproeide gazons rond de bungalows. En dat ook een hele bende striped or banded mongoose een bezoekje brachten op ons terras. Plots horen we heel luid gegiechel, terwijl we schuilden in onze airco-frisse kamer voor de extreme hitte. Tot mijn grote vreugde waren mijn schatjes op rooftocht. En had ik ook nog wat tafelresten van het ontbijt meegenomen en wat charcuteriepakjes in de frigo liggen. Zowel ik als de mangoesten waren superblij. Smullen maar en ikke fotokes trekken.

Tijdens onze avondlijke afdaling met de auto naar het restaurant, zagen we een koppeltje grey duikers. En bij schemerdonker duiken er ook overal francolins op.

Vandaag weer gepakt en gezakt verder getrokken met nog maar 2 tussenstops te gaan tot we Caprivi zullen binnen rijden. 

De hele zanderige weg (gravelroad) tussen Waterberg Plateau en Grootfontein is verlaten op een 10tal farms na. Bij elke afsplitsing van eigendom, dien je als voorbijganger zelf de poort te openen om verder te kunnen rijden. Dit kan je je bij ons toch niet voorstellen. 160km officiële weg met loslopende koeien, schapen en geiten en enkele boerderijen. Waar ze naast het kweken van vee ook houtskool maken van de gevonden dode takken in de bush. Gelukkig geen verbrandingen op zaterdag en zondag, want dat is stinkende rook zelle. Hadden we al eens mogen ondervinden van Windhoek naar Waterberg gisteren. Op gans de weg hoop en al 10 mensen gezien en het is hier dood stil, behalve wanneer je een kudde vee nadert, dan hoor je gebleit, gemekker en geloei terwijl je de heerlijke boerengeur kan opsnuiven.

Onderweg naar de Stonehouse B&B bezochten we ook dé meteoriet, die een paar duizend jaar geleden is ingeslagen op de aardbol. De meteoriet bestaat uit 3 metalen en is te bekijken in een soort amfitheaterke tegen de prijs van 50 N$. Geld dat je op 1,2,3 kwijt bent. Mijns inziens niks aan te zien. Een groot stuk steen, dat nog niet eens een krater heeft geslagen. Marc vond dit wel de moeite waard. Hij interesseert zich dan ook aan alles wat met weer, ruimte en zo te maken heeft.

In ons guesthouse aangekomen, kregen we te horen dat ze zelf geen ontbijt serveren, maar verwijzen naar een bistro in de stad. Die natuurlijk op zondag niet geopend is. Hun oplossing : het geld dat we betaalden voor het ontbijt terug geven. Euh en moeten we dan niet eten of wa? Volgens de eigenaar kunnen we bij spar wat halen. Leuk is wel anders. De kamer is wel heel ruim en comfortabel, maar qua voorziening is dit maar pover. Bovendien kunnen we morgen het Old Fort museum niet bezoeken in de stad, want dat is op zondag gesloten. Alsook de winkels blijven toe morgen. Dat is een tegenvaller. Gelukkig is er hier wel wifi en kan ik deze namiddag voluit bloggen. Want vervelen dat past niet in mijn woordenboek. Buiten zitten in hun omwalde tuin aan het zwembad is geen optie want het is hier 35 graden. Gelukkig is er ook airco waardoor ik in alle rust en friste kan tekstjes typen. Morgen zitten we hier ook nog een hele dag. Dat is écht een verloren dag. 

Of toch niet ??? Dankzij het internet vind ik wel iets leuk 15km verderop : een guestfarm, waar ze blijkbaar elanden, kudus, impala's en ander cattle-vee hebben. Dan gaan we daar maar naar toe.