Reisverhaal «kruger regio Berg en Dal»

back to Africa | Zuid-Afrika | 1 Reacties 18 September 2017 - Laatste Aanpassing 18 September 2017

Gisteren vol goeie moed terug op 'dieren'pad, t is te zeggen ons hoofddoel van de dag was, het vinden van 'katten' : hyena's, een luipaard of leeuwen of andere katachtigen. Nee, ik vergis me niet, hyena's horen bij de katachtigen.

In alle gidsen en op de kruger website wordt de 'berg en dal' regio beschreven als de spottingssite voor katten. En het was een overtrokken donkere dag, dus we zouden gans de dag kans hebben eindelijk een luipaard te zien. Uren rijden door dorre en verlaten landschappen, langs smeulende afgebrandde stukken bush met alleen een paar kuddes impala's als gezelschap, slaat de verveling en spotten-vermoeidheid toe. En dan plots in het midden van de weg staat er een imposante neushoornstier. Wauw eindelijk iets spectaculairs. Maar zo tof was deze verschijning niet, want het grote beest stond klaar om te chargeren. Met wat gemanoevreer en geduld verdwijnt hij aarzelend in de bush en kunnen wij onze weg verderzetten. De dag blijkt uiteindelijk in plaats van een kattendag een rhino-dag en dag des doods te zijn. We zagen wel 10 neushoorns van ver en van dichtbij en waren getuige van het onverbiddelijke van de bush : leven en dood. Geniet maar mee van de foto van het giraffengeraamte langs de weg. Veel meer dan dat zagen we niet, behalve dan nog een 'punker'wrattenzwijn, een heel koddig kapsel had dat diertje en een ander wrattenzwijn, die blijkbaar een confrontatie had gehad met een stekelvarken, want aan zijn bips bengelde nog een naald van het varken. Het leek wel een krijger op jacht.

Half teleurgesteld omdat we op onze voorlaatste krugerdag voor het 4de jaar in rij nog steeds geen luipaard zagen én ettelijke keren van andere safarigangers mochten horen : " there was a leopard" en we dus telkens achter het net visten, keerden we huiswaarts.

Vermoeid van het spotten, verlangden we naar wat huiselijke rust, maar dit verlangen sloeg op weg van Malelane naar Marloth al gauw om in angst bij het zien van de rookpluimen in de verte, die over Marloth neervielen.

Oef, het was dan toch gelukkig niet bij ons. Intussen wel al versteven van angst en ongemakkelijk van ingehouden emotie om Marc niet te verontrusten over mijn angst, was ik opgelucht bij aankomst dat we rustig zouden kunnen slapen.  Tja, dat was toch het plan....bij thuiskomst bleek er geen electricteit te zijn; elke dag dus al wel iets geweest in wat we vorig jaar 'het huis van Eden' noemden. Het lijkt maar niet te stoppen.

En als de rook je niet uit je nachtrust houdt, dan doen die vervelende zuigende en zoemende muggen het wel. Aan geen van beiden lijk je hier te kunnen ontsnappen.

Onze emotie-barometer neemt een flinke daling en slaat op kwaadheid, frustratie, teleurstelling en wanhoop. Het weer lijkt onze gevoelens te volgen : het begint te bliksemen en te donderen en water te gieten : gerommel van kwaadheid en regen als tranen die nu ook bij mij vloeien. Tranen van wanhoop dat indien het tij hier niet keert, ik vroeger naar huis zal moeten afdruipen, want mijn gezondheid kreeg hier al opnieuw een flinke knik, een grote stap weer achteruit. En dit terwijl ik dacht hier weer wat energie te kunnen opdoen. Het enige positieve is en blijft het gezelschap van de dieren : nu staat er een zebra-hengst vlak naast ons te smullen van zijn korrels en scharrelende gehelmde parelhoenders kuisen de resten op van hetgeen deze ochtend de gnoes, de koedoes, de bushbokken en duikers (een soort reeën) hebben opgepeuzeld. Ook schattie, mijn knuffel-wrattenzwijn is deze ochtend zijn buikje al komen vullen. Dit geeft een goed gevoel.

Vlug nog een laatste voorraad voeder halen voor de diertjes en dan nog een laatste poging doen om in Kruger een luipaard of wat hyena's te spotten. Het is vandaag nog steeds bewolkt, wat frisser (zo'n 20graden) en er valt af en toe een bui. Ideaal weer om hen te zien te krijgen overdag en niet alleen bij valavond.

Duimen maar .....