Reisverhaal «Saint Francisbay en Tsitsikamma regio»

back to Africa | Zuid-Afrika | 0 Reacties 15 Oktober 2017 - Laatste Aanpassing 16 Oktober 2017

Twee dagen geen wifi gehad en lekker kunnen bekomen van het vermoeiende eerste gedeelte van de reis. Ik vertel terug achterstevoren omdat dit makkelijker is voor mijn verschrompelde geheugen.

Terwijl ik nu mijn verhaaltje probeer te vertellen, ben ik aan het bekomen van alweer een paniekaanval omwille van dreigende rook....We slapen momenteel in Storms River Village Inn, een heel speciaal hotelcomplex. Het werd destijds in de jaren 1800 ingericht. De receptie dateert nog van die tijd, van de ontdekkingsreizigers en de rest van het complex is nu een volledig bokrijk-achtig terrein maar dan van de jaren 1800 tot 1950 met verschillende types gebouwen uit de verschillende periodes en van verschillende klasses in de maatschappij. Wij logeren in een kamer van queen Victoria. Zeer stijlvol, maar alweer niet goed afgesloten voor rook. We hebben net de kieren aan deur afgeplakt met tape uit onze verbandkist om te voorkomen dat de kamer vol rook zou hangen. 

Op het terrein van deze village staat ook een restaurant uit de jaren '50 geheel ingericht in de sfeer van Elvis Presley en Marilyn Monroe. We hebben er een échte 50s hotdog gegeten terwijl we konden genieten van muziek van Elvis, The Beach Boys en The Beatles (beetje van na de periode, maar kom toch leuk).

Na onze fifties lunch zijn we naar Storms River Mouth national park gereden en deden we een vermoeiende maar verkwikkende wandeling langs de kustklippen tot de 'suspension bridge'. Dit is een hangbrug, die letterlijk bengelt over de monding van de Storms River in zee. Marc is een held, want hij is echt op de brug geweest.Ik daarentegen ben een scheiter en ging wel mee op de wandeling maar tot een 50tal meter van de brug. Dan begon mijn hoogtevrees het over te nemen en heb ik er de brui aan gegeven. Tijdens de wandeling konden we in zee een orka spotten en dolfijnen. Dat was blijkbaar een zeer speciaal spottersmoment volgens een gids, die ons aan sprak. Want orka's zijn hier kennelijk al 15j niet meer gezien voor de kust en dit jaar zijn er al zo'n 150 geteld. Wij mochten er al eentje van ver zien. Hopelijk krijgen we verder op onze kusttrip de kans om ze van dichter te zien en ze ook te kunnen fotograferen. Wie we vandaag wel van zeer dichtbij hebben mogen zien zijn de 'rockdassies', een grotere en vettere versie van de 'treedassies', die we in Addo zagen een paar dagen geleden. Je zal het wel zien op de foto dat het van zeer dichtbij was en dat het ferme uit de kluiten gewassen wollebollekes zijn. Ook al kan je ze benaderen van op 30cm afstand, aanraken lukt jammer genoeg niet.

Wie ik dan vandaag weer wel heb mogen aanraken, zijn wolven. Je zal wel zeggen wolven in Afrika? Ja hoor, ze zijn hier inderdaad niet te vinden in het wild, maar er is wel een opvangcentrum voor wolven in Tsitsikamma. Blijkbaar worden wolven hier gekweekt in gevangenschap en aan onwetende kopers verkocht als 'duitse schepers' als het puppies zijn. Deze worden gekocht als waakhond op de boerderijen, maar als ze op volwassen leeftijd komen op 2jaar is er natuurlijk geen huis mee te houden, want ook al zijn ze in gevangenschap geboren, het wilde karakter blijft. En dan is er gelukkig het opvangcentrum dat voor hen zorgt in plaats dat ze worden afgemaakt door de eigenaars. Maar dan overleven ze het soms nog niet, want blijkbaar worden ze ook in het 'sanctuary' afgemaakt, maar dan niet door de mens maar hun soortgenoten. Als er wordt gestreden voor het alfa-leiderschap maken de vrouwtjes elkaar gewoon af tot de dood. En ze zien er nog zo schattig uit. En daarom heb ik ze wel een half uur lang aangeraakt door een klein gaatje in de electrische afsluiting. Een puppie, zo'n 11 maanden oud (ziet er zo niet uit op foto want is al een enorm beest) vond het leuk om bijtspelletjes te spelen net zoals je met een jonge hond zou doen. Hij hing een paar keer aan mijn mouw, maar knapte nooit echt door toen hij in mijn hand beet. Marc was toch niet gerust, maar ik voel me altijd op mijn gemak bij dieren. Ook nadat de gids mij vertelde dat ze het terrein van een roedel niet makkelijk kunnen betreden omdat er altijd een mogelijkheid tot groepsaanval bestaat én de bijtkracht van een wolf 5x groter is dan die van een hond. Er waren ook halfwolven aanwezig, gekruiste exemplaren met een duitse scheper of met een jakhals. De gekruiste met een hond hebben bruine ogen ipv gele doordringende kijkers en die halfjackals hebben op hun rug een zwarte vachtsgedeelte, maar zijn even groot als een wolf, terwijl een jakhals merkelijk kleiner is met schofthoogte 40cm en een wolf zo'n 60cm.

Dus vandaag toch weer geen diervrije dag he. Trouwens ik kan niet zonder dieren, maar blijkbaar voelen dieren zich ook altijd aangetrokken tot mij. Je gelooft het of niet. Vandaag op weg naar de Storms River Mouth passeerden we een kloof met klein watervalletje en ik hoorde een speciaal geluid komen uit een poel gevormd door het watervalwater. Ik ging een kijkje nemen en daar zat het beestje, een soort bruine kikker. Ik nam rap een foto, maar dan zou je toch denken dat het puitje zou wegspringen, niks was minder waar, het sprong bij elke sprongetje een 10tal cm dichterbij naar me toe, tot ik het kon aanraken. Bizar toch of niet ? 

En deze ochtend toen we ons ontbijt namen in de 'old farmstall' jumpte de huiskat Ginger vrolijk op mijn schoot. Net als 2 van de 3 katten deden in Addo Riverfront Estate waar we ons organisch diner aten. En gisteren en eergisteren kreeg ik zeer regelmatig gezelschap van de hond deze huizes, Joe een cockerspaniel. Dan toch een speciale aantrekkingskracht met dieren? Zou er geen enkele werkgever deze gave weten te appreciëren?

Gisteren en eergisteren verbleven we in Bishops Cove. Een superlarge huis vanboven op een klip in zee. Zeer afgelegen en op een wondermooie locatie. Heel rustgevende plek, ware het niet dat ook hier onze zintuigen op de proef werden gesteld. Dit huis rook naar een mix van rook door de allesbrander en een onbekende stank van ...? De stank was niet te harden in het woongedeelte.Ik heb er gans de tijd met mijn monddoekje op gelopen en zelfs Marc had moeite om er te blijven. Gelukkig konden we er 2dagen buiten leven en was het in de slaapkamer wel te doen. In huis onder het dak woonde een koppel zwaluwen. De bovenvenster blijft er dag en nacht open staan om de vogels in en uit te laten vliegen. We vermoeden dat de geur iets te maken heeft met hun uitwerpselen die op de mezanine liggen. Zeker weten we het niet. Alleszins we waren blij hier vandaag de verfrissende geur van de zee te mogen opsnuiven.

En van stanken weten ze hier ook alles in Afrika, dus niet alleen van hinderelijke rookdampen, maar ook andere onaangename geuren teisteren het kustgedeelte. 

Eergisteren op onze weg naar Bishops Cove namen we een kijkje in Saint Francis Bay, een sjieke kustplaats met voornamelijk villa's voor de rijke blanken en af en toe een townshipje er tussen waar de zwarte meiden wonen, die de villa's moeten onderhouden. Toch nog een beetje apartheidachtig ????

Ook hier aan de Cape Saint Francis een hinderlijke geur. We omschreven het als de geur van een kater, die aan je achterdeur komen zeiken heeft. Dat is een zeer irritante stank he. En ja, toen we het er met Sal en Ed, de vriendelijke conciërges van Bishop Cove over hadden, leek onze omschrijving te kloppen. De geur zou komen van planten, die 3 maand op een jaar deze verschrikkelijke stank verspreiden en de volkse naam 'catpis' mee kregen. We zaten er dus boef op met onze geurherkenning. En deze plant is ook het levend bewijs van het feit dat geur en kleur niet altijd samengaat. De 'catpis'plant is fleurig paars. De weidse kustlandschappen kleuren prachtig lila terwijl ze een doods zwarte geur afscheiden. Bizar. Behalve de supermooi ogende paarse velden, vind je hier in de regio ook de zuidafrikaanse plant of bloem, de protea-flower. Een pracht van een bloem met een diameter van ongeveer 15cm. En uiteraard worden ook deze weer zeldzaam.

Ook hier weer dieren gezien. We namen een kijkje in het opvangcentrum voor pinguins en zeevogels. Hier worden gewonde pinguins opgevangen en nu zat er ook een jan van gent. Daar vertelden ze ons dat het proper maken van een pinguin na een olieramp 4u duurt met 2 personen. Zouden we toch eens niet nadenken over ons milieu? Wordt het geen hoog tijd? De pinguinpopulatie is de laatste 5j gezakt met 70 procent en de aangroei is jaarlijks maar 2pct. Dus ook zij zijn met uitsterven bedreigd. Niet alleen door milieuvervuiling maar ook door overbevissing, waardoor ze verder in zee moeten om eten te vinden en ze zo ook vaker omkomen.

Wie we nog volop terug vinden in de indische oceaan aan de afrikaanse kust zijn de inktvissen. Daar wordt dan ook volop naar gevist. Van deze vangsten mochten we getuige zijn in de haven van Francis Bay. De inktvissen worden al ingevrozen en verpakt in blauwe zakken aan boord en dan als een soort briketten uitgeladen in de haven om verder te verzenden naar de consument. 

Ik heb er al vast eens van geproefd in het bekende Baloby-restaurant met zicht op de vishaven. En Marc die smulde van een heerlijke paella.

Nog 1 toffe ervaring de voorbije dagen, wil ik nog vertellen en dan ga ik nog wat foto's plaatsen zodat jullie nog meer kunnen mee genieten. Vlakbij Bishops Cove was er een  boerederij met zomaar 1400 melkkoeien. Toen we op weg waren naar het kliphuis, zagen we honderden koeien op een rij in de weilanden lopen. We zagen een 'koetrek' ipv een 'gnoetrek' in Zuidafrika ipv in de Serengeti.

Dierenliefhebber, die ik ben en ook ontdekker, vroeg ik aan Ed of we naar de boerderij mochten gaan om een kijkje te nemen. Die vriendelijke Ed gaf ons een rondleiding op het bedrijf. Zo immens veel koeien bij elkaar dat hebben we nog nooit gezien. En ook al is Afrika vaak nog achter, hier zijn het voorloper. De hypermoderne installatie lijkt op een carrousel De koeien zijn gechipt en gaan van zelf in de molen, worden gemolken en keren dan happy weer terug naar het weiland. Dat was die trek die wij zagen onderweg.

En deze ochtendvversperde deze optocht ook nog eens onze weg, maar zo konden we nog eens rustig kijken he.  Morgen gaan we een stukje wandelen van het beroemde 'ottertrail'.  Duimen dat we een otter zien, want daarom ben ik hier in Tsitsikamma....