Reisverhaal «van addo naar colchester»

back to Africa | Zuid-Afrika | 0 Reacties 13 Oktober 2017 - Laatste Aanpassing 13 Oktober 2017

Laatste dag safari is voorbij! Met heel veel pijn in mijn hart neem ik afscheid van de wilde dieren om nu nog een maandje langs de kust te rijden en te bekomen van het toch nogal vermoeiend gedeelte van de reis. Vroeg opstaan, continu on the road (wat vooral voor Marc vermoeiend was om te rijden in de hobbelige wegen ganse dagen) én weinig rustmomenten om het maximum uit het dierenspotten te halen.

Dus vanaf nu wordt het relaxen. Toch vind ik het jammer dat ik niet meer naar de dieren kan, want daar ben ik tenslotte voor in Afrika. Ik ga het "onder de dieren zijn" missen én verafschuw het feit dat we nu meer "onder de mensen" gaan moeten zijn.

Lap, het begint al : eerste guesthouse in Colchester en alle 3de kamers zijn verhuurd aan Belgen. En het is met een gemeenschappelijke keuken en zitplaats. Socializen kan al beginnen. Rap effe luisteren naar hun prachtige safariverhalen in het kleine karoo, waar zij wel een leeuw een bijna-kill zagen doen én wij de voorbije 5 dagen géén kat mochten zien. Dat gaat mij n iet af. Rap terugtrekken op onze kamer dus en mijmeren over de goeie momenten van de voorbije dag. We zagen dan geen katten én eigenlijk ook weinig dieren vandaag in het park, maar we zagen wel heeel veel olifanten.  Dus mijn allerliefste ganeshkes kwamen écht wel afscheid van ons nemen én wel hoe... op een bepaald moment stonden we letterlijk ingesloten door de fantastische slurfkes. De matriach stond op een halve meter achter onze auto, een puberolifant stond naast de auto. Ik kon hem aanraken en kon recht in zijn kleine maar lieve ogen met lange wimpers kijken. Het was een bende van een stuk of 8 met ook een jonge stier in hun bijzijn. Ik kon hun fantastische geur nog een laatste keer in mij opnemen. Deze dieren ruiken en bijna voelen is een fantastisch gevoel. Allez behalve dan toen de puber een dikke scheet liet recht in mijn gezicht en de platte kak langs zijn billen naar beneden liep. Maar dat was dan wel weer grappig.

Het waren 'amazing moments' maar ook bangelijke, want je weet uiteraard nooit of één onder hen kan opgeschrikt geraken en dan zo per ongeluk onze auto omver zou duwen. Vooral spannende ogenblikken toen een roekeloze toeriste in een voorbijrijdende auto foto's begon te nemen met een flits...levensgevaarlijk voor ons die te midden onder de reuzen stonden met de wagen. 

Maar alles verliep goed en ik ben Ganesha dankbaar dat ik dit nog mocht mee maken op het einde van het safarigedeelte. Terwijl ik deze tekst typ bollen de tranen van mijn wangen... ik wil niet weg van de dieren !

Is er nu écht geen mogelijkheid om een job te vinden als dierenverzorger, wildlife-werker, dierenfotograag ??? whatever als het maar iets met dieren is. Wat heb ik toch in dit leven misdaan dat dit me wordt onthouden? 

Nu Kim een droomjob heeft in Malta én er voor gaat, doet het des te meer pijn dat ik toen ik jong was nooit mijn droom achterna ging en ik te dom was op wiskunde-gebied om bioloog te studeren... Daarvoor word ik al heel mijn leven afgestraft. En door dat stom longprobleem zal ik in de toekomst nog meer gestraft worden...ik kan hier zo slecht overleven door de rook... Waarom ?

Ik huil nu tranen met tuiten, dus ik ga stoppen want binnen een kwartier moet ik aan tafel.... Hopelijk brengt de geur van de zee mij terug wat moed...