Reisverhaal «'Vaarwel Vietnam'»

Vietnam | 0 Reacties 16 Maart 2007 - Laatste Aanpassing 18 Maart 2007

Ik kan het niet laten, het schrijven is een beetje een reisdrug voor me geworden; ik moet voor mezelf enkele zaken van me af kunnen schrijven, anders bekruipt mij het angstige gevoel dat ik te veel zal vergeten, eens alles voorbij zal zijn... en het begint in te korten, dus voor het te laat is toch nog eventjes het een en het ander 'kort' op een rijtje.
Voor mijn laatste drie nachten en vier dagen in Vietnam wordt Saigon (de benaming die nog door alle Zuid-Vietnamezen wordt gebruikt) of Ho Chi  Min-City, mijn stek.
De stad is benauwend heet  en ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het precies een groot wespennest is. Een constant gezoem van miljoenen Honda-motorbikes, met de daarbijhorende uitlaatgassen geven je algauw een beklemmend gevoel. Ik moet even denken aan het liedje; 'one million bicycles in Beijng'; maar hier dan 'one million motorbikes in Saigon'. Heel veel motorbikers rijden hier dan ook rond met een doekje voor de neus en mond in de hoop ietske langer te leven ?? Ik weet het niet hoor, in die gigantische pluim van uitlaatgassen.... Wishfull thinking... De straat oversteken is hier ook een hele belevenis: 1 taktiek: gedecideerd van het voetpad stappen,links en rechts checken, je niet laten afschrikken als er toch moto's komen afgevlamd, blijven doorstappen en zeker geen twijfelende bewegingen maken, want met gaat er vanuit dat je vooruit stapt, dus terugdeinzen is uiterst gevaarlijk ;-); men slalomt wel om je heen... en zo bereik je toch wel de overkant.. met een beetje geforceerd geluk ;-)
Een dagje om de stad te verkennen lijkt me genoeg; Om te ontsnappen een de grote saigon-uitlaat-gaskamer schrijf ik me in op een dagtochtje naar en rond de Mekong-delta. Een rustig varen op grotere rivieren vd delta en de kalmere  zijstroompjes om zo het leven op aan de waterkant gade te slaan; leuk meegenomen. Normaliter kan je twee, drie of meer dagen uittrekken om dit water-en landbouwgebeuren van dichterbij te beleven, maar mij rest geen tijd meer en dus ben ik al tevreden met mijn fijne eerste verkenning, zeg maar, van wat het eigenlijk misschien wel is... . Na wat gepeddel en motorboot-'gevaar ' gaan we aan wal  en na de lunch is er zelfs wat  tijd op de benen te strekken, en samen met twee Duitsers trek ik er even op uit tussen de palmbomen en huizen van het dorpje waar we zijn aanbeland. Altijd fotogeniek natuurlijk... nee, niet die Duitsers, wel de Vietnamezen  en het landleven ;-). 
Terug thuis in Saigon laat ik me gewillig ;-) trakteren dr mijn Duits gezelschap, maar geen tijd om lang te pekken  of om me met meer dan twee (halve liter ) pinten dronken te laten voeren (want dat is hier ook iets waar ik echt niet meer tegen kan... meer dan drie biertjes en ik val in  slaap waar ik zit ... misschien komt het wel door de hitte Let's hope ;). De volgende morgen vroeg uit de veren want ik moet me toch een dag laten onderdompelen in het donkere verleden van de recente Vietnamese geschiedenis. Met een georganiseerde toer (tja, zo gaat het hier nu eenmaal) ga ik de Chu Chi tunnels bezoeken. Een onderaardse gangen en-tunnelnetwerk uitgestrekt over zo'n tweehonderd km*  en het bolwerk van verzet van de Vietcong en hun  guerilla-strijders. De tunnels zijn echt niet meer dan kruipgangen van 60 bij 60 cm temidden van bamboojungle en het is onwaarschijnlijk hoe hier een hele streekbevolking jaren heeft in overleefd  en de Amerikanen het hoofd heeft kunnen bieden met simpele vallen en hinderlagen voor ontelbare US soldaten.  Onze gids vertelt het nog steeds met een zekere trots en fierheid. En misschien wel terecht, als je het zo eens vanuit Vietnamese ooghoek kan zien en beleven, denk ik even.De verzengende hitte maakt je er even stil van, maar ook het feit dat het amper allemaal een goeie dertig jaar geleden is. De volgende dag bezoek ik ook het American War -museum om nog een beetje meer te weten te komen dan wat in mijn gidsboek beschreven staat. Ik heb het nog nooit zo stil geweten in een museum, waar duidelijke persfoto's als stille getuigen de vuile oorlog nog steeds tot leven weet te brengen... Ook ik ben stil... Als je alleen reist is het dikwijls stil om je heen, natuurlijk, maar nu is het een andere serene diepe stilte...Ik vind het alvast een waardige afsluiter op mijn laatste dag in Saigon,Vietnam. Een landje dat makkelijk te bereizen valt , waar ik me bij momenten goed heb kunnen ontspannen, dat niet mijn super waaw-gevoel oproept, maar ik zeker ook niet afraad om te bezoeken, als men in de streek is, misschein zelfs een leuke starter om ZO-Azie te verkennen; maar in elk geval is het een landje dat ik verlaat met veel respect! 
Op naar het volgende.... 
Intussen ben ik aanbeland in Cambodja, waar ik zowaar bijna aan het wegsmelten ben van de nog meer verzengende hitte ;-). Een ander volkje dan de Vietnamezen en zelfs nog meer goedlachs en sympathieker, is mijn eerste indruk. en dat na alles wat ze tot over enkele jaren meemaakten

Tot gauw x