Reisverhaal «Amritsar»

Azië - deel 3 | Indië | 0 Reacties 17 Juli 2013 - Laatste Aanpassing 27 Augustus 2013

Amritsar (1,25 miljoen inwoners) is een grote drukke pelgrimsstad nabij de Pakistaanse grens. Hier woont vooral een Sikh bevolking. De mannen met hun kleurrijke tulbanden brengen veel kleur in de straten van de stad. De ouderen hebben vaak grote snorren en baarden.

Hier treffen we weinig armoede en bedelaars aan. De Sikh zijn harde werkers, die niet opkijken tegen zeer basis jobs. Maar velen onder hen zijn succesvolle zakenmensen. Iedereen die het wenst, krijgt gratis maaltijden en onderdak.

De Golden tempel is een adembenemende, met 750 kg goud belegde Sikh tempel, midden in een groot vierkant waterbassin met heilig water. Hier komen Sikh pelgrims van de ganse wereld baden en mediteren. Maar ook toeristen vinden hun weg ernaartoe.
Oorspronkelijk werd de tempel aan de stad geschonken door de Mughal heerser Akbar (begraven in het naar hem genoemde mausoleum in Agra – zie tekst Agra die later volgt). De tempel werd vernield in 1761 door de Afghaan Ahmad Shah Durani. In 1764 werd hij opnieuw opgebouwd.

Een 50 tal meter voor we het tempelcomplex bereiken, moeten we onze schoenen uitdoen en op blote voeten verder gaan. Marc die zijn voeten altijd beschermt met sokken tegen door de zon heet geblakerde vloeren, mag ze deze keer niet aanhouden J. Geen nood, overal liggen dikke kokos tapijten die wel onze voetzolen onaangenaam prikken, maar toch geen blaren opleveren, heet zijn de witte marmeren vloeren wel !
Bij de ingang van het complex, moeten we door een voetbad met heilig water !

Oogverblindend is deze volledig witte omgeving, met marmeren vloeren en gebouwen rondom het grote waterbassin met middenin de schitterende gouden tempel. Eerst lopen we eromheen, waarbij we de tempel van alle kanten kunnen bewonderen. Gelovigen baden overal aan de rand van het meer, mannen en vrouwen gescheiden.
Een lange wacht rij brengt ons via een eveneens witte brug naar de tempel zelf. Ons geduld wordt beloond, ook binnenin is deze prachtig. Mensen bidden en mediteren. We nemen de trap tot boven op de 3^de verdieping, waar we een mooi uitzicht hebben op het meer en de gebouwen rondom.

Aan iedereen die het wenst, worden eenvoudige gratis maaltijden uitgereikt (tot 6.000 per uur). Ook logies wordt gratis verleend. Sommige toeristen maken hier gretig gebruik van, enerzijds om de sfeer, maar vooral omdat ze zo een overnachting op hun budget kunnen uitsparen.

Ruim op tijd vertrekken we met een auto naar Attari aan de grens met Pakistan, om er de dagelijkse grensceremonie tussen India en Pakistan mee te maken. We delen de auto met nog 4 Westerse toeristen en 4 Indiërs en spreken af zoveel mogelijk samen te blijven.
De controle is streng, we worden tot tweemaal toe gefouilleerd. Mannen en vrouwen moeten in aparte rijen aanschuiven, het is een gedrang van jewelste, daar zijn Indiërs goed in en ze zijn overduidelijk in de meerderheid. Gelukkig vinden we elkaar nadien gemakkelijk terug.
De drukte is enorm, de grote podiums aan de Indische kant van de grenspoort geraken stilaan overvol. Westerse toeristen worden op een smal stuk van de enorme tribune gescheiden van de Indiërs, die massaal aanwezig zijn. Ze zwaaien met vlaggen en zingen hun volkslied.
Om het ongeduldige enthousiasme wat in te tomen, mogen Indische vrouwen uit het publiek met vlaggen tot aan de poort lopen en terug. Nadien wordt er luide discomuziek gespeeld en dansen ze op het middenplein.
De eigenlijke ceremonie wordt gebracht door militairen, die met hun mooie rode waaierhelmen heen en weer stappen onder de klanken van het volkslied. De vlag aan de poort wordt neergelaten en weggebracht naar het grensgebouw, de grote poort wordt gesloten.
Aan de andere kant van de grenspoort zien we gelijkaardige tribunes, daarop zitten slechts enkele mensen. Pakistaanse militairen in zwarte kledij, eveneens met waaiervormig hoofddeksel, voeren er een zelfde parade uit, terwijl hun eigen volkslied door de luidsprekers galmt.

Wanneer alles achter de rug is, stappen we samen met de anderen terug naar onze auto. En dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. De omgeving ziet er gans anders uit, door de vele voertuigen en bussen die na ons zijn aangekomen, de massa volk die er rondloopt, de chaos van de vertrekkende voertuigen daartussenin. Gelukkig hebben we een bonnetje van het winkeltje waar we werden afgezet, de naam staat erop vermeld. Na enkele keren vragen, vinden we uiteindelijk onze chauffeur terug.

ACCOMMODATIE:
HOTEL CITY HEART
Jallianwala Bagh, Amritsar, nabij de gouden tempel
PRIJS: 1.660 INR per nacht, 2 persoonskamer, sanitair (warm water)
SCORE: 4/5
E-MAIL: info@hotelcityheartamritsar.com
WEBSITE: www.hotelcityheartamritsar.com
TEL: +91 98 5554 5151
COMMENTAAR: Ruime, zeer propere kamer met zitplaats, TV, A/C, weinig licht, bovenlaken op vraag. Zeer goed geïsoleerd van het luide straat- en omgevingslawaai.
Vriendelijk. Goed gelegen, tussen gouden tempel en stopplaats auto rickhaws.
Beperkt restaurant, vooral gebak, snacks en koffie, lekkere ijskoffie !
Minpunten: WIFI tegen betaling.
BOEKING: Ter plaatse.

ERNAARTOE:
Overheidsbus Mc Leod Ganj – Pathankot, 116 INR pp., 4 ½ uren onderweg, 108 km, vertrekt om 10 u, versleten bus.
Privébus Pathankot – Amritsar, 87 INR pp., 3 ½ uren onderweg, 103 km.
Auto rickshaw Amritsar busstation – buurt Golden tempel, 50 INR, 5 min., we worden een stukje voor de tempel afgezet, auto rickshaws mogen hier niet verder (fiets rickshaws wel).

EXCURSIES:
GOLDEN TEMPEL
Prachtige gouden Sikh tempel midden in een grote baadplaats met heilig water, omringd door mooi witte gebouwen en een schaduwrijke gaanderij. Opgetrokken in een mix van Hindoe en Islamitische stijl.
SCORE: 5/5
INKOM: /
Blootvoets van een stukje voor het tempelcomplex (schoenen bewaarplaats, gratis), om de hitte op de ondergrond te vermijden zijn overal tapijten gelegd, bij het binnengaan van het complex zelf moet men door een voetbad. Iedereen moet een hoofddeksel dragen, zowel mannen als vrouwen.
Gratis eten en overnachten mogelijk in de tempelgebouwen.
ERNAARTOE EN TERUG:
Te voet.

GRENSCEREMONIE ATTARI (INDIA) – WAGHA (PAKISTAN)
Ceremonie waarbij de grenspoort wordt gesloten, de vlaggen worden gestreken.
SCORE: 4/5
INKOM: /
Dagelijks om 18 u.
Tassen mogen niet mee naar binnen, zelfs geen plastiek zak. Kleine heuptasjes zijn toegelaten, niettegenstaande onze chauffeur beweerde van niet en ons overtuigde deze toch in bewaring te geven (we wilden dan ook geen risico nemen om niet door te mogen). Aanstekers en sigaretten mogen ook niet mee.
Tip: Neem zo weinig mogelijk mee. Fototoestel zonder tas. Portefeuille e. d. kan in je broekzak of een klein heuptasje mee. Voorzie voldoende water !
Tip: Let goed op waar de auto je afzet, kwestie van deze nadien vlot terug te vinden. Er komen zoveel auto’s en bussen parkeren, die allemaal beginnen te vertrekken in één grote chaos, er loopt zoveel volk tegelijk terug, zodat de omgeving er totaal anders uitziet en het moeilijk wordt je te oriënteren.
ERNAARTOE EN TERUG:
Auto Amritsar – Attari, 110 INR pp. (incl. 10 INR commissie), 1 ¼ uren onderweg, gedeelde taxi. BOEKING:
Kantoortje aan de checkpost / barrière, waar fiets rickshaws en motorfietsen niet verder mogen naar de gouden tempel. Onze chauffeur vroeg onderweg nog eens 10 INR pp. extra, zogezegd om aan de grens te betalen (terwijl hij achteraf gezien niet zo ver meeging !). Bovendien werden we afgezet bij een winkel die onze ZEER KLEINE ‘foto- en heuptassen’ (ten onrechte ?) in bewaring nam voor 30 INR per stuk, er mocht niets in de auto blijven liggen. SCORE: 0/5 !