Reisverhaal «Kanchanaburi»

Deze koelte voelen we enkel aan bij regenbuien en ’s avonds. Overdag is het minstens even warm als in Bangkok, met temperaturen tot 35°C. We hebben de indruk dat het hier wat meer regent.

We beslissen per fiets een aantal bezoeken in de buurt af te leggen. Te voet zou wat ver zijn, motortaxi of scooter zijn een goed alternatief.
Links fietsen blijkt ons onverwacht goed mee te vallen, de voorrangsregels zijn iets moeilijker … we stoppen wanneer we twijfelen. Het fietsen in de chaos van verschillende soorten vervoersmiddelen en voetgangers went al vlug. De chauffeurs hier zijn galant en blijven rustig.
Via twee bruggen rijden we de rivier over. We hebben een mooi uitzicht op de bewoning op en langs het water.
Chongkai War Cemetary is een zeer mooi en geordende begraafplaats van oorlogsslachtoffers uit WOII. De 1.700 grafstenen liggen op een mooi groen grastapijt, met ruime tussenafstand en telkens afgewisseld door mooie kleurrijke planten. Hier en daar zorgt een boom voor wat schaduw. Een zeer rustgevende laatste rustplaats voor deze mannen die onder barre omstandigheden hun laatste levensjaren hebben doorgebracht.
Wat Tham Khaopoon, de tempel met de zittende Boeddha in een ondergrondse grot, is voor ons een teleurstelling. Alle druipstenen werden afgebroken, de Boeddha op zich is niet bijzonder.
Donrak War Cemetary is de grote bekende begraafplaats van Kanchanaburi, waar 6.982 oorlogsslachtoffers hun laatste rustplaats kregen. Deze begraafplaats lijkt sterk op de vorige, de graven liggen echter iets dichter bij elkaar.
We wandelen verder naar de ernaast gelegen Chinese begraafplaats Wat Thawornwararam. Vóór elke grote groene grafheuvel, prijkt een soort monument, een halfronde muur waarop in pasteltinten Chinese afbeeldingen en lettertekens zijn aangebracht. Verderop staan ook ronde minitempels die als graven fungeren. We staan even stil bij het graf van iemand die leefde van 2442 tot 2535 …
Het Thailand Burman Railway Center is een uiterst boeiend en indrukwekkend museum. Hier worden we ondergedompeld in de geschiedenis van de zogenaamde ‘dodenspoorweg’. Aan de hand van foto’s, feiten- en cijfermateriaal wordt ons duidelijk hoe de oorlogsgevangenen, of kortweg POW (Prisoners of War) genoemd, hebben geleden tijdens de bouw van deze spoorweg. Hoe vele van deze jonge mannen het leven hebben gegeven onder onmenswaardige omstandigheden (ondervoeding, te weinig en verkrotte slaapplaatsen, slechte hygiëne en verzorging, ziekte, uitputting door dwangarbeid, mishandeling, …), en onder druk van de Japanse bezetters, die van hen het onmogelijke verwachtten. Vele nationaliteiten waren hier vertegenwoordigd, o.a. Nederlanders, Australiërs, Britten, Amerikanen, … maar ook Birmese, Chinezen, … Opmerkelijk zijn de statistieken van de sterfgevallen, waaruit blijkt dat mannen uit een aantal landen beter konden standhouden dan vele anderen. In het totaal heeft de Birmaspoorweg het leven gekost aan 15.000 krijgsgevangenen en 100.000 burgers.
Toch waren ze nog moedig, ze bleven zingen van ’s ochtends vroeg. Met behulp van kleine onderdelen die ze hier en daar te pakken kregen, knutselden ze radiootjes in elkaar, die verstopt werden in o.a. hun drinkbussen. Ze noemden deze ‘kanaries’, de benodigde batterijen werden ‘vogelzaad’ genoemd. Wanneer iemand in het bezit van zulke radio werd ontdekt, volgde hem de doodstraf.
Om hun verhalen voor de toekomst te vrijwaren, schreven ze zoveel mogelijk neer. Sommigen hadden meer tekentalent en schetsten zeer scherpe beelden van de situatie. Papier en pen waren niet altijd beschikbaar, dus graveerden ze op stukken bamboe. Wanneer ze de mogelijkheid hadden, verstopten ze dit materiaal in blikken dozen en lieten deze stiekem achter in de begraafplaats van een makker. Later werden vele van deze verslagen opgegraven, die als bron werden gebruikt voor dit museum.
Een bezoek aan dit museum is een must voor wie meer wil weten over de bezienswaardigheden uit deze streek, die veelal met de dodenspoorweg te maken hebben.

De Bridge over the River Kwai kan je te voet oversteken. Wanneer de trein aankomt, heb je de tijd om veilig op één van de vele zijplatforms te wachten. Het is momenteel een grotendeels ijzeren brug, niet meer de originele houten constructie, die meermaals door bommen werd beschadigd.  

De Hellfire pas was een deel van het zwaarste stuk spoorwegtraject dat diende aangelegd te worden. In reusachtige rotsheuvels dienden brede gangen te worden uitgehouwen, zonder veel gereedschap. Bovendien werd in deze periode de druk danig verhoogd, de Japanners begonnen immers in tijdsnood te komen bij het aanleveren van materialen en voeding voor hun strijdmachten in Birma, die op weg waren om India te gaan veroveren.
Een museum en 4 km lang wandelpad geven hiervan een goed beeld aan de geïnteresseerde bezoekers. Spijtig genoeg kunnen we maar de helft van de wandeling doen, het pad is tijdelijk geblokkeerd door een rotsblok dat er verder op gevallen is. We nemen een audio toestel mee dat bij een aantal genummerde plaatsen kan worden gebruikt, en nog wel in het Nederlands. De toelichtingen bestaan voornamelijk uit getuigenissen en anekdotes, verteld door overlevende POW’s. Een boeiende aanvulling op de informatie die we in het Thailand Burman Railway Center reeds kregen.  

Het fietsen is ons goed bevallen, we beslissen nog een fietstocht te maken. We steken de rivier over met een klein veerpontje aan Chukadone Pier, enkel voor voetgangers, fietsers en bromfietsers. Aan de overkant komen we onmiddellijk op rustigere wegen, met slechts weinig bewoning. Eens buiten het toeristische stadje, roepen en zwaaien de mensen ons vriendelijk toe. Dat zijn ze niet gewoon, toeristen die per fiets voorbijkomen. Spijtig dat de meesten hier geen Engels kennen, wanneer we de weg vragen of iets te drinken kopen, moet het allemaal met gebaren ... een gezellige babbel zit er niet in. Langs de wegkant zijn een heleboel Chinese graven te zien, weerom de typische grasheuvels, met een monument ervoor in pasteltinten en soms ook goud. Sommigen zijn enorm groot, misschien familiegraven.
Onze eerste tempel van vandaag, de Wat Tham Mungkornthong, brengt ons via een lange trap (98 treden) aan de ingang van een grot. Weerom stelt de grot ons teleur, de stalagtieten en –mieten zijn overal afgebroken. Nochtans, toen de gids ons op onze knieën een kleine opening deed inkruipen, hadden we toch iets meer verwacht.
De tweede tempel, Wat Ban Tham, is ook een rotstempel. De omgeving oogt wel veel mooier en grootser, de trap hoger, … Boven wacht een groot drakenhoofd, waarvan een trap doorheen de mond naar de grot leidt. Hier gaan we niet naar binnen, we verwachten weer een teleurstellende grot. Wel is er een mooi uitzicht van hierboven.
Onze lange fietstocht door de vochtige hitte bij 35°C wordt uiteindelijk ruimschoots beloond door een bezoek aan onze 3^de tempel, Wat Tham Sua. Al van ver zien we de zeer verschillende torens opdoemen in het midden van de vlakte, grappig dat we allebei denken aan de Sagrada Familia in Barcelona. Dit tempelcomplex is gebouwd bovenop een heuvel en trekt heel veel bezoekers, men is er nog steeds aan het bijbouwen. Hier zien we geen Westerse toeristen, enkel Aziaten. Weerom is er een zeer steile lange trap naar boven, we verkiezen echter het ernaast gelegen treintje, denkend aan de lange fietstocht die we nog voor de boeg hebben. Het treintje oogt zo oud en versleten, dat we onderweg twijfelen of we nog boven zullen geraken … Boven genieten we van het bijzondere uitzicht rondom, een zeer groene vlakte met gewassen, daarachter het groene rotsgebergte … aan de andere kant een dorpje en de rivier. De torentempels hierboven zijn zo verschillend, dat we ze allemaal eens bekijken. Een kleurrijk geheel. In eentje, half open gelaten, zit een enorme gouden Boeddhabeeld.  
De 4^de tempel van vandaag, Wat Tham Khao Noi, ligt vlak ernaast. Deze bestaat uit een groot gebouw in Chinese stijl, geschilderd in pasteltinten. Eigenlijk ook wel mooi, maar totaal in de schaduw van zijn grote buur.
Op terugtocht doen we ons te goed aan een overheerlijke ijs-cappuchino.

In het Erawan Nationaal Park wandelen we het pad van de 7 watervallen. We volgen de rivier stroomopwaarts om telkens weer verrast te worden door andere en meer spectaculaire watervallen, die in grote uitgesleten rotskommen worden opgevangen. Hierin kan ook gezwommen worden, velen zoeken er wat verkoeling. Voor de laatste 2 watervallen moeten we door het water stappen.

 

Ernaartoe :
taxi Bangkok hotel – busterminal zuid, 103 THB, 20 min.
bus Bangkok – Kanchanaburi, 99 THB pp., airco, geen luxebus, fris drinkwater wordt aangeboden, 2u 10 min. onderweg
Kanchanaburi busterminal – hotel, opgehaald door hotel

Excursies :
fietstocht 1 :
huur fiets : 50 THB pp. voor een ganse dag
Chongkai War Cemetary :
inkom : gratis
Wat Tham Khaopoon :
inkom : 20 THB pp.
Donrak War Cemetary :
inkom : gratis
Wat Thawornwararam begraafplaats :
inkom : gratis
Thailand Burman Railway Center :
inkom : 100 THB pp., inclusief gratis koffie
dagrugzak mogen niet mee naar binnen, maar kan je veilig achterlaten aan de receptie
Bridge over the River Kwai :
inkom : gratis

Hellfire pas :
inkom : gratis, een donatie is welkom
gebruik audiotoestel : gratis, 200 THB + paspoort als waarborg achterlaten
ernaartoe :
lokaal openbaar vervoer (rode pick-up met achteraan overdekte zitplaatsen) Kanchanaburi grote weg – busterminal, 10 THB pp.
bus Kanchanaburi – Hellfire pas, 50 THB pp., geen airco, 1.40 u onderweg, vertrekt om 8.40 u, stopt voor de ingang van het Hellfire museum terrein
terug :
bus Hellfire pas – Namtok, 25 THB pp., geen airco, 20 min. onderweg
te voet Namtok grote weg – station, 1 km, volg de pijlen
trein Namtok – Kanchanaburi, 100 THB pp., 2.50 u onderweg
 
fietstocht 2:
huur fiets : 50 THB pp. per dag, we kiezen deze keer wijselijk voor fietsen met versnellingen, voor dezelfde prijs
Chukadone Pier : overzet 5 THB pp.
Wat Tham Mungkornthong :
inkom : gratis, een donatie is welkom
Wat Ban Tham :
inkom : gratis, een donatie is welkom
Wat Tham Sua :
inkom : gratis, een donatie is welkom
Wat Tham Khao Noi :
inkom : gratis

Erawan NP :
inkom : 100 THB pp.
ernaartoe :
lokaal transport per pick-up, centrum – busterminal, 10 THB pp.
bus Kanchanaburi – Erawan, 50 THB pp., busnummer 8170, vertrekt om 8.00 u, 1.20 u tot 1.40 u onderweg (afhankelijk van de chauffeur), bus rijdt tot aan het visitors center, keert terug om 12.00 u, 14.00 u of 16.00 u
aan te raden schoeisel : sportsandalen, waarmee het gemakkelijk stappen is, ook door het water
tip : neem best een pick-nick mee, er is ter plaatse niet veel te verkrijgen, voorbij een bepaald punt mag geen voeding meegenomen worden (om vervuiling tegen te gaan), doch je dagrugzak wordt hierop niet gecontroleerd (best niets uithalen in dat gedeelte van het park), per fles drinkwater die je meeneemt betaal je een kleine waarborg die je nadien terugkrijgt op eenvoudig vertonen van de flessen