Reisverhaal «El Pasión»

Argentinië | 0 Reacties 15 April 2010 - Laatste Aanpassing 16 Juni 2010

“Ik geraak verzadigd”, zucht Valery op de bus naar Uspalatta. Deze overweldigende indrukken in de Alta Montaña rond Mendoza kunnen er voor haar even niet meer bij. Als we de wijngaarden aan de voet van de Andes achter ons laten is het ook opnieuw zo ongelooflijk mooi, meneer. En zo anders. Bergen met psychidelische contouren en een kleurenpallet die de beste schilder niet kan evenaren. Hoe saai ‘Seven Years in Tibet’ was, hoe boeiend het is om naar de setting van de film te blijven kijken.
We zien de 7000 meter hoge Aconcagua binnen handbereik liggen. Zo voor het grijpen, wandelen we even tot op de top? Maar het dak van Zuid-Amerika ligt vier kilometer hoger en je hebt twee weken nodig om erop te geraken. Als dat al lukt. Wij doen geen poging maar we slagen er wel in om opnieuw verwonderd te zijn.

Door de kleine, donkere mannetjes met gitzwart haar op de bus weten we al snel waar we heen gaan. Nog niet naar Bolivië want we stappen na een nachtje bussen uit in Tafí del Valle. Tijdens dit paasweekend wordt het stadje bezet door gelovigen die vanuit Tucumán de bergen zijn ingeslingerd om el Pasión de Jesus te herbeleven. We wachten tot Christus ook dit jaar opnieuw verrijst en gaan dan opnieuw aan het liften. We worden in Amaichí del Valle verwelkomd met ‘het beste klimaat ter wereld’. Op een bordje langs de kant van de weg kan je veel beweren maar als het slechts twee dagen per jaar regent en met voor de andere 363 dagen een zonnige 25 graden kan je van een mooi weertje spreken.
Ook de oase van de Valle de Calchaquies te midden een fabelachtige steenwoestijn maken voor ons het mooie weer. Met veel plezier laten we op de plaza van Cafayate de klok iets verder tikken. Geef er ons petanqueballen en een pastis en we wanen ons in de Provence. Tussen de hoogste wijngaarden ter wereld liften we opnieuw de Ruta 40 op. Drieduizend kilometer boven Patagonië waan je je ook hier eerder in een cinema dan op een Ruta Nacional. En het liften is, zonder de backup van openbaar vervoer en een gemiddelde van 1 auto per uur (meestal schijtluizen van toeristen), een déjà vû.

We laten de bergen en de eeuwige zon achter ons en komen in circus Salta terecht. Na het ritme van het platteland lopen we verloren temidden de vrijdagavondgekte van een grootstad. Salta zou zo mooi zijn maar we zien het niet. We zien alleen fluitende flikken op elke hoek van de straat die door opgewonden claxonnerende chauffeurs overstemd worden. En elk weekend wordt dit bedevaartsoord overspoeld door pelgrims die wanhopig op zoek zijn naar een nieuwe verschijning van een of andere maagd. Net als hen vinden ook wij niet wat we hier zoeken en gaan verder op weg naar Bolivië.

 

 

 

 

Fotoalbums van Argentinië

General (14)

20 April 2010 | Argentinië | Laatste Aanpassing 03 December 2010

  • Buenos Aires
  • Wijngaarden Cafayate
  • Twee lifters bij dageraad
  • Terras Hotel Carly

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking