Reisverhaal «Contrasterend Bolivië»

Bolivië | 1 Reacties 29 April 2010 - Laatste Aanpassing 29 April 2010

Chaos, geuren en kleuren, lange vlechten en straatventers: het zijn enkele van mijn eerste Boliviaanse indrukken. De straten van Santa Cruz stellen de zintuigen opnieuw op scherp. In de grootste stad van het land contrasteert de plattelandsbevolking met het grote geld die de rijken er spenderen. Van heinde en verre bezetten ze elke dag de stad om er op de meest creatieve manieren hun brood te winnen. Wie niet bedelt of de banken van de geïmproviseerde interimbureautjes vult, perst fruit op de hoek van de straat, poetst schoenen op de plaza of maakt aan stoplichten vliegensvlug de voorruiten van wagens schoon. De lage Boliviaanse levensstandaard dwingt de grote groep armen tot creativiteit. Ze verhoogt voor de reiziger de creativiteit.

De IJslandse vulkaan houdt mijn moeder voorlopig in België. En ons in Samaipata. Je kan op ergere plekken stranden. Laat ons hier nog even 'vastzitten' en we kopen een huisje. Om er van in onze tuin of vanop ons binnenplein of dakterras te blijven genieten van deze groene vallei in de Andes. En om op de plaza te genieten van de stille uren van de siësta. Of om op de mercado municipal de groenten en het fruit van de oude dametjes te kopen. En om er nu en dan de stad uit te wandelen, die mooie natuur in. Die natuur wordt hier ook mystiek. Bij de resten van El Fuerte, een site bovenop de bergen ten Zuiden van Samaipata, zien we de Mojocoya's, Inca's en Spanjaarden moeiteloos op hun ceremoniële rots zitten. Zo was het meer dan duizend jaar geleden. Wij zijn blijkbaar niet de eersten die ons hier zouden kunnen settelen.

Langs de kant van de weg worden we bruusk uit de droom Samaipata gerukt als onze nachtbus naar Sucre komt aangestormd. De bijrijder springt uit de nog rijdende bus, rukt de rugzakken uit mijn handen en jaagt ons op om op te stappen. Ik schreeuw Valery van het toilet en we klauteren op de 'slaapbus' van Bolivar. In plaats van onze ticketjes te controleren duwt de chauffeur liever het gaspedaal in waardoor ik net niet door de voorruit beland. Als in een wildwaterbaan banen we ons een een weg naar de achterste zitjes. De man die even van onze cama's geprofiteerd heeft maar in feite geen plaats meer had nestelt zich voor de nacht in de middengang. De enkele lichtjes die voor ons aangegaan zijn gaan al snel opnieuw uit en de kamikazechauffeur slingert ons de nacht in. Welkom op een Boliviaanse nachtbus!

Het hart van Bolivië klopt in Sucre. Dat beweren de Sureños zelf. Ze eigenen zich maar al te graag de titel van 'hoofdstad' toe. Terwijl ze dat alleen nog constitutioneel zijn. Maar de inwonders van Sucre mogen even fier zijn op hun stad als de vele koloniale bouwwerken die hier vijfhonderd jaar na datum nog even trots pronken. En de nagelwitte gevels zijn de perfecte achtergrond voor de Tarabuco's, Jalqa's en Tinkipaya's die er elk in hun eigen stijl tegen schitteren. Hoe harmonieus de kleine dametjes langs de gebouwen slufferen, hoe groot het contrast tussen de plattelandsmensjes en de eigenlijke stedelingen is. Tweehonderd jaar geleden hebben de conquistadores hier, in Sucre, plaats moeten maken voor Simón Bolivar en de eerste Bolivianen. Net zoals de traditionele kledij en de carnavaleske hoofddeksels hier intussentijd vervangen zijn door jeansbroeken en baseballpetten.