Reisverhaal «Paso El Bolsón»

Chili | 2 Reacties 20 Maart 2010 - Laatste Aanpassing 16 Juni 2010

In Río Peulo weet iedereen dat er twee toeristen gearriveerd zijn. Twee zotten die liever via paso El Bolsón te voet naar Argentinië wandelen dan met een bus ergens anders op een normale manier de grens over te steken. Kamperen doen we niet naast de kerk. "Dat mag zeker van mijnheer pastoor", werd ons bij aankomst verzekerd. We nemen onze intrek in de enige hospedaje van het dorp, waar de oma des huizes raar opkijkt als ik en niet Valery aan het fornuis sta. Zelf kookt ze niet alleen voor de klanten in haar restaurantje, ze bedient ook haar man die niet meer moet doen dan de voetjes onder tafel te schuiven. Ter land, ter meer en opnieuw ter land vergezellen we op bus en boot een beperkt gezelschap die ook de vallei van de Peulo intrekt. De bus dropt ons waar het niet anders kan: waar de weg een pad wordt, waar auto's paarden worden. En van waar wij te voet verder moeten tot in Argentinië. Daar zijn alle dertien bewoners van de verder onbewoonde wereld afgezakt voor een geïmproviseerde markt. Hun rantsoen die hier wekelijks gedropt wordt lijkt vandaag alleen uit cerveza te bestaan. De mannen liggen straalbezopen rond een stapel lege blikken. "Una cerveza?", begrijp ik nog als ze me een blikje aanbieden. Maar in hun dialect, stomdronken en zonder tanden versta ik niks van wat ze door elkaar lullen. "Si, si, Belgica", antwoorden ze zelfverzekerd als ze me voor de zevende keer vragen waar ik vandaan kom. En paso El Bolsón? Daar moeten we met hun paarden naartoe! We zijn te vinden voor het idee en regelen twee caballos met de minst zatte caballero. "Hasta mañana a las nueve", en we wandelen tot aan de rivier waar we onze tent opslaan. "Ah, Belgica!", doorbreken onze zatte vrienden luid de stilte als ze passeren. Ze vragen om cigarillos die we niet hebben en laten zich na nog wat vriendelijke cafépraat gewillig naar huis rijden door hun paarden.

Valery probeert nog als we al een uur aan het wachten zijn: "Caballero? Caballos?". Maar geen hoefgetrappel in de verte, noch een cowboy. We spelen dan maar zelf van paard, laden ons gerief op de rug en gaan voor twaalf kilometer op weg naar Segundo Corral. Tussen het zwoegen door ontmoeten we onderweg één everzwijn (het geritsel doet me eerst voor een puma vrezen) en een houthakker met z'n twee honden. Voor de rest stroomt alleen de Río Peulo beneden in de vallei met ons mee. Voor Segundo Corral moeten de schoenen uit en de broek af voor een ijskoude rivier. We zien elkaaar op de gladde stenen tien maal onderuit gaan maar we halen beiden relatief droog de overkant.
"Is hier überhaupt iemand?", vraag ik me af als ik in het dorp op zoek ben naar de juiste weg. En of er iemand is! Een school met drie leerlingen. De leerkracht/directeur/klusjesman/schoonmaker (zelf voegt hij er nog inspecteur aan toe) toont ons het pad en weet ons te vertellen dat de eigenaar van de enige minimercado onlangs overleden is. Slecht nieuws, niet alleen de dood van de man, maar ook voor onze proviand die op z'n einde loopt. Zijn goed nieuws is dat er even verderop een man woont die ons met z'n boot een stuk verderop kan brengen. Dat kan die Noord-Amerikaan inderdaad. Morgen komt hij ons om negen uur bij de carabiñeros oppikken. Waar hebben we dat nog gehoord? Nu, deze keer hebben we niet met een zatte Chileen te maken. Even verderop worden we naar de overkant van de rivier geroeid. We hebben meer geluk dan de paarden, die hier moeten zwemmen. "De carabiñeros? Aan het meer blijven en dan vind je ze na een half uurtje", legt de veerman uit. We plukken onder de baan een voorraad frambozen en vinden na een half uur inderdaad de carabiñeros. 't Is te zeggen, we vinden aan een aanlegsteiger een bord 'Carabiñeros de Chili - Paso el Bolsón - Control obligado'. Allemaal goed en wel die verplichte controle, maar waar zijn de controleurs? Er zijn in de verste verte geen carabiñeros te bespeuren. We installeren ons alvast op het ydillische strandje. Vroeg of laat komen die flikken wel. In een laatste poging om ze zelf te vinden wandel ik ver genoeg de berg op om uiteindelijk bij de politiepost te arriveren. "Jullie verlaten pas morgen Chili? Dan kan je morgen vanaf acht uur om je stempels komen", krijg ik er vriendelijk te horen.

Dat doe ik in de gietende regen. Even later pikt een Zodiac ons op en we varen met de speedboot door rapids de imaginaire grens over tot in Lago Puelo. We checken in bij de Argentijnse carabiñeros en rijden met de bus tot in El Bolsón. Bij aankomst worden we op de feria artesanal verwelkomd met de zon, een puntzak verse frieten met mayonaise en een Belgian waffle.