Reisverhaal «De wondere wereld van Varadero»

Cuba | 3 Reacties 15 Juni 2010 - Laatste Aanpassing 16 Juni 2010

Onze toekomst ligt straks in België maar we gaan eerst nog enkele dagen naar de wondere wereld van 'all inclusive' Varadero. Want ook al wanen we er ons niet meer, ook dit is Cuba. Geboeid met een geel polsbandje kunnen we hier onze maag en lever al wat laten wennen aan de overconsumptie die ons straks opnieuw te wachten staat. En kunnen dankzij de zon, de zee en het strand met een schone 'teint' naar huis. En weet je wie er ook in de Varadero Internacional logeren? Danny en Conny Fabri!

Net zoals bij de Cubanen zit ook bij Danny en Conny de muziek in hun bloed. Er zit alleen wat minder ritme in dan bij de locals. Het doet pijn aan de ogen als Danny 's avonds, ondertussen onder invloed van veel te veel flessen rum, Cubaanse meiden probeert te leiden door hen in de poep te knijpen. Gedegouteerd laten ze hem alleen op de dansvloer achter. Hét moment voor Danny om het podium op te klauteren, de salsaband te onderbreken en zijn wereldhit 'Ca c'est la vie' te zingen. De band is even aangedaan maar herpakt zich snel door Danny instrumentaal te begeleiden. Tussen de nummers door waant hij zich in Blankenberge en vraagt het verbouwereerde publiek om zijn voor hen onbekende nummers mee te zingen. We bekijken het beschaamd vanop een afstand en doen alsof we hem niet kennen.
"Haha, de twee Vlamingen!", verrast hij ons bij het ontbijt.
Danny is zich aan de receptie gaan informeren naar landgenoten. Pech, want we zijn naast Danny en Conny de enige twee Belgen in het hotel.
"Gisteren mijn optreden gezien?", vraagt hij terwijl hij de ene berg wreten na de andere van het buffet naar binnen slokt.
Met een volle mond waar mayonaise uitloopt voert hij een monoloog en vraagt om een gunst.
"Of we vanavond zijn nummers wat kunnen meezingen en het publiek op sleeptouw nemen?"
We krijgen twee Danny Fabri fanclub zangboekjes en Conny nodigt ons met een knipoog uit om tijdens het optreden bij haar aan te schuiven.
"Maar is er geen cabaret vanavond?", krijg ik ertussen.
"Dat is mijn voorprogramma", is hij bloedserieus.

In de namiddag ziet het er niet naar uit dat Danny het optreden zal halen. Om het kwartier gaat hij in de lobby drie mojito's halen (één voor Conny, twee voor zichzelf). Na enkele uren worden die hem teveel en moet hij kotsen op het strand. Met het vele zand kan Conny de sporen vlug wissen.
"Ik moet er even uit en ga in zee wat waterfietsen", besluit hij.
Na twee uur is Danny nog steeds niet terug en Conny slaat alarm. De reddingsdiensten komen in actie en ze vinden hem ver in zee, in slaap gevallen op zijn pedalo. Terug op het strand valt hij Conny in de armen. De opkomende zonneslag gaat Danny met sloten bier te lijf. Hij kan amper nog op zijn poten staan en we moeten hem naar het buffet begeleiden. Daar scheldt hij de obers de huid vol omdat ze 'zijn' biefstuk friet niet kunnen serveren. Als hij ook nog met zijn vork erwten in het rond begint te schieten vraagt de hotelmanager ons vriendelijk om señor Fabri naar de kamer te brengen en daar vanavond te houden. We praten op hem in en uiteindelijk valt hij op zijn bed in slaap.

Als we met Conny naar het cabaret aan het kijken zijn zien we Danny plots langs het strand naar het podium lopen. Ik doe nog een poging, ga achter hem aan maar kom net te laat. Hij springt verbrand als een kreeft in zijn tanga het podium op (geen zicht) en verstoort bruusk de aan de gang zijnde show met een cover van Marco Borsato. "Rooooood is de kleur van mijn lichaam..." Veel verder geraakt hij niet want de security sleurt hem backstage van het podium.
"Het is genoeg geweest", zucht Conny, "optreden is niks meer voor Danny."

De volgende morgen moeten we naar huis. Als we afscheid willen nemen van Danny en Conny krijgen we te horen dat ze niet meer in het hotel logeren. Op weg naar de luchthaven horen we vanop de bus aan Jetairhotel Sol y Mar "Ca, ça, ça c'est la vie...". Optreden, het zit Danny in het bloed.

Ter bescherming van de toeristen in kwestie zijn Danny en Conny fictief gekozen personages.