Reisverhaal «Welcome in The Gambia!»

Gambia | 2 Reacties 17 December 2009 - Laatste Aanpassing 09 Januari 2010

“Is that Banjul?”, vraag ik de jongeman die naast me op de tergend trage ferry zit. Niets doet vermoeden dat daar de hoofdstad van The Gambia ligt. De zendmast van Gamtel en de Arch zijn de enige uitschieters in de anders bescheiden skyline. De ferry opent de slagbomen en de horde ongeduldige pasagiers stappen aan wal. We slenteren door de straten op zoek naar de BCC, de Banjul City Council. Na zonsondergang maken we kennis met een stad in opkuis. Aan het bekomen van alweer een drukke dag. Banjul is een trade centre en op weekdagen vertienvoudigd de populatie. Handeltjes die niet door de Gambianen, maar door Mauretaniers, Senegalezen, Indiers en Chinezen gerund worden. “Welcome in The Gambia!”, verwelkomt iedereen ons met de glimlach. De geuren, kleuren en klanken van de stad bezorgen ons kriebels in de buik. Hier willen we best even blijven plakken.

Dat is ook de bedoeling: de eerste twee weken zal ik in het zog van Peter, stedenbandcoordinator van de stad Oostende, meewerken aan projecten die kaderen binnen de stedenband Banjul-Oostende. Valery zal de physiotherapist unit van het RVTH, het Royal Victoria Teaching Hospital, versterken.

Lord Mayor Samba Faal kent me nog als hij ons aan de BCC treft. We zien er niet uit om door de burgemeester ontvangen te worden. Maar tijdens het omhelzen trekt hij zich niets van onze bezwete lijven aan. “Welcome, welcome, welcome!”, en hij nodigt ons uit om even te wachten in zijn geclimatiseerde wachtzaal/salon. Als Peter arriveert valt er ook hem een hartelijke begroeting te beurt. Alsof hun goede vriend eindelijk terug is van weggeweest. De driver van de BCC laadt de wagen met onze rugzakken en rijdt naar het appartement van Mustapha Batchilly, de CEO van de City Council. Batchilly woont er al even niet meer (zoals veel gegoede Banjulians is ook zijn familie verhuisd naar de Kombo’s, de chiquere residentiele wijken buiten de stad), maar gasten zijn er altijd welkom. Ousman Jobe, de Gambiaanse stedenbandcoordinator, ontvangt ons bij kaarslicht op het appartement. Elektriciteit is er niet (morgen mischien), lopend water evenmin. Abdulai, een security officer van de BCC, sleurt elke dag enkele jerrycans water van bij de buren tot op het appartement. We richten onze slaapkamer in met matjes, kussens en slaapzakken en Ousman brengt nog een gasfles, potten, borden en bestek. Meer moet dat niet zijn. Op het appartement in Hagen Street is het ideaal om het Banjulse leven te ondergaan. De buurt weet al snel dat er toubabs op het appartement verblijven. Kinderen van de buren komen graag eens langs om naar muziek te luisteren. Of om in onze boeken te snuisteren. En of ik niet wil meevoetballen op straat? Met plezier! Ook ‘yeah man’ BB King, een hyperkinetische rastaman, vindt al snel de weg naar ons appartement. De muziekfreak is door het dolle heen met de walkman die Peter voor hem heeft meegebracht. En Abdulai neemt z’n missie, dagelijks water halen en het appartement kuisen, heel serieus. Helpen mogen we niet. Hem belonen met een frisdrank of een warme maaltijd na lang aandringen wel. Het is z’n droom om Head of the Gambian Scouts Association te worden. En zo de wereld rond te reizen naar de verschillende Jamborees. Met Abdulai, BB King en nog vele andere bezoekers is het moeilijk om in Banjul alleen te zijn. Best vermoeiend, ook een confrontatie met ons eigen individualisme, maar het leven zoals het hier is.

Maar iedereen is welkom zoals ook wij overal welkom zijn. Valery in het RVTH “because we need helping hands for the load of patients”, legt Samba Bah uit. Samba is de enige geschoolde kinesist. De andere medewerkers hebben al doende het vak geleerd. Waardoor ze nu en dan iets opsteken van ‘Val’. Met wisselend succes doet ze ook pogingen om revalidatietoestellen die in de vergeethoek beland waren terug in gebruik te nemen. Drukke dagen zijn het niet. Met Tobaski op komst ontbreekt het de patienten momenteel aan tijd en geld om geregeld op visite te komen.

Samen met Peter trek ik elke morgen naar de City Council. Van daaruit krijgen de dagen vorm en worden ze ingevuld. Of niet ingevuld. Het is Peters tiende bezoek en ondertussen heeft hij geleerd dat hij wel met een to do-lijstje, maar niet met een programma mag arriveren. En dan nog moet je de nodige flexibiliteit aan de dag leggen. Twee uren wachten op een vergadering die uiteindelijk niet begint? Dagelijkse kost. Gelukkig is Peter ‘a Banjulian’ en aanvaardt ook hij de gang van zaken zoals Allah het hier gewild heeft. Hij kent ook iedereen: de Mayor en de Imam, maar ook alle ambtenaren of de vrouw die op de hoek van de straat groundnuts verkoopt. Voor iedereen neemt hij de tijd. Dat is ook noodzakelijk om het Gambiaanse leven te vatten. Het is een geschenk om in de schaduw van Peter alles te observeren en trachten te begrijpen.