Reisverhaal «De Senegalese droom»

Senegal | 0 Reacties 12 November 2009 - Laatste Aanpassing 12 November 2009

De Senegal Rivier, de poort naar Sub-Sahara Afrika, een totaal andere wereld. Taxi’s vullen zich met de normale capaciteit, rondom ons niks dan vruchtbaarheid, mensen lachen vriendelijk hun nagelwitte tanden bloot, het leven schakelt een versnelling lager. Over de pont Faidherbe rijden we tot op Île Saint-Louis, begin 1900 de strategische hoofdstad van Frans koloniaal West-Afrika. Je kan er je de gouverneurs met bolhoed, korte short en stok in de hand zonder veel moeite inbeelden. Het eiland ademt nog kolonialisme uit. Op Camping Zebrabar, een paradijs aan de oever van de rivier, is het echt zo erg niet om even ziek te worden. De wondermooie vogels fluiten er ons bovenop en de natuur geeft de kracht om lichaam en geest terug te vinden.

‘Grand taxis’ zijn in Senegal ‘taxis sept places’. Versleten Peugeots 504, breaks met in de kofferruimte een extra zetelrij. Vol is vertrekken en de taxi’s vullen zich van voor naar achter. Pech voor de laatkomers, zoals de drie iets gezettere mama’s die zich op de achterbank van onze taxi naar Thiès moeten wringen. Niet alleen de taxichauffeur verdient geld aan de rit. Passagiers tot aan de taxi brengen, de bagage in of op de wagen laden, de taxi van de standplaats vijf meter verder naar de vertrekplaats duwen, de taxi tot net buiten de gare routière rijden, het zootje taxis sept places coördineren, portier spelen van de gare routière… Het levert allemaal een stuk van de taart op. Langs de weg valt er ook nog wat te rapen. Aan louche check posts op de baan Saint-Louis – Thiès laat de chauffeur geheimzinnig biljetten door z’n raam op de weg vallen. Onverklaarbaar.

Voor ons veel verklaarbaarder zijn de vele Senegalezen die ons vragen of ze niet met ons mee kunnen naar Europa. Of dat we misschien papieren kunnen regelen? En of we niet voor hen kunnen zorgen eens ze daar arriveren? Het lijkt wel de Senegalese droom. Maar we ontmoeten er ook die al terug zijn van het beloofde land. Te koud, te weinig mensen op straat of zelfs onvriendelijke mensen zijn redenen die we vaker horen en zijn ook argumenten om duidelijk te maken dat het bij ons voor hen geen rozengeur en maneschijn is.