Reisverhaal «De wet van de sterkste»
Zuid-Afrika
|
5 Reacties
28 Januari 2010
-
Laatste Aanpassing 28 Januari 2010
Twee vreemde eenden tussen het allegaartje Chinezen, Maleisiërs, Zuid-Afrikanen en Argentijnen die op vlucht MH201 vanuit Singapore langs Kuala Lumpur en Cape Town naar Buenos Aires vliegen. Na 138 dagen laten we Afrika achter ons en vliegen vijf uur terug in de tijd naar Zuid-Amerika. Onze huwelijksreis lijkt nu pas te beginnen. Alsof we de eerste 4,5 maanden al een plaats gegeven hebben.
Maar welke plaats moeten we Zuid-Afrika uiteindelijk geven? Ook na mijn tweede bezoek iets waar ik nog niet uit ben. Is het niet logisch dat een land met zo’n complex verleden nog steeds worstelt met die geschiedenis? Een harmonieuze samenleving kan je het land dat Nelson Mandela 20 jaar geleden ‘eenheid’ bezorgde moeilijk noemen. Het is nog te recent om de Zuid-Afrikanen te laten samen leven.
De verbluffend mooie natuur die het land wel te bieden heeft is ook niet het resultaat van twee decennia. Achter de onwaarschijnlijk geometrische perfectie van de Blyde River Canyon gaat een tijdskracht van miljoenen jaren schuil. Ook de dolorietkolommen van de Valley of Desolation zijn niet van vandaag op morgen uit de vlakte van de Karoo omhoog geschoten.
Ergens is het begrijpelijk dat Bartolomeus Diaz, de eerste uitheemse bezoeker, bij zijn aankomst aan de Kaap de Goede Hoop ervan overtuigd was dat hij het paradijs ontdekt had. Maar iedereen werd jaloers op de San, te jaloers, waardoor de oorspronkelijke bewoners van Zuidelijk Afrika hun land kwijt speelden. En Zuid-Afrika voor velen een nu bittere cocktail geworden is. Of is het normaal dat nagenoeg elke stad, naast een blank residentieel centrum, ook een zwarte krottenwijk heeft? Dat die zwarten de boys en de kuisvrouwen van die blanken zijn? Dat wij door zwarten nog steeds met ‘boss’ worden aangesproken? En de achterstand die de apartheid heeft veroorzaakt is door de aidsellende, die net vooral de zwarten getroffen heeft, des te moeilijk op te halen. De wet van de sterkste, binnen maar ook buiten de grenzen van de vele Zuid-Afrikaanse wildparken.
Geconcentreerde dramatiek, die parken. Terwijl die beesten trachten te overleven spotten wij ze maar al te graag. Met de ma’tjes hebben we in een open vehicle gespot als nooit tevoren: de Big Five op 1 dag.
De reis van Mpumalanga tot die Kaap met onze Big Two was in alle opzichten magnifiek. Want los van alle lelijkheid is Zuid-Afrika ook heel mooi. En in zo’n prachtig land in alle comfort kunnen reizen met je moeder en schoonmoeder die je al even niet meer gezien had: wat moet je nog meer hebben?
Opnieuw reizen, dat gaan we doen! Opnieuw met ons tweetjes een bus opstappen en uren later arriveren zonder al te weten waar we onze tent moeten opslaan. Opnieuw gierig worden en verlangen naar wat we ons niet kunnen permitteren. Opnieuw die rugzak uitpakken en ze twee dagen later niet meer gepakt krijgen. Opnieuw samen onderweg zijn.
Nog een kleine 2000km en we landen in Buenos Aires (de Argentijnse hoofdstad wordt net zichtbaar op het schermpje in de zetel voor me). Zuid-Amerika, wat zeg ik, de wereld aan ons voeten... We hebben de tijd, een beetje geld, een goeie gezondheid en, in the end, elkaar.
Fotoalbums van Zuid-Afrika
31 Januari 2010
|
Zuid-Afrika
|
Laatste Aanpassing 03 December 2010
