Reisverhaal «Verslag 1 vanuit Lima»

De schaduw van de Inca | Peru | 0 Reacties 17 Juli 2019 - Laatste Aanpassing 18 Juli 2019

17 juli 2019

Vorig jaar hebben het bij onze grote jump naar het Zuid-Amerikaanse continent voor het eerst ‘anders dan anders’ gedaan. Jawel, met Anders dan Anders! We hebben toen in Argentinië voor het eerst bij het reizen de toch heel aparte dynamiek van een groep beleefd. En.. het zat goed: allemaal bereisde en heel geïnteresseerde mensen met een wijde blik op wat onze planeet te bieden heeft. Geen gezaag, geen gezeur, geen gemopper… Positieve vibes in een toffe groep. Alles werd begeleid en aaneengepraat door Vlaamse Greet, een stukje ‘Latijnse’ furie met heel veel sangre de torro in de aderen. Kenners noemden haar ‘la bruja’ (de heks). We zijn klaar voor een tweede tocht in de sporen van de Conquistadores, en … voor een tweede groepsavontuur. Peru, aqui venimos para buscar la sombra del Inca.

Alles onbekend, alles nieuw? Welneen! We hebben bij onze verkenning van kust (La Costa), woestijn, hooggebergte (La Sierra) en tropische jungle (La Selva) opnieuw Doña Paloma en Don Diego, alias onze goede vrienden Nadine en Hugo, uit Melsele bij ons. Gratienne en ik verkennen Peru straks als Carmel en Manolito.

We maken een sprong van 11.000 km naar het op twee na grootste land van Zuid-Amerika. Peru ligt aan de westkust van Zuid-Amerika, ingesloten tussen de Stille Oceaan, het Andesgebergte en de jungle van de Amazone. De besneeuwde bergtoppen van de Andes vormen de scheidslijn tussen enerzijds de droge woestijn en anderzijds het altijd vochtige Amazone-regenwoud. De immense Amazone rivier, met zijn 6.500 km zowat de machtigste ter wereld, ontspringt in de Peruviaanse Andes op 5200 m hoogte door het samengaan van de bronrivieren Rio Marañón en Rio Ucayali, nabij Machu Picchu. Benieuwd of we deze gigant te zien zullen krijgen..

We zullen neerstrijken in “la tierra del sol” (het land van de zon), het land ook van de Nuevo Sol, de Pisco Sour, de chicha, de ceviche(een soort Peruaanse bouillabaise) en de lomo saltado, de alpaca en de condor; in het land van de Cerro Blanco (de hoogste zandduin ter wereld), van de Cotahusi Canyon (de diepste canyon ter wereld), van de Cantua (de nationale bloem, die je enkel vindt boven de 1200 m); in het land waar de eerste coca cola werd samengesteld (1885); in het land van de pindaplant en de aardappel (3000 verschillende soorten). En die patat is toch wel superperuaans. Als een Peruaan wil zeggen dat hij een échte Peruaan is dan zegt hij: “soy mas Peruano qu la papa” ofwel “ik ben nog meer Peruaan dan de patat”. We zullen reizen door een land dat een zeer grote biodiversiteit kent en, niet onbelangrijk, dat een zeer goede keuken zou hebben. Hoewel.. één elementje van die keuken verontrust ons een ietsje… DE delicatesse in die keuken schijnt de ‘cuy’ te zijn.. En dat is .. cavia.. De Peruanen eten er miljoenen van per jaar..En dat al 5000 jaar lang! De smaak zou het midden houden tussen konijn en kip. Afwachten..

We zullen het spoor volgen van de Indianen (45% van de bevolking), de mestiezen (37% van de bevolking) en andere nazaten van de conquistadores. Alles samen zijn ze met iets meer dan 31 miljoen op een oppervlakte van bijna 1,3 miljoen km2. Dunbevolkt dus! Een derde van de bevolking (9,7 miljoen) woont in de hoofdstad Lima, die daarmee de vijfde grootste stad van het hele Amerikaanse continent is.

We zullen, in het droog seizoen weliswaar, het land doorkruisen in alle richtingen (behalve het ondoordringbare Amazone-regenwoud) en zullen bijgevolg in zowel subtropische als in zeelucht terecht komen en kennis maken met het woestijnklimaat en het uiterst frisse hooggebergteklimaat. Dat zal snelle aanpassingen vergen, vooral van kledij: een challenge op zich als je maar een beperkt aantal kilootjes bagage mag meenemen…

We kijken alvast uit naar een hopelijk boeiende verkenning van een kleurrijk land in het spoor (en de schaduw) van de Incas en van een massa migranten die hier in de voorbije vijf eeuwen in de slip stream van Conquistador Francisco Pizarro zijn neergestreken. We zijn er klaar voor.

Wurgend vroeg! Geen vogel die eraan denkt te fluiten. Geen kriek die de ochtend wil inzetten… Het is 3 uur als de horizontale mens verticaal wordt in Shepherdstreet. Carmel heeft weinig of niet geslapen. Manolito heeft gedroomd van zoete Inca-mythes en lange reeksen panfluitstoten. We hebben een lange dag in het verschiet om de grote oversteek te maken naar het Zuid-Amerikaanse continent.

Perfect op tijd stappen we om 4 uur onder het licht van de volle maan in de luchthaventaxi die ons naar Zaventem moet brengen, met een kleine zijsprong om Paloma en Diego op te halen. Een uurtje later staan we in de vertrekhal in Zaventem tussen incheckrijen 7 en 8, netjes volgens afspraak. De luchthaven dommelt nog wat. Niet veel beweging. Alle toeristen lijken na de eerste zomerexodus al op hun bestemming te zijn. Nog geen Anders dan Anders te bekennen. Nog geen andere groepsleden aanwezig. We zijn de eersten.. Alles kalm en rustig.

Binnen het half uur verandert rust in gezellige drukte. Het beweegt plots t’ allen kante terwijl onze groepsleden binnensijpelen. We zijn met z’n 21. Echt een grote groep! Micheline, Raf, Chantal, Rita, Jan….en ga zo maar door. We proberen namen en gezichten meteen in ons geheugen te prenten. IJdele hoop wellicht.. De begroeting verloopt in elk geval hartelijk. Een veelbelovende start.

Om 7u30 stappen we via Gate A40 op de KLM Boeing 737 voor een kleine jump naar Amsterdam, waar we net voor negen uur landen. Schiphol blijkt een enorme massa volk in zijn buik te hebben. Wat een drukte, wat een stroom volk in alle richtingen. Een reünie van alle mobiele mensen, zo lijkt het wel. We beslissen lekker te gaan chillen in een van de vele bars met… het obligate glas Taittinger in de hand. We klinken op een voorspoedige en hopelijk superinteressante reis.

Ietsje na 11 uur vinden we aan Gate F4 o.a. Paloma en Diego terug. Onze Boeing 777-300 staat te blinken onder de zon terwijl steeds meer volk toestroomt. Moeten die allemaal mee?? Jawel, het blijken er 440 te zijn. Volle bak! De boarding verloopt al bij al vlot en om exact 12u55 laten we het Europese continent los voor een vlucht van 12 uur tot ergens over het Andesgebergte en onder de evenaar.

Precies om 18u lokale tijd (-7 t.o.v. de Belgische tijd) maakt onze grote vogel contact met de tarmac van de Gorge Chaves luchthaven van Lima. Bij deze valavond is het bewolkt, een beetje mistig zelfs en de temperatuur zweeft rond de 16°C. Dit soort weer is typisch voor Lima in de winter. Hardnekkige mist kunnen ze hier hebben in deze periode. Ze hebben er zelfs een naam voor: de garúa. Honderd procent vochtigheid hebben ze hier en dat kan in combinatie met wind redelijk fris aanvoelen. Voor ons valt het nu wel mee. Wanneer we onze neus buiten steken hebben we exact hetzelfde temperatuurgevoel als deze ochtend in Brussel.

We worden in de aankomsthal opgewacht door onze Belgische gids Miranda en onze Peruaanse gids Johanna. De Anders-dan-Anderstroepen worden weer verzameld en we kunnen de bus op richting hotel. Het is meteen duidelijk dat ook Lima een verkeersprobleem heeft. Druk… bumper aan bumper en meer een geharrewar dan wat anders. Hier heerst de wet van de grootste durvers. Om voorrang te verkrijgen zet je je wagen gewoon met zijn neus voor je ‘concurrent’ en hup, je bent weg. A la italienne zowat. Miranda duidt ook nog dat het verkeer dezer dagen nog hectischer is dan anders omdat Lima in volle voorbereiding is van de Juegos Panamericanos, de Olympische Spelen van de Amerikas, die hier op 26 juli van start gaan. Er zullen hier 6000 atleten uit alle sportdisciplines neerstrijken en uiteraard een massa toeschouwers.

Omstreeks 20u30, na één uur rijden over 18 km!!, dalen we af van het rotsplateau waarop Lima is gebouwd naar de Costa Verde, een brede kustlaan die als een lint de baai van Lima volgt. We zien voor het eerst, zij het nu in de duisternis, de Stille Oceaan. Tussen het water en de rijweg is een brede groene strook aangelegd die als park en sportzone functioneert voor de inwoners van Lima.

Een paar kilometer verder bereiken we het moderne district Miraflores, waar ons hotel José Antonio Deluxe gevestigd is. We klimmen terug het plateau op en bereiken al snel onze eerste slaapplaats.

We genieten er nog van een licht avondmaal. Daarna kan niemand nog aan de lokroep van de slaapkamer weerstaan. We zijn meer dan 24 uur wakker…. Het zit stilaan lichtjes in de kleren…
Maar niet getreurd, we hebben de oversteek veilig en wel afgewerkt en kunnen aan onze nieuwe odyssee in Zuid-Amerika beginnen. Maar eerst…. oogjes toe!