Reisverhaal «Verslag 16 vanuit Aguas Calientes»

De schaduw van de Inca | Peru | 1 Reacties 01 Augustus 2019 - Laatste Aanpassing 02 Augustus 2019

1 augustus 2019

5u: we zijn klaar en wakker voor het begin van de eindsprint naar Machu Picchu. Het is 1 augustus: de dag van Moeder Aarde (Pachamama). We zullen vandaag ergens een offer moeten doen. Bovendien zal vandaag het offer dat we twee dagen geleden voorbereidden worden verbrand om middernacht.

Om 7u laten we Yucai achter ons en vertrekken we richting de grote inkavindplaats Pisac. De zon schijnt al majestueus in het water van de Urumbamba rivier. Alles is absoluut wolkenloos blauw boven ons. We gaan weer een heerlijke dag tegemoet.

Rechts van ons zien we de Rio Urubamba, die in onze buurt blijft tot Pisac. Vanaf Calca krijgt hij wel de naam Rio Vilcanota. We zien heel veel landbouwgrond. De Heiige Vallei (van Ollantaytambo tot San Salvador (80 km) is zeer vruchtbaar vanwege zijn vulkanische ondergrond. We zien ‘en passant’ de recent gerestaureerde terrassen van Urco.
De Heilige Vallei heeft ook vanwege zijn vruchtbare grond die naam gekregen. De inka’s hebben vanwege die vruchtbaarheid de oppervlakte vergroot door via terrassen de flanken op te gaan. We blijven die terrassen ’t allen kante op de flanken zien. Veel van die sites zijn archeologisch nog niet onderzocht. Dit land is nog voor vele vele jaren een paradijs voor archeologen.

De vele gewassen die we in deze vallei zien ontlokken aan onze gids de opmerking dat men hier doorheen de geschiedenis steeds heeft gepoogd door kruisingen nieuwe gewassen te creëren. Het mag niemand bijgevolg verwonderen dat er vandaag hier 3000 soorten aardappelen en 3000 soorten maïs bestaan.

In de inkamaatschappij waren er vier klassen: het gewone volk (werkten voor de gemeenschap, onderhoud enz), de koninklijke klasse die van adel was, ofwel door de bloedlijn ofwel omdat ze iets speciaals hadden gedaan (wetenschappers, enz), de militaire adel die bepaalde stukken land veroverd of verdedigd hadden, de inca en al het volk errond, die de geheime taal puquina en de quipu kenden. De inca’s volgden in principe altijd de bloedlijn. In totaal zijn er 12 koningen geweest. Twee keer is de bloedlijn gemengd geweest.

Op het toppunt van het incarijk, tussen 1440 en 1350 waren er tussen de 12 en 15 miljoen inwoners in het rijk.

De Pisac site was indertijd groter dan de Ollantaytambo site. Men schat dat er zo’n 3000 mensen rond de site woonden. De huisjes in Pisac worden opgetrokken in de inkastijl (ramen en deuren trapezoïdaal). We zien, naar ons startniveau klimmende, dat er heel veel adobe gebruikt wordt.

Op 3400m starten wij onze wandeling doorheen de site van Pisac. Het zal een unieke wandeling blijken te zijn. Best pittig en uitdagend ook. Het bij momenten echt smalle pad kronkelt met geen of onveranderlijk grote trappen naar 3525m. Onze hoogtestage blijkt stilaan zijn vruchten af te werpen. Onze hartslag blijft aardig onder controle. Suizingen in het hoofd zijn verleden tijd.

Het pad loopt geheel over een bergkam die centraal doorheen de site loopt. Het biedt ons met grote regelmaat unieke vergezichten aan beide zijden van de berg. Naarmate we vorderen geeft de site haar geheimen aan ons prijs: we zien een inka badgebouw in combinatie met het bevloeiingssysteem voor de terrassen. Op de wand aan de overkant zien we de holen in de rots die als graftombe dienst deden. Er liggen hier zo’n 3000 inka’s begraven. Ook zien we in combinatie een niet gerestaureerde terrasstructuur.

We zien hogerop de kwartieren van de inkamilitairen. Na veel verder klim-en daalwerk langs smalle richels moeten we door ‘la garganta de la montaña’, een smalle dalende spleet doorheen de rots. Heel even hebben we de sensatie van een speleoloog. We komen ook terecht bij de Zonnetempel, met zijn ronde centrale Intiwatani. De grote centrale basaltrots is hier de sun catcher. Deze site is onaangeroerd door archeologen en blijkt perfect bewaard gebleven te zijn. Onderweg naar deze zonnetempel werden we begeleid door een quena (fluit) spelende Peruviaan die ‘El Condor Pasa’ over ons heen tot ver in het gebergte stuurt. Een pakkend moment! Deze muziek bij dit weergaloze decor geeft je de krop in de keel.

We dalen eerst via een alweer uitdagende kaarsrechte in de steen uitgehouwen trap tussen de terrassen naar het dal toe. Machtig alweer! Maar ook uitdagend, fysiek, maar eveneens vanwege de combinatie met het ongelooflijke decor, dat constant je aandacht afleidt. Via een verdere afdaling op een zigzagpad belanden we opnieuw in het dorp Pisac. Het is 11u30. We hebben dit toch niet eenvoudige traject van 4 km afgelegd in anderhalf uur, waarbij we 700 hoogtemeters overbrugd hebben. Onze buschauffeur weet achteraf te vertellen dat we dit uitermate snel hebben gerealiseerd. En wij trots zeg!

We slenteren nog wat rond op de Plaza de Armas, die tjokvol souvenirkraampjes staat. Je kunt er zowaar straten door trekken.

Om 12u15 verlaten we, wreed content, deze schitterende site: een nieuw hoogtepunt op deze reis.Na 20 minuten stopppen wij bij de Quinta Cuyeria Inti. Er worden twee bereide cuyes (guinese biggetjes) stuffed met wakatai gekocht die we in de bus oppeuzelen. Niet iedereen is even enthousiast… Het koppeke nietwaar!. Carmel, die vooral met haar ogen eet, draait zich de andere kant op. Ook Diego voelt zich niet geroepen. Paloma en Manolito smullen. Volgens Paloma smaakt het naar konijn. Volgens Manolito smaakt het vooral naar de stuffed kruiden (wakatai). Cuy Is een absolute lekkernij in Peru. Het wordt gegeten bij feesten. Tijdens ons verder traject richting lunch zien we langs de weg af en toe mensen, knap uitgedost, die naar de ceremonie voor de Pachamama gaan. Het is de dag van Moeder Aarde, remember!

We lunchen in het Alhambra restaurant in Urubamba. Weeral een schot in de roos, zeker met dit heerlijke weer. We genieten van een heel gevarieerd buffet in een groot prieel in de tuin. We schieten foto’s van parkieten en ara’s in de knappe omringende tuin.

We vertrekken om 15u naar Ollantaytambo, waar we de trein nemen naar Aguas Calientes. We zien op de bergflanken een spontaan ontstane brand, en dat is niet de eerste tijdens deze reis. De Peruanen doen er niet veel aan. Ze zijn dit gewoon tijdens de zomer en wachten rustig af tot het uitdooft…We stoppen even in Pachar om de tenten te bekijken waarin rotsklimmers 400m boven de grond tegen de wand kamperen. We hebben meteen Esbjörn in onze gedachten.

We nemen om 15u50 in Ollantaytambo de trein richting Machu Picchu. Wij volgen dus niet te voet de Inca Trail. De rit, over een traject van 43 km duurt 1u40 minuten. De sfeer in de groep zit opperbest. Er is al heel veel animo voor we de trein opstappen, vooral in combinatie van een groep Japanners die per se een groepsfoto willen maken. Hun actie wordt kundig aangevuld door onze groep zodat er zowaar een ‘wave’ ontstaat, die blijkbaar door de Jappen zeer gesmaakt wordt. Eens onze plaatsen ingenomen in onze wagon B klinkt er ontstaan de Vlaamse evergreen ‘akke akke tuut tuut, weg zijn wij’. De Japanners in onze wagon beginnen ons zowaar te filmen. Er worden ook door een van de treinbedienden enkele groepsfoto’s aan boord gemaakt. Onder leiding van Diego wordt ook dit een wild verhaal, waarbij deze wagon B davert op zijn grondvesten.

We volgen tot in Aguas Calientes de Rio Vilcanota. We krijgen ook een magistraal zicht op het sneeuwkopje van de berg Veronica (5682m). Om 18u30 komen we, na een voorspoedige rit aan in Aguas Calientes.

Machu Picchu bevindt zich in de Yunga op 2400 m . De Yunga is de overgang van het Amazone regenwoud naar het hooggebergte. Machu Picchu heeft bijgevolg in wezen een tropisch klimaat. Machu Picchu ligt 400 hoogtemeters boven Aguas Calientes, waar we overnachten.

Na een kleine wandeling belanden we in ons hotel Sumaq, nog steeds gelegen aan de Rio Vilcanota. Dit hotel blijkt nog maar eens een voltreffer te zijn. We worden met open handen ontvangen. We krijgen een welkomsdrink met hapje en ook een doekje om ons te verfrissen.
Wanneer Chantal dat doekje naar Diego gooit ontstaat er een doekjeslawine richting de beschutting zoekende Diego. Niet meteen een tafereel dat men van gezette burgers zou verwachten, maar… het hotel heeft het overleefd, zelfs met een lichte smile. We horen nadien van Miranda dat de hoteldirectie verwonderd had toegekeken en vond dat we er allemaal blijkbaar ouder uit zagen dan we volgens onze daden zouden zijn…..

We krijgen allemaal fantastische kamers toebedeeld en nuttigen een avondmaal met lichte sterallures. Met ons gat in de boter. Jawel! Alweer!

Om 21u zijn we terug op de kamer, klaar voor een verkwikkende nachtje voor we morgen de Machu Picchu site aanvallen, zeer vermoedelijk het absolute hoogtepunt van onze reis.