Reisverhaal «Verslag 5 vanuit Lima»

De schaduw van de Inca | Peru | 0 Reacties 21 Juli 2019 - Laatste Aanpassing 08 Augustus 2019

21 juli 2019

Het is 5u45. Carmel en Manolito zijn alweer geheel hun wakkere zelve terwijl buiten de ochtend kriekt. Een snelle blik tussen de gordijnen toont ons een wolkenloze hemel die door de vroege ochtendzon een snel blauwer wordend kleedje aangemeten wordt. De patio van dit mooie hotel ligt er nog vredig bij. Het zeshoekig zwembad vertoont geen rimpel. Alles peis en vree! De start van ongetwijfeld weer een mooie dag. We mogen vandaag bovendien klinken op onze nationale feestdag. Alle, maar dan ook alle redenen om te klinken worden te allen tijde goed bevonden.

En ja, wanneer we zo rond 8u30 uit het hotel stappen komen we vol terecht in de voorbereidingen van een grootse optocht met heel veel geüniformeerde groepen en muziekkapellen. We zien de ‘generale repetitie’ voor de grote optocht van de nationale feestdag op 28 juli.

We stappen richting het monument van de vrijheid dat centraal troont boven de Plaza de Armas. Hier stond voorheen een fontein, die verplaatst werd naar een andere plaza toen in 1920 dit monument werd opgericht.

We kijken 360 graden rond en zien regeringsgebouwen en statige patriciërswoningen zij aan zij, met hun vaak kleurrijke voorgevels. We zien het blauwe huis waar vrijheidsstrijder Simon Bolivar heeft gewoond en ook de roodbruine gevel van het huis van Pizarro. Er wordt mis gevierd in de kathedraal op deze Plaza en het valt op dat de kerk overvol zit. Dit land is en blijft zeer katholiek.

We slenteren verder door een van de kaarsrechte en blijkbaar autovrije straten richting bus.

Trujillo blijkt een open en aangename stad te zijn, goed georganiseerd en onderhouden. Ook hier zien we weer de vierkante roostervorm van de straten, ingedeeld in blokken (cuadras). Trujillo telt 530 vierkante huizenblokken. Het was een bewuste politiek van de Spanjaarden om duidelijk recht op recht te bouwen om te allen tijde op militaristische wijze het overzicht te bewaren en alles te controleren. `

Om 10u rijden we de stad uit richting Noorden voor een bezoek aan de Huaca del Sol en de Huaca de la Luna, in de buurt van Chan Chan. We bereiken de Moche vallei en rijden over de Moche rivier. We krijgen meteen de enorme witte zandduinen te zien, gevormd door de Huacas. De Huaca del Sol bekijken we enkel voorbijrijdend omdat daar op dit moment nog geen resultaten van het archeologisch onderzoek voor de buitenwereld zichtbaar zijn. Deze huaca is wel het grootste lemen bouwsel ter wereld, opgebouwd met meer dan 140 miljoen adobestenen.

De Huaca de la Luna biedt ons meer mogelijkheden. Deze Huaca heeft dankzij het archeologisch onderzoek door de universiteit van Trujillo sedert 1998 al een gedeelte van zijn geheimen prijsgegeven, vooral onder de vorm van wandreliëfstructuren. Zeven jaar daarvoor werd het onderzoek op deze site gestart. In 2006 kreeg deze site overigens de Spaanse Reina Sofie prijs als best beschermde en geconserveerde archeologische site. Tot op heden zijn in deze huaca geen graftombes gevonden. De Huaca de la Luna is gebouwd tegen de natuurlijke zand- en steenduin Cerro Blanco tussen het jaar 100 en 600. Daarna is deze huaca door de Moche verlaten en is de Huaca del Sol gebouwd (tussen 600 en 800). De schitterende hersamengestelde reliëfs van deze site geven een goed beeld van de Moche samenleving, hun gebruiken, offer- slachtoffermethoden en hun activiteiten.

We zien op deze reliëfs de basiskleuren rood, bekomen door oxydatietechnieken, geel, bekomen door zwavel, wit, bekomen door kalk en zwart, bekomen door houtskool.

Om 12u rijden we een half uurtje voor een mooi lunchbuffet op de eerste verdieping van het restaurant El Sombrero, pal aan het strand van Huanchaco. We zitten in volle winter maar dit voelt echt wel heel zomers aan. We hebben net niet onze voeten in het water gestoken. Dichter dan dit zullen we bij de Stille Oceaan niet komen tijdens deze reis.

Om 14u45 gaat het met de bus richting Chan Chan, waar we weer kennis maken met werelderfgoed. Chan Chan is ’s werelds grootste lemen (adobe) stad. Het was de hoofdstad van de Chimu vanaf 1000 tot ongeveer 1470 en telde op zijn hoogtepunt zo’n 50.000 inwoners. Chan Chan betekent: zon-zon. Ook zij aanbaden dus de zon, maar vooral vereerden zij hun koning, een levend persoon dus. Het complex bevat in totaal 9 paleizen (citadellen), waarin gemiddeld een honderdtal hooggeplaatste chimupersonaliteiten woonden. Muurschilderingen zijn er niet te zien. Wel reliëfkunst met patronen (eekhoorns, vissen, golven, zeevogels en de maan) die zich in groten getale herhalen. De muren zouden een hoogte van 2,5 m gehad hebben en met Sotororiet zijn overdekt. Er zijn in deze site nauwelijks voorwerpen gevonden, noch graftomben. In totaal is Chan Chan 26 km2 groot. Slechts 5% van de site is op dit ogenblik blootgelegd.

We stappen omstreeks 17u terug naar de bus. Miranda staat er klaar met een fles rhum, een fles inca cola (een zoet geel goedje) en een fles gewone cola. Als we de drie flessen naast elkaar plaatsen zien wij met veel goede wil de Belgische driekleur. Meegenomen op deze Nationale Feestdag. De meesten onder ons genieten van een flink glas cola-rhum en dat zorgt voor een boost in de groep. In de kortste keren kan de omgeving genieten van het oervlaamse “emme goan nog nie nor huus” en van dies meer.

In allerbeste stemming stappen we vervolgens de bus op voor een korte rit naar de luchthaven Carlos Martinez de Pinillo van Trujillo. Aan boord vergast Miranda ons op een stuk pankaifruit van de huahuaboom. Weer een primeurke! Het heeft een vlakke zoeterige smaak ietwat te vergelijken met watermeloen.

Om 19u30 gaan we aan boord van vlucht LA2225 naar Lima, dat we om 21u bereiken. Een goed uurtje later zitten we al aan tafel in ons oude bekende hotel José Antonio voor een laat maar fijn avondmaal. Iedereen zit ondertussen al een beetje te knikkebollen. Het is tijd om de koffer in te duiken en te dromen van veel… huacas.