Reisverhaal «Perfect!»

Zuid-Amerika | Argentinië | 2 Reacties 14 Oktober 2011 - Laatste Aanpassing 14 Oktober 2011

De top van de Lanin zit verscholen in een imposante grijze wolkenmassa.  Sneeuw, een ijzige in mijn gezicht snijdende wind en een zicht van amper een paar meter..  Excuses genoeg om de beklimming af te blazen, maar geen haar op Igors hoofd denkt aan terugkeren.  Voor hem is het veel te lang geleden dat er nog eens echte actie is geweest en bovendien was het veel te moeilijk om in deze uithoek van Argentinië te geraken.  

Na een lange zware klim bereiken we de hut, die eigenlijk niet meer is dan een roodgeverfd platen kot.  Binnen is het donker, de lucht voelt klammig aan en het ruikt er muf.  Door de kleine ronde ramen doet het me erg denken aan een duikboot.  Er staat 1 krakkemikkig ijzeren stapelbed, een houten tafel en 2 wiebelende bankjes. Aan de rondslingerende spullen te zien, wordt de hut al gebruikt door 2 personen.  Even later komen 2 Argentijnen aan en in de late namiddag nog een koppel van Buenos Aires met gids.
De kleine ruimte is erg krap voor 9 mensen met al hun spullen, maar het wordt een gezellige avond.  Er wordt maté rondgegeven (een kruidenthee die echt constant wordt gedronken in Argentinië), samen gekookt en veel gepraat.  Vol verbazing zie ik Gorgé een fles rode wijn uit zijn rugzak nemen.
"Ik heb nog nooit iemand wijn naar boven zien sleuren voor een beklimming.  Had je al niet genoeg gewicht aan je ski's?"
"Een avondeten zonder wijn gaat niet.  Wil je ook wat?"
"No, gracias.  Als ik drink voel ik me de volgende dag niet zo fit.  Bij mij gaat die alcohol recht naar mijn benen."
"Ik zou niet weten wat dat bij mij doet." antwoordt hij al lachten: "ik heb nog nooit geklommen zonder de avond ervoor te drinken."

In de vroege avond lijkt de lucht op te klaren.  Nu pas zien we in wat voor schitterende omgeving we ons bevinden: rondom ons honderden besneeuwde bergen, sommigen met een prachtige scherpe punttop, anderen hebben duidelijk de conische vorm van een vulkaan.  De vallei onder ons is een uitgestrekte witte toendra waartegen het groen van de weinige bomen die hier kunnen groeien fel afsteekt.
Na de zonsondergang worden de meubels herschikt tot iedereen een plekje heeft om te slapen.  In het stapelbed slapen Igor en ik met Kaj en Melissa die hier als eersten waren.  De rest legt zijn matje en slaapzak op de grond wat volgens mij een pak comfortabeler is.  Ik lig geperst tegen de muur op mijn rechterarm die al gauw verdoofd aanvoelt.  Daarnaast word ik ook nog wakker gehouden door een snurker.  Eigenlijk ben ik dus blij als het 4 uur is.

Er zijn miljoenen sterren zichtbaar in de donkere hemel, geen zuchtje wind voelbaar en het is volle maan. Perfect!  Op ons eentje duiken we de nacht in op weg naar Lanins hoog gelegen krater.  De beklimming valt me zwaar.  Er moeten meer dan 1.400 hoogtemeters overwonnen worden over steile ijshellingen.  We banen ons een weg door de verse ongerepte sneeuw.  
De zonsopgang is overweldigend.  De ijskristallen onder mijn voeten worden kleine schitterende diamanten.  De lucht kleurt eerst roze, daarna oranje en wordt uiteindelijk felblauw.  De top torent statig boven me uit.  We hebben duidelijk nog een hele weg af te leggen.  Onder ons zie ik 4 bewegende stipjes verschijnen.  De 2 Argentijnen, de Noorse Australër en de Canadese zijn een hele tijd na ons vertrokken.  Zij gaan de berg al skiënd afdalen en zullen in totaal dus een pak minder tijd nodig hebben.
De helling wordt alsmaar steiler.  De poedersneeuw maakt de ondergrond heel onstabiel en ook de firnlaag daaronder lijkt niet betrouwbaar.  Uit vrees voor een lawine dalen we een heel stuk terug af en proberen we een andere route.  Voor mij is dit een mentale klap.  Ons doel is terug verder af en ik begin de inspanning in mijn benen te voelen.  Voet per voet nader ik de onbereikbaar lijkende top.  Plots hoor ik gejuich.  Igor staat een 20tal meter boven me te genieten van het uitzicht en mij aan te moedigen.
Het panorama boven is spectaculair.  We torenen hoog uit boven een eindeloos winters landschap en zijn omgeven door tientallen perfect gevormde vulkanen.    De sinds juni actief geworden vuurberg Puyehue spuwt voor onze ogen een gigantische aswolk uit.

De afdaling verloopt moeizaam.  De sterk schijnende zon transformeert de sneeuw is een plakkerige schuivende brij.  Als we vlot worden ingehaald door de skiërs beginnen we luidop te dromen van het leren van off-piste skiën.  We zien het rode gebouw diep onder ons liggen. Om zijn knieën te sparen, besluit Igor een deel al glijdend op zijn achterwerk af te leggen, wat inderdaad veel sneller gaat maar uiteindelijk toch niet zo comfortabel is.  Aan de hut nemen we een snelle lunch en dalen verder af over smeltende sneeuwvelden.  
De anderen skiën verder naar beneden.  Aan de rand van het nationaal park staan de 2 Argentijnen ons op te wachten.  Ze bieden Kaj en ons een lift aan naar de bewoonde wereld, wat me veel aangenamer lijkt dan een nachtje buiten slapen onder het afdak van de informatiehut.  De koffer van de auto wordt volgestouwd met klim- en skimateriaal en 4 grote rugzakken, waardoor ze niet meer gesloten kan worden, maar met een touw vastgebonden wordt.   Met 3en zitten we geprakt op de smalle achterbank met nog een rugzak op onze schoot.  De meter van de benzinetank staat in het rood.  "Nee, geen zorgen," zegt Gorgé: "dat ding werkt niet goed meer."
"Oh fijn," denk ik bij mezelf: "het kan dus nog erger zijn dat dat de meter aangeeft."
We moeten ongeveer nog 1,5 uur doorrijden tot in San Martin de Los Andes om te kunnen bijtanken en hebben zo het geluk dat we aan ons hotel kunnen afgezet worden.  Enorm dankbaar nemen we afscheid van de 2 vriendelijke Argentijnen.

"En heb je nu nog altijd spijt dat we door dat slechte weer toch naar boven zijn gekropen? vraagt Igor me met een sarcastische grijns op zijn gezicht.
De beklimming van de Lanin was geweldig in elk opzicht.  Ik heb interessante en sympathieke mensen leren kennen, het was weer een hele lichamelijke en mentale overwinning en het uitzicht vanaf de top is voor mij de mooiste tot nu toe.  Wat begon als een grijze, moeilijke, uitzichtloze en ietwat gevaarlijke beklimming werd de perfecte klim naar de perfecte top. Perfect!

PS: De beklimming van de Lanin begint in Argentinië en zijn top ligt officieel in Chili.  Na alle douanecontroles die we al gehad hebben, kunnen we eerlijk zeggen dat dit tot nu de eenvoudigste manier is geweest om de grens over te steken!